Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie to jeden z najważniejszych Festiwali muzyki filmowej w Europie i na świecie. Prezentuje muzykę tworzoną na potrzeby kina jak i telewizji oraz gier wideo. Wydarzenie to wyróżnia się śmiałą organizacją, innowacyjnością w sferze technologii dźwięku i obrazu, a także niesamowitą widowiskowością. Podczas festiwalu odbywają się retrospektywy i koncerty galowe, koncerty monograficzne oraz liczne wydarzenia poboczne jak wywiady czy też warsztaty. Zwieńczeniem każdej edycji jest symultaniczny pokaz filmu z muzyką na żywo. W tym roku przypada już 11 edycja. Czeka na nas mnóstwo atrakcji i dobrej muzyki.

11 Festiwal Muzyki Filmowej 2018, Dzień 2

Scoring4Polish Directors

Data: 31.05.2018

Godz: 20:00

Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie to jeden z najważniejszych Festiwali muzyki filmowej w Europie i na świecie. Prezentuje muzykę tworzoną na potrzeby kina jak i telewizji oraz gier wideo. Wydarzenie to wyróżnia się śmiałą organizacją, innowacyjnością w sferze technologii dźwięku i obrazu, a także niesamowitą widowiskowością. Podczas festiwalu odbywają się retrospektywy i koncerty galowe, koncerty monograficzne oraz liczne wydarzenia poboczne jak wywiady czy też warsztaty. Zwieńczeniem każdej edycji jest symultaniczny pokaz filmu z muzyką na żywo. W tym roku przypada już 11 edycja. Czeka na nas mnóstwo atrakcji i dobrej muzyki.

11 Festiwal Muzyki Filmowej 2018, Dzień 1

Penderecki2Cinema

Data: 30.05.2018

Godz: 20:00

11 Festiwal Muzyki Filmowej rozpoczęty! Pierwszy dzień festiwalu przebiegł w wyjątkowej atmosferze, a wszystko zapoczątkowała konferencja prasowa, na której mieliśmy okazję się pojawić. To zdecydowanie zapowiedź wspaniałego tygodnia.

Dnia 30 maja oficjalnie startuje 11. Festiwal Muzyki Filmowej. Tydzień muzycznych wrażeń tak jak ostatnio rozpoczęła konferencja prasowa mająca miejsce w Pałacu Krzysztofory o godz. 12:00. Tam też znajduje się również Centrum Festiwalowe. Podczas konferencji mogliśmy usłyszeć co twórcy i organizatorzy mają do powiedzenia na temat tegorocznej edycji, a także mogliśmy posłuchać kilku wypowiedzi obecnych gości takich jak: Krzysztof Penderecki, Agnieszka Holland, Elliot Goldenthal, Jan A.P. Kaczmarek oraz Eímear Noone. Krótki zapis z konferencji oraz wypowiedzi wybranych artystów możecie zobaczyć w nakręconym przez nas materiale.

Po konferencji przyszedł już czas na pierwszy (w zasadzie drugi) koncert w tegorocznej edycji. Koncert Penderecki2cinema można było usłyszeć już 29 maja w sali NOSPRu w Katowicach. Samą galę poprzedziło również wręczenie Nagrody im. Wojciecha Kilara Michaelowi Nymanowi, ustanowionej w 2015 roku przez prezydentów Krakowa i Katowic dla twórców dbających o etos kompozytorski, oryginalność języka muzycznego oraz czytelność i samodzielność ścieżek dźwiękowych. "To wyróżnienie jest afirmacją rzemiosła, a zarazem pochwałą piękna muzyki w filmie" – powiedział Robert Piaskowski, dyrektor artystyczny FMF. Obradująca pod jego przewodnictwem Kapituła Nagrody (z Agnieszką Holland, Krzysztofem Pendereckim, Romanem Polańskim i Krzysztofem Zanussim w składzie) postanowiła w tym roku wyróżnić brytyjskiego kompozytora, pianistę i muzykologa Michaela Nymana, znanego kinowej publiczności przede wszystkim z minimalistycznych ścieżek dźwiękowych skomponowanych do postmodernistycznych filmów Petera Greneway’a (m.in. Kontrakt rysownika, Wyliczanka, Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek). Jurory doceniło twórczość Nymana za jej oryginalność i maestrię funkcjonujące zarówno w powiązaniu z obrazem, jak i działające wbrew niemu. "Nie bez znaczenia są także ścisłe związki z kinem artystycznym – Nyman wykazuje głębokie zrozumienie wobec złożoności świata i sztuki, które jednocześnie pozwala mu tłumaczyć ją na najbardziej uniwersalny z języków – język muzyki" – czytamy w uzasadnieniu decyzji.

"Michael to człowiek absolutnie wyjątkowy, tworzy muzykę przełomową, taką, którą możemy zobaczyć" – powiedział James Rushton, dyrektor grupy Music Sales i wydawca utworów Nymana, odbierając w Katowicach prestiżową statuetkę w jego imieniu. Sam laureat, w liście do Rady Merytorycznej Nagrody im. Wojciecha Kilara, napisał: "Chciałbym serdecznie podziękować nie tylko za to wyróżnienie, ale także za stworzenie niezwykłego forum służącego dyskusji na temat muzyki i kina, którym jest Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie".

Dzień później 30 maja taki sam koncert odbył się w Krakowskim Centrum Kongresowym ICE. Jednakże wydarzenie to poprzedziła niesamowita uroczystość, podczas której Prezydent Krakowa, Jacek Majchrowski odsłonił tablicę stanowiącą o nadaniu Sali Audytoryjnej im. Krzysztofa Pendereckiego. Od tego momentu Sala Audytoryjna Centrum Kongresowego ICE będzie nosiła imię słynnego krakowskiego kompozytora. "Wszystkie inne nagrody, zapomina się o nich. Ale to, że moje nazwisko będzie tutaj, w tej sali w Krakowie zostaje. To jest dla mnie bardzo ważne." - powiedział maestro Penderecki o tak wielkim wyróżnieniu.

"Zastanawialiśmy się, czy ta sala jest godna posiadania tak prestiżowego patrona. Dlatego któregoś dnia spytałem profesora Pendereckiego, czy spełnia ona jego wymagania akustyczne. Potwierdził, zatem uznaliśmy, że to wspaniała decyzja" – powiedział Prezydent Krakowa Jacek Majchrowski podczas wczorajszej uroczystości. "Nie mógł mi pan sprawić większej radości" – odpowiedział Krzysztof Penderecki. "Przyjechałem do Krakowa w 1951 roku jako student i dziś myślę, że to właśnie to miasto sprawiło, że zostałem kompozytorem. Bardzo serdecznie dziękuję!" .

Uroczystość ta, jak również gala Penderecki2Cinema zorganizowane zostały w ramach krakowskich obchodów 85. urodzin mistrza.

Koncert odbył się o godz. 20:00 w nowo mianowanej Sali Audytoryjnej im. Krzysztofa Pendereckiego. Gdy widownia już zasiadła na swoich miejscach, a światła przygasły, scenę wypełnili muzycy, którzy bez zwłoki rozpoczęli koncert Trzema utworami w dawnym stylu. Zaskakująco spokojne, przyjemne i liryczne dźwięki, które nijak mają się do prezentowanej później muzyki mistrza. Następnie salę wypełniły niesamowite dźwięki z kompozycji Michaela Nymana. Twórca przygotował specjalnie na wczorajszy koncert suitę stworzoną ze swoich motywów skomponowanych do filmu "Fortepian". Pierwszą część koncertu domknął Koncert na trąbkę i orkiestrę smyczkową Elliota Goldenthala, który został zainspirowany postacią Tadeusza Kościuszki oraz krakowskim Hejnałem Mariackim. Koncert ten był na tyle wyjątkowy, albowiem po raz pierwszy zaprezentowano go w całej swojej okazałości. Wcześniej wykonywano jedynie jego fragmenty, albowiem niektóre partie są niemalże niemożliwe do zagrania. Jednakże organizatorzy postarali się o to, aby koncert wykonać w całości. Nie byłoby to jednak możliwe, gdyby nie Tine Thing Helseth, trębaczka pochodząca z Norwegii, która podjęła się tak trudnego zadania. Muszę wyznać, że z tego starcia wyszła obronną ręką.

Po krótkiej przerwie powróciliśmy na salę, by cieszyć się niesamowitymi kompozycjami wyłącznie Krzysztofa Pendereckiego. Druga połowa rozpoczęła się od Trenu – ofiarom Hiroszimy na 52 instrumenty smyczkowe oraz Symfornią nr 2, cz. I-II Moderato - Allegretto. Salę wypełniły niepokojące dźwięki, mrok, niepewność oraz groza. Dla tych, którzy nie wiedzą jaką muzykę komponuje mistrz, to śpieszę z pomocą. Otóż jest to niesamowicie różnorodna, niekonwencjonalna i niekiedy eksperymentalna muzyka z użyciem przeróżnych instrumentów oraz technik. I właśnie dlatego też po jego kompozycje sięgnęli twórcy tacy jak Martin Scorsese ("Wyspa tajemnic"), Stanley Kubrick ("Lśnienie"), David Lynch ("Twin Peaks"), William Friedkin ("Egzorcysta"), a także Marcin Wrona ("Demon"). Następnie zaprezentowano nam chyba jeden z najsłynniejszych utworów kompozytora, czyli Polimorfia na 48 instrumentów smyczkowych. Na sam koniec zaprezentowano nam natomiast Symfonię nr 3, cz. IV Passacaglia – Allegro moderato. Zarówno po pierwszej, jak i drugiej części publiczność nagrodziła muzyków oraz kompozytorów gromkimi brawami. Co to były za emocje! Aż ciężko się było mi pozbierać. Tak czy siak, nie można było sobie wymarzyć lepszego rozpoczęcia 11. Festiwalu Muzyki Filmowej. Emocje sięgały zenitu, a my wyszliśmy cali mokrzy z koncertu.

Już dzisiaj o godz. 20:00 również w Centrum kongresowym ICE spotkamy się na koncercie Scoring4PolishDirectors, na którym będziemy mogli usłyszeć muzykę do wielu polskich filmów. Będzie można również spotkać całą masę gwiazd oraz sławnych kompozytorów. Do zobaczenia!

Galeria:

Wideo relacja:


Playlista:

Delphine to poczytna paryska pisarka, która od jakiegoś czasu cierpi na brak weny. Gdy pewnego dnia w trakcie podpisywania książek poznaje tajemniczą kobietę, jej życie zaczyna stopniowo zbaczać z wcześniej wytyczonego toru. Między kobietami rodzi się relacja, która z czasem z przyjaźni zmienia się w toksyczne uzależnienie. Delphine zaczyna tracić kontrolę nad swoim życiem, a wszystko co uważała dotychczas za pewnik, zmienia swe pierwotne znaczenie.

Bez szału, ale poprawienie

Twórczość artystyczna jest jak życie. Nigdy nie wiadomo co nam przyniesie. Napędzana nietuzinkowymi pomysłami, śmiałym rozwiązaniami i czystą radością tworzenia stoi na czele najtrudniejszych profesji. Albowiem bardzo łatwo podczas tworzenia popaść w rutynę bądź też doświadczyć załamania nerwowego lub najzwyczajniej w świecie się wypalić. Stracić iskrę wzniecającą pożar. Co ciekawe odnosi się to nie tylko do fabuły obrazu, ale również do jego twórców.

Delphine to słynna francuska pisarka. Właśnie odnosi kolejny sukces po wydaniu swojej najnowszej powieści. Niestety jak sama twierdzi, napisanie tej książki nie było łatwe i kosztowało ją dużo zdrowia. Jest pusta i bez chęci do dalszej pracy. Z niespodziewaną pomocą przychodzi Elle (albo Ona w polskiej wersji), z którą nasza bohaterka się szybko zaprzyjaźnia. Wkrótce przekonuje się, że Elle nie zależy jedynie na przyjaźni. Rozpoczyna się niebezpieczna gra... Roman Polański po kilku latach nieobecności na rynku filmowym powraca z nowym dziełm. Co prawda jego oryginalna premiera miała miejsce w Cannes już rok temu, to jednak my mamy możliwość obejrzeć film dopiero teraz. I choć nie czekałem na ten film gorliwie (no może tylko ze względu na Evę Green) to muszę przyznać, że byłem bardzo ciekaw kinowego seansu. Będąc już po odbytym pokazie, stwierdzam, że ani się przesadnie nie zawiodłem, ani nadzbyt zachwyciłem. Dlaczego? Już wyjaśniam. Zaczynimy jednak od tego, że film powstał na podstawie powieści o takim samym tytule autorstwa Delphine De Vigan. Książkę Polańskiemu podsunęła żona, a on nakręcił film. Nie ma to jak #CouplePower. Wracając jednak do produkcji, muszę przyznać, że książki nie czytałem i nie jestem pewien czy już ją przeczytam, ale to z całkiem innych powodów, o których powiem później. Natomiast sam film rozpoczyna się zaskakująco dobrze. W bardzo wartkim i zwięzłym wstępie reżyser zawiera wszystko to co potrzebne do zaciekawienia nas swoją opowieścią. Wyraziste bohaterki, tajemnica oraz groza. Koniec końców niczego więcej nam nie trzeba. W opowieść wchodzi się gładko i bezproblemowo podażą za głównym wątkiem. Z czasem więź między bohaterkami się zagęszcza i na ekranie robi się intensywniej, niestety nie można tego samego powiedzieć o naszych odczuciach. Przede wszystkim im dalej w las tym produkcja staje się coraz bardziej niemrawa, rozmyta, niekonkretna i niespójna. Opowieść z początku ciekawa i wciągająca zaczyna się rozmywać w nicość, tak jakby traciła wszystkie kolory czyniące ją wyrazistą. Fabuła niestrudzenie brnie do przodu, jednakże po czasie zapomina, co tak naprawdę w tej historii jest najważniejsze. Emocje, intryga oraz tajemnica. Wszystkie te trzy elementy, które nam towarzyszyły od początku, zaczynają z czasem ulegać degradacji, aż zostaje tylko pusty pancerz. Co prawda ten pancerz również da się całkiem bezproblemowo oglądać, ale to już nie to samo uczucie, albowiem widać ten przeskok między początkiem a końcem. To samo tyczy się pierwszoplanowej, czyli jedynej intrygi zawartej w obrazie. Im dalej w las tym główny wątek zaczyna się coraz bardziej rozmywać. Z czasem zaczyna przybierać niekiedy nawet kuriozalne rozmiary. Kolejną rzeczą, której mi w produkcji zabrakło to brak przysłowiowego "mięsa". Zwiastun zapowiadał soczystą i poniekąd brutalną (ale nie w dosłownym sensie) opowieść, która nie tylko zszokuje, ale także pozostawi nas w osłupieniu. Film niestety ledwo wywiązuje się z jednego założenia. Filmowa historia niekiedy okazuje się zbyt grzeczna, kiedy chwiałoby się zaatakować z "grubej rury". Brak jej drapieżnego pazura, który byłby w stanie wprowadzić nieco życia w dalszą część filmu i sprawiłby, że nie byłaby taka monotonna. Liczyłem, że otrzymam coś więcej. Coś bardziej soczystego i wyrazistszego niż to, co ostatecznie mogłem ujrzeć na ekranie. Co ciekawe inny punkt widzenia dostarczają osoby, które przeczytały powieść, albowiem większość z komentarzy jest zdania, że książka zbyt dobra, ani ciekawa nie jest. Ponadto nazywają ją niebywale "nie filmową" powieścią, a jej ekranową adaptację pozytywnym zaskoczeniem biorąc pod uwagę ogrom materiału oraz niezbyt dobrą przyswajalność oryginału. Jak widać, każdy kij ma dwa końce. Jednakże jeśli brać pod uwagę sam film to szału nie ma. Jest poprawnie, ale mogło być lepiej.

Aktorsko jest dobrze, niekiedy nawet bardzo dobrze, ale niestety nie tak dobrze, jak byśmy tego chcieli. Aktorki rewelacyjnie wchodzą w swoje role i perfekcyjnie portretują odrębne charaktery swoich postaci. Jedyny problem leży w scenariuszu, który nie doprecyzowuje ich sylwetek. Z początku nam to nie przeszkadza, ale z czasem staje się to uciążliwe. Naszym bohaterkom zaczyna brakować głębi, przez co ich działania oraz nastroje niekiedy wypadają niesamowicie płasko i bez przekonania. Twórcy zbyt wiele czynników zostawiają nietkniętych oraz urwanych w sferze domysłów. Nie byłoby w tym nic złego, jak na przykład jest z otwartym zakończeniem. Problem niestety pojawia się wtedy, gdy zbyt wiele rzeczy jest niepewnych i słabo umotywowanych. Wtedy cała opowieść zaczyna się sypać. Na szczęście aktorki są w stanie umiejętnie ograć te niedogodności. Emmanuelle Seigner jest bardzo przekonująca jako cierpiąca na depresję i załamanie nerwowe pisarka, a Eva Green perfekcyjnie ukazuje niesamowicie tajemniczą i nieobliczalną Elle. Reszta aktorów świetnie wypełnia tło opowieści.

Strona techniczna zawodzi najmniej. Przede wszystkim ze względu na jej świetne dopracowanie. Mamy przede wszystkim bardzo dobre zdjęcia Pawła Eldmana, ciekawą i ujmująca muzykę Alexandre Desplata oraz świetny montaż. Dodatkowo należy pochwalić kostiumy, charakteryzacje, oraz scenografię. Należy również zwrócić uwagę na niepokojący klimat, który co prawda z czasem ulatuje, ale koniec końców potrafi być bardzo intrygujący.

"Prawdziwa historia" to sprawnie zrealizowany film, który ukazuje nam świetną pracę rzemieślniczą, ale zawodzi pod względem treści i przekazu. Obydwaj twórcy polegli. Romanowi Polańskiemu brak już tego drygu do mięsistych opowieści, a scenarzyście brak dokładności i wiarygodności. Koniec końców wyszło naprawdę przyzwoicie, ale dało się osiągnąć zdecydowanie lepszy efekt, biorąc pod uwagę potencjał opowieści. I nie mówią tutaj o papierowym pierwowzorze.

Mąż, dom i trójka dzieci! Marlo to prawdziwa superbohaterka, ale czasem nawet superbohaterki potrzebują chwili wytchnienia. Pewnego wieczoru w drzwiach domu Marlo zjawia się tajemnicza niania, Tully... Młoda, piękna i zwariowana opiekunka szybko wywraca do góry nogami życie całej rodziny. Marlo musi zmierzyć się z przebojową i pełną energii dziewczyną, która ma w sobie wszystko to, co Marlo utraciła.

Trudy macierzyństwa

Wszyscy wiemy, że dziecko to najwspanialszy dar na świecie. Wielokrotnie podkreślano to również w filmach, jak i serialach. Niestety posiadanie dziecka nie zawsze jest w takim samym stopniu radosne. Wszyscy o tym dobrze wiemy, ale o dziwo nie mówi się o tym z taką samą otwartością jak o szczęściu, jakie na kogoś spłynęło. A przecież na początku to żadne szczęście, a raczej katorga. Znana wszystkim scenarzystka "Juno" bierze się tym razem za trudy macierzyństwa i pokazuje nam, jak jest naprawdę.

Marlo to mama dwójki dzieci. Wkrótce na świat ma przyjść kolejne. Marlo nie wie, jak sobie poradzi z opieką nad kolejnym dzieckiem, kiedy jest już wystarczająco zmęczona opieką nad dwoma. Kiedy jest już u kresu sił, postanawia zadzwonić po nocną nianię, która zaopiekuje się maluchem w nocy, a ona będzie miała szansę się wyspać. Takim sposobem w jej domu pojawia się młoda Tully. Z początku niechętna Marlo przekonuje się, jak bardzo ta jej pomaga. "Tully" to film o macierzyństwie jednakże ukazanym od tej nieco ciemniejszej strony. Twórcy postanowili zboczyć z popularnego kursu i pokazać, że oprócz szczęścia jest także harówka, pot i łzy. Prawdą jest, że żeby się z czegoś nacieszyć, to najpierw trzeba się nieźle napracować. W filmach z reguły dostajemy tę drugą część. Pierwsza jest najczęściej przemilczana. Jednakże Diablo Cody i Jason Reitman w swoim kolejnym wspólnym projekcie starają się ukazać, jak jest, albo jak może być, gdy najzwyczajniej w świecie nie ma się już siły. Bez lukru, cukru pudru i brokatu. Czasami wręcz brutalnie, ale prawdziwie. I muszę przyznać, że twórcom to się naprawdę udaje. Potrafią być niesamowicie szczerzy oraz dosadni w swojej argumentacji. Bez zbędnego przesadzania są w stanie pokazać nam jakim wyzwaniem jest posiadania nie tylko jednego, ale i większej ilości dzieci. Jest przytłaczająco i niezbyt optymistycznie, ale zaskakująco ciekawie i zgrabnie zaprezentowane. Twórcy potrafią te wszystkie trudy i przeszkody przekształcić w całkiem spójną, wartką i wartościową opowieść o tym, jak sobie z tym wszystkim poradzić i mieć jeszcze ochotę oraz chęć do robienia czegoś innego. Atmosfera produkcji pomimo swojej fatalnej aury potrafi być niesamowicie lekka i przystępna w odbiorze. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale tak jest. Wychodząc z seansu, nie poczujecie się zdołowani, ale neutralnie bądź też nawet pozytywnie nastawieni do życia. Zresztą taki jest wydźwięk tego filmu. Świadczy o tym również humor, którym bardzo często się w filmie posługiwano. Sama fabuła nigdzie nie pędzi, a więc spokojnie zmierza w ustalonym kierunku. Nie napotkamy w niej żadnych drastycznych zwrotów akcji (no może poza jednym) ani szokujących zdarzeń (no może poza jednym). Jednakże nie oznacza to, że opowieść jest nieciekawa. Wręcz przeciwnie potrafi nas bardzo szybko zaintrygować i wciągnąć w świat swojej bohaterki. Twórcy z łatwością intrygują nas losami Marlo, przez co nie możemy narzekać na nudę. Jest prosto, skromnie, ale bardzo ciekawie i przekonująco. Ze szczegółami ukazują nam kolejne etapy jej przysłowiowej "podróży" tak, żebyśmy my sami mogli również odbyć tę drogę. Kawałek po kawałku. W końcu o to w tym wszystkim chodzi, by zrozumieć, że pomimo wielu trudów, to jednak jest szczęście i radość. Ten cały wysiłek się opłaca i z czasem zaczyna przynosić nam oczekiwane efekty. Jest to również swoiste zaakceptowanie nieodwracalnych zmian w życiu bohaterki, której ciężko przychodzi stabilizacja, gdy wciąż rozpamiętuje swoją "wyzwoloną" przeszłość. Jednakże jak wiadomo i na to w końcu przychodzi pora. W końcu wszyscy się starzejemy i nie da się zawsze żyć na takich samych obrotach. Coś musi ulec zmianie, inaczej nie będziemy w stanie cieszyć się tym, co mamy. A to najgorsze co może nas spotkać.

Jednakże film ten nie byłby tak mocny w swoim przekazie i przekonujący, gdyby nie wiarygodne aktorstwo dwóch pań, a w szczególności wyśmienitej Charlize Theron. Aktorka specjalnie nawet przytyła do tej roli! Co tu dużo mówić. Efekt końcowy robi wrażenie. Theron rewelacyjnie portretuje matkę na skraju wytrzymałości fizycznej i psychicznej, która jedyne czego pragnie to odzyskać chęć do życia. Jest piekielnie szczera i brutalna w swojej kreacji, ale właśnie to czyni ją tak wiarygodną. Z kolei Mackenzie Davis jest jej przeciwieństwem. Młoda, piękna, zgrabna, świetnie ubrana i zawsze pełna energii. Obiekt wzruszeń i zachwytów. Wszystko to, co Marlo już utraciła. I właśnie ta osoba pomaga jej w opiece nad dzieckiem. Jednakże oprócz tego stara się pomóc samej Marlo, aby ta odzyskała, chociaż część tego szczęścia, które z niej uleciało. Aktorka rewelacyjnie prezentuje się jako pełna energii Tully, która niczym supernowa rozświetla zastałe i ciężkie życie głównej bohaterki. Reszta obsady również prezentuje się dobrze, jednakże nie da się ukryć, że film przede wszystkim koncentruje się na tych dwóch paniach. Produkcja wyróżnia się również specyficznym klimatem, dobrymi zdjęciami oraz sporą dawką humoru.

"Tully" to sprawnie zrealizowany film o trudach macierzyństwa, który pomimo bycia "na czasie" zachowuje niezwykle kameralną wręcz hermetyczną konstrukcję. Zamyka się jedynie do pola widzenia naszej bohaterki i ukazuje nam jej wszystkie wzloty i upadki. Twórcy są pod tym względem bezwzględni i ukazują nam brutalną prawdę, która zyskuje na sile dzięki rewelacyjnemu aktorstwu. Jednakże wbrew pozorom film okazuje się niezwykle lekki i przyjemny w odbiorze. Ponadto potrafi wprowadzić nas w pozytywny nastrój i pokazać, że jego prawdziwym wydźwiękiem jest radość z bycia mamą pomimo wielu przeszkód. Nie jest to dzieło wybitne, ale zdecydowanie godne uwagi.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie to jeden z najważniejszych Festiwali muzyki filmowej w Europie i na świecie. Prezentuje muzykę tworzoną na potrzeby kina jak i telewizji oraz gier wideo. Wydarzenie to wyróżnia się śmiałą organizacją, innowacyjnością w sferze technologii dźwięku i obrazu, a także niesamowitą widowiskowością. Podczas festiwalu odbywają się retrospektywy i koncerty galowe, koncerty monograficzne oraz liczne wydarzenia poboczne jak wywiady czy też warsztaty. Zwieńczeniem każdej edycji jest symultaniczny pokaz filmu z muzyką na żywo. W tym roku przypada 10 jubileuszowa edycja. Czeka na nas mnóstwo atrakcji i dobrej muzyki.

10 Festiwal Muzyki Filmowej 2017, Dzień 5

Titaniz z muzyką na żywo! - Wielki finał

Data: 21.05.2017

Godz: 18:00

Miejsce: Tauron Arena Kraków

Relacja z koncertu pojawiła się również na portalu Moviesroom.pl