Rywalizujący z bratem zapaśnik Mark Schultz zostaje zaproszony przez multimilionera Johna du Ponta do jego posiadłości i wzięcia udziału w przygotowaniach do Olimpiady w Seulu dołączając jednocześnie do grupy zapaśniczej o nazwie Foxcatcher.

reżyser: Bennett Miller

scenariusz: E. Max Frye, Dan Futterman

czas: 2 godz. 10 min.

muzyka: Rob Simonsen

zdjęcia: Greig Fraser

Cena nie gra roli

Najnowszy film Bennetta Miller'a, twórcy "Capote" i "Moneyball" z początku nie zaintrygował mnie dostatecznie, aby po niego sięgnąć. Moje podejście uległo zmianie po przeczytaniu wielu pochlebnych opinii na jego temat i w efekcie zdecydowałem się na "Foxcatcher'a". Teraz już wiem co bym przegapił nie decydując się na tę produkcje.

Fabuła obrazu jest niezwykle intrygująca i od samego początku aż do końca pochłania nas bezgranicznie. Przy okazji jest bardzo tajemnicza i zaskakująca. Nie zdradza przyszłych wydarzeń przez co trzyma nas ciągle w niepewności i napięciu co przekłada się na niejednokrotne zaskoczenie. Akcja jest wartka już od pierwszej sceny i sukcesywnie utrzymuje nadane tempo. Czasem tylko zwalnia, aby wprowadzić nas w przyszłe wydarzenia.

Produkcja dostarcza nam kilku, a tak ściślej mówiąc trzech bardzo dobrych kreacji aktorskich. Mamy rewelacyjnego Stevea Carrel'a, którego po ucharakteryzowaniu na pierwszy rzut oka ciężko rozpoznać. Fenomenalna praca! Równie intrygująco prezentuje się Mark Ruffalo w roli jednego z braci - na pozór tego lepszego. Channing Tatum odgrywa takiego byczka, ciągle na wszystkich obrażonego i zamkniętego w sobie. Koniec końców wypada przekonująco w swojej kreacji, a motyw jego postępowania jest wyjaśniony.

Nikogo nie powinno zdziwić stwierdzenie, że film to właściwie występ trzech aktorów. Zarówno reszta obsady jak i wątki poboczne są prawie całkowicie zepchnięte na pobocze. Prawie, gdyż pojawiają się ciekawe relacje na linii du Pont – matka du Pont'a jednak na tym koniec. Nie wspominając oczywiście o relacjach dwóch braci, które są priorytetowe.

Muzyka Roba Simonsen'a opiewa w spokojne tony co sprawia, że niespecjalnie się wyróżnia. Niekiedy nawet w ogóle się nie pojawia przez co buduje napięcie. Kadry Greiga Fraser'a są surowe, wręcz banalne, jednak świetnie kreują tajemniczy i intrygujący klimat. Film dodatkowo jest oparty na faktach jednak w jakim stopniu pokazuje prawdę nie mam pojęcia. Tę kwestię pozostawiam znawcom.

Pomijając tę propozycję z pewnością przegapiłbym świetne kreacje aktorów oraz bardzo dobry film, aczkolwiek nie rewelacyjny.  Obraz Miller'a jest dobrze zrobiony, ma specyficzny klimat oraz opowiada ciekawą historię jednak wszystko mieści się w ramach dobrej produkcji. Nie wychodzi poza ustalony szablon i trzyma się sprawdzonych reżyserskich zabiegów. Jest to dzieło warte zobaczenia, jednak z pewnością nie pozostanie zbyt długo w naszej pamięci.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.
 

Niedoceniany muzyk, biznesmen, panna młoda, znany milioner, kelnerka oraz specjalista od materiałów wybuchowych powiedzą "dość!" i pokażą wszystkim swoje dzikie oblicze. W świecie, w którym liczy się tylko wydajność i sukces, przechytrzą system i będą walczyć o siebie, nawet jeśli będzie to wymagało przekroczenia cienkiej granicy między normalnością a szaleństwem.

reżyser: Damián Szifrón

scenariusz: Damián Szifrón

czas: 2 godz. 2 min.

muzyka: Gustavo Santaolalla

zdjęcia: Javier Julia

W każdym drzemie ukryta dzikość

Film Damiána Szifrón'a był jednym z obrazów, na które czekałem z niecierpliwością od czasu zobaczenia jego zwiastuna. Nie pomógł fakt, że dystrybutor przesunął jego premierę z 2014 roku na początek 2015. Jaki był powód tego zamieszania, nie wiadomo, jednak pewne jest to, że warto było czekać.

Fabuła produkcji składa się z sześciu nie powiązanych ze sobą historii, co przekłada się na to, że każda opowiada całkiem odmienną perypetię. Epizody są świetnie napisane i bardzo ciekawie opowiedziane. Wszystko dopracowane wręcz na ostatni guzik. Podczas oglądania filmu nie ma czasu na nudy, ponieważ akcja wrze już od samego początku i cały czas tylko przyspiesza pokazując coraz to ciekawsze potyczki w danych częściach. Jest oczywiście czas na odpoczynek od zdarzeń pokazywanych na ekranie w postaci "spokojnego" odcinka (wcale nie gorszego), który jest tylko wprowadzeniem do ostatniej fazy obrazu czyli wielkiego finału – wesela.

Pod względem aktorskim film prezentuje się rewelacyjnie. Wszyscy aktorzy z poszczególnych epizodów dają z siebie 200% możliwości, aczkolwiek najlepiej wypada Erica Rivas jako panna młoda. Genialny performance. Nie gorzej wypadają też Leonardo Sbaraglia, Ricardo Darín, Oscar Martínez i Rita Cortese.

Bardzo dobrze prezentują się zdjęcia Javiera Julia, jak zarówno intrygująca muzyka Gustava Santaolalla. Towarzyszy nam również świetna charakteryzacja. Rewelacyjne efekty specjalne pokazywane są  z  rozmachem godnym Hollywoodzkich produkcji. Z reguły są to eksplozje, jednak dobry wybuch zawsze warto docenić.

Obraz Szifrón'a uważany za komedię jest prędzej czarną komedią choć i to określenie nie do końca pasuje, ponieważ komizm w "Dzikich historiach" jest czarny jak smoła i jak spojrzelibyśmy na wydarzenia przedstawiane na ekranie z innej perspektywy stwierdzilibyśmy, że to prędzej dramat, groza czy kryminał. Jednakże perypetie bohaterów są ukazane w tak komiczny sposób, że po prostu ciężko się nie zaśmiać. Taki jest właśnie urok czarnego humoru. Oczywiście trzeba wziąć pod uwagę, że nie każdemu ta forma komedii przypadnie do gustu. Jednak z drugiej strony potyczki postaci w pewien sposób łączą wszystkie epizody, gdyż każdy z nich mówi o emocjach, a w szczególności o sytuacji kiedy ktoś nadwyrężył nasz spokój ducha i w wyniku tego przysłowiowo "puszczają nam nerwy". Bardzo dobrze jest to pokazane w produkcji gdzie powodem frustracji może się okazać cokolwiek. Wystarczy jeszcze nadwyrężyć ten stan i wychodzą z nas prawdziwe gremliny. Na pierwszy rzut oka wydaje się to absurdalne jednak chyba każdy z nas wie, że tak nie jest ;).

Warto było czekać i spędzić dwie godziny w kinie oglądając film  Damiána Szifrón'a, który pomimo humorystycznego wydźwięku skrywa w sobie przesłanie bądź ostrzeżenie wyraźnie mówiące, że działanie pod wpływem emocji zawsze ma złe skutki, a agresja to uczucie, które należy trzymać na wodzy. Czasem jednak ciężko utrzymać fason w dzisiejszych czasach gdzie jest milion rzeczy czekających tylko, aby nas zirytować. Sami to rozgryźcie.

Młoda strażniczka przebywająca w więzieniu w Guantanamo o bardzo zaostrzonym rygorze nawiązuje więź z jednym z zatrzymanych.

reżyser: Peter Sattler

scenariusz: Peter Sattler

czas: 1 godz. 57 min.

muzyka: Jess Stroup

zdjęcia: James Laxton

W więzieniu uczuć

Ostatnimi czasy coraz bardziej interesują mnie produkcje filmowe, które nie są powszechnie kojarzone, a nawet znane. Są to również filmy, których światowa premiera miała miejsce już dawno, temu jednak w Polsce o obrazie ani widu ani słychu. Takim właśnie oto sposobem natrafiłem na produkcję Petera Sattler'a pt: "Camp X-Ray" opowiadającej o młodej strażniczce z Guantanamo. Niezwykle zaintrygował mnie ten tytuł więc postanowiłem go obejrzeć. Wrażenia?

Za scenariusz jak i reżyserię obrazu odpowiada ta sama osoba czyli wspomniany już wcześniej Peter Sattler. Na pierwszy rzut oka bardzo prosta fabuła z czasem systematycznie się rozbudowuje i coraz bardziej wciąga. Akcja jest umiarkowana i tylko czasem nieznacznie przyśpiesza. Nie oznacza to jednak, że wydarzenia przedstawiane przez reżysera nie są ciekawe. Intryguje nas nie tylko to co się wkrótce wydarzy, ale również zachowania bohaterów żyjących w dość ciężkim środowisku.

Główną bohaterką filmu jest oczywiście postać Kristen Stewart czyli gwiazdy Sagi "Zmierzch". Już wiele razy kwestionowano zdolności aktorskie pani Stewart więc ja postaram się tego nie robić i powiem kawa na ławę. Aktorka zasadniczo poradziła sobie w roli strażniczki z Guantanamo, aczkolwiek nie zawsze przekonująco. Ma dobre i słabe momenty. Ważne jest jednak to, że kiedy miała zagrać dobrze i przekonująco, zrobiła to i powiedzmy, że mi to wystarcza. Nie zmienia to jednak faktu, że wciąż liczę na przebłysk talentu z jej strony. Zaraz obok głównej bohaterki świetnie prezentuje się Peyman Moaadi w roli skazańca. Nie ma co tu dożo pisać, po prostu świetna robota. Cała reszta też prezentuje się całkiem dobrze.

Film ma bardzo specyficzny charakter, który zawdzięcza surowemu planowi. Jak w więzieniu tak i w produkcji Petera Sattler'a do wszystkiego jest odpowiedni dystans, który ma gwarantować bezpieczeństwo. Akurat tutaj ten zabieg sprawdza się znakomicie gdyż wzbudza nasze zaciekawienie dalszymi zdarzeniami, które nie do końca okazują się być oczywiste. Zredukowana do minimum muzyka Jessego Stroup'a jak i toporne kadry Jamesa Laxton'a są kolejnymi nieodzownymi punktami odpowiadającymi za odpowiednią atmosferę.

Bardzo interesująco wypadają konwersacje pomiędzy Cole i Armirem, którzy zawiązują pewną więź między sobą. Nie jest to bynajmniej głupie, a jak najbardziej ludzkie i prawdziwe. Obraz jest w szczególności o uczuciach, jak i o podejściu do pewnych spraw z całkiem innej perspektywy. Swoją drogą pokazuje też ciężkie życie strażnika w Guantanamo jak i niewyobrażalny rygor stosowany wobec więźniów.

Na początku mojej przygody z produkcją Petera Sattler'a obawiałem się, że film na który się kolokwialnie "napaliłem" nie sprosta moim oczekiwaniom. Okazało się jednak, że niepotrzebnie martwiłem się na zapas ponieważ obraz wypadł całkiem dobrze. Największą wadą dzieła Sattler'a jest niewykorzystany w pełni potencjał historii, którą można by opowiedzieć jeszcze lepiej i ciekawiej. Mogłoby się to stać za sprawą dobrze rozbudowanych wątków pobocznych gdyż tutaj mamy zaledwie ich nawiązkę co ogranicza film praktycznie do dwóch postaci. Niemniej jednak polecam tę produkcję bo pozytywnie mnie zaskoczyła i jest godna uwagi.

"Pani z przedszkola" to obraz rodziny, której życie z dnia na dzień staje na głowie, gdy wkracza w nie przedszkolanka syna, piękna i tajemnicza Karolina. To za jej sprawą rodzice chłopca – zapalony konstruktor latawców i jego melancholijna małżonka odkryją, czym jest prawdziwa miłość i zrozumieją, że przez wszystkie lata małżeństwa tak naprawdę niewiele o sobie wiedzieli. 

reżyser: Marcin Krzyształowicz

scenariusz: Marcin Krzyształowicz

czas: 1 godz. 30 min.

zdjęcia: Michał Englert

muzyka: Michał Woźniak

Co by było, gdyby...

Najnowszy film Marcina Krzyształowicza jest jednym z najbardziej tajemniczych dzieł 2014 roku. Z dwuminutowego zwiastuna nie jesteśmy w stanie wywnioskować o czym będzie film, a liczne opisy fabuły nie zaspakajają dostatecznie naszej ciekawości, co ostatecznie zmusza nas do pójścia na seans pt: "Pani z przedszkola".

Ja wiem, że pan Marcin chciał dobrze i ambitnie opowiedzieć swoją historię, ale wiadomo, wyszło jak zawsze czyli źle. Fabuła podzielona na wiele części z których każda poświęcona jest innej postaci wydaje się być ciekawym pomysłem jednak tylko na papierze. Wydarzenia pomimo swojej chronologii są bardzo zagmatwane i porozrzucane niczym śmieci po podwórku. Reżyser nie kończąc opowiadać jednej historii przechodzi do kolejnej i następnej, a później do każdej z nich wraca i dokańcza. Wszystko odbywa się bardzo chaotycznie przez co niektórzy z pewnością się zagubią. Pozornie łączące się ze sobą części fabuły nie zawsze gładko ze sobą współgrają. Akcja stara się być wartka i postępowa, jednak taka nie jest i w efekcie szybko nas zaczyna nudzić. Wydarzenia są mało interesujące i rzadko kiedy zdarza się aby zaciekawiły nas bardziej.

Aktorzy są chyba jedną z niewielu rzeczy, która ratuje film od totalnej katastrofy. Mamy Agatę Kuleszę, Adama Woronowicza, Karolinę Gruszkę, Krystynę Jandę, Łukasza Simlata, Mariana Dziędziela i Cezarego Morawskiego jako narratora. Każdy z nich przyczynił się w podratowaniu produkcji i za to wielkie brawa.

Muzyka wydaje się świetnie wpasowywać w kiczowatość filmu i przez to można stwierdzić, że jest całkiem dobra. W obrazie jest też wiele animowanych wstawek oraz pytajników, dymków itp. na wzór komiksu. Niespecjalnie to wygląda na ale trudno.

Skoro film jest określany mianem komedii to z reguły w takiej sytuacji nasz mózg podpowiada nam, że będziemy mogli się pośmiać i w wyniku tego prawdopodobnie się zrelaksujemy. W takim razie według mnie "Pani z przedszkola" nie jest komedią. Produkcję nazwałbym raczej dramatem o specyficznym charakterze. Nie ma komizmu postaci, sytuacji czy chociażby zwykłych zabawnych dialogów. Oprócz tego obraz zawiera zadziwiająco dużą ilość scen erotycznych więc pamiętajcie o tym, aby nie zabierać na film dzieci.

Po wnikliwym przekalkulowaniu i podsumowaniu wszystkich pozytywów i negatywów stwierdzam, że slogan promujący film ("Takiej komedii jeszcze nie było") idealnie opisuje produkcję Marcina Krzyształowicza, która tak naprawdę komedią nie jest. Poszczególne wydarzenia w większości się ze sobą nie kleją co przekłada się na niskie zainteresowanie nijaką akcją. Niestety, ale ten obraz okazał się niezbyt udanym dziełem.

Vincent to zgryźliwy mizantrop, któremu dni upływają na wyścigach konnych, w ulubionym barze i w towarzystwie zaprzyjaźnionej nocnej damy. Pewnego dnia do domu obok wprowadza się Maggie z synem Oliverem. Powitanie nowych sąsiadów odbywa się bez ciepłych słów i nie zapowiada początku pięknej przyjaźni. Jednak wiecznie spłukany Vin dostrzega szansę na podratowanie swego opłakanego budżetu. Zostaje może nie najtańszą, ale na pewno najbardziej ekscentryczną niańką w mieście. 

produkcja: USA

reżyser: Theodore Melfi

scenariusz: Theodore Melfi

czas: 1 godz. 43 min.
muzyka: Theodore Shapiro

zdjęcia: John Lindley

Nauczyciel życia

Kolejna komedia z Melissą McCarthy i Billem Murray'em czyli wielkimi komikami. On jako zrzędliwy starszy pan z wieloma wadami, a ona to nowa sąsiadka, która dopiero co się wprowadziła. Nic by ich nigdy nie połączyło gdyby nie postać Jaedena Lieberher'a. Każdy z nich ma swoje kłopoty i zmartwienia, jednak czy warto dać im szansę w komedii Teodora Melfi?

Fabuła produkcji jest ciekawa i bardzo wciągająca. Od razu jesteśmy w stanie "wstrzelić się" w akcję, która jest niezwykle wartka i płynna. Każde z wydarzeń następuje po sobie niezwykle sprawnie nie gubiąc przy tym głównego wątku. Liczne wątki poboczne są dobrze nakreślone i świetnie wkomponowują się w pierwszoplanową intrygę, niektóre dotyczą głównej postaci, jednocześnie mówiąc nam o niej coś więcej, natomiast inne poświęcone są całej reszcie.

Pod względem aktorskim film wypada bardzo dobrze. Zarówno Melissa McCarthy jak i Bill Murray wypadają świetnie w swoich rolach. Równie dobrze prezentuje się Naomi Watts. Pierwszy raz na ekranie dla Jaedena Lieberher'a okazuje się trafieniem w dziesiątkę, ponieważ chłopak radzi sobie rewelacyjnie i poprzez pokazanie swoich umiejętności już zgarnął dwie kolejne propozycje. Cała reszta wypada całkiem dobrze.

Muzyka niespecjalnie się wyróżnia, natomiast zdjęcia wypadają już lepiej. Bardzo dobrze prezentują się także rozmaite utwory wykonawców. Całość z założenia ma być oczywiście komedią, jednak nie do końca można by się z tym zgodzić. Pomimo tego, że film zawiera dużo zdrowego humoru, który z pewnością nieraz nas rozbawi, to sama postać głównego bohatera jest raczej tragiczna. Człowiek po przejściach, dźwigający bagaż doświadczeń do tego nie potrafiący zająć się samym sobą, udziela wielu mądrych i życiowych rad małemu chłopcu, który dopiero wchodzi w świat dorosłości. Wszystko oczywiście jest w komediowej otoczce co może przyćmić wydźwięk, który wyraźnie mówi, że choć mając wiele wad, nadal możemy być dla kogoś kopalnią dobrych rad i być najlepszym człowiekiem na świecie. Dlatego właśnie bardziej jestem przekonany do oryginalnego tytułu brzmiącego: "St.Vincent" (pol. Święty Vincent).

Podsumowując, najnowszy film z Billem Murray'em jest bardzo ciepłą produkcją, którą bardzo przyjemnie się ogląda spędzając przy tym miło czas. Ma dobrą obsadę, mnóstwo humoru oraz pokazuje wiele życiowych sytuacji. Potrafi też zaskoczyć, co jest raczej niespotykane w "komediach". Uważam, że jak najbardziej warto dać szansę obrazowi  Teodora Melfi'ego i mogę go szczerze polecić.

Tytułowa Olive Kitteridge jest nauczycielką matematyki w szkole średniej. Charakteryzuje ją cięty humor, surowe usposobienie i twarde zasady moralne, za którymi Olive skrywa dobre serce. Jej mąż Henry prowadzi lokalną aptekę. Serial koncentruje się na głównej bohaterce i jej relacjach z otoczeniem. Pokazana jest codzienność Olive i jej zwyczajne, pełne mniejszych i większych problemów życie. Odsłaniane są tajemnice i skrywane związki, przestępstwa i dramaty małej społeczności.

Miniserial wyprodukowany przez stację HBO przyciągnął moją uwagę dość szybko z powodu niebywałego zainteresowania fabułą serialu jak i samej głównej bohaterki. Olive Kitteridge, czyż to imię i nazwisko nie wydaje się niezwykle intrygujące? Według mnie jak najbardziej i co ciekawe podczas oglądania tej niezwykle wciągającej produkcji nasze przeczucia okazują się prawdą.

Okruchy codzienności

Miniserial jest zbudowany zaledwie z czterech sześćdziesięciominutowych odcinków.  Jednak pomimo tak małej ilości epizodów akcja jest bardzo sprawna i co ciekawe dzieje się na przestrzeni 25 lat. Tak, wydarzenia czasami bardzo szybko przemijają i odchodzą wręcz w niepamięć zastępowane nowymi, aczkolwiek nie jest to duża wada ponieważ dobrze zadbano abyśmy nie czuli się zagubieni przez te skoki w czasie. Nie da się jednak pominąć faktu,  że pierwszy odcinek jest ogromnym zastrzykiem dla całej serii i bez niego cała produkcja straciłaby na werwie. Później akcja lekko zwalnia i choć już do końca nie dorówna pierwszej części to nadal jest interesująca.

Poza intrygującą fabułą oczywiście mamy styczność z niezwykle zaskakującą jak i poniekąd dziwną osobą jaką jest tytułowa bohaterka. Frances McDormand wprost genialnie wcieliła się w swoją postać i to widać już od pierwszego ujęcia. Rewelacyjnie zrozumiała charakter bohaterki, przez co potrafiła tak niebywale oddać jej uczucia. Oprócz niej jest oczywiście świetny Richard Jenkins, Zoe Kazan, John Gallagher Jr. oraz Bill Murray w epizodycznej roli. Niemniej jednak pomimo wielu postaci przewijających się przez produkcję warto zwrócić uwagę na role Petera Mullan'a, Jessego Plemons'a czy Coryego Michaela Smith'a.

Całość jest okraszona wpasowującą się w klimat muzyką Cartera Burwell'a oraz ciekawymi ujęciami Fredericka Elmes'a. Dobrze sprawują się też plenery swojskiego miasteczka. Niewielkie efekty komputerowe pojawiające się w serialu wypadają naprawdę rewelacyjnie. Źle wykonane, na pewno zepsułyby odbiór produkcji.

Pomimo sielankowego stylu opowieści, która dla niektórych może okazać się niezbyt interesująca, w produkcji jest wiele scen dramatycznych, które niejednokrotnie potrafią wywołać dreszczyk emocji. Prawda jest jednak taka, że to właśnie te historie "z życia wzięte" są tutaj najbardziej zajmujące. Rozważają poważne, trudne i psychologiczne problemy oraz często zmuszają do własnej refleksji nad tym jak my postąpilibyśmy w danej sytuacji.

HBO przyzwyczaiło nas już do świetnych, dobrze napisanych i zrobionych produkcji telewizyjnych, które niekiedy naprawdę odstają jakością od kinowych propozycji. W przypadku Olive Kitteridge stacja po raz kolejny pokazała, że jest warta uwagi. Ta ekranizacja książki Elizabeth Strout skusiła nawet Toma Hanks'a do bycia jej producentem. Wcale mu się nie dziwię. Ja bym postąpił podobnie, ponieważ historia głównej bohaterki jest niezwykle intrygująca i przejmująca, a zarazem jednak smutna i dołująca, jak życie. Przecież nie ma czegoś takiego jak zwyczajne życie, czyż nie?

Serial opowiada nieznaną historię Leonarda da Vinci, który to za młodu rezydował w renesansowej Florencji. Jako 25-letni artysta, wynalazca, fechmistrz, kochanek, marzyciel oraz idealista, zmaga się z życiem w trudnych czasach i rzeczywistości. Stopniowo zaczyna nie tylko widzieć, ale wręcz planować i "projektować" przyszłość.

kraje: USA

czas trwania odcinka: 1 godz.

odcinków: 28
sezonów: 3

muzyka: Bear McCreary

Premiera "Demonów DaVinci" odbiła się głośnym echem i dotarła do Polski. Serial się dosyć dobrze zareklamował, przez co wiele osób o nim usłyszało. Ja cierpliwie czekałem na polską premierę na kanale FOX, która jak się okazało była niedługo po premierze amerykańskiej.

  

Ocena sezonu: 7,3

Zastanawialiście się kiedyś jak by wyglądało wasze życie gdybyście byli nieprzeciętnymi geniuszami? Ludźmi, którzy nawet na najbardziej skomplikowane zagadnienia są w stanie znaleźć rozwiązanie przy okazji wyprzedzając swoim geniuszem obecne czasy? Penie nie, ale nawet jeśli musicie sobie coś uświadomić. Geniusz to dar nielicznych, który jest zarówno błogosławieństwem jak i przekleństwem. "Demony Da Vinci" ukazują nam życie geniusza – Leonarda Da Vinci, wielkiego umysłu, który zapisał się grubymi kreskami na kartach historii dzięki swoim osiągnięciom. Niestety posiadanie takiego tęgiego umysłu to także pewnego rodzaju zobowiązanie. Nie da się być geniuszem dla samego siebie.

Fabuła "Demonów Da Vinci" opowiada nam o nieznanej historii wielkiego artysty, który musi zmierzyć się ze światem, który go nie rozumie oraz zapobiec końcu świata. Czy podoła? Pewnie tak, skoro jest geniuszem... Opowieść wykreowana przez Davida S. Goyera jest całkiem intrygująca, wciągająca oraz ciekawie poprowadzona. Twórca ukazuje nam Leonarda na tle wielkiego miasta jakim jest Florencja i pokazuje jak bardzo różni się on od całej reszty. Jak wyprzedza swoje czasy i próbuje tworzyć piękno nawet jeśli wiele osób go nie rozumie i kwestionuje jego metody. Serial składa się w większości z odcinków poświęconych miastu oraz Leo, w których ten dowodzi swego geniuszu. Wątek główny jest zaledwie nakreślany, ale z czasem przybiera na sile i zaczyna być coraz bardziej eksponowany. Cechuje go tajemnica, liczne układy polityczne oraz chęć posiadania bogactwa i władzy nade wszystkim. Akcja serialu jest umiarkowana. Czasami można by rzec, że przyspiesza, jednakże jest to raczej sporadyczne wrażenie. Główna intryga oraz jej wątki poboczne są wciągające i dają się lubić, aczkolwiek szału nie robią. Dopiero pod koniec, wiele rzeczy układa się w całość i dopiero wtedy jesteśmy w stanie poznać koncepcje twórców na dalszy rozwój produkcji.

Serial jest również pewnego rodzaju hybrydą. Opowiada o postaci historycznej, jaką jest Leonardo DaVinci, ale zarazem ma w sobie dużo elementów fantasy, które nijak mają się do historii. To ciekawe i oryginale połączenie prezentuje się naprawdę dobrze i wprowadza pewnego rodzaju powiew świeżości. Co nie zmienia faktu, że jest to wymyślona przez twórców opowieść, która wykorzystuje autentyczne postacie takie jak: Wawrzyniec, Papież Sykstus IV, Kosma Medyceusz, czy chociażby Hrabia Riario, a następnie dobudowuje do nich wymyśloną fabułę. Pociągające, odważne, ale również bardzo niebezpieczne przedsięwzięcie, albowiem bardzo łatwo można zboczyć z wyznaczonej przez siebie ścieżki i przedobrzyć z ilością oraz rozpiętością fantastycznych elementów.

Jednym z plusów serii zdecydowanie są świetnie napisane oraz zagrane postacie. Bohaterowie "Demonów Da Vinci" to silne, krnąbrne i odważne postaci, które potrafią walczyć o swoje. Każda z nich posiada swoją historię, która nie daje im o sobie zapomnieć. Oczywiście najwięcej czasu ekranowego poświęcono Da Vinciemu, kreując jego postać jako oświeconą, nieustraszoną i podążającą ścieżką nauki. Oprócz tego twórcy ukazują nam jego walkę z "systemem", który stara się przypisywać ludziom to co mogą, a czego nie. Leonardo wyraźnie się sprzeciwia takim ograniczeniom i nie zważając na nie eksperymentuje, szuka nowych rzeczy oraz łamie wszelkie bariery w postaci np.: sekcji zwłok czy orientacji seksualnej. W roli Da Vinciego mamy świetnego Toma Riley'ego, który bez problemu portretuje postać najsłynniejszego artysty w historii. Oprócz niego na ekranie pojawiają się: Laura Haddock jako Lukrecja Donati – kochanka Leonardo, Elliot Cowan jako Lorenzo Medici – władca Florencji, Gregg Hillin jako Zoroaster – przyjaciel Da Vinciego, Eros Vlahos jako Nico Machiavelli – pomocnik Vinciego, Hera Hilmar jako Vanessa – modelka pozująca do portretów, Blake Ritson jako Hrabia Girolamo Riario – główny przeciwnik Lea, Tom Bateman jako Giuliano Medici oraz James Faulkner jako Papież Sykstus IV i Lara Pulver jako Klarysa Orsini – małżonka Lorenzo Medyceusza.

Przy oglądaniu serialu warto również zwrócić uwagę na bardzo ciekawą muzykę  Beara McCreary'ego oraz dobre zdjęcia. Na pochwałę zasługują także  rewelacyjne kostiumy oraz bardzo dobre scenografie. Produkcja jest wypełniona niezlinczowaną ilością potyczek na  miecze, które bardzo dobrze się prezentują. Jest kilka drastycznych scen, ale tak naprawdę nie ma się czego obawiać. Natomiast pod dostatkiem mamy mnóstwo scen erotycznych, typu "hard" z racji czego serial jest od 18 lat. Niestety w kwestii efektów specjalnych serial nie ma się czym pochwalić. Ograniczony budżet spowodował, że ubytki w efektach kują w oczy. Szczególnie przy panoramach Florencji,  wybuchach, czy wymagających obróbki komputerowej budowlach. Dodatkowo mamy bardzo oryginalnie prezentujący się zabieg ukazujący geniusz Leonarda, kiedy coś tworzy albo szkicuje.

Stacja Starz stworzyła oryginalną, całkiem wciągającą oraz konkretną propozycję, która jest czymś nowym w świecie seriali.  Choć produkcja nie obyła się bez wad, to jednak zdecydowanie jest czymś godnym uwagi. A dzięki dobrym wynikom oglądalności za rok ponownie spotkamy DaVinci'ego na małym ekranie. Ciekaw jestem co nowego wymyślą twórcy.

Ocena sezonu: 8,0

Po roku przerwy na ekran telewizora powracają demony Vinci'ego z nowym sezonem, z nowymi zagrożeniami oraz wielką misją do wypełnienia. A wszystko tylko po to, aby ocalić świat. Czy Leonardo wraz z przyjaciółmi wykażą się odwagą oraz pomysłowością przy wypełnianiu swojej misji? Czy dotrą do poszukiwanej przez Da Vinci'ego Księgi Liści? Co się stanie z Wawrzyńcem oraz jak tym razem Papierz Sykstus IV uprzykrzy mu życie? Wszystkie odpowiedzi na te palące pytania poznacie w drugim sezonie serialu. Czy warto było czekać?

Poprzedni sezon "Demonów Da Vinci" choć nie obył się bez wad, to jednak bardzo szybko zaskarbił sobie dość dużą publiczność. Muszę przyznać, że poniekąd także stałem się fanem serii ponieważ po całym roku oczekiwań z wielką chęcią przyszło mi ponownie powrócić do XV-wiecznej Europy i znowu zagłębić się w ciekawie wykreowany przez Davida S. Goyer'a świat. Byłem ciekaw co twórcy są jeszcze w stanie wymyślić oraz jak potoczy się historia wszystkich bohaterów. Fabuła nowego sezonu jest niezwykle warka, intrygującą i wciągająca. Teraz nie ma czasu na zastanawianie się. Trzeba działać. Wydarzenia ekranowe przemijają zaskakująco szybko a całość jest bardzo spójna. Jednakże tym razem Da Vinci oprócz ratowania Florencji będzie miał o wiele więcej na głowie. Albowiem twórcy postanowili rozdzielić losy niektórych bohaterów tworząc przy tym dwa wątki główne. Jeden opowiada o heroicznej przygodzie Leonarda na nieznany ląd w celu znalezienia Księgi Liści, natomiast drugi z nich przedstawia polityczne potyczki władców Florencji, Rzymu oraz Turcji. Obydwie historie prezentują się całkiem dobrze, aczkolwiek muszę przyznać, że cały wątek opowiadający o "nowym świecie" wypada znacznie słabiej niż ten drugi. Choć z początku prezentuje się naprawdę ciekawie to niestety już w połowie zaczyna nas nudzić. Twórcy zbyt długo zwlekają z rozwinięciem, akcji przez co całość ciągnie się niemiłosiernie. Oprócz tego wyraźnie przesadzono z nagromadzeniem „fantastycznych” elementów przez co wątek wydaje się być lekko naciągany. Poprzez zbytnie przekombinowanie stracono na werwie, płynności oraz lekkości. Twórcy ewidentnie zafiksowali się Księgą Liści i zapomnieli, że chcieli stworzyć intrygującą opowieść, a nie wiecznie ciągnącą się historię. Zdecydowanie lepiej prezentuje się watek który ma miejsce w Europie. Jest niezwykle wciągający, zaskakujący, tajemniczy oraz skomplikowany. Skupia swoją uwagę na politycznych zagrywkach Medyceusza, oraz papieża Sykstusa, którzy odwiecznie ze sobą konkurują. Sykstus chce Florencji, a Medyceusz chce za wszelką cenę ochronić swoje miasto przed niegodziwą władzą papieża. Który z nich zwycięży? Tego nie wie nikt. Szanse są wyrównane, ale prawda jest taka, że jedynie DaVinci jest w stanie coś zdziałać w tej sprawie.

Po raz kolejny "Demony..." mogą się pochwalić bardzo dobrym aktorstwem oraz ciekawym zarysowaniem postaci. Albowiem w tym sezonie wszystko ulega zmianie. Podróż Leonarda to nie lada wyzwanie, które będzie wymagało dwa razy więcej pracy niż dotychczas. Jednakże dla naszego bohatera to nie jest problem. Postać Da Vinciego nadal jest krnąbrna, genialna, niezwykle pomysłowa, a do tego lekko zabarwiona komizmem. Posiada swoje przekonania oraz często zgrywa najmądrzejszą. Choć zdawać by się mogło, że Leo zawsze ma rację, to jednak zdarza mu się popełnić błąd. Jak się później okazuje błąd ten dużo kosztuje nie tylko wielkiego mistrza. A wszystko to przez zafiksowanie się na punkcie Księgi Liści, która może doprowadzić do końca świata. Dodatkowo Leonardo nieprzerwanie poszukuje swojej zaginionej matki. Oprócz Da Vinciego ciekawie prezentują się także potyczki, Lorenzo Medyceusza, Klarysy Orsini, papieża Sykstusa, Nica, Vanessy oraz Lukrecji. Wielu z nich będzie musiało walczyć o przetrwanie, a niektórzy zaryzykują nawet zmienieniem stron walki. W obsadzie znaleźli się: Tom Riley,  Laura Haddock, Elliot Cowan, Gregg Hillin, Eros Vlahos, Hera Hilmar, Blake Ritson, oraz James Faulkner i Lara Pulver.

Tym razem stacja produkująca serial stanęła na wysokości zadania ponieważ oprócz wspaniałej muzyki Beara McCreary'ego dostajemy również świetne zdjęcia, które dodają produkcji lekkości i płynności, oraz dopracowane na ostatni guzik efekty specjalne. Już nie musimy się bać, że gdy coś wybuchnie wypowiemy nadaremno imię Pana Boga. ;)

Podsumowując sezon drugi prezentuje się o wiele lepiej niż jego poprzednik. Bardziej przykuwa naszą uwagę, buduje lepsze napięcie, ukazuje ciekawie zarysowane i zagrane sylwetki oraz posiada bardzo dobre wykończenie. Muszę przyznać, że nie spodziewałem się, że powrót do "Demonów Da Vinci" okaże się tak dobrym pomysłem. Nie pozostaje mi więc nic innego jak powiedzieć, że z niecierpliwością będę wyczekiwał kolejnego sezonu, który został już potwierdzony przez stację.





Ocena sezonu:  8,5

Bycie geniuszem nie jest łatwe i zapewne każdy z nas to wie. I nie chodzi tutaj o ciężkie brzemię jakim jest wiedza, którą owe tęgie umysły posiadają, ale o to jakie obowiązki na nich spoczywają. Tak właśnie jest z Leonardem Da Vinci, który nieprzerwanie walcząc ze swoimi demonami zatracił w tej walce cząstkę siebie, która definiowała osobę, którą kiedyś był. W tym sezonie Da Vinci powalczy nie tylko o resztki swojej duszy, ale także o godność i pokój w Europie. Będzie musiał także pokonać najgroźniejszego z dotychczasowych przeciwników czyli samego siebie. Czy podoła temu arcytrudnemu zadaniu?

Fabuła trzeciego, a zarazem ostatniego (ponoć) sezonu "Demonów Da Vinci" to mieszanka wybuchowa pełna akcji, humoru oraz tego co w serialu najlepsze. Zacznijmy jednak od początku. Opowieść rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym zakończył się poprzedni sezon. Już pierwszy odcinek prezentuje się naprawdę obiecująco, a im dalej tym lepiej. Historia jest intrygująca, wciągająca, pełna tajemnic, grozy oraz typowego dla serialu stylu prowadzenia akcji. Tylko, że tym razem wszystko prezentuje się jeszcze lepiej. Świetnie wykreowana fabuła prezentuje się niezwykle lekko, bardzo spójnie oraz przejrzyście. Tym razem nie ma mowy o jakichkolwiek niedociągnięciach fabularnych. Każdy z wątków jest równie ciekawy i zajmujący dzięki czemu całość ogląda się nader przyjemnie. Akcja produkcji jest niebywale wartka, a całość prezentuje się nadzwyczaj zgrabnie. Warto również zwrócić uwagę na świetnie rozplanowaną i poprowadzoną główną intrygę, która potrafi nas bezgranicznie wciągnąć. Co ciekawe niezwykle różni się od tej przedstawianej w poprzednich sezonach. Albowiem porzucono wątek Księgi Liści na rzecz ocalenia świata oraz walki z samym sobą. Skupiono się również na zemście, trudnych decyzjach, niewygodnych sprzymierzeniach oraz utracie wiary w ludzkość. Pomysł ten okazał się strzałem w dziesiątkę co oczywiście zaprocentowało dla całej opowieści. Równie intrygująco prezentują się losy całej reszty bohaterów, którzy także zostaną wystawieni na próbę. Najlepiej prezentuje się wątek Hrabia Riario, który traci wiarę w siebie oraz swoje działania. Nie jest w stanie opowiedzieć się po żadnej ze stron, ani znaleźć idealnego miejsca dla siebie. To samo tyczy się Da Vinciego, który popchnięty na inne tory zmienił się nie do poznania. Tutaj warto zwrócić uwagę na wizje Leonarda, które uświadamiają go o tym kim kiedyś był, a kim jest teraz. Jak walczył o swoje, o dobro innych oraz pokój. Wszystko to przekłada się na mnóstwo zaskakujących zwrotów akcji, pełnych tajemnic i grozy wydarzeń oraz słodko gorzką końcówkę.

To co zawsze w serialu Goyer'a prezentowało się na najwyższym poziome to niezwykle prawdziwe i dobrze nakreślone postacie, które swoją charyzmą były w stanie zaskarbić naszą uwagę. Te stworzone z krwi i kości sylwetki zawsze posiadały intrygującą historię, trudne do rozwiązania konflikty oraz własne demony, które nieprzerwanie je nękały. Produkcja opowiada o tym jak każdy z bohaterów walcząc o przetrwanie, walczy także w imię wyższego celu jakim jest odpokutowanie samemu sobie swoich własnych win. A droga do odkupienia nie jest łatwa. Tak dokładne nakreślenie losów drugoplanowych postaci świadczy o dobrze skonstruowanych i niezwykle rozbudowanych wątkach pobocznych. Nie ukrywajmy jednak, że losy Da Vinciego są dużo bardziej skomplikowane. W tym sezonie tak jak w pierwszym mocno skupiono się na postaci wielkiego geniusza szczegółowo przedstawiając jego wzloty i upadki. Ta niezwykle intrygująca sylwetka zawsze przejawiała sobą zdecydowanie, optymizm oraz mądrość życiową, która dla większości była nie do pojęcia. W roli genialnego Leonarda Da Vinciego mamy świetnego Toma Railey'ego, który po raz trzeci ukazuje nam jak jago postać walczy ze swoimi demonami. W obsadzie znaleźli się także:  Laura Haddock, Elliot Cowan, Gregg Hillin, Eros Vlahos, Hera Hilmar, oraz James Faulkner i Lara Pulver. Natomiast najlepiej ze wszystkich zaprezentował się Blake Ritson jako Hrabia Riario.

Wykończenie serii również prezentuje się na najwyższym poziomie. Nie wspominając oczywiście o świetnej muzyce  Beara McCreary'ego oraz bardzo dobrych zdjęciach mamy również wyśmienity klimat, dobre efekty specjalne, lekki humor oraz rewelacyjne kostiumy i imponujące scenografie.

"Demony Da Vinci" to nietypowy serial. Zważywszy nie tylko na historię stworzoną w stylu fantasy, ale również na tematykę jak i wartościowy przekaz. Przy produkcji Goyer'a jesteśmy w stanie zauważyć niezwykły postęp jakiego dokonała seria. Jak na przestrzeni trzech lat obraz wyewoluował do całkiem nowej i lepszej formy. Od średnio ciekawej opowieści do pełnej zaangażowania intrygi, od kiepskich efektów do niepozostawiających złudzeń kreacji komputerowych, od mocnych scen seksu aż po produkcję całkiem ich wyzbytych. To zaskakujące, ale w przypadku tego serialu z sezonu na sezon produkcja prezentowała się coraz lepiej.

Nie będę ukrywał, że "Demony Da Vinci" okazały się być jednym z seriali, które bardzo lubię. Choć seria nie zawsze dawała mi tyle ile liczył jej potencjał to w efekcie co innego sprawiło, że w moim sercu znalazło się miejsce dla produkcji. Tym trudniej jest mi się z nią rozstać szczególnie teraz, gdy trzeci sezon okazał się być najlepszy ze wszystkich. Jednakże wszystko musi mieć swój koniec. Tym bardziej produkcje telewizyjne, gdyż przeciąganie ich w nieskończoność nie wychodzi im na dobre. Aczkolwiek w przypadku "Demonów..." mamy otwarte zakończenie, które sugeruje, że być może serial jeszcze powróci. Zresztą sam twórca i stacja nie zaprzeczają powrotu serii. Odkładają go jedynie w czasie. A więc jeśli czwarty sezon produkcji będzie równie dobry jak ten, to ja już nie mogę się na niego doczekać.

Krasnoludy z Ereboru odzyskując ojczyznę, ściągają gniew smoka na Esgaroth. Miasto na jeziorze zostało zniszczone a wraz z nim zginął Samug. Wieści o skonaniu besti szybko się rozchdzą a wraz z nimi pod Samotną Górę zaczynają napływać hordy orków pod dowódctwem Saurona pragnące przejąć jej bogactwa. Wolne istoty Śródziemia łączą siły przeciwko napastnikowi.

produkcja: USA

reżyser: Peter Jackson

scenariusz: Fran Walsh, Philippa Boyens, Guillermo del Toro, Peter Jackson

czas: 2 godz. 24 min.

zdjęcia: Andrew Lesnie

muzyka: Howard Shore

#OneLastTime

 Zawsze w dziejach każdej popularnej i lubianej serii kinowej nadchodzi taki czas, kiedy wszystko musi się zakończyć. Nic nie trwa wiecznie i Peter Jackson dobrze o tym wie. Na pewno jest mu trudno opuszczać krainę Śródziemia, z którą był związany blisko 14 lat! Na sam koniec chciał nam podarować epickie zwieńczenie trylogii "Hobbita", będące swoistym pożegnaniem z tym baśniowym światem. Niestety nie wszystko poszło po jego myśli.

Fabuła filmu rozpoczyna się dokładnie w tym samym momencie, w którym skończyło się "Pustkowie Smauga". Akcja jest wartka i trzyma w napięciu do czasu zabicia smoka co dzieje się bardzo szybko. Później całkiem spowalnia i rozkręca się od nowa jednak w bardzo mozolnym tempie. Dopiero tytułowa bitwa nieznacznie ją przyspiesza. Wydarzenia pokazywane na ekranie są często nudnawe, rozwleczone i nie wywołują w nas żadnych emocji. Cała produkcja sprawia wrażenie rozciągniętej do granic możliwości, aby osiągnąć mocno nadwyrężony czas 2 godzin i 24 minut. Pomimo tego najkrótszego czasu z całej serii, film najbardziej się dłuży.

Aktorzy pozostają praktycznie niezmienni z pierwszej oraz drugiej części. Ian McKellen dalej świetnie wypada jako Gandalf Szary zresztą tak samo jak Martin Freeman w roli Bilbo Bagginsa. Richard Armitage miał nieznacznie większą rolę do odegrania niż machanie mieczem tak jak to miało miejsce wcześniej, dlatego tym lepiej dla niego, że udało mu się podołać zadaniu. Evangeline Lily, Orlando Bloom, Lee Pace i Luke Evans pojawiają na ekranie częściej niż w drugiej części co wychodzi im tylko na dobre. Epizodycznie pojawia się także Hugo Weaving, Cate Blanchett oraz Christopher Lee czyli postacie znane z "Władcy Pierścieni".

Jak zapewne można było przypuszczać efekty specjalne będą elementem zachwytu wielu z nas. Oczywiście tak też się staje i pod względem efektów wizualnych produkcja wypada rewelacyjnie. Wyśmienicie się ją ogląda mając pewność, że nie dojdzie do żadnych zgrzytów. Ciekawe zdjęcia Andrew Lesnie'a jak zarazem muzyka Howarda Shore'a są dobrym dopełnieniem obrazu jednak w "Pustkowiu Smauga" były lepsze. Trójwymiar jest bardziej eksponowany niż we wcześniejszych częściach jednak całkowite zrezygnowanie z niego nie okazałoby się dla nas stratne.

O ile poziom absurdu w dwóch pierwszych częściach był całkiem w granicach rozsądku i można było te zabiegi jeszcze wybaczyć Jacksonowi to tym razem miarka się przebrała. Ujeżdżanie nietoperza przez Legolasa nie było jeszcze szczytem nonsensu, ale kiedy ten sam bohater skacze po spadających kamieniach zażenowanie sięga zenitu. Nic dziwnego, że cała sala buchnęła śmiechem. Nie wymagam od tego typu produkcji 100% realizmu, ale wszystko ma swoje granice i uważam, że tym razem mocno je nadwyrężono.

Najgorsze jest jednak to, że bardzo polubiłem nową trylogię Petera Jackson'a i świetnie bawiłem się podczas jej oglądania, natomiast na długo przeze mnie wyczekiwanej "Bitwie Pięciu Armii" niesamowicie się zawiodłem. Sam nadal nie jestem wstanie w to uwierzyć, ale ostatnia część nowej trylogii o Śródziemiu okazała się najgorszą ze wszystkich. Najwidoczniej cała epickość została zawarta jedynie w zwiastunie. Film oczywiście warto zobaczyć, aby przekonać się jak twórcy domknęli każdy z wątków, oraz żeby pożegnać się ze Śródziemiem może nie na zawsze, ale z pewnością na kolejnych kilka lat.

Obywatel Jan Bratek. Gdziekolwiek się nie pojawi, ściąga na siebie lawinę niespodziewanych zdarzeń. Niczym Forrest Gump, Bratek bierze udział w najważniejszych wydarzeniach swojej epoki. Ma wielkie szczęście, a może raczej… pecha, że zawsze znajduje się w miejscach, gdzie historia akurat zmienia swój bieg. Los miota nim zarówno w czasach komuny, jak i w nowoczesnej, demokratycznej Polsce doprowadzając do zabawnych wpadek.

produkcja: Polska

reżyser: Jerzy Stuhr

scenariusz: Jerzy Stuhr

czas: 1 godz. 48 min.

muzyka: Adrian Konarski

Biało czerwono

Jedni się śmieją, drudzy płaczą. Jedni widzą geniusz, drudzy zaś badziew. Jedni podziwiają, drudzy gardzą. Najnowsza produkcja Jerzego Stuhra  niewyobrażalnie podzieliła polską publiczność. Zarzuca się jej antypolskość oraz wiele innych rzeczy, jednak ile w tym prawdy? Przekonajmy się rozbierając film na czynniki pierwsze.

Fabuła obrazu Stuhra jest zaplątana niczym węzeł gordyjski. Cała jest poszatkowana na wiele fragmentów zawierających początki życia bohatera jak i czasy obecne. Ciągle się przeplata, zamienia, cofa w czasie i tak cały czas. Właściwie cała produkcja jest jedną wielką retrospekcją, która ciągle ujawnia nam nowe informacje dotyczące postaci Jana Bratka, aby wyjaśnić nam jego obecną sytuację i zrozumieć przez co przeszedł. Zdarza się wiele niedomówień, które dopiero później są wyjaśniane w ramach kolejnych retrospekcji. Akcja jest umiarkowana, a film całkiem intrygujący z racji samego bohatera.

Reżyser wybrał bardzo dobry zestaw aktorów do przedstawienia jego opowieści. Sam Jerzy Stuhr wypada bardzo dobrze zresztą tak jak jego syn, Maciej Stuhr. Obaj tworzą całkiem udany duet na przestrzeni lat. Mamy też Sonię Bohosiewicz, Violettę Arlak i Barbarę Horawinkę w bardzo dobrych rolach drugoplanowych. Oprócz nich jest oczywiście jeszcze wielu innych aktorów, ale występujących  w małych epizodach.

Jerzy Stuhr kreuje postać Jana Bratka na rasowego everymana, parającego się rozmaitą ilością zawodów, tryskającego bystrością i zdolnością radzenia sobie w trudnych sytuacjach życiowych. Oczywiście twórcy zależało na tym aby można było się utożsamić z jego bohaterem. Zabieg byłby jak najbardziej udany gdyby nie przesadny natłok pechowych sytuacji w życiu Bratka, generujących zbyt dużą dawkę absurdu – no chyba, że taki był cel.

Muzyka tak jak i zdjęcia jakoś specjalnie się nie wyróżniają, natomiast scenografia wypada całkiem dobrze. Film z pewnością nie jest antypolski (nie wiem skąd nawet można by wyciągnąć takie wnioski). Ośmiesza czasy PRL-u, ale zarazem porusza niebezpieczny temat polskości, który być może jest powodem tego nietrafnego określenia. Prawda jest jednak taka, że jak ktoś się raz na czymś sparzy to już później do tego nie wróci i tak właśnie postępuje Jan Bratek. Produkcję wypełnia też rozmaita symbolika.

Oceniając film całkiem obiektywnie nie można powiedzieć, że jest on strasznie zły. Raczej można by mu zarzucić niedopracowanie pewnych elementów, które widocznie wadzą jednak największym problemem produkcji jest jej czas powstania. Mam wrażenie, że zbyt pośpieszono się z tego rodzaju produkcją i nie wszyscy byli jeszcze gotowi ją obejrzeć bowiem jest jeszcze wielu żyjących  polaków pamiętających choćby czasy PRL-u, którzy nie będą w stanie spojrzeć na swoją przeszłość w zabawny sposób. Być może za kilka lat podejście do filmu się trochę zmieni? Kto wie, jednak produkcja sama w sobie nie jest zapewne szczytem możliwości pana Stuhra.

produkcja:Polska

reżyser: Krzysztof Magowski

scenariusz: Krzysztof Magowski

czas: 1 godz. 44 min.

Portret artysty

Było już wiele dokumentów poświęconych życiu i karierze sławnych artystów, celebrytów, piosenkarzy, a nawet drużyn sportowych ("Drużyna"). Zawsze powstawały w okresie szczególnego zainteresowania daną postacią i były przeznaczone z reguły tylko dla fanów. W dziesiątą rocznicę śmierci Czesława Niemena, Krzysztof Magowski postanowił nakręcić film o tym sławnym piosenkarzu i pokazać jaki był naprawdę. Jednak czy o takiej Warszawie śnił Niemen?

Reżyser słusznie oparł strategię opowiedzenia historii od narodzin do śmierci, zachowując chronologię wydarzeń, często przeplataną komentarzami lub wypowiedziami, które jednocześnie uzupełniały rozpoczętą wcześniej myśl. W obrazie mamy też niewiele scen aktorskich, które imitują fabularyzację produkcji. Dokument startuje jak petarda i od początku zalewa nas masą informacji, których niezwykle ciekawie się słucha, jednak jest ich tyle, że z pewnością wszystkich nie spamiętamy. Niestety później werwa produkcji znacznie maleje i w pewnych chwilach nasze znudzenie sięga zenitu i wręcz ziewamy z tego powodu. Na szczęście końcówka ratuje film od totalnego znużenia widzów.

Każdy wypowiadający się w kwestii Czesława Niemena jest osobą mającą wiele do przekazania na temat sławnego piosenkarza. Jedni go znali, inni się nim fascynowali, ale każdy z nich widział w nim wielkiego artystę godnego podziwu.

Przy tworzeniu filmu użyto wiele ciekawych zabiegów wizualnych, które bardzo ładnie wyglądają. Szczególnie są to przetworzone i  wyretuszowane stare zdjęcia. Dokument ma bardzo ciekawe zdjęcia jak i odpowiednią niemenowską muzykę świetnie budującą klimat.

Film Krzysztofa Magowskiego jest dobrze zrobionym dokumentem, który jest w stanie nas zainteresować pomimo wielu przydługich i nudnych scen. Z obrazu możemy też wynieść wiele informacji na temat Czesława Niemena, szczególnie jeśli nigdy wcześniej nie mieliśmy okazji go poznać. Uważam, że produkcja jest dobra i warta uwagi dlatego sądzę, że powinniście po nią sięgnąć i przekonać się.