Silver Screen

Karolina

Dwie osiemnastolatki wyjeżdżają do Zabawy, by nakręcić etiudę filmową o Karolinie Kózkównie.

gatunek: Obyczajowy

produkcja: Polska

reżyser: Dariusz Regucki

scenariusz: Dariusz Regucki

czas: 1 godz. 42 min.

muzyka: Dariusz Regucki

zdjęcia: Michał Bożek

rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 3,2/10

Opowieść bez postaci

Podczas omawiania dokumentu fabularyzowanego pt: "Mery's Land. Ziemia Maryi" pisałem, że tak naprawdę nie jest łatwo stworzyć dobry film dokumentalny, który nie byłby tylko dla wyznawców danej religii czy określonej grupy społecznej. To samo dotyczyło się też świadectwa świętego, które z reguły było wynoszone na najwyższy piedestał z toną ciężkiego do przełknięcia lukru. Właśnie dlatego istnienie większości tego typu produkcji mijało się z celem. Jak się okazało "Karolina" nie posiada tego typu wad, co jest dużym plusem, niestety ma za to szereg innych defektów.

Dariusz Regucki wpadł na ciekawy pomysł opowiedzenia historii dwóch osiemnastolatek, których życie zmienia się wraz z poznawaniem historii błogosławionej Karoliny Kózkówny. Niestety minął się z celem i z filmu wyszła raczej produkcja obyczajowa, a nie tak jak to dystrybutor reklamował: "przejmująca opowieść o życiu błogosławionej Karoliny Kózkównej". Samej Karoliny jest w filmie jak na lekarstwo co często nas dekoncentruje, przez to zapominamy o czym właściwie jest film. Fabuła jest mało intrygująca i bardzo powolna. Naprawdę ciężko jest znaleźć jakiś punkt zaczepienia, który byłby chociaż trochę interesujący.

Pod względem aktorskim obraz Reguckiego to straszne drewno. Nawet znani i cenieni aktorzy jak Dorota Pomykała czy Maciej Słota wypadają słabo. Produkcja dostarcza nam wyjątkowo nieudanego debiutu Marleny Burian, która choć bardzo się starała to nie zawsze jej wychodziło. Podobnie jest z Barbarą Dudą odgrywającą postać Basi. Piotr Cyrwus próbujący zerwać z rutyną wyraźnie pokazał, że jeszcze nie zszedł z planu serialu "Klan". Może kiedyś...

Produkcja ma spore błędy techniczne, które okropnie przeszkadzają i świadczą o wysokim nieprofesjonalizmie operatorów. Zdeformowany dźwięk utrudnia nam znacznie odbiór dialogów bohaterów. Niektóre rozmowy słyszymy jakby były kręcone zwykłą kamerą za pięć stów. Przez cały czas towarzyszy nam ten sam, niezmienny motyw muzyczny, który tylko potwierdza nudność obrazu. Dialogi postaci są źle i bezmyślnie napisane przez co śmieszą nas z powodu ich niedorzeczności.

Na sam koniec filmu jest prezentacja owoców pracy dziewczyn nad etiudą filmową o Karolinie i choć ciężko nam w to uwierzyć to ten niewielki fragment wypada o niebo lepiej niż cały obraz pod względem aktorskim jak i dialogowym. Jest to jedyny fragment filmu naprawdę dobrze skrojony. Gdyby cała produkcja właśnie tak wyglądała to nie miałbym jej nic do zarzucenia. Niestety pan Regucki zamiast tego opowiedział nam historię w której zaledwie 10% było samej Karoliny Kózkówny jak i wartościowej treści.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Serce, Serduszko

Bajkowa opowieść o spotkaniu dwóch, spragnionych miłości, osób - kobiety i dziecka.

gatunek: Dramat

produkcja: Polska

reżyser: Jan Jakub Kolski

scenariusz: Jan Jakub Kolski

czas: 1 godz. 50 min.

muzyka: Dariusz Górniok
zdjęcia: Piotr Lenar

rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 7,0/10

Smutki, smuteczki

Jan Jakub Kolski, twórca znanych i cenionych produkcji tym razem postanowił zabrać nas w podróż, która może zmienić nasze życie. Film drogi z doborową obsadą oraz o bardzo ciepłym i wartościowym przesłaniu na pewno jest jednym z tytułów wartych uwagi.

Fabuła opowiada o dwóch dziewczynach: Maszeńce i Korduli, które podróżują do Gdańska na egzamin z baletu. Sama historia skupia się jeszcze na relacjach Maszenki z ojcem oraz więzi dwóch głównych bohaterek. Akcja produkcji jest raczej umiarkowana jednak nie przeszkadza nam to zbytnio ponieważ w tym obrazie na co innego zwracamy naszą uwagę. Tutaj ważna jest przede wszystkim podróż, jakiej doświadczają bohaterowie.

Bardzo emocjonalny film potrzebuje dobrych aktorów, którzy będą w stanie wszystkie emocje oddać w idealny sposób. Pank Kolski wyśmienicie poradził sobie z tym zadaniem. Mamy świetnego Marcina Dorocińskiego w roli niezdarnego ojca oraz fenomenalną Julię Kijowską jako Kordulę na pierwszy rzut oka wyglądającą jak Rooney Mara z "Dziewczyny z tatuażem". Maria Blandzi pierwszy raz na ekranie wypada bardzo dobrze i nie odstaje umiejętnościami od innych aktorów. W produkcji nawet Borys Szyc, po wielu nieudanych rolach wypada interesująco i miejmy nadzieję, że okres "Kac Wawy" ma już za sobą.

Reżyser opowiadając historię zastosował parę lepszych lub gorszych zabiegów. Są bardzo ciekawe ujęcia, dobra muzyka, a oprócz tego jest mnóstwo humoru, który niejeden raz nas rozbawi. Pan Kolski dodał do filmu także parę rysowano-animowanych wstawek, które informują nas, że całość opowiadana jest przez Maszenkę. Prawda jest jednak taka, że nie każdemu się one spodobają. Mi akurat te fragmenty całkiem nie odpowiadały, zresztą tak samo jak piosenka na koniec filmu, ale są to rzeczy czysto osobiste.

Najnowszy film Jana Jakuba Kolskiego to naprawdę porządne kino familijne, które bawi, wzrusza oraz nakłania do rozmaitych refleksji. Podczas podróży dziewczyny spotykają wielu prostych ludzi, którzy pomagając im dotrzeć do celu jednocześnie wpływają na ich życie. Jest to bardzo trafne przesłanie dotyczące tego z kim będąc i jak spędzając swój czas jesteśmy w stanie się zmienić. Wszystko kończy się bardzo ciepłym, szczęśliwym, ale nie tandetnym zakończeniem.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Jeziorak

Policjantka z prowincjonalnej komendy prowadzi dochodzenie, które na zawsze zmieni jej świat.

gatunek: Dramat, Kryminał

produkcja:Polska

reżyser: Michał Otłowski

scenariusz: Michał Otłowski

czas: 1 godz. 34 min.

muzyka: Cezary Skubiszewski

zdjęcia: Łukasz Gutt
rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 7,8/10

Rasowość w dobrym stylu

Michał Otłowski jako niezaprzeczalny debiutant w sferze produkcji kinowych, postanowił za pierwszym razem zmierzyć się z gatunkiem mrocznym i owianym tajemnicą. Kryminał zaprezentowany przez pana Otłowskiego, który jest zarazem reżyserem jak i scenarzystą to "Jeziorak" czyli historia pani podkomisarz Izy Dereń na tropie zabójcy młodej dziewczyny.

Fabuła produkcji jest bardzo dobrze i solidnie zbudowana. Posiada wiele wątków pobocznych, które świetnie ze sobą współgrają i uzupełniają pierwszorzędny motyw filmowy. Mroczna tajemnica, nad którą dochodzenie sprawuje główna bohaterka jest bardzo dobrze skonstruowana i rozegrana. Przedstawiane zdarzenia szybko wciągają w wir akcji, której tempo coraz to bardziej przyspiesza wraz z trwaniem obrazu. Pomimo, że raz po raz twórca odsłania jakąś nową poszlakę i sukcesywnie buduje solidne dochodzenie to sprawa i tak jest wystarczająco zawiła, aby dalej drążyć w głąb jej tajemnicy.

Postać Jowity Budnik niczym Sarah Lund niezłomnie brnie przed siebie mając na celu znalezienie zabójcy dziewczyny. Nie pomaga jej fakt, że jej partner zaginął podczas patrolu policyjnego i trwają jego poszukiwania oraz to, że jest w ciąży, która utrudnia jej śledztwo. Aktorka świetnie poradziła sobie z rozegraniem wszystkich wzlotów i upadków swojej postaci przez co wypada najlepiej ze wszystkich obecnych w filmie. W dochodzeniu naszej bohaterce pomaga aspirant Wojciech Marzec grany przez Sebastiana Fabijańskiego, którego rola może nie jest zbyt ambitna to jednak jak najbardziej przekonująca. Oprócz tego możemy na ekranie zobaczyć Łukasza Simlata, Mariusza Bonaszewskiego, Przemysława Bluszcza oraz Agatę Buzek w dwóch niewielkich epizodach.

Reżyserowi udaje się w bardzo dobry sposób połączyć obraz z bardzo klimatyczną muzyką Cezarego Skubiszewskiego. Skąpy montaż i solidne zdjęcia tylko potęgują mroczną aurę spoczywającą nad pensjonatem "Jeziorak". Choć bardzo rzadko, to jednak od czasu do czasu pojawia się mała dawka humoru.

Nieznany szerszej widowni "Jeziorak" tak naprawdę okazuje się być naprawdę dobrym kryminałem nie tylko na polskie warunki. Urzeka historią, narracją, intrygującym dochodzeniem oraz przede wszystkim główną bohaterką. Oczywiście posiada wiele nawiązań do znanych klasyków w tym gatunku, jednak nie jest niczego kopią i to właśnie udowodnił reżyser, który zgrabnie wszystko połączył i dał nam zakończenie godne uwagi.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Kapitał ludzki

Losy dwóch rodzin łączą się, gdy w noc przed Wigilią zostaje potrącony rowerzysta.

gatunek: Dramat

produkcja: Francja, Włochy

reżyser: Paolo Virzì

scenariusz: Paolo Virzì, Francesco Bruni, Francesco Piccolo

czas: 1 godz. 49 min.

muzyka: Carlo Virzì

zdjęcia: Jérôme Alméras
rok produkcji: 2013
budżet:
ocena: 7,2/10

Ile jesteś wart?

Kapitał ludzki to teoria w ekonomii, która zakłada, że człowiek jest najcenniejszym elementem zasobów przedsiębiorstwa. Wydatki na podwyższenie poziomu kapitału ludzkiego traktuje się w kategoriach czysto ekonomicznych. Inwestycje w ten czynnik, to ogół działań, które wpływają na fizyczny i pieniężny dochód oraz powiększenie zasobów w ludziach. Prowadzą one do zmiany wartości nagromadzonych zdolności pracowników i w efekcie do zmiany jakości. Inwestycje są ściśle powiązane i wzajemnie się warunkują – Prawie identyczna regułka jest elementem, który podsumowuje cały film i stara się uczynić jego wydźwięk bardziej wartościowym. Jednak jak ma się teoria w praktyce?

Film Paolo Virzì'ego jest adaptacją książki amerykańskiego autora Stephena Amidon'a. Wszystkie amerykańskie standardy zawarte w powieści zostały przeniesione na włoski grunt i na nim zbudowano całą akcję obrazu. Fabuła produkcji jest podzielona na cztery części, a przez 3/4 jej czasu skupia się na relacjonowaniu życia trzech postaci, aż do momentu potrącenia rowerzysty przez samochód. Każda z nich się wzajemnie przeplata i uzupełnia przez co do końca filmu mamy obraz przebiegu całej akcji i wyjaśnienie co kiedy się stało i dlaczego. Sposób narracji jest bardzo lekki i dobrze poprowadzony. Wydarzenia pokazywane na ekranie w większości są interesujące i z chęcią czekamy na ich rozwinięcie.

Mocną stroną produkcji jest aktorstwo na wyjątkowo wysokim poziomie. Każdy z aktorów dobrze wie jak przedstawić swoją postać. Szczególnie dobrze wypadają Fabrizio Bentivoglio, Valeria Bruni Tedeschi, Matilde Gioli i Giovanni Anzaldo. Reszta bez zarzutów.

Film porusza tematy zdrady, ryzyka grania na giełdzie, nieszczęśliwej miłości, a także głupoty i chciwości typowo ludzkiej. Poprzez dogłębne przedstawienie głównych postaci jesteśmy w stanie zagłębić się w ich charakter i samodzielnie wyrobić sobie zdanie na ich temat. Punktem zwrotnym w całej opowieści staje się potrącenie rowerzysty, które było przyczyną wszczęcia śledztwa. Wątek poboczny dobrze współgra zresztą fabuły, a oprócz tego wnosi do opowieści motyw kryminalny.

Ostatni "akt" produkcji przynosi finał, każdej z opowieści i daje nam "wyjątkowy" epilog. Mówiąc "wyjątkowy" ma na myśli niestosowny do treści fabuły no bo "Hollywoodzkie" zakończenie z wielkim Happy End'em w tle, które po prostu rozczarowuje na całej linii raczej nie jest tym czego oczekiwaliśmy, czyż nie? Twórcy kompletnie zmarnowali nim dramaturgię, którą tak pieczołowicie od początku budowali. Jednak pomimo tej wielkiej wpadki warto sięgnąć po film Paolo Virzì'ego.

Wielka Szóstka

Młody geniusz robotyki Hiro Hamada wraz ze swoim robotem Baymaxem zostaje uwikłany w plan zniszczenia dynamicznie rozwijającego się miasta San Fransokyo. Bohaterowie dołączają do grupy niedoświadczonych śmiałków walczących z przestępczością i wspólnie podejmują się misji ratowania miasta.

gatunek: Animacja, Komedia, Akcja, Sci-Fi

produkcja: USA

reżyser: Don Hall, Chris Williams

scenariusz: Jordan Roberts, Robert L. Baird, Daniel Gerson

czas: 1 godz. 42 min.

muzyka: Henry Jackman

rok produkcji: 2014
budżet: 168 milionów $
ocena: 9,0/10

Jestem zadowolony z opieki medycznej

Disney uderza do kin z kolejną animacją dla dzieci, a do tego wzorowanej na komiksach Marvel'a opowiadającej o szóstce bohaterów ratujących San Fransokyo. Jest to kolejna dobra bajka, która zachwyca pod wieloma względami i w przeciwieństwie do Krainy Lodu nie ma płytkiej i nudnej fabuły. Przejdźmy jednak do konkretów.

Akcja animacji ma miejsce w prężnie rozwijającym się mieście o szczytnej nazwie San Fransokyo. To pełne kolorów i dynamiczności miejsce jest świetnym plenerem na rozegranie fabuły filmu. Ta natomiast jest niezwykle wartka i od samego początku interesująca. Przykuwa oko nie tylko dziecka, ale także dorosłego. Jest to czysta rozrywka dla całej rodziny.

Postacie bajki są bardzo dobrze nakreślone i przyjemnie się je ogląda. Każda z nich ma w sobie coś wyjątkowego co przykuwa naszą uwagę. Na pierwszym planie oczywiście mamy Hirę oraz robota Baymaxa, którzy stanowią naprawdę dobraną parę i wyśmienicie się uzupełniają. Dopełnieniem postaci jest oczywiście dubbing, który prezentuje się na bardzo wysokim poziomie.

Nieustanny humor wypływający z ekranu za sprawą robota Baymaxa, a także innych rozwesela do łez. Piękne krajobrazy San Fransokyo świadczące o niezwykle wysokim standardzie animacji zachwycają nieustannie ciesząc oko. Taką pięknie wizualnie bajkę po prostu chce się oglądać.

Jeśli chodzi o psychologiczną analizę postaci to przede wszystkim skupiono się na głównym bohaterze. I dobrze, ponieważ jest rewelacyjnie nakreślony i w wiarygodny sposób oddaje naturę człowieka w obliczu straty bliskiego, czy też chęci dokonania zemsty. Baymax jako przemiły i przyjazny robot medyczny ciągle pomaga swojemu "pacjentowi" aby ponownie poczuł się szczęśliwym. Animacja w dosadny sposób pokazuje, że życiem w pewien sposób kieruje nikomu niewyjaśnione zrządzenie losu, a szczytna pomoc może przynieść różne efekty. Niestety są to rzeczy, których nikt nie jest w stanie przewidzieć i bardzo się cieszę, że bajka była w stanie o nich powiedzieć.

Mimo mojego wieku, który powinien świadczyć już o dorosłości wyszedłem bardzo zadowolony z seansu. Jak by się mogło zdawać to wcale nie jest łatwo stworzyć dobrą animację dla wszystkich grup wiekowych, a nie tylko dla dzieci (3 - 7 lat) jak to było w przypadku Krainy Lodu. Gorąco polecam najnowszą bajkę Disney'a, ponieważ okazała się ona świetnym powrotem do czasów świetności wytwórni, a także "Zaplątanych".

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Melasa

Bohaterami filmu jest młode małżeństwo Aldo i Monica, którzy wspólnie starają się przetrwać ciężkie czasy w małym kubańskim miasteczku.

gatunek: Dramat, Komedia

produkcja: Francja, Kuba, Panama

reżyser: Carlos Lechuga

scenariusz: Carlos Lechuga

czas: 1 godz. 20 min.

muzyka: Jesus Cruz

zdjęcia: Luis Franco Brantley, Ernesto Calzado
rok produkcji: 2012
budżet: -
ocena: 3,5/10

Raj na ziemi

Nie ma to jak Kuba. Istny raj na ziemi. Codziennie słońce zachwycające nas swą obecnością i beztroskie życie. Tak... o tym z pewnością marzą nie tylko bohaterowie filmu, ale także wszyscy Kubańczycy mający dość życia pod autorytarną władzą. Wydawać by się mogło, że to idealny materiał na produkcję filmową. Wrzucamy do jednego wora miejsce (Kuba) + miłość + bohaterowie i dostajemy film Carlosa Lechuga pt: "Melasa".

Fabuła opiera się na zmaganiach bohaterów próbujących przeżyć w jakże słonecznym i sielankowym miasteczku o nazwie Melasa. Mylnie jest napisane, że produkcja opowiada o miłości. Bardziej można by zachowania postaci nazwać wyrozumiałością i troskliwością. Niestety nie widać pomiędzy czołowymi bohaterami miłości. Uczucie promujące film siedzi głęboko w postaciach i niechętnie się ujawnia. Prawie w ogóle. Pomijając jednak wątek "poruszającej historii miłości w scenerii słonecznej Kuby" i skupiając się tym o czym fabuła mówi naprawdę, możemy się niezwykle zaciekawić obrazem, który pokazuje nieustanną walkę o przetrwanie. Ukazuje bohaterów w bardzo trudnych sytuacjach finansowych i niejeden raz nas zaskakuje pokazując determinację postaci w celu zarobienia pieniędzy.

Co ciekawe zadziwiająco dobrze wypada aktorstwo Yuliet Cruz i Armando Miguel Gomez'a wiarygodnie odgrywających rolę ludzi nawzajem siebie wspierających. Reszta oczywiście zagrała bez szwanku.

O ile zachowania postaci w sytuacjach pokazujących poświęcenie w celu zarobienia pieniędzy nas jeszcze ciekawiły, to kompletnie zawiedziemy się zakończeniem, które każde z problemów rozwiązuje w mgnieniu oka i jest wręcz nie do przełknięcia jak na taką produkcję. Wcześniejszy koniec z pewnością uratowałoby tę produkcję w moich oczach.

Nie lepiej prezentują się też relacje poszczególnych postaci. Skrzecząca staruszka poskrzeczy tylko parę razy, a córka głównej bohaterki tylko stroi miny i też niewiele mówi. Właściwie cały drugi plan jest mało interesujący. Początek filmu to seria obrazków z melancholijną muzyką w tle od której można by usnąć. Sam film zresztą też ma taki wydźwięk. Niektóre sceny wyraźnie się dłużą, a zarazem drażnią nasze oczy. Niestety, ale reżyser wyraźnie nie wiedział co chce nam pokazać. Miłość, walkę o przetrwanie czy nijak do siebie pasujące wątki z happy end'em na koniec? Można nie wiedzieć czego się chce i zrobić coś dobrego jednak w tym przypadku trzecia opcja opisuje film najlepiej.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Igrzyska śmierci: Kosogłos Część 1

Katniss wraz z matką i siostrą mieszka w legendarnym, podziemnym dystrykcie trzynastym, który, wbrew kłamliwej propagandzie, przetrwał zemstę Kapitolu. Z nowymi przywódcami na czele, rebelianci przygotowują się do rozprawy z dyktatorską władzą. Katniss, mimo początkowych wahań, zgadza się wziąć udział w walce. Staje się symbolem oporu przeciw tyranii prezydenta Snowa.

gatunek: Akcja, Sci-Fi

produkcja: USA

reżyser: Francis Lawrence

scenariusz: Danny Strong, Peter Craig

czas: 2 godz. 3 min.

muzyka: James Newton Howard

zdjęcia: Jo Willems
rok produkcji: 2014
budżet: 125 milionów $
ocena: 7,6/10

#JoinTheMockingjay

Jedna z najbardziej wyczekiwanych premier roku będąca zarazem kontynuacją jednej z najpopularniejszych serii dla młodzieży, ale nie tylko, otwarła listopadowy weekend z wielkim impetem. Jednak jak to się ma w stosunku do dwóch wcześniejszych części i czy Kosogłos jest siebie wart?

Francis Lawrence reżyserujący drugą część sagi, tak jak i tą powiela wyznaczone przez Garryego Ross'a standardy, które zarazem świetnie się sprawdzają i wyglądają. Fabuła filmu jest raczej umiarkowana i nie dorównuje dynamicznością poprzednim częściom. Zresztą tak samo jak powieść ma mniej scen wypełnionych akcją, czy chociażby sekwencji bitewnych. W produkcji bynajmniej nie panuje przestój jednak to już nie to samo co wcześniej. Wszystko zostało idealnie skrojone do bardzo optymalnego czasu dwóch godzin. Gdyby film trwał dłużej to byłby nudny. Takim sposobem twórcom udało się zakończyć "Kosogłosa Część 1" w idealnym momencie.

Na ekranie bryluje nam cały zestaw Hollywoodzkich gwiazd z Jennifer Lawrence na czele, która w roli Katniss ponownie wypadła świetnie. Równie dobrze wypada śp. Philip Seymour Hoffman i Julianne Moore posiadający znaczące role w filmie. Sporadycznie widujemy Donalda Sutherland'a, Woodyego Harrelson'a, Elizabeth Banks i Liama Hemsworth'a, który tak naprawdę wypadł z nich wszystkich najsłabiej. Natomiast najlepiej swoją rolę ze wszystkich aktorów zagrał Josh Hutcherson, mający niewielkie epizody.

Wiele scen Kosogłosa poświęcono propagandzie prowadzonej przez obie ze stron: prezydenta Snow'a i rebeliantów. Cały sens trzeciej części polega właśnie na takich medialnych potyczkach, wszczynaniach buntów w dystryktach i prowadzeniu do rewolucji mającej na celu utworzenie nowego Panem. Jak już wcześniej wspomniałem mała ilość scen akcji, może wielu rozczarować jednak jest to wyraźny znak, że najlepsze zostaje na sam koniec. To samo tyczy się efektów specjalnych, których nagromadzenie jest stosunkowo niewielkie i nie starają się prezentować z wielką pompą jak to było wcześniej. Tym razem mamy więcej scen nostalgii i zadumy, z odpowiednia muzyką Jamesa Newtona Howard'a w tle. Najlepszym tego przykładem jest bardzo krótka scena zburzenia tamy łącząca w sobie parę reżyserskich zabiegów, które dały świetny efekt końcowy.

Koniec końców trzecia część książki Suzanne Collins na ekranie wypada najsłabiej ze wszystkich. Nie jest zła. Jest całkiem dobra, ale wcześniejsze były lepsze. Być może wynika to z faktu, że "Kosogłos Część 1" jest całkiem inna niż jego poprzedniczki i opowiada o walce bez areny. Przez kolejny rok będziemy żywić się nadzieją, że podzielenie Kosogłosa na dwie części było dobrym zabiegiem i ostatnia część sagi będzie tym na co czekaliśmy. Jednakże mimo że film jest najsłabszy z serii to nadal jest wart zobaczenia.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Za jakie grzechy, dobry Boże?

Cztery piękne córki na wydaniu i jedno marzenie ich poukładanych, konserwatywnych rodziców – żeby dobrze wyszły za mąż. Ale co zrobić, gdy czterech zakochanych mężczyzn to Żyd, Arab, Chińczyk i wesoły chłopak z serca Czarnej Afryki? Każdy z nich pochodzi z innej kultury, ma swoje obyczaje, wierzenia, religię. Jak nie zwariować, próbując wszystkich pogodzić ze sobą?

gatunek: Komedia

produkcja: Francja

reżyser: Philippe de Chauveron

scenariusz: Philippe de Chauveron, Guy Laurent

czas: 1 godz. 37 min.

muzyka: Marc Chouarain

zdjęcia: Vincent Mathias
rok produkcji: 2014
budżet: 13 milionów $
ocena: 8,0/10

Jak żyć?

Dzisiejsza Francja to zlepek różnych narodowości i kultur, które napłynęły do niej z wielu różnych miejsc świata. Są Arabowie, Żydzi, a nawet Chińczycy. Niestety wszystko jest cacy do czasu kiedy rodowity Francuz lub Francuzka postanowi związać się z osobą innej narodowości, albo gorzej, innej religii! Ciężki orzech do zgryzienia...

Philippe de Chauveron sprytnie wykorzystuje obecną sytuację we Francji i przenosi ją na ekran za sprawą komedii. Cztery córki francuskiej rodziny i czterej zięciowie: Arab, Żyd, Chińczyk i Afrykanin. Mieszanka niecodzienna. Ciężko uwierzyć w taki zbieg okoliczności, jednak jest to komedia więc można przymknąć oko na takie niuanse. Niestety fabularnie film nie wyróżnia się zbytnio. Akcja jest przewidywalna i nie jest w stanie nas zaskoczyć czymś nowym lub niespodziewanym. Z góry przesądzone zakończenie lawiruje gdzieś pomiędzy wątkami filmu i tylko czeka na swój moment, aby zakończyć tę produkcję. Oczywiście zakończenie też jest przewidywalne.

Czego jednak nie można tej produkcji zarzucić to świetne nakreślenie postaci! Szczególnie wbija nam się w pamięć Christian Clavier jako ojciec czwórki córek, którego wybornie ogląda się na ekranie. Jego żona grana przez Chantal Lauby, zięciowie, córki i cały zespół innych aktorów w produkcji wypada równie dobrze i naprawdę niewiele można im zarzucić.

Pod względem humorystycznym produkcja naprawdę pokazała swoją klasę. Zabawa na filmie rzeczywiście jest przednia. Prawie każda scena jest komiczna, a śmieszne gagi, ciągle wywołują uśmiech na twarzy. Oczywiście nie każdemu humor komedii się spodoba. Niektórzy mogą go nawet odebrać jako rasistowski, jednak wtedy kłóciłby się z wyraźnym przesłaniem, które film ma za zadanie nam pokazać.

Jak żyć? To pytanie chociaż nie pada ani razu na ekranie to niekoniecznie oznacza, że główni bohaterowie nie mogliby sobie go zadać w myślach ponieważ nie byli w stanie się pogodzić z faktem, że wydali córki za innowierców. Właśnie Marie Verneuil i Claude Verneuil są głównymi postaciami filmu i produkcja przede wszystkim bazuje na ich relacjach. Gdyby nie naprawdę dobry humor i komizm, który sprawił, że komedia na pewno zapadnie w naszej pamięci to film byłby dla mnie na straconej pozycji. Tak to okazał się bardzo przyjemnym obrazem na jesienne wieczory.

Zapraszamy do polubienia naszego fanpage na facbook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Mary's Land. Ziemia Maryi

Dokument opowiada o ludziach, którzy twierdzą, że doświadczyli bezpośredniego kontaktu z Maryją.

gatunek: Dramat, Religijny, Dokumentalny
produkcja: Hiszpania

reżyser: Juan Manuel Cotelo

scenariusz: Juan Manuel Cotelo, Alexis Martinez

czas: 1 godz. 56 min.

muzyka: -

zdjęcia: Alexis Martinez, Borja Campillo
rok produkcji: 2013
budżet: -
ocena: 7,0/10

Ziemia, ale czyja?

Z dokumentami jest różnie. Pozornie prosty w zrobieniu film może okazać się niewyobrażalną klapą. Produkcji dodatkowo może przeszkadzać fakt, że reżyser, bądź producent ma swoje utarte zdanie na dany temat i z dokumentu nagle robi się nam paradokument, gdyż tylko niewielki jego fragment zawiera powszechną prawdę. Mary's Land. Ziemia Maryi nie jest ani paradokumentem ani rasowym dokumentem. Zatem czymże jest?

Juan Manuel Cotelo jako główna postać, a zarazem reżyser od razu pokazuje nam, że ma pomysł na film i tego się cały czas trzyma. Jego wizja mimo, że momentami kiczowata i niepasująca co całości, ewidentnie jest w stanie współgrać ze sobą. Film bazuje na relacjach osób, które zostały nawrócone bądź doświadczyły spotkania z Maryją. Są to ludzie różnego pokroju i z różnych środowisk.

Reżyser nie wziął sobie za szczytny cel zrobić ze wszystkich uczestników dokumentu świętych, lecz pokazuje, że dzięki Maryi poukładali oni sobie swój wewnętrzny świat. Dopiero kiedy udało im się uporać z samym sobą, byli w stanie głosić naukę światu lub też zachować ją dla siebie i przez to pomagać innym. Bardzo podobało mi się to rozwiązanie ponieważ nie pokazywało wynaturzonych i kiczowatych obrazków, silących się na podkreślenie świętości, czy też słuszności przedstawianej treści.

W tej produkcji oprócz bardzo wartościowych relacji ludzi, których naprawdę dobrze się słucha mamy wątek fabularny. Jest nim "Adwokat Diabła" wynajęty przez Szefową, która zleca mu zadanie wniknięcia w kręgi osób, którzy doświadczyli widzenia Maryi, oraz w końcu dotarcia do niej samej. Pomysł niecodzienny, ale tutaj się jak najbardziej sprawdza. Oprócz tego w produkcji jest wiele scen biblijnych, które wyszły trochę kiczowato. Nie wszystkie, ale znaczna większość. Myślę, że powodem tego jest ich przerysowanie. Szczególnie kłopotliwy jest początek filmu, kiedy przez znaczną ilość czasu mamy do czynienia z filmem "informacyjnym" o treści biblijnej. Z innej strony jest to też wątek humorystyczny. W ogóle film jak na "poważną" religijną tematykę jest w stanie nie jeden raz rozśmieszyć.

Odpowiedź na pytanie: Czymże jest ten film? po jego obejrzeniu jest banalnie proste. Dokument fabularyzowany jest jedną z opcji, która niechętnie jest wykorzystywana w branży religijnej. Wszyscy działający w tej sferze pragną tylko podkreślić świętość ich obrazu, która jest pomnożona razy 10. Tutaj tak się nie dzieje. Oprócz tego reżyser wyznacza sobie Medjugorie jako jeden z najważniejszych kroków, które należy postawić, aby zrozumieć czym jest pokój ducha i jak niewiele trzeba, aby go osiągnąć. Pomimo biblijnych wstawek, które wyjątkowo mi nie przypadły do gustu daję filmowi 7, gdyż nadrobił treścią i wykonaniem.

Zapraszamy do polubienia naszego fanpage na facbook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Interstellar

Gdy okazuje się, że nasz czas na Ziemi dobiega końca, zespół odkrywców wyrusza na najważniejszą misję w dziejach ludzkości. Badacze podróżują poza granice naszej galaktyki, aby przekonać się, czy rasa ludzka ma szansę przetrwać wśród gwiazd.

gatunek: Sci-Fiction

produkcja: USA

reżyser: Christopher Nolan

scenariusz: Christopher Nolan, Jonathan Nolan

czas: 2 godz. 49 min.

muzyka: Hans Zimmer

zdjęcia: Hoyte Van Hoytema
rok produkcji: 2014
budżet: 165 miliona $
ocena: 6,9/10

Na ratunek ludzkości

Za co cenimy Christophera Nolana? Myślę, że za jego nietuzinkowe podejście do filmów i niezwykły wkład w tworzenie rewelacyjnych produkcji. Dzięki niemu zobaczyliśmy w końcu Batmana w odpowiedniej oprawie, czy chociażby Incepcję w której prawie każda scena była rewelacyjna. Interstellar zdawał się być kolejnym takim filmem utwierdzającym nas w przekonaniu, że nazwisko Nolan to klasa sama w sobie. Niestety nie wszystko poszło po myśli reżysera.

Fabuła filmu z początku nie wyróżnia się pomysłowością lub zbytnią oryginalnością, jednak w dość szybki sposób się komplikuje i zaczyna intrygować. Akcja dziejąca się w kosmosie daje duże pole do popisu, co oczywiście Nolan wykorzystuje w 100%. Jest odpowiednia dawka grozy, humoru i dramatu co powinno gwarantować znaczą część sukcesu. Niestety, tutaj oglądając produkcję znacznie bardziej uwydatniają nam się jej minusy. Obraz jest stanowczo zbyt długi i jest w nim wiele przegadanych sekwencji, które prowadzą donikąd i niepotrzebnie wydłużają czas trwania. Oprócz tego, niektóre sceny są kompletnie niepotrzebne, lub zbyt przeciągnięte przez co nas nudzą. Z obrazu wylewa się jeszcze lawina patosu, który w zamierzeniu reżysera miał uczynić obraz "wielkim", jednak tak naprawdę ma kiczowaty wydźwięk. Na szczęście relacje rodzinne są dobrze i wiarygodne przedstawione.

Aktorstwo "Interstellar'a" wypada na naprawdę świetnym poziomie i nie jest to zasługa tylko jednego aktora. Matthew McConaughey ledwo nagrodzony Oscar'em®, bez problemu pokazał rozterki astronauty/ojca. Bardzo dobrze wypada także Anne Hathaway. Jessica Chastain odgrywająca postać, która ma znaczącą rolę w filmie wypada równie dobrze. Oprócz tego Wes Bentley, Casey Affleck i oczywiście Michael Caine – nieodzowny członek obsady filmów Nolana oraz Mackenzie Foy w roli młodej Murph.

Efekty specjalne są niezaprzeczalnym fenomenem tej produkcji. Kosmos robi naprawdę wielkie wrażenie z taką oprawą graficzną. Bardzo dobre zdjęcia Hoytea Van Hoytema tylko potęgują to wrażenie swoją rozpiętością i dynamicznością. Muzyka skomponowana przez Hansa Zimmer'a ma wiele ciekawych motywów i świetnie współgra z obrazem, jednak rewelacji nie ma. Ostatnio pan Zimmer dość często mnie zawodzi...

Pomimo paru niepotrzebnych, wydłużonych czy przegadanych scen produkcja zawiera też takie, które zakrawają o perfekcję. Wprowadzają ekstazę, potrafią wywołać dreszczyk emocji, a nawet przysłowiowo "wgnieść w fotel". Niestety zderzają się z niedobrze współgrającymi relacjami pewnych osób które całkowicie niszczą klimat produkcji i wyrywają nas z rytmu. Produkcja zawiera wiele odniesień do świata nauki, recytując twierdzenia fizyczne, jednak Nolan wyraźnie fantazjuje poprzez dodanie wielu nienaukowych aspektów, które nie są własnościami prawdziwymi lub jak dotąd niepotwierdzonymi. Mimo tego, film należy odbierać jako czyste Sci-Fiction nie siląc się na poprawność z nauką.

Po złożeniu w całość wszystkich plusów i minusów produkcja nie wypada, aż tak tragicznie. Oczywiście nie jest to bynajmniej poziom Incepcji do, której mu wiele brakuje. Widać wyraźnie, że Christopher Nolan chciał stworzyć kolejną Incepcję jednak chyba zagubił się podczas jej tworzenia. Ja osobiście miałem duży problem z ocenieniem filmu ponieważ panuje w nim niewyobrażalny kontrast. Świetne sceny mieszają się z kompletnie bezużytecznymi lub jedna z wizji reżysera jest intrygująca, a inna zaś kompletnie niezrozumiała. Sprawiło mi to ogromny dylemat przy wystawianiu oceny. Jednakże, nawet pomimo rewelacyjnej końcówki, która wyjątkowo mi się spodobała nie jestem w stanie filmowi dać więcej niż 6,9. Szkoda, bo gdyby popracować nad obrazem dłużej, wyszedłby o wiele lepszy.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Pages

Entri Populer

Do recenzji: Ocean's 8

Karolina

Serce, Serduszko

Jeziorak

Kapitał ludzki

Wielka Szóstka

Melasa

Igrzyska śmierci: Kosogłos Część 1

Za jakie grzechy, dobry Boże?

Mary's Land. Ziemia Maryi

Interstellar

Archiwum bloga