Silver Screen

Wielkie oczy

W latach sześćdziesiątych XX wieku świat zachwyca się intrygującymi portretami kobiet i dzieci o tajemniczych, wielkich oczach. Autorstwo obrazów przypisuje sobie niezwykle ambitny Walter Keane. Jednak za genialnymi pracami stoi żyjąca w jego cieniu żona Margaret. Kobieta walczy o prawdę, uznanie i wyzwolenie się spod wpływu bezwzględnego despoty oraz z roli, którą narzuca jej społeczeństwo.

gatunek: Biograficzny, Dramat

produkcja:USA

reżyser: Tim Butron

scenariusz: Scott Alexander, Larry Karaszewski

czas: 1 godz. 45 min.

muzyka: Danny Elfman

zdjęcia: Bruno Delbonnel
rok produkcji: 2014
budżet: 10 milionów $
ocena: 6,7/10

Niby stary Burton, ale jednak nowy

Na najnowszy film w reżyserii Tima Burton'a kolokwialnie mówiąc niebywale się "napaliłem". Wszystko z powodu reżysera, który niezwykle szybko zdobył moje uznanie i aprobatę. Jego produkcje zawsze odstają od całej reszty, prezentując przy tym swoją oryginalność. Klimat, wydźwięk oraz rozmach są już znakiem rozpoznawalnym Burton'a. Tym razem jednak mamy do czynienia ze zjawiskiem zaprawdę niebywałym. Najnowsze "dziecko" twórcy "Charliego i fabryki czekolady" zdaje się kompletnie odstawać od dość pokaźnej twórczości artysty. Co jest tego powodem? Możemy jedynie zgadywać...

Tym razem Burton postanowił opowiedzieć nam historię malarki Margaret Keane, która zajmowała się malowaniem obrazów dzieci i kobiet z nienaturalnymi wielkimi oczami. Fabuła produkcji jest całkiem intrygująca. Wydarzenia mają miejsce jedno po drugim co wpływa na wartką akcją, która dla niektórych może być czymś niespodziewanym zważywszy na fakt, że jest to biografia. Niestety coś za coś. Reżyser pędząc z całą historią na łeb na szyję dopuszcza się wielu niekorzystnych dla produkcji zabiegów. Są nimi chociażby uproszczenia, które niszczą klimat produkcji i pozostawiają wiele niedomówień oraz liczne skróty fabularne powodujące wiele zgrzytów z racji ich irracjonalności. Pozornie posiadające sens wątki okazują się wklejonym na siłę epizodem, który "ni z gruchy ni z pietruchy" nie komponuje się z całą resztą. Brak uzasadnienia swojej obecności skutkuje ogólnikowym przedstawienie niektórych wydarzeń.

Jedną z największych zmian w twórczości znanego reżysera jest opuszczenie dawnego zespołu aktorskiego i zastąpienie go nowym. Tym razem w głównych rolach nie zobaczymy Johnnego Depp'a i Heleny Bonham Carter - czyli aktorów z którymi pan Burton wprost uwielbiał zawsze pracować. Czy powodem tego jest rozstanie z Bonham Carter? A może jest to próba zerwania ze starymi przyzwyczajeniami? Kto wie... w każdym razie w "Wielkich oczach" pierwsze skrzypce grają Amy Adams oraz Christoph Waltz. Adams bardzo wiarygodnie oddaje postać szantażowanej, terroryzowanej i omamionej przez swojego męża malarki, która nie jest w stanie poradzić sobie ze wszystkimi swoimi problemami. Waltz od pierwszej swojej sceny dociska pedał gazu do końca co sprowadza jego bohatera na skraj wynaturzenia. Próbuje być wiarygodny lecz nie zawsze mu to wychodzi. Ostatecznie jest to film dwojga aktorów, gdyż żadna z postaci drugoplanowych nie potrafi specjalnie zaskarbić naszej uwagi.

W porównaniu do wcześniejszych produkcji Burton'a ta prezentuje się bardzo skromnie i minimalistycznie. Nie towarzyszy jej przepych i rozmach. Oprócz tego obraz nie opiewa w mroczne i tajemnicze sceny jak to zazwyczaj miało miejsce. Wszystko jest inne niż dotychczas. Znowu nasuwa się pytanie: "dlaczego?"

Jedynym niezmienionym kompanem Burtona jest Danny Elfman, który po raz kolejny napisał soundtrack do dzieła znanego reżysera. Muzyka jest bardzo klimatyczna i oryginalna. Opiewa w wiele ciekawych brzmień świadczących o kunszcie kompozytora. Oprócz tego jest jeszcze świetnie prezentująca się scenografia oraz kostiumy. Nawet jeśli opowieść ma poważny i dramatyczny ton, twórca potrafi dołożyć odrobiny humoru, aby nie było nam nudno.

Ostatecznie rzecz biorąc "Wielkie oczy" nie zachwyciły mnie tak jak się tego spodziewałem. Zerwanie ze starym, dobrze znanym już twórcy gatunkiem niestety nie okazało się dla niego korzystne. Jednakże nie możemy mówić o porażce. Film prezentuje się w bardzo lekkiej, przyjemnej i przystępnej formie. Jest to chyba świetne określenie na tego typu produkcję.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Niezłomny

Podczas II wojny światowej biegacz olimpijski, Louis Zamperini, zostaje wzięty do niewoli przez siły japońskie.

gatunek: Biograficzny, Dramat, Wojenny

produkcja: USA

reżyser: Angelina Jolie

scenariusz: Ethan Coen, Joel Coen, Richard LaGravenese, William Nicholson

czas: 2 godz. 17 min.

muzyka: Alexandre Desplat

zdjęcia: Roger Deakins
rok produkcji: 2014
budżet: 65 milionów $
ocena: 6,4/10

Niemożliwe, a jednak prawdziwe

Kolejny film w reżyserskim dorobku jednej z najsławniejszych aktorek ostatnich czasów jest poniekąd wielkim wydarzeniem, szczególnie wtedy, gdy Jolie bierze na tapetę postać historyczną. Do współpracy zaangażowano nawet braci Coen na stanowisku scenarzystów. Doprawdy wyborna reklama. Teraz pozostaje jeszcze pytanie co z tego wyszło?

Potyczki Louisa Zamperini'ego są rewelacyjnym materiałem na scenariusz i tego oczywiście nie da się zaprzeczyć. Jest to historia człowieka, który pomimo licznych przeciwności losu nie poddał się i walczył do końca o przetrwanie wykazując się przy tym nieprawdopodobną wolą walki. Właśnie to chciał przedstawić reżyser. Szkoda tylko, że mu się to nie do końca udało. Postać Zamperiniego choć z pozoru wydaje się wiarygodna i przekonująca tak naprawdę jest przerysowana i wynaturzona. Z początku tego nie widać, jednak pod koniec filmu ta karykaturalność nas już tak przytłacza, że nie jesteśmy w stanie jej przeoczyć. Oprócz tego opowieści towarzyszy wzniosłość i jej przygnębiająca niezwykłość, wyczuwalna już od pierwszej sceny. Z początku ciekawie zapowiadająca się fabuła rozwleka się niemiłosiernie przez co zaczyna niebywale nudzić. Jedynie poszczególne wydarzenia potrafią przykuć naszą uwagę. Jolie bawi się w retrospekcje do czasów dzieciństwa głównego bohatera przez co mamy możliwość dowiedzieć się dlaczego zaczął biegać. Niestety wstawki te są bardzo ogólnikowe i wręcz znikome przy tak długim czasie trwania produkcji. Szkoda, ponieważ były to jedne z ciekawszych fragmentów tego obrazu.

Aktorzy sprawują się dobrze w swoich kreacjach, aczkolwiek balansują nad cienką granicą pomiędzy wiarygodnością a kiczem. Dotyczy to chociażby Jacka O'Connel'a oraz Takamasę Ishihara. Bez zarzutów prezentuje się Domhnall Gleeson i Finn Wittrock. Oprócz nich jeszcze widzimy na ekranie Garretta Hedlund'a i Jaia Courtney'a.

Efekty specjalne prezentują się dobrze i tak naprawdę nie można im nic zarzucić. Świetne zdjęcia Rogera Deakins'a dodają płynności i werwy produkcji Jolie. Od czasu do czasu wyróżniające się motywy muzyczne Alexandre Desplat'a są dobrym uzupełnieniem obrazu.

Niestety najgorsze w całej produkcji jest przeświadczenie, że posiadając tak niezwykłą historię, o niespotykanie walecznym człowieku nie potrafiono jej należycie opowiedzieć. Przez większość czasu jest nudno i nieciekawie. Angelina Jolie nie poradziła sobie z opowiedzeniem historii Zamperiniego co może nie dziwi aż tak bardzo jak niezbyt udany scenariusz braci Coen. Jeśli miałbym wybierać które z nich poradziło sobie lepiej to chyba wybrałbym jednak Jolie.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Pingwiny z Madagaskaru

Pingwiny łączą siły z tajną organizacją o nazwie Wiatr Północny przeciwko czarnemu charakterowi zwanemu doktor Oktawiusz Mackiewicz (Dave), który chce zniszczyć świat.

gatunek: Animacja, Familijny, Akcja, Przygodowy
produkcja: USA

reżyser: Simon J. Smith, Eric Darnell

scenariusz: John Aboud, Michael Colton, Brandon Sawyer

czas: 1 godz. 45 min.

muzyka: Lorne Balfe

rok produkcji: 2014
budżet: 332,9 miliona $
ocena: 8,2/10

Nieloty w akcji

Twórcy pierwszej części "Madagaskaru" chyba nie zdawali sobie sprawy, że postacie drugoplanowe, którymi niewątpliwie są tytułowe pingwiny okażą się być bardziej przebojowe niż bohaterowie pierwszoplanowi. Zdobyły większe uznanie i doczekały się nawet własnego serialu telewizyjnego o tym samym tytule co owa produkcja. Jednakże czy kinowy przebój dorówna genialnej produkcji telewizyjnej?

Uważam, że jak najbardziej! Fabuła animacji zaczyna się nie gdzie indziej jak na Antarktydzie gdzie poznajemy początki drużyny dowodzonej przez Skippera oraz powód dla którego stali się agentami. Oprócz tego jest niezwykle intrygująca, płynna i lekka w odbiorze. Akcja dosłownie od pierwszej minuty jest zaskakująco wartka i postępowa przez co nie ma szans na nudę. Jedynie końcówka spuszcza lekko z tonu przedstawiając nam tę "mądrą" część filmu z której płynie morał. Wybuchy, pościgi, mnóstwo śmiechu oraz dobra zabawa. Tego właśnie możemy się spodziewać po "Pingwinach...".

Na pierwszym planie mamy oczywiście nieloty, które próbują powstrzymać szalonego Davea przed realizacją jego nikczemnego planu. Animacja jest wykonana w jakościowo najwyższych standardach przez co wyśmienicie się ją ogląda. Dzieci z pewnością się nie zawiodą. Grzegorz Pawlak, Jacek Lenartowicz oraz Tomasz Steciuk po raz kolejny użyczyli swoich głosów pingwinom świetnie wykonując swoją pracę. Zresztą tak samo jak cała reszta dubbingująca produkcję.

Oprócz wcześniej wspomnianych wybuchów mamy świetny komizm, który rozgraniczony jest na kategorie: dla dzieci i dla dorosłych. Twórcy świetnie potrafią inscenizować niektóre z sytuacji aspirując przy tym o uznanie starszych widzów. Zabieg jest jak najbardziej trafny, a wszystko sprowadza się do mile spędzonego czasu przez każdą z grup wiekowych. Na uznanie zasługuje scena pościgu na łodziach po Wenecji oraz kapitalna akcja w przestworzach z udziałem samolotów. Po prostu boki zrywać!

Muzyka Lorne Balfe'a okazuje się być jednym z wielkich zaskoczeń w produkcji ponieważ opiewa w konkretne i wyróżniające się tony, które rewelacyjnie komponują się z obrazem. Kompozycje napisane niczym do rasowego filmu akcji nadają werwy i sprawiają, że jesteśmy w stanie wczuć się w klimat dzieła.

Choć cała historia jest opowiedziana w zabawny sposób to nie da się pominąć głównego motywu produkcji, którym jest braterstwo oraz możliwość polegania na drugiej osobie ponieważ sukces pingwinów (jako agentów oczywiście) polega na świetnym zgraniu drużyny i indywidualnym uzupełnianiau się członków grupy. Jest to bardzo wartościowa lekcja, szczególnie dla młodszych widzów. Ostatecznie film nie zawodzi i prezentuje się od jak najlepszej strony. Nie aspiruje o tytuł wybitnej produkcji przez co jest przyjemnym i lekkim obrazem.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Tosty po meksykańsku

Paloma i jej nastoletni syn Hector wyjeżdżają na wakacje. Na miejscu ich relacja zacznie się rozluźniać pod wpływem Jazmin, w której chłopak się zakocha.

gatunek: Komedia

produkcja: Meksyk

reżyser: Fernando Eimbcke

scenariusz: Fernando Eimbcke

czas: 1 godz. 22 min.

muzyka: -

zdjęcia: María Secco
rok produkcji: 2013
budżet: -
ocena: 3,7/10

Wakacje po sezonie

Kolejny film w reżyserii Fernando Eimbcke, którego dystrybucja została ograniczona do kin studyjnych zapowiadał się całkiem obiecująco. Niestety jak to często bywa zwiastuny produkcji prezentują się lepiej niż sam film co świetnie dowidzi przypadek "Tostów po meksykańsku".

Fabuła obrazu opowiadająca o matce i synu, którzy wyjechali po sezonie na wakacje jest z grubsza bardzo powolna, toporna i nudna. Wydarzenia przedstawiane na ekranie zazwyczaj nie są w stanie nas zainteresować na dłuższą metę. Nie sprzyja im też bardzo wolna akcja, która ewentualnie mogłaby przynajmniej "rozruszać" produkcję. Pomimo, że film porusza bardzo ciekawe kwestie dorastania nastolatków ich seksualności oraz jej poznawania to ciężko jest wysiedzieć w kinowym fotelu gdyż oprócz tego nie dostajemy nic więcej.

Pod względem aktorskim film wypada całkiem nieźle co jest zasługą zaledwie trzech aktorów: Lucio Giménez'a Cacho jako dojrzewającego nastolatka, Maríę Renée Prudencio jako jego matkę oraz Danae Reynaud – obiekt zachwytu chłopaka. Oprócz nich w obrazie pojawia się jeszcze kilku aktorów aczkolwiek nie ma ich wielu. Pod tym względem, jak i paroma innymi, produkcja prezentuje się minimalistycznie.

Surowe i na swój sposób toporne zdjęcia Maríi Secco nie zawsze się sprawdzają. Czasem by się chciało obejrzeć coś z innej perspektywy lub przedstawione w lżejszej oprawie. Oprócz tematu dorastania i seksualności mamy ciekawie przedstawione relacje dwojga młodych ludzi, których relacje niekoniecznie polega na miłości, a na wzajemnej ciekawości. Jednakże głównym wątkiem produkcji jest więź matki z synem, która w filmie prezentuje się naprawdę intrygująco. Wszystko jest okraszone bardzo inteligentnym i sytuacyjnym humorem, który na nieszczęście pojawia się zbyt rzadko.

Ogólnie rzecz biorąc pewne wątki historii przedstawiają się naprawdę dobrze. Reżyser potrafi zbudować ciekawe relacje pomiędzy bohaterami jednocześnie biorąc za przykład samo życie. Jest bardzo subtelnie, delikatnie, ale niestety nudno.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Still Alice

Pani profesor odkrywa, że cierpi na wczesne objawy Alzheimera.

gatunek: Dramat
produkcja: USA

reżyser: Richard Glatzer, Wash Westmoreland

scenariusz: Richard Glatzer, Wash Westmoreland

czas: 1 godz. 39 min.

muzyka: Ilan Eshkeri

zdjęcia: Denis Lenoir

rok produkcji: 2014
budżet: 4 miliony $
ocena: 7,5/10

Wciąż być sobą

Najnowszy film duetu Richarda Glatzer'a i Washa Westmoreland'a chciełem zobaczyć ze względu na Julianne Moore, ponieważ wiele się nasłuchałem o jej wspaniałej roli w tej produkcji. Jak wiadomo wszystko odciągnęło się w czasie, jednakże kiedy Moor dostała Złotego Globa za wcielenie się w postać z obrazu postanowiłem czym prędzej zapoznać się z dziełem reżyserów. Czy warto było?

Fabuła produkcji jest spokojna, intrygująca i bardzo sentymentalna. Ma nieskomplikowaną budowę przez co prezentuje się bardzo przystępnie i klarownie. Akcja filmu jest bardzo powolna i zrównoważona w wyniku czego ciężko jest nam natrafić na jakiś niespodziewany zwrot akcji, który mógłby drastycznie zmienić bieg obrazu. Wydarzenia przedstawiane na ekranie przykuwają oko i potrafią bez dwóch zdań zainteresować swoją treścią. Niestety trzeba przyznać, że większość wątków jest do przewidzenia, a sama historia niezbyt oryginalna.

Główną bohaterką jest oczywiście nie kto inny jak Julianne Moor, która dostarcza nam fenomenalnej roli chorej na Alzheimera pani profesor. Jest bardzo wiarygodna i przekonująca dzięki czemu jesteśmy w stanie bardzo szybko się z nią zżyć. Zaraz za Moor najlepiej plasuje się Kristen Stewart jako córka pierwszoplanowej postaci, która ciągle poszukuje swojego miejsca na ziemi. Aktorka świetnie radzi sobie ze swoją sylwetką i zaraz po głównej odtwórczyni jest najciekawszym punktem obrazu. O ile jeszcze w "Camp X-Ray" nie wszystko do końca układało się po jej myśli, tak teraz całość wypada bardzo dobrze. Gratulacje Kristen. Pokazałaś, że potrafisz grać. Alec Baldwin pomimo, że poprawnie portretuje kochającego męża i ojca nie sprawia wrażenia specjalnego wkładu w swoją rolę.

Łagodna i wprowadzająca nostalgię muzyka świetnie komponuje się ze spokojnym tonem opowieści pozwalając jej być poruszającą, a jednocześnie dramatyczną. Twórcy wynieśli postać Moor na pierwszy plan pozostawiając całą resztę w tyle. Jest to wyraźny znak, że skupiają się przede wszystkim na głównej bohaterce co oczywiście skutkuje zaniedbaniem całej reszty. Liczne wątki poboczne są jedynie zarysem co ostatecznie powoduje niedosyt.

Koncepcja reżyserów, skupia się na pojedynczej jednostce czyli postać Moor. Całkowicie porzucono koncepcję opowiedzenia historii poprzez używanie infantylnych porównań do wielu innych, podobnych przypadków schorzenia jak i uproszczenia efektów choroby do powszechnie znanych jej skutków. W efekcie twórcy wyszli z dobrego założenia dzięki czemu otrzymujemy wartościową historię bez zbędnego balastu. Nie ma użalania się nad bohaterką i tony zasmarkanych chusteczek. Jest wsparcie bliskich, które powinno być najważniejsze w takich sytuacjach, ponieważ dodaje odwagi by przejść przez tragedię wspólnie.

Obraz Richarda Glatzer'a i Washa Westmoreland'a jest bardzo minimalistyczny w swojej formie jednak ukazuje bogatą w treść historię z bardzo dobrym aktorstwem i niezwykle zajmującą fabułą. Film z pewnością nie zdobędzie większej aprobaty wśród widzów, jednakże możliwość utożsamienia się z pierwszoplanową postacią daje niezwykłą szansę zrozumienia choroby jak i dramatu ludzi, którzy na nią cierpią. Dlatego tak bardzo wymowne jest zakończenie produkcji pozostawiające nam pustkę i otępienie.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Whiplash

Młody i ambitny perkusista za wszelką cenę pragnie dołączyć do czołówki najwybitniejszych artystów muzyki jazzowej.

gatunek: Dramat, Muzyczny
produkcja: USA

reżyser: Damien Chazelle

scenariusz: Damien Chazelle

czas: 1 godz. 45 min.

muzyka: Justin Hurwitz

zdjęcia: Sharone Meir

rok produkcji: 2014
budżet: 3,3 miliona $
ocena: 10/10

Dążenie do perfekcji

Kiedy pierwszy raz natrafiłem na tytuł filmu i jego plakat zastanawiałem się jak można cały afisz reklamujący produkcję zaśmiecić napisami, które wynoszą go pod niebiosa. Z jednej strony mnie to dziwiło, a z drugiej intrygowało. Właśnie wtedy postanowiłem, że obejrzę obraz nieznanego mi dotąd reżysera i przekonam się czy te wszystkie superlatywy na plakacie to chociaż część prawdy. Teraz wiem, że napisy miały rację.

Fabuła filmu jest niezwykle wciągająca, niesamowicie urzekająca oraz niewyobrażalnie szokująca. Oprócz tego historia jest bogata w treść i pełna niespodzianek. Nigdy nie mamy pewności co będzie dalej dlatego też oglądamy obraz ze zdwojonym zainteresowaniem. Akcja produkcji do złudzenia przypomina startujący samolot, który z minuty na minutę coraz to bardziej przyspiesza aż w końcu nabiera zawrotnego tempa powodującego przyspieszone bicie serca. Często możemy się spotykać ze scenami wywołującymi chęć odwrócenia wzroku od ekranu co wcale nie jest dziwne zważywszy na sytuacje w jakich mamy ochotę tego dokonać. Wszystko to za sprawą reżysera, który świetnie potrafi manipulować emocjami widzów przez co gorączkowo śledzimy życie głównego bohatera i razem z nim przeżywamy jego sukcesy jak i porażki. Obserwujemy jak prosty człowiek z wielkimi ambicjami próbuje osiągnąć perfekcję pod czujnym wzrokiem nauczyciela, który nieustannie terroryzuje swoich uczniów. Całość jest niezwykle zajmująca, przeto podczas oglądania produkcji kompletnie tracimy poczucie czasu.

Bohaterowie w "Whiplash" są rewelacyjnie nakreśleni przez co od razu jesteśmy w stanie się z nimi zżyć. Aktorzy wybrani do sportretowania postaci sprawują się fenomenalnie i prezentują nam wiarygodne sylwetki. Na pierwszym planie bezprecedensowo bryluje duet Teller-Simons, z którego każdy z nich daje z siebie maksimum, aczkolwiek Simmons niezaprzeczalnie góruje nad wszystkimi, ukazując postać bez skrupułów, która kieruje się chorą ambicją na koszt innych. Oprócz nich jest jeszcze Paul Reiser, Melissa Benoist i Austin Stowell.

Muzyka Justina Hurwitz'a jest olśniewająca i bez przerwy utrzymuje niezwykle oryginalny klimat. Oprócz tego świetnie brzmi oraz nieustannie buduje napięcie. Jazzowym brzmieniom Hurwitz'a akompaniują całkiem niezłe zdjęcia Sharone Meir oraz wyborny montaż Toma Cross'a. Rewelacja!

Dzieło Damiena Chazelle'na jest jedną z niewielu produkcji w których muzyka jest na pierwszym planie, a my mamy z nią nieprzerwany kontakt. Ktoś mógłby z tego powodu stwierdzić, że film nie jest dla niego. Bzdura! Cały urok obrazu zawdzięczamy właśnie kompozycjom Hurwitz'a! Bez nich film nie byłby już taki sam. Całe piękno tego zabiegu polega na fenomenie muzyki jazzowej, której nawet nie do końca lubiąc, jesteśmy w stanie się nią zachwycić. Tak właśnie jest w "Whiplash".

Koniec końców, reżyser niespodziewanie zaserwował mi ucztę dla zmysłów, której smak jeszcze długo będę czuć. Nie mówiąc już o epilogu, który podwyższa ciśnienie do dwieście dwadzieścia jednocześnie pozostawiając pustkę w naszym sercu. Jednakże pomimo, że zakończenie jest bardzo wymowne to jednak sami musimy sobie odpowiedzieć na pytania ile jesteśmy w stanie poświęcić dla sukcesu? Ile jesteśmy w stanie wycierpieć, aby dotrzeć na metę zwycięsko. Ile granic jesteśmy w stanie przekroczyć by osiągnąć doskonałość? Nigdy nie wiadomo co może nam pomóc w dążeniu do perfekcji. Ambicja, wsparcie bliskich, czyjaś motywacja, a może chęć pokazania, że to co się robi wykonuje się dobrze? Jedno jest pewne, że droga na szczyt nie jest usłana różami, a żeby się na niej znaleźć trzeba coś z siebie dać, aby na to zasłużyć. No chyba, że ma się talent...

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Birdman

Tragikomiczne perypetie aktora, który niegdyś zyskał sławę jako bohater serii hollywoodzkich filmów o komiksowym superbohaterze, a teraz próbuje wystawić na Broadwayu sztukę we własnej adaptacji i reżyserii, z sobą samym w roli głównej. Jeśli chce doprowadzić do premiery, musi stawić czoło licznym przeciwnościom losu i własnemu ego, odzyskać zaufanie bliskich, odbudować zrujnowaną karierę i odnaleźć siebie.

gatunek: Dramat, Komedia
produkcja: USA

reżyser: Alejandro González Iñárritu

scenariusz: Alejandro González Iñárritu, Nicolás Giacobone, Alexander Dinelaris, Armando Bo

czas: 1 godz. 59 min.

muzyka: Antonio Sanchez

zdjęcia: Emmanuel Lubezki

rok produkcji: 2014
budżet: 18 milionów $
ocena: 8,9/10

Efekty uboczne sławy

Najnowszy film Alejandro Gonzáleza Iñárritu z początku nie był dla mnie propozycją godną uwagi. Tak jak większość oceniłem film po tytule, który brzmi niczym kolejny blockbuster o superbohaterze ratującym świat, co oczywiście spowodowało, że odstawiłem go w niepamięć. Wszystko jednak uległo zmianie, kiedy przez przypadek natrafiłem na opis produkcji. Wtedy zrozumiałem jak bardzo się pomyliłem.

Fabuła filmu jest wartka, zajmująca, bardzo płynna i zaskakująca. Oprócz tego zawiera wiele ciekawych zabiegów artystycznych wykreowanych przez reżysera, które warunkują zarówno klimat jak i wydźwięk obrazu. Iñárritu przedstawia wiele ciekawych aspektów bycia aktorem oraz tęsknoty za sławą, która przeminęła. Opowiada niezwykle realną historię człowieka, pragnącego zrobić coś znaczącego co pozwoli mu z powrotem wrócić na szczyt. Niestety jak wiadomo nic nie przychodzi łatwo. Od początku bohater zmaga się z rozmaitymi przeciwnościami losu jednocześnie łamiąc przez siebie ustalone bariery. Chce zrobić dobrze, jednak cały świat jest przeciwko niemu i utrudnia mu prace w rozmaity sposób: wybredny aktor w jego spektaklu, córka narkomanka (teoretycznie po odwyku), brak środków do życia, recenzentka spektakli z ogromną niechęcią do głównej postaci itp. Wszystko to idealnie przedstawia mechanikę wielkiego świata oraz pojedynczą jednostkę starającą się przetrwać w tej dżungli.

Aktorzy to kolejny fenomen produkcji Gonzáleza, ponieważ każdy z nich dostarcza nam niezapomnianych kreacji przez co oglądanie ich to czysta przyjemność. Mamy rewelacyjnego Michaela Keaton'a, świetnego Edwarda Norton'a oraz bardzo dobrą Naomi Watts. Równie wyśmienicie prezentuje się Emma Stone oraz Zach Galifianakis w całkiem nowej, nie komediowej roli.

"Birdman" posiada fenomenalne zdjęcia w wykonaniu Emmanuela Lubezki'ego, które sprawiają wrażenie jakby każda ze scen była nakręcona w jednym ujęciu. Kamera nie skacze chaotycznie z miejsca na miejsce tylko spokojnie płynie bez przerwy podążając za bohaterami. Majstersztyk! Oczywiście sukces ten mógł być zagwarantowany jedynie dzięki rewelacyjnemu montażowi. Niezwykle oryginalna, nieustannie budująca napięcie i dramaturgię muzyka Antonio Sanchez'a, która głównie bazuje na dźwiękach bębnów i perkusji wybrzmiewa zaskakująco dobrze choć jej rola w filmie jest minimalistyczna.

Reżyser wziął na warsztat bardzo trudny, aczkolwiek autentyczny temat, który z pewnością dotknął już wiele gwiazd. Chodzi mianowicie z zapominanie. Jak to się w życiu często dzieje o pewnych rzeczach po prostu zapominamy. W taki sam sposób można zapomnieć o aktorze/aktorce, który swoje istnienie w sferze kinowej zawdzięcza tylko jednej roli. Później przepada jak kamfora i prawdopodobnie nigdy już się nie pojawi. W filmie pojawia się bardzo trafne porównanie do Roberta Downey'a Jr., które jest w pewien sposób adekwatne do naszej postaci. Kiedyś sławny, później już mniej aż w końcu poszedł w odstawkę i nikt nie chciał już o nim pamiętać. Jednak samozaparcie i walka z własnymi demonami skutkuje sukcesem przez co znowu się jest na topie i zarabia krocie. Riggan Thomson zdaje się pragnąć czegoś podobnego ponieważ brak mu poprzedniego życia w blasku fleszy i wielkich filmów. Najwidoczniej broadwayowskie przedstawienie nie jest tym co mogłoby zadowolić bohatera.

Koniec końców "Birdman" okazał się jednym z najlepszych filmów ostatniego czasu i uważam, że jest naprawdę wart uwagi jak i poświęconego czasu, który na pewno nie okaże się zmarnowanym. Jedyne czego mi osobiście brakło to zwyczajnej sympatii do bohaterów, której tutaj nie byłem w stanie z postaciami nawiązać. Jest to jednak czysto personalna uwaga.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Fotograf

Na terenie współczesnej Moskwy grasuje nieuchwytny seryjny morderca. Funkcjonariusze nadali mu przydomek "Fotograf", gdyż przy ciałach swoich ofiar zostawia kartoniki z numerami, stosowane przez ekipy śledcze, kiedy fotografują zwłoki i potencjalne dowody na miejscach zbrodni. Tropy prowadzą do dawnego garnizonu Armii Radzieckiej w Legnicy i serii dramatycznych wydarzeń, które rozegrały się tam w latach 70.

gatunek: Seansacyjny, Kryminał, Thriller

produkcja: Polska

reżyser: Waldemar Krzystek

scenariusz: Waldemar Krzystek, Krzysztof Kopka

czas: 1 godz. 34 min.

muzyka: Maciej Zieliński

zdjęcia: Arkadiusz Tomiak
rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 6,9/10

Na tropie mordercy

Ostatnimi czasy bardzo ciężko było trafić na dobry kryminał polskiej produkcji. Na szczęście zaczyna pojawiać się coraz więcej filmów o takiej tematyce. Mieliśmy już bardzo dobrego "Jezioraka", który udowodnił, że można, że da się. Wkrótce zobaczymy "Ziarno prawdy", na podstawie prozy Zygmunta Miłoszewskiego, jednak teraz zajmiemy się najnowszym dziełem Waldemara Krzystka, który też poniekąd jest potwierdzeniem postępu w tej dziedzinie.

Zacznijmy do fabuły produkcji, która jest bardzo, ale to bardzo zawiła. Oprócz tego jest niezwykle tajemnicza, trudna w odbiorze oraz lekko chaotyczna. Oglądając "Fotografa" należy się mocno skupić na przedstawianych wydarzeniach, gdyż łatwo można zgubić wątek przez co nie uda nam się wszystkiego dokładnie zrozumieć. Ogrom informacji dosłownie zalewa nas swoją treścią, którą bardzo ciężko spamiętać, a ta okazuje się być kluczowa w dochodzeniu prowadzonym przez Nataszę Sinkin'ową. Akcja jest z początku wartka i postępowa, jednak później dzieje się coś niedobrego gdyż tempo opowieści gwałtownie spada. Film się dłuży i jest przegadany. Szkoda, ponieważ historia wymyślona przez twórców prezentuje się rewelacyjnie. Posiada wiele retrospekcji, zwrotów akcji oraz tajemniczych zdarzeń, które miały miejsce w latach 70-tych. Wszytko to będące fenomenalną pracą scenarzystów pokazuje, że wykazali się niezwykłą kreatywnością przy powstawaniu dzieła. Szkoda tylko, że nie byli w stanie opowiedzieć historii w taki sam sposób jak ją napisali.

Pod względem aktorskim film wypada bardzo dobrze przy czym należy zwrócić uwagę, że większość postaci jak i główni bohaterowie są grani przez Rosjan. Na pierwszym planie mamy Tatyanę Arntgolts oraz Alexandra Baluev. Reszta to Dmitriy Ulyanov, Andriej Kostash i Elena Babenko. Dopiero za nimi plasują się polskie gwiazdy czyli: Adam Woronowicz, Tomasz Kot, Sonia Bohosiewicz oraz Agata Buzek.

Muzyka Macieja Zielińskiego bardzo dobrze uzupełnia produkcję nadając jej jeszcze bardziej mrocznego wydźwięku. Świetnie prezentuje się scenografia szczególnie z lat 70-tych, kiedy to mają miejsce wydarzenia, które przyczyniły się do "narodzenia się" Fotografa.

Największym zaskoczeniem w produkcji, oprócz znacznej większości rosyjskiej obsady jest fakt, że film sprawia wrażenie jakby był nakręcony przez Rosjan, a nie przez Polaków, gdyż znaczna część akcji ma miejsce w Moskwie, a dialogi postaci prawie cały czas są w języku rosyjskim. Wydarzenia mające miejsce w Polsce z udziałem polskich aktorów to zaledwie niewielki fragment.

Oprócz powyżej wymienionych wad, filmowi Waldemara Krzystka brakuje jeszcze tak zwanego efektu "WOW", który w jakimś stopniu wywarłby na nas wrażenie. Okazji do jego zastosowania było wiele jednak reżyser nie wykorzystał żadnej. Nawet podczas zakończenia, które mogłoby idealnie podsumować dzieło. Takim sposobem produkcja jest chłodna i bardzo sterylna w swojej budowie, świadcząc jednocześnie o wielkim zaniedbaniu ze strony Krzystka podczas opowiadania historii na podstawie tak dobrego scenariusza. Szkoda "Fotografa", ponieważ miał duże predyspozycje do zostania jednym z najlepszych kryminałów ostatnich lat.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Paddington

Hen z Peruwiańskiej dżungli wprost do Londynu przybywa mały niedźwiadek, którego zwą Paddington. Przybył on do Anglii w celu znalezienia domu, jednak jak się okazuje to nie jest takie proste. Kiedy miś poznaje rodzinę Brown'ów wszystko ulega zmianie i nic nie będzie już takie jak dawniej.

gatunek: Familijny, Komedia, Przygodowy
produkcja: USA, Wielka Brytania, Francja

reżyser: Paul King

scenariusz: Paul King, Hamish McColl

czas: 1 godz. 35 min.

muzyka: Nick Urata

zdjęcia: Erik Wilson

rok produkcji: 2014
budżet: 38,5 miliona €
ocena: 7,0/10

Przygarnij misia

Heyday Films będące jednym z producentów najpopularniejszej sagi młodzieżowej o Harrym Potterze, postanowiło tym razem przenieść na ekran niesfornego niedźwiadka, który kiedyś z pewnością był jednym z najulubieńszych dziecięcych bohaterów. Czy miś ponownie zaskarbi sobie serca naszych pociech?

Cała fabuła kręci się wokół tytuowej postaci czyli misia Paddingtona, który wprost z Peruwiańskiej dżungli przybył do Londynu w celu znalezienia domu. Oczywiście jest wyjaśnione dlaczego musiał odbyć taką podróż. Akcja jest umiarkowana, jednak wydarzenia przedstawiane na ekranie okazują się być całkiem zajmujące i z chęcią śledzimy przebieg hisorii. Opowieść jest bardzo ciepła i przyjemna w odbiorze. Optymalny czas seansu sprawia, że projekcja nie ma prawa się dłużyć i z pewnością nie zanudzi dzieci.

Paddington należy do bardzo obszernej grupy bohaterów, których nasze pociechy pokochają od razu. Miś jest miły, zabawny i bez problemu zaskarbi ich serca. Jego staranne wykonanie w technice 3D pozwala dzieciom uznać go za prawdziwego. Do sukcesu niedźwiadka przyczynia się także dobry polski dubbing w wykonaniu Artura Żmijewskiego. Trzeba jednak przyznać, że głosy pozostałych postaci tez wypadają nieźle. Oprócz Bena Whishaw'a , który w oryginale użycza głosu Paddingtonowi mamy także Hugh Bonneville'a, Sally Hawkins, Julie Walters, Petera Capaldi oraz Nicole Kidman jako złą Millicent usiłującą spreparować misia.

Wspomniane już wcześniej efekty specjalne robią bardzo dobre wrazenie, a misie wyglądają realistycznie. Ciekawie prezentuje się scenografia oraz przyjemna dla ucha muzyka. Całkiem nieźle prezentują się zdjęcia w wykonaniu Erika Wilson'a pokazujące piękną panoramę Londynu.

Pomimo humorystycznego tonu opowieści twórcy pozwalają sobie na odrobinę grozy i dramatu co powoduje szybsze bicie serca (szczególnie u młodszej widowni). Cała mieszanka ekranowych emocji świetnie potrafi ze sobą współgrać, dając ciepły i humorystyczny koniec.

Jedno jest pewne. Paddington jest dobrze zrobionym filmem o konkretnej i łatwej w odbiorze fabule. Ma w sobie dużo humoru i ciepła, jednak potrafi także wywołać odpowiednią dramaturgię. Propozycja idealna dla dzieci jak i całej rodziny z tym, że bardziej polecam produkcję tej pierwszej grupie.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Gra Tajemnic

Zespół najbardziej utalentowanych ludzi na świecie pracuje pod okiem genialnego Alana Turinga nad złamaniem skomplikowanego kodu, którym posługują się naziści. Ich niesamowite dokonania, oparte częściowo na pracy polskich naukowców, pozwalają położyć kres najbardziej okrutnej wojnie w historii dużo wcześniej, niż wydawało się to możliwe.

gatunek: Biograficzny, Dramat
produkcja: USA, Wielka Brytania

reżyser: Morten Tyldum

scenariusz: Graham Moore

czas: 1 godz. 53 min.

muzyka: Alexandre Desplat

zdjęcia: Óscar Faura

rok produkcji: 2014
budżet: 15 milionów $
ocena: 8,5/10

Człowiek i Enigma

Najgłośniejszy brytyjski film zeszłego roku o sławnym matematyku był dla mnie propozycją nie do przeoczenia. Byłem ciekaw historii geniusza, tego jak ona odnosi się do spraw polskich oraz czy produkcja Mortena Tyldum'a rzeczywiście jest tak dobra jak o niej piszą. Nie zawiodłem się na obrazie, aczkolwiek doznałem rozczarowania w pewnej z kwestii.

Fabuła produkcji już od samego początku potrafi niesłychanie nas zaintrygować i pochłonąć bezgranicznie. Historia Alana jest w bardzo dobry i przystępny sposób opowiedziana, przez co bardzo przyjemnie się ją ogląda. Wydarzenia pokazywane na ekranie są dynamiczne, przejmujące, a nawet czasem wzruszające. Akcja jest wartka i tylko niekiedy spuszcza z tonu. Zdarzają się momenty przestoju i wtedy niektóre sceny lekko się dłużą, aczkolwiek jest to sporadyczne. Cała historia jest opowiedziana jednym tchem co czyni ją niezwykle spójną. Narratorem jest sam Turing, który wyjaśnia po kolei co i jak. Obraz dzieje się na dwóch płaszczyznach: w przeszłości i teraźniejszości. Jest to bardzo dobry zabieg opierający się na licznych retrospekcjach. Twórcy maksymalnie wykorzystali potencjał opowieści przez co seans mija bardzo szybko i z pewnością nie będziemy się na nim nudzić.

W roli Alana Turing'a mamy rewelacyjnego Benedicta Cumberbatch'a, który świetnie portretuje matematyka, outsidera i nieprzeciętnego geniusza. Pozostali aktorzy: Matthew Goode, Mark Strong, Allen Leech, Charles Dance i oczywiście Keira Knightley wypadają dobrze jednak są oni właściwie tłem głównej postaci.

Efekty specjalne prezentują się całkiem dobrze nawet pomimo ich małego nagromadzenia. Muzyka Alexandrea Desplat'a jest bardzo klimatyczna i świetnie komponuje się z obrazem. Produkcję bardzo często uzupełniają czarno-białe kadry, które odzwierciedlają sytuację polityczną. Równie dobrze prezentują się sceny z młodości bohatera jak i liczne wątki poboczne, a całość potrafi rewelacyjnie ze sobą współgrać i nie dochodzi do żadnych zgrzytów. Twórcy potrafią także niejeden raz przemycić humor do filmu.

Obraz wyraźnie skupia się na cierpieniu jednostki czyli głównego bohatera jako niezrozumianego przez nikogo geniusza, odludka i do tego jeszcze homoseksualisty. Tyldum pokazuje w filmie to co oczywiste i powszechnie znane, jednak po raz kolejny odświeża nam pamięć i mówi, że świat nigdy nie był w stanie zrozumieć inności i oryginalności oraz, że nie było w nim miejsca dla nieprzeciętnych geniuszy, którzy postrzegali świat całkiem inaczej co przekładało się na jego odmienne interpretowanie.

Niestety twórcy filmu pominęli udział Polaków w rozszyfrowaniu kodu Enigmy i mimo, że napomknęli o nich dwukrotnie to nie miało to szczególnie wielkiego znaczenia, a prawda jest taka, że bez polskich naukowców i ich pracy nad szyfrem Turing nie byłby w stanie złamać jego bardziej skomplikowanej wersji. Pomijając jednak ten fakt produkcja wypada bardzo dobrze i jest warta uwagi.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Pages

Entri Populer

Do recenzji: Ocean's 8

Wielkie oczy

Niezłomny

Pingwiny z Madagaskaru

Tosty po meksykańsku

Still Alice

Whiplash

Birdman

Fotograf

Paddington

Gra Tajemnic

Archiwum bloga