Silver Screen

Blef

Alice jest jednym z najlepszych prywatnych detektywów w Los Angeles. Ma ogromne doświadczenie, niesamowitą intuicję i jest zawsze o krok przed tym, którego tropi. Na życie osobiste też nie może narzekać. Ma przystojnego narzeczonego, który szaleje na jej punkcie i rozpieszcza ją na każdym kroku. Pewnego dnia, kilka tygodni przed ślubem życie Alice wywraca się do góry nogami. Jej narzeczony znika jak kamień w wodę, a konta bankowe Alice są kompletnie wyczyszczone. Doświadczona pani detektyw dała się oszukać jak dziecko. Teraz zrobi wszystko, żeby odnaleźć oszusta, w którym się zakochała. Prawdziwa rozgrywka dopiero się zaczyna...

twórcy: Jennifer Schuur, Allan Heinberg, Kate Atkinson, Helen Gregory
oryginalny tytuł: The Catch
gatunek: Dramat, Kryminał, Thriller
kraj: USA
czas trwania odcinka: 45 min.
odcinków: 10

sezonów: 1

zdjęcia: William Rexer
produkcja: abc
średnia ocena: 7,1/10 (system oceny seriali wyjaśniam tutaj)
wiek: dozwolone od 12 lat (wg. KRRiT)

Zabawa w kotka i myszkę

Znacie tą zabawę, w której po przeciwnych stronach stoi dwóch przeciwników, albo rywalizujące ze sobą drużyny i każda z nich w celu zdobycia głównej nagrody zwodzi, stwarza niejasne sytuacje i kantuje tę drugą osobę lub grupę? Jest to tak zwana zabawa w kotka i myszkę. Z pozoru wydaje się że to kot ma prowadzenie, ale równie dobrze niepozorna myszka może nas czymś zaskoczyć przez co wszystko może się skomplikować. Wszystko to sprawia, że owa zabawa nie jest uczciwą rywalizacją, ale specjalnie prowokowaną intrygą, której jedynym celem jest zdobycie upragnionego celu. Porównanie to świetnie odnosi się do najnowszego serialu stacji abc pt: "Blef", w którym owa zabawa jest na porządku dziennym.

W serialu poznajemy przepiękną Alice Vaughan oraz równie przystojnego Christopera Halla. Ona pracuje w prywatnej agencji detektywistycznej, a on zajmuje się jakimiś tam interesami. Otóż ta urocza para zamierza się pobrać. Przygotowania do ceremonii idą pełną parą, jednakże pewnego poranka wszystko ulega drastycznym zmianom. Okazuje się, że narzeczony Alice – Chistopher oszukał ją i zniknął z jej majątkiem. Kobieta postanawia go znaleźć, aby nie tylko odzyskać oszczędności swojego życia, ale również udowodnić, że jest dobrym detektywem. Tak właśnie rozpoczyna się serialowa gra w kotka i myszkę pomiędzy dwójką głównych bohaterów. Będą się oni nieustannie się wymijać, następnie szukać, a w ostateczności zwalczać się nawzajem. Fabuła produkcji jest bardzo ciekawa, niezwykle wciągająca oraz całkiem zaskakująca. Wydarzenia ekranowe w większości skupiają się na Alice i jej pościgu za narzeczonym, który okazuje się kimś więcej niż zwykłym oszustem. Resztę czasu ekranowego poświęcono rozwiązywaniu odrębnym spraw kryminalnych, które nie mają większego znaczenia, ani wpływu na wątek główny. To jest mój pierwszy zarzut co do tej serii, albowiem twórcy ewidentnie poszli w telenowelę. Który to już serial ma właśnie taką budowę typową dla niekończących się telenoweli, które w myśl gatunku nie idą na jakość, ale na ilość? Ile z nich może pochwalić się mierną opowieścią, ale wysoką oglądalnością? Na szczęście z "Blefem" tak nie jest, ale jest to pewnego rodzaju przestroga dla twórców, aby czasem nie szli tą wydeptaną już ścieżka. Nie ma, że jest łatwiej itp. Jak się już coś tworzy to robi się to z głową, a nie na odwal się. Jestem już zmęczony tego typu rozwiązaniami, albowiem jest to dla mnie ewidentny sygnał, że twórcom brakowało pomysłów na wątek główny. Dlatego właśnie musieli upchać w serialu dodatkowe sprawy kryminalne, żeby było, że główna postać rzeczywiście pracuje w prywatnej agencji detektywistycznej, a główna intryga nie zajmuje całego odcinka no bo wtedy wyszłoby, że całość jest zbyt nudna dla przeciętnego widza. A wszystko to jest niepotrzebne ponieważ są to jedynie zapychacze dziur, które nie powstały w wyniku błędów scenariuszowych, ale zostały stworzone celowo, aby je później wypełnić nic nie znaczącym dla fabuły badziewiem. Wszystko to jest o tyle bulwersujące, że historia ukazana w serialu posiadała ogromny potencjał. Wystarczyłoby ją lekko podrasować co oznacza tyle, że trzeba by poświecić jej trochę więcej czasu, aby lepiej się prezentowała. Niestety my na to nic już nie zaradzimy. Na szczęście opowieść ukazana w produkcji nie rozczarowuje, a co więcej jest całkiem zgrabnie przedstawiona. Ukazuje nam ciekawe i przepełnione akcją wydarzenia, które potrafią niejeden raz nas zaskoczyć. Do tego zabawa w kotka i myszkę po pewnym czasie przybiera całkiem nową formę jak i rozprzestrzenia się o nowych bohaterów. Po pewnym czasie niemalże każda z postaci działa przeciwko innej w myśl własnych idei. Zabieg ten wprowadził nieco zamieszania do serii, ale koniec końców okazał się całkiem ciekawym zwrotem akcji, który wniósł nieco świeżego powiewu. Albowiem akcja serialu nie dotyczy jedynie Alice i Chrisophera. Otóż bardzo szybko się okazuje, że niedoszły mąż naszej bohaterki jest jedynie najemcą, a za całym zamieszaniem stoi znacznie większy gracz. "Blef" bywa momentami przewidywalny, ale na szczęście jest w stanie się wybronić. Tak samo jest z licznymi kliszami i swego rodzaju uproszczeniami, które pojawiają się w serialu. Ostatecznie jesteśmy w stanie przepuścić je płazem, ale wiem, że to nie przejdzie u wszystkich. No bo jak brać na poważnie agencję detektywistyczną, która ma w zespole hakerkę będącą w stanie zhakować niemal wszystko. Albo jak pogodzić się z faktem, że bohaterowie serialu są po prostu tak genialni, że sprawy kryminalne niemal same się rozwiązują, a życie detektywa wydaje się niczym przysłowiowa "bułka z masłem". Nie mówiąc już o tym, że serialowym złodziejaszkom tak łatwo idzie okradanie ludzi, albo tuszowanie morderstwa. Musicie sami zdecydować czy takie numery są dla was do przebolenia czy jednak nie zdzierżycie takiego obrotu spraw. Jeśli nie dacie rady to odsyłam do ambitniejszych produkcji, a jak wam to nie przeszkadza to nie widzę przeszkód na drodzy by sięgnąć po ten serial. Albowiem urok tej produkcji pochodzi właśnie od tego typu zagrywek twórców, które sprawiają, że historia jest w miarę płynna i spójna, a całość jest niezwykle lekka i przyjemna w odbiorze.

Bohaterowie "Blefu" to silne i ciekawe postacie, które do ostatniej chwili walczą o swoje. Nie lubią się poddawać, ani dawać za wygraną przez co często dochodzi do wielu konfliktów między nimi. Oczywiście myśl zabawy w kotka i myszkę większość bohaterów używa nieczystych zagrywek żeby zdobyć to czego pragnie. Samo życie. Na pierwszym planie mamy przepiękną Mireille Enos, która z niezwykłym wdziękiem i gracją wciela się w główną bohaterkę. Odgrywa osobę, która potrafi zarówno oczarować swoim wdziękiem jak i powalić swoimi umiejętnościami sztuk walki. To postać niezwykle silna, zdeterminowana, a zarazem rządna zemsty. Z kolei Christopher Hall to przystojny, dobrze odnoszący się mężczyzna, który swój urok osobisty wykorzystuje równie często jak jego była partnerka. Jest również niezwykle sprytny i przebiegły, a jego dodatkową cechą są niezwykle lepkie ręce. W tej roli świetnie zaprezentował się Peter Krause. Na ekranie często pojawiają się również: Rose Rollins jako Valerie Anderson – współzałożycielka agencji wraz Alice, Sonya Walger jako Margot Bishop – współpracownica Christophera, oraz Elvy Yost jako Sophie Novak i Jay Hayden jako Danny Yoon – pracownicy agencji. Oraz Alimi Ballard jako Reginald Lennox – najlepszy przyjaciel Chistophera i Jacky Ido jako Jules Dao - agent tropiący Christophera. Aktorsko serial daje radę.

Od strony technicznej produkcja również nie prezentuje się z gorsza. Mamy dynamiczne zdjęcia Williama Rexera oraz świetnie dopasowane piosenki do wydarzeń rozgrywających się na ekranie. Nie za bardzo spasował mi montaż serialu, który momentalnie skojarzył mi się z telenowelami przez co niekiedy miałem wrażenie jakbym oglądał tanią produkcję pokroju "Czarodziejów z Wawerly Place". Jednakże montaż ten nadaje serialowi dynamikę, a z czasem idzie się do niego przyzwyczaić. Na uwagę zasługuje również klimat powstały na skutek obracania się w wysokich sferach.

"Blef" nie jest serialem idealnym. Posiada wiele wad, które są typowe dla seriali, które mają zamiar iść na ilość, a nie na jakość. Jednakże za tym wszystkim kryje się również ciekawa i wciągająca historia, która ma ogromny potencjał. Lub raczej miała. Tak czy siak głównymi zaletami serii jest jej lekkość i bardzo dobra przyswajalność. Nie da się ukryć, że "Blef" po prostu rewelacyjnie się ogląda. Pomimo jego bolączek akcja jest w miarę płynna, a całość całkiem spójna. Wszystko to przekłada się na mile spędzone chwile przed telewizorem. Bez rewelacji, ale godny uwagi.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Z Archiwum X: Chcę wierzyć

Fox Mulder i Dana Scully ponownie łączą siły by odkryć prawdę kryjącą się za dziwną sprawą prosto z Archiwum X. W chwili, gdy w mgnieniu oka zapanowały mrożący krew w żyłach chłód i martwa cisza, w tajemniczych okolicznościach uprowadzona zostaje agentka FBI, Monica Bannan. Jednak nie jest to zwykłe porwanie. Poszukiwania zaginionej wskrzeszają dawne uczucia pomiędzy partnerami, Scully i Mulderem, a także znoszą granice nauki, poszerzając je o nadprzyrodzone i przerażające przestrzenie.

gatunek: Thriller, Sci-Fi

produkcja: US, Kanada

reżyser: Chris Carter

scenariusz: Chris Carter, Frank Spotnitz

czas: 1 godz.44 min.

muzyka: Mark Snow

zdjęcia: Bill Roe
rok produkcji: 2008
budżet: 30 milionów $
ocena: 5,0/10

Kwestia wiary

Od naszego ostatniego spotkania z serialem "Z Archiwum X" minęło sporo czasu, jednakże twórcy tej niezwykle kasowej i kultowej już serii nie zapomnieli o swoim dziedzictwie. Postanowili powrócić do dobrze nam znanych agentów Muldera i Scully, którzy mieli nosa do tajemniczych i trudnych do wyjaśnienia zagadek. Jednakże zamiast powrócić w formie produkcji telewizyjnej zdecydowali się na film pełnometrażowy, który mógłby reaktywować całą serię. Czy był to trafiony pomysł?

"Z Archiwum X" zakończyło się w 2002 roku na dziewiątym sezonie serii, który w bardzo zgrabny sposób wyjaśnił nam pod koniec wszystkie zawiłości i tajemnice serii. Dzięki takiej końcówce udało się twórcom odzyskać nasze zaufanie, albowiem na sam koniec, wyjawili nam całą prawdę. My zaś pożegnaliśmy się z naszymi ukochanymi postaciami w bardzo pokojowy sposób. Bez niespodzianek i urwanego zakończenia. Wszystko to sprawiło, że zawsze przywołując tę serię czuję pewnego rodzaju sentyment do bohaterów jak i całej fabuły. Jednakże przyznam szczerze, że nie pogardziłbym powrotem tego niezwykłego serialu. Ku memu zaskoczeniu Mulder i Scully powrócili. Jednakże nie na mały, a na duży ekran. Czy ta wielkość pełnego metrażu ich czasem nie przytłoczyła? Będąc już po seansie muszę przyznać, że chyba twórców nieco przerosły ich ambicje względem drugiego filmu fabularnego. Zacznijmy od fabuły czyli pierwszego samobójczego strzału. Jak dobrze wiecie, główny trzon serialu skupiał się na rządowych spiskach jak i porwaniach przez kosmitów. Później pojawili się jeszcze kosmiczni łowcy, czarna śmierć, hybrydy i super żołnierze. Natomiast "luźne epizody" koncentrowały się właśni na tajemniczych i niewyjaśnionych sprawach, które poprzez swoją abstrakcyjność trafiały do Archiwum X. Sięgając po "Chcę wierzyć" byłem pewien, że będzie to film nawiązujący do mitologii tej serii czyli krótko mówiąc będzie opowiadał o kosmitach. Wyobraźcie sobie moje zdziwienie kiedy dopiero w połowie filmu odkryłem, że nie będzie żadnych kosmitów. Okazało się, że twórcy porzucili mitologię na rzecz normalnej sprawy z Archiwum X. Zaakceptowałbym taki obrót spraw gdyby nie fatalne opowiedziana historia. Zacznijmy od tego, że ponowne ukazanie nam naszych bohaterów jest nie do zaakceptowania. Ich pojawienie się na ekranie nie wywołuje większych emocji, a całe zajście, które doprowadziło do ich pomocy FBI jest mało przekonujące. Zresztą w tej produkcji wiele rzeczy się nie klei, a ten zarzut jest chyba najsłabszy. Tak czy siak historia ukazana w filmie jest średnio intrygująca, mało wciągająca oraz niezbyt przemyślana. Nasze postacie zostają wrzucone w wir akcji przez co dochodzi między nimi do wielu bezsensownych sprzeczek, które odbijają się na ich związku (w "Chcę wierzyć" Muler i Scully są razem!). A wszystkie ich problemy są tłumaczone odmiennymi charakterami postaci, jakby nie pasowali do siebie. To ja się w takim razie pytam jak ze sobą wytrzymali te dziewięć sezonów? Chmm? Ktoś tu pojechał mocno po bandzie... Skupmy się jednak na fabule, która również pozostawia wiele do życzenia. Ewidentnie widać po produkcji, że jest to zwykły 45-minutowy odcinek rozciągnięty do granic możliwości, który równie dobrze mógłby należeć do któregoś z sezonów. A najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że w historii widać potencjał, na bardzo dobry odcinek jak i film! Niestety robiąc z epizodu produkcję filmową trzeba wykazać się niezwykłymi zdolnościami scenopisarskimi, aby nie przynudzać przez większość czasu. Niestety Carter i Spotnitz o tym zapomnieli i spróbowali zapchać dziury w fabule dodając idiotyczne kłótnie między bohaterami i parę innych wątków, które skutecznie odpychają nas od filmu. Co ciekawe oglądając "Chcę wierzyć" jesteśmy w stanie wyczuć ten niesamowity, tajemniczy i mroczny klimat charakterystyczny dla "luźnych epizodów" należących do serialu. A poprzez wypchanie obrazu na siłę niepotrzebnymi wątkami całość stała się strasznie chaotyczna, mało przemyślana oraz niezbyt zajmująca. Historia, którą rozwiązują bohaterowie mimo tego, że jest przerażająca, na swój sposób pociągająca, mroczna i tajemnicza nie jest w stanie w pełni nas usatysfakcjonować przez idiotyzmy fabularne, które nas rozpraszają. Powiem to po raz kolejny, ale uważam, że opowieść ta dużo lepiej sprawdziłaby się na krótkim metrażu. Chyba, że twórcy wykazaliby się większą pomysłowością i byli w stanie opowiedzieć tę historię z dużo lepszej strony. Kto wie. Tak czy siak film ewidentnie leży w kwestii scenariusza.

Jeśli zaś chodzi o postacie i aktorstwo jest trochę lepiej, ale rewelacji nie ma. Nasi ulubieni bohaterowie są nakreśleni strasznie po łebkach przez co dochodzi między nimi do wielu nieuzasadnionych sprzeczek. Twórcy ewidentnie nie mili pomysłu na przedstawienie relacji Muldera i Scully przez co poszli na łatwiznę. Wyszło co wyszło, ale nie powracajmy już do tego. O ile Mulder zostaje nam ukazany w sposób do przyjęcia to nie rozumiem kompletnie co się stało ze Scully. Po jej występie w filmie można odnieść wrażenie, że ma menopauzę bo cały czas chodziła z bólem dupy i wściekała się na wszystkich po kolei. Oprócz tego jej postać jest gejzerem emocji, który wybucha co pięć sekund, a efektem tego jest nad ekspresyjność i bardzo duża emocjonalność tej bohaterki. Doprawdy nie rozumiem czemu Scully się tak zachowywała, ale powiem jedno, że nie wyglądało to naturalnie. Aż płakać mi się chciało co oni tej biednej Danie zrobili. Na szczęście Gyllian Anderson udało się obronić tę postać pod względem aktorskim. Aktorka świetnie zaprezentowała się na planie zostawiając w tyle Davida Duchovnyego. Na ekranie pojawili się jeszcze Amanda Peet, Billy Connolly, Callum Keith Rennie, Xzibit oraz Adam Godley. Małe cameo zaliczył nawet Mitch Pileggi jako Walter Skinner.

Film może pochwalić się poprawnymi zdjęciami i niezwykle klimatyczną muzyką Marka Snowa. Jednakże najważniejsza rolę w produkcji odgrywa niezwykle mroczna, tajemnicza i przerażająca atmosfera niczym z najlepszych epizodów serialu. Jak na razie jest to najmocniejszy atut tego obrazu.

Uwielbiam serialowe "Z Archiwum X". Podobał mi się pierwszy film o tytule "Pokonać przyszłość". Zdaje sobie sprawę z niektórych błędów serii, ale muszę przyznać, że twórcy szybko się uczyli na swoich błędach dzięki czemu to co było złe poprawiali. Niestety chyba zbyt długo nie obcowali z tym światem, ani nie starali się porządnie podejść do niego od nowej strony, albowiem "Z Archiwum X: Chcę wierzyć" jest filmem zrobionym na totalną łatwiznę. Widać w nim bierność i brak kreatywności twórców co ostatecznie doprowadziło do stworzenia nudnej i rozciągniętej fabuły, która dużo lepiej sprawdziłaby się jako jeden z odcinków serialu. Żałuję, że widziałem ten film i modlę się, aby jak najszybciej o nim zapomnieć, albowiem nie takie Archiwum X chcę zapamiętać.

Zapraszamy do polubienia naszego fanpage na facbook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Nocny recepcjonista

"Nocny recepcjonista" przedstawia losy byłego brytyjskiego żołnierza Jonathana Pine’a, który został zrekrutowany przez agentkę wywiadu Angelę Burr do infiltracji najbliższego otoczenia międzynarodowego biznesmena Richarda Onslowa Ropera i unieszkodliwienia zorganizowanego przez niego sojuszu kręgów szpiegowskich i grupy handlarzy bronią. Aby dostać się do serca ogromnego imperium Ropera, Pine musi stawić czoła pełnym podejrzliwości pytaniom skorumpowanego szefa jego sztabu, majora Corkorana, oraz urokowi pięknej dziewczyny biznesmena Jed. Aby dokonać tego co słuszne, Pine musi najpierw sam stać się przestępcą.

twórcy: David Farr
oryginalny tytuł: The Night Manager
na podstawie: powieści Johna le Careé "Nocny recepcjonista"
gatunek: Dramat, Thriller

kraj: USA, Wielka Brytania

czas trwania odcinka: 1 godz.

odcinków: 6
sezonów: 1

muzyka: Víctor Reyes

zdjęcia: Michael Snyman
produkcja: AMC, BBC
średnia ocena: 8,1/10 (system oceny seriali wyjaśniam tutaj)
wiek: dozwolone od 16 lat (wg. KRRiT)

Zawód: szpieg

Kiedy każdy z nas był małym dzieckiem świat wydawał się o wiele większy, ale zarazem prostszy. Dorastając byliśmy w stanie dostrzec, że nie wszystko jest do końca takie jak sobie z początku wyobrażaliśmy. A będąc dorosłymi dochodzimy do wniosku, że świat jest mały, ale z drugiej strony jest również niezwykle skomplikowany. Można to łatwo zobrazować na przykładzie wykonywanego zawodu. Jako dzieci każdy z nas pragnął być kimś wyjątkowym i robić wyjątkowe rzeczy. Astronautą, strażakiem, tancerzem/-ką, piosenkarzem/-ką, aktorem/-ką itd. Ja na przykład odkąd pamiętam zawsze chciałem być tajnym agentem. Przywdziać graniak, okulary przeciwsłoneczne i ratować świat (pod przykrywką oczywiście ;)). A pomagałyby mi w tym zmyślne gadżety i wrodzony spryt. Jednakże dorastając dochodzony do wniosku, że większość z naszych dziecięcych marzeń jest niemalże niewykonalnych. Tylko niektórym szczęściarzom udaje się tego dokonać. A więc wykonujecie swoją pracę, gdy nagle dostajecie niepowtarzalną okazję, która na zawsze może odmienić wasze życie. Co robicie? Odwracacie się plecami czy chwytacie się tej okazji? Sprawiacie, że świat nagle robi się mniej skomplikowany?

Serial "Nocny recepcjonista" jak sama nazwa wskazuje opowiada o Jonathanie Pineu – nocnym recepcjoniście, który służy gościom hotelowym w godzinach nocnych. Wydawać by się mogło, że zawód ten nie jest niebezpieczny, jednakże nasz bohater wcale nie przypadkowo wplątuje się w niezwykle niebezpieczną intrygę, która może nie tyle kosztować go życie, ale również życie najukochańszych mu osób. Stawka jest wysoka, a jego przeciwnik Richard Roper niezwykle bystry i przebiegły. Czy nasz nocny recepcjonista wyjdzie cało z tej opresji? Koprodukcja telewizyjna stacji BBC oraz AMC swoje korzenie posiada w powieści słynnego brytyjskiego pisarza Johna le Careé pod tym samym tytułem. Jego książka została odpowiednio dostosowana do obecnych czasów, aby cała opowieść była bardziej aktualna i "na czasie". Scenarzysta serii David Farr świetnie poradził sobie z zaadaptowaniem papierowej wersji "Nocnego recepcjonisty" dzięki czemu podczas oglądania serii istotnie jesteśmy w stanie odczuć jakby odnosiła się do obecnych wydarzeń. Fabuła produkcji koncentrująca się spiskach, morderstwach, bitwie wywiadów i korupcji prezentuje się bardzo intrygująco. Jest wciągająca, pełna ciekawych rozwiązań oraz rewelacyjnie nakreślonych postaci. Jednakże zacznijmy od samego początku czyli epizodu pierwszego, który jest istną bombą, która nadała tej serii charakter. Odcinek pierwszy to tak naprawdę kwintesencja tego co w tym serialu najlepsze czyli: niezwykłego i przeszywającego klimatu, ciekawych i zawiłych potyczek bohaterów, tajemnicy, grozy oraz napięcia. Rozpoczynając przygodę z "Nocnym recepcjonistą" możemy śmiało powiedzieć, że ten serial to będzie coś. Istotnie produkcja jest wyjątkowa. Szkoda tylko, że pierwszy odcinek jest jedyny w swoim rodzaju. Nie liczcie, że zobaczycie coś podobnego w dalszej części produkcji, albowiem już w kolejnym odcinku akcja drastycznie spada, historia się niemiłosiernie wydłuża i zdaje się nam, że całość zaczyna tracić sens. Jakby spuścić powietrze z nadmuchanego balonu. Dalej jest już lepiej dzięki czemu wydarzenia ekranowe robią się coraz ciekawsze, akcja coraz bardziej przyspiesza, a całość coraz bardziej nas intryguje, jednakże twórcom i tak nie udało się przywrócić stanu z pierwszego odcinka. Ewidentnie historii zabrakło polotu dzięki któremu całość dałaby się sama poprowadzić. Niestety, ale dynamika serii przypomina typową sinusoidę, która ma wzloty i upadki. Raz jest dobrze i serial ogląda się niczym "z górki", a zaś później całe napięcie opada i zostaje zastąpione niepotrzebnymi zapychaczami, które nijak wpływają na całość. I znowu twórcy budują całe napięcie i akcją od nowa. Po pewnym czasie staje się to męczące, albowiem ewidentnie widać, że w opowieści drzemie ogromny, jak nie kolosalny potencjał, który jest skutecznie (ale nie do końca) marnowany. Wiele zabiegów fabularnych daje do myślenia, albowiem zamiast skupiać się na rzeczach ważnych niekiedy twórcy poświęcają czas na ukazanie nam rzeczy kompletnie niezwiązanych z główną fabułą, ni nijak na nią wpływających. Choć wydawać by się mogło, że opowieść jest w miarę jasna i przejrzysta to niestety tak nie jest. Fabuła posiada kilka znaczących dziur, które psują wygląd całości, jak słabe nakreślenie koniunkcji Ropera z rządami krajów czy też dokładnych motywów głównego bohatera. Wszystko to sprawia, że bardzo łatwo można się pogubić w całej opowieści jeśli nie jest się zbytnio skupionym i zarazem spostrzegawczym, aby dopowiedzieć sobie całą resztę. Na szczęście gdy seria zmierza ku finale brak jej już sinusoidalnych wybryków i całość zmierza ku szczęśliwemu końcowi. Ogólnie rzecz biorąc fabuła "Nocnego recepcjonisty" nie jest zła, ani nawet dobra. Jest bardzo dobra, ale niestety posiada rozmaite bolączki, które skutecznie sprawiają, że seria staje się zbyt nadęta, czasem nawet chorobliwie poważna i na siłę przerażająca. Jakby celowo i z założenia miałaby być czymś wyjątkowym. Niestety jak każdy z nas dobrze wie nie da się robić niczego na siłę bo nie wyjdzie tak jak planowaliśmy. Ten serial zdaje się być potwierdzeniem tych słów, albowiem bardzo łatwo jest nam dostrzec kiedy opowieść sama się prowadzi dzięki rewelacyjnemu materiałowi, a kiedy twórca ewidentnie stara się na siłę coś zmontować. Tutaj nie zaradziła nawet Suzanne Bier – reżyserka, która pomimo bardzo zgrabnego połączenia wszystkich aspektów serii nie podołała zatuszowaniu ubytków fabularnych. Aczkolwiek muszę przyznać, że była na dobrej drodze do osiągnięcia tego celu. Niestety zabrakło jej czasu, który zmarnował David Farr.

Jeśli zaś chodzi o postaci w "Nocnym recepcjoniście" to w większości mamy do czynienia z silnymi i nieustępliwymi sylwetkami, które nie dają sobie w kaszę dmuchać. Są to dominujące charaktery, które do ostatniej chwili walczą o swoje. Jednakże sprawa ma się całkiem inaczej z główną postacią jaką jest Jonathan Pine. Ten z pozoru cichy i mało wyróżniający się bohater skrywa w sobie nieodkryte pokłady sprytu i przebiegłości, które wydają się idealnie pasować do zawodu szpiega. Postać nocnego recepcjonisty nieustannie nas zaskakuje swoimi postępowaniami przez co w pewnym momencie dochodzimy do wniosku, że tak naprawdę nic nie wiemy o Pineu. Nie jesteśmy nawet do końca pewni co do motywów, które go skłoniły do porzucenia znanego mu świata i rozpoczęcia niebezpiecznego zawodu szpiega. Tak jakby przez chwilę poczuł się dzieckiem i chciał ratować świat jako ktoś kim nie jest na co dzień. Nie wiem. Możemy się jedynie domyślać, albowiem twórcy nie do końca nam ujawnili jego intencje. Jednakże prawda jest taka, że ta tajemniczość i skrytość w tej postaci jest jej główną zaletą, która sprawia, że od razu polubimy Jonathana Pinea i zelektryzowani jego szarmancją będziemy bacznie śledzić jego losy. W tej roli rewelacyjnie zaprezentował się Tom Hiddleston. W roli głównego antagonisty mamy równie fenomenalnego Hugh Lauriego, który portretuje bezwzględnego, niezwykle przebiegłego i tajemniczego Richarda Ropera. Postacie te stoją naprzeciwko siebie, a walka która się między nimi toczy zapiera dech w piersiach. Na ekranie pojawiają się również: Olivia Colman jako Angela Burr – pracująca dla wywiadu agentka, która od wielu lat ściga Ropera, Elizabeth Debicki jako Jed Marshall – dziewczyna Ropera, Tom Hollander jako Lance Corkoran – prawa ręka Ropera, David Harewood jako Joel Steadman pomocnik Angeli z USA oraz Alistair Petrie jako Sandy Langbourne, Michael Nardone jako Frisky i Douglas Hodge jako Rex Mayhew. Cała obsada spisała się rewelacyjnie i "Nocny recepcjonista" może pochwalić się aktorstwem na najwyższym poziomie.

Od strony technicznej serial również nie zawodzi. Mamy ciekawe zdjęcia Michaela Snymana, klimatyczną muzykę Víctora Reyesa oraz bardzo dobre efekty specjalne. Na uwagę zasługują również kostiumy oraz świetnie dobrane lokalizacje w których kręcono serial. Jednakże najważniejszy w tej produkcji jest gęsty, pełen napięcia i dramatu klimat, który sprawia, że seria jest dzięki niemu jedyna w swoim rodzaju.

"Nocny recepcjonista" zapowiadał się na olśniewający serial, który dosłownie z miejsca podbije nasze serca. Niestety choć tego celu twórcom osiągnąć się nie udało, to jednak mogę was zapewnić, że w ostatecznym rozrachunku serial ten prezentuje się bardzo dobrze. Pomimo niedoszlifowanej fabuły historia i tak jest ciekawa oraz całkiem wciągająca, a opowieść dzięki sprawnej reżyserii Suzanne Bier nie odpycha nas tak bardzo swymi niedociągnięciami. Koniec końców produkcja ta jest zdecydowanie godna uwagi chociażby ze względu na świetne kreacje Hiddlestona i Lauriego dlatego gorąco ją polecam.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Ludzie

Akcja serialu rozgrywa się na przedmieściach Londynu w równoległej rzeczywistości, w której najnowszym gadżetem jest Syntetyczny człowiek - robot, wyposażony w sztuczną inteligencję i do złudzenia przypominający człowieka. Joe postanawia wprowadzić do domu androida, który ma spowodować, że wszyscy będą mieli więcej czasu dla siebie. Nowy Syntetyk Hawkinsów o imieniu Anita wydaje się być strzałem w dziesiątkę - chaotyczny dom nagle staje się oazą spokoju, doskonałej organizacji i ogólnego zadowolenia. Jednak z czasem rodzina odkrywa, że Anita znacznie różni się od reszty Syntetyków. Tak jakby posiadała świadomy umysł...

twórcy: Sam Vincent, Jonathan Brackley
oryginalny tytuł: Humans
gatunek: Dramat, Sci-Fi
kraj: USA, Wielka Brytania
czas trwania odcinka: 1 godz.

odcinków: 8
sezonów: 1

muzyka: Cristobal Tapia de Veer

zdjęcia: David Rom, Urszula Pontikos, Stuart Bentley
produkcja: AMC, Channel 4
średnia ocena: 8,6/10 (system oceny seriali wyjaśniam tutaj)
wiek: dozwolone od 12 lat (wg. KRRiT)

Tacy jak my

Z definicji robot to mechaniczne urządzenie wykonujące automatycznie pewne zadania. Działanie robota może być sterowane przez człowieka, przez wprowadzony wcześniej program, bądź przez zbiór ogólnych reguł, które zostają przełożone na działanie robota przy pomocy technik sztucznej inteligencji. Jednakże wszystko to tyczy się robotów przemysłowych w dużych zakładach produkcyjnych. Nieosiągalnych i niedostosowanych dla typowo ludzkich potrzeb. A co jeśli powstałby robot, który pomógłby ci ugotować obiad, posprzątać dom, zaopiekować się twoimi dziećmi, pomóc utrzymać cię w formie, albo naprawić zepsutą rzecz? Z dumą przedstawiamy Syntetycznego człowieka od Persona Synthetics. Ta niezwykła maszyna jest nową generacją robotów, które są stricte dostosowane do życia wśród ludzi. Twój Syntetyk to pomoc o jakiej zawsze marzyłeś!

W serialu stacji AMC i Channel 4 poznajemy rodzinę Hawkinsów, która przechodzi tak zwany trudny okres. A więc głowa rodziny Joe postanawia coś z tym zrobić i zakupuje Syntetycznego człowieka, aby zajął się podstawowymi zadaniami, a rodzina mogła zająć się naprawą stosunków. Anita jako nowy członek rodziny wywraca życie Hawkinsów do góry nogami. Gdyby tego było mało prędko wychodzi na jaw, że Anita rożni się od zwykłych Syntetyków. Serial "Ludzie" opowiadający o świecie, w którym żyją ludzie i Styntetyki już na samym wstępie okazuje się być czymś niezwykle intrygującym, nowym i nieprzewidywalnym. Zaczyna się niezwykle sielankowo jakby ukazywał nam dzień z życia normalnej rodziny. Dopiero później całość przyspiesza i przybiera całkiem inną formę niż mogliśmy wcześniej przypuszczać. A może to początek okazał się być mylący? Tak czy siak fabuła produkcji jest bardzo intrygująca i niezwykle wciągająca. Choć z początku stosunkowo nie wiele się dzieje na ekranie, to jednak wydarzenia te są nam ukazane w tak ciekawy sposób, że po prostu nie jesteśmy w stanie powstrzymać się od sięgnięcia po kolejne odcinki. A z epizodu na epizod robi się coraz ciekawiej. Niezwykle rozbudowana i zagmatwana historia zaczyna się nam powoli ujawniać, a przez to zmienia się całe nasze postrzeganie zarówno Syntetyków jak i ludzi. Z początku wolne tempo akcji znacznie przyspiesza przez co całość nabiera dynamizmu. To co głównie charakteryzuje serię to tajemnica i pewnego rodzaju niewiedza tycząca się Syntetyków, a w szczególności Anity, która na co dzień obcuje z rodziną Hawkinsów. Twórcy nieustannie budują napięcie wokół tej postaci, która jest niczym duch krzątający się po domu. Nigdy nie wiadomo co zrobi, a niektóre jej zachowania znacznie odstają od przyjętych norm. Całe to budowanie tajemniczej atmosfery tylko zwiększa nasze zaintrygowanie produkcją i sprawia, że chcemy więcej. Co ciekawe głównym mechanizmem napędowym całej produkcji są właśnie pierwsze epizody, które ostrożnie dawkują wydarzenia ekranowe, aby nieustannie pobudzać nasze zainteresowanie. To właśnie one prezentują się najlepiej na tle całej reszty. Niezwykle pomysłowe zabiegi twórców sprawiają, że pomimo ujawniania nam części tajemnicy jeszcze wiele rzeczy pozostaje poza naszym zasięgiem. Pozwala to im nieustannie trzymać rękę na pulsie i zaskakiwać nas na każdym kroku. Co jak co, ale w serialu mamy mnóstwo niespodziewanych zwrotów akcji, które znacznie komplikują całą fabułę. Sprawiają, że nasi bohaterowie muszą dokonywać trudnych i ryzykownych wyborów, aby nie tyle co przetrwać, ale również nie narażać innych. Twórcy ukazali nam również bardzo ciekawe sytuacje, w których dochodzi do starć ludzi i świadomych Syntetyków na bardzo różnych polach. Czasem nawet tych najprostszych jak kłótnia czy troska o najbliższego, gdzie dochodzi do bardzo ciekawych zdarzeń ukazujących nam, że świadomy robot jest praktycznie człowiekiem (mowa o uczuciach itp.). Nieustannie zacierane są granice pomiędzy maszyną, a homo sapiens co rodzi wiele pytań czy świadomy Syntetyk jest nadal maszyną? Według testu Turinga jeśli maszyna odpowie na zadawane pytania w sposób możliwie najbliższy ludzkiemu zda test na sztuczną inteligencję co będzie dowodem na jej świadomość, a to zaś na bycie człowiekiem. Produkcja jest wypełniona po brzegi filozoficznymi rozważaniami na tematy sztucznej inteligencji. Jak to jest być człowiekiem i czy da się w ogóle taki stan zdefiniować? Jakim cudem maszyna nie będąca człowiekiem jest w stanie cokolwiek czuć jak ból czy współczucie? I w końcu jak sprawa ma się ze śmiercią? Aby umrzeć trzeba żyć. Tylko jak stwierdzić, że świadome Syntetyki rzeczywiście żyły i czy ich egzystencję w ogóle można nazwać życiem? Zadając te pytania twórcy skłaniają nas do nieustannych refleksji na dane tematy i pytają co my byśmy zrobili będąc na miejscu rodziny Hawkingów. Dzięki tym filozoficznym refleksjom historia wiele zyskuje, a przy tym cała seria. Szkoda tylko, że w końcowych odcinkach twórcy zbyt pospieszyli się z przyspieszeniem akcji przez co początek, a koniec produkcji znacznie się różnią. Na starcie mamy dużo tajemnicy i sielankowy klimat sci-fi, a kończymy z wielkim przytupem i mocnym science fiction. Broń boże nie uważam to za minus, ale sądzę, że za szybko przeskoczono pomiędzy tymi dwoma "światami". Przez to końcówka zdaje się być lekko przeładowana akcją co ostatecznie doprowadziło do lekkiego chaosu fabularnego. Gdyby rozciągnięto to na dwa kolejne odcinki, albo chociaż jeden sądzę, że unikniono by tego problemu. Jednakże nie jest to jakaś wielka skaza na całości, a zaledwie jedna ryska.

Pod względem postaci "Ludzie" również się wyróżniają, albowiem sylwetki ukazane w serialu są bardzo dobrze napisane i świetnie zagrane przez całą obsadę. Bohaterowie produkcji cechują się dystansem do świata tak jakby chcieli stawić mu czoło. Oprócz tego sprawiają wrażenie zamkniętych i nieufnych jakby bali się przed kimkolwiek otworzyć. Jednakże w trakcie trwania serialu wiele postaci przechodzi istotne przemiany, które na zawsze odmienią ich życie. W rolach głównych występują: Gemma Chan jako Anita/Mia – Syntetyk, który żyje wraz z Hawkinsami, Kathrene Parkinson jako Laure Hawkins, której nie podoba się idea robota w domu, Tom Goodman-Hill – Joe Hawkins – głowa rodziny i sprawca całego zamieszania, Lucy Carless, Theo Stevenson i Pixie Davis jako Mattie, Toby i Sophie Hawkinsowie – najmłodsi członkowie rodziny, Colin Morgan jako Leo Elster, William Hurt jako Dr George Millican i Danny Webb jako Profesor Edwin Hobb. W świadome syntetyki wcielają się: Emily Berrington jako Nyska, Ivanno Jeremiah jako Max oraz Sope Drisu jako Fred. Na ekranie pojawiają się również: Neil Maskell jako Detektyw sierżant Pete Drummond, Ruth Bradley jako Detektyw inspektor Karen Voss oraz Will Tudor jako Odi i Rebecca Front jako Vera. Cała obsada spisała się wyśmienicie dzięki czemu serial wypada rewelacyjnie pod względem aktorskim.

Od strony technicznej "Ludzie" również nie zawodzą prezentując nam ciekawe zdjęcia, bardzo dobrą muzykę Cristobala Tapia de Veera oraz dobrze wykonane efekty specjalne. Duże brawa należą się charakteryzatorom oraz osobom odpowiadającym za wygląd i konstrukcję Syntetyków tak aby wyglądały niezwykle przekonująco, ale jednak wciąż były robotami. Duża w tym również zasługa aktorów, którzy specjalnie uczyli się poruszać jak Syntetyki oraz nie używać mimiki twarzy. Na uwagę zasługuje również niezwykle przemyślana kampania reklamowa serii (sprawdźcie sami na Persona Synthetics).

Serial "Ludzie" to niezwykle przemyślana i dobrze opowiedziana produkcja, która zachwyca swoją tajemniczością i odrobiną grozy. Historia ukazana w serii to wciągająca i pełna niespodzianek przygoda, która z pewnością zostanie w naszej pamięci. Dobrze zagrana i wykończona jeszcze bardziej przykuwa nasze oko dzięki czemu nie łatwo jest się od niej oderwać. A liczne rozmyślania filozoficzne skutecznie poruszają niezwykle trudne egzystencjalne pytania. Wszystko to sprawia, że serial jest godny polecenia jak i poświęconego czasu. A więc zdecydowaliście się już o zabraniu Syntetyku do własnego domu?

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

American Crime Story: Sprawa O.J. Simpsona

"American Crime Story: Sprawa O.J. Simpsona" to najnowsza produkcja twórców "American Horror Story", która pokazuje kulisy słynnego procesu, dając intrygujący wgląd w działania prawników, walczących o skazanie lub uniewinnienie oskarżonego o podwójne morderstwo legendarnego futbolisty. Oparty na książce Jeffreya Toobina, serial odkrywa chaotyczne, zakulisowe działania oraz manewry zarówno prokuratury, jak i obrony oraz to, w jaki sposób kombinacja nadmiernej pewności siebie oskarżycieli, przebiegłość obrońców oraz historia policji Los Angeles w kwestii traktowania społeczności Afroamerykanów dała ławie przysięgłych to, czego potrzebowała: uzasadnioną wątpliwość.

twórcy: Scott Alexander, Larry Karaszewski
oryginalny tytuł: The People v. O.J. Simpson: American Crime Story
gatunek: Dramat, Biograficzny

kraj: USA

czas trwania odcinka: 1 godz.

odcinków: 10
sezonów: 1

muzyka: Mac Quayle

zdjęcia: Nelson Cragg
produkcja: FX
średnia ocena: 10/10 (system oceny seriali wyjaśniam tutaj)
wiek: dozwolone od 16 lat (wg. KRRiT)

Walka o sprawiedliwość

"American Horror Story" to bardzo ceniona i lubiana przez widzów seria, która doczekała się już pięciu sezonów. I choć każdy z nich opowiadał inną historię to jednak posiadał tych samych i lubianych przez wszystkich aktorów co ostatecznie okazało się jednym z kluczy do sukcesu produkcji stacji FX. Teraz seria doczekała się pewnego rodzaju spin-offu, którego sezony będą koncentrować się na sprawach kryminalnych z życia wziętych. Pierwszy sezon skupia się na najsłynniejszym procesie sądowym w historii ameryki, który dosłownie wstrząsnął nie tylko USA, ale również całym światem. Gotowi na ekstremalne emocje?

Twórcy serialu czyli Scott Alexander i Larry Karaszewski wyszli z bardzo ciekawym pomysłem ukazania nam zakulisowych wydarzeń procesu O.J. Simpsona. Wydarzenie to dobrze znane większości przybiera całkiem nową i pełną emocji formę, która jest wysoko uzależniająca. Jesteśmy w stanie to dostrzec już po pierwszym odcinku, który daje nam do zrozumienia, że serial ten będzie wielki. Jednak z pewnością zastanawiacie się co w "American Crime Story" jest w stanie nas tak bardzo urzec? To bardzo proste. Wszystko! Jednakże zacznijmy od samego początku czyli fabuły, która od samego początku, aż po samiuśki koniec jest nieprawdopodobnie wciągająca, niesamowicie intrygująca oraz zaskakująco lekka. To wyśmienite połączenie sprawia, że mamy do czynienia z produkcją wyjątkową, z którą wręcz należy się zapoznać. A wszystko to dzięki niezwykle przemyślanej i pełnej napięcia historii, którą ogląda się bez mrugnięcia okiem. Siłą opowieści są bardzo dokładnie ukazane wydarzenia z tamtego okresu, które ukazują cały problem w najdrobniejszych szczegółach. Zarówno osoby, które orientują się w postępie procesu jak i te, które pierwszy raz o nim słyszą śmiało mogą sięgnąć po produkcję, gdyż ukazuje nam ona znacznie więcej niż można było wyczytać w gazetach czy usłyszeć w wiadomościach. Albowiem "American Crime Story" głównie skupia się na tych z pozoru mniej ważnych, a w rzeczywistości najistotniejszych zagrywkach, które miały miejsce poza obiektywem kamery. Ukazane w serialu zakulisowe intrygi pozwalają nam zrozumieć jak doszło do tego rodzaju tragedii gdzie prawo, instytut sądownictwa, ławy przysięgłych, a przede wszystkim oblicze prawdy poległy na skutek tanich zagrywek, które przyćmiły główny obraz. Jest to również forma przestrogi na przyszłość by nie dać się omamić tanimi sztuczkami, które odciągają nas od sedna sprawy. No bo jak można nazwać tę sprawę inaczej jak jednym wielkim medialnym show, który oglądały miliony! A w reality show nie liczy się prawda czy też sprawiedliwość, a oglądalność i szum wokół niego. Tak właśnie stało się z procesem O.J. Simpsona, w którym sprawiedliwość i prawda zeszły na dalszy plan zastąpione poprzez tanie sztuczki jak i wdzięk Dream Teamu (grupa adwokatów broniących O.J. Simpsona), który skutecznie odwiódł nie tylko ławę przysięgłych jaki i sporą cześć narodu od prawdy. I choć wydaje nam się, że to niemożliwe, żeby w takim kraju jak Ameryka doszło do tego typu wynaturzenia prawa to jednak z bólem muszę przyznać, że to sama prawda. Oglądając serial wielokrotnie będzie nas żołądek ściskać gdy ujrzymy te wszystkie przekręty, machloje oraz nieczyste intrygi, które skutecznie będą odwodzić nas od prawdy, a z czasem postanowią ją nawet zastąpić. Wydarzenia ukazywane na ekranie wypełnione są po brzegi niezliczoną ilością emocji, które bardzo powoli, ale niezwykle skutecznie się w nas kotłują. Kłębiąc się w nas długo sprawiają, że każdy kolejny odcinek jest jeszcze bardziej ekscytujący niż poprzedni. Zdarzenia są coraz bardziej przejmujące, napięcie coraz bardziej przytłaczające, a sam proces zdaje się nie mieć końca. Do tego jeszcze dochodzi pełno niespodziewanych zwrotów akcji, które wywracają całą fabułę do góry nogami jeszcze bardziej rozciągając w czasie coś co już dawno powinno dobiec końca. Całość nas tak niesamowicie pochłania, że zapominamy o otaczającym nas świecie i niezwłocznie angażujemy się w wydarzenia ekranowe. Nie przeszkadza nam powolne tempo akcji, ani przytłaczająca atmosfera. Jedyne czego pragniemy to wyłapać jak najwięcej z całej tej historii, aby w jak najdrobniejszych szczegółach zrozumieć całą złożoność tego procesu. I choć zakończenie tej opowieści jest nam dobrze znane nie przeszkadza nam to wcale, albowiem i tak w nieprawdopodobnym napięciu i dramaturgii czekamy na werdykt ławy przysięgłych. Co jak co, ale "American Crime Story" pod względem fabularnym to istna perełka, która nie ma sobie równych. Wszystko perfekcyjnie ukazane, z najdrobniejszymi szczegółami jak i informacjami z prywatnego życia bohaterów daje nam pełnowartościową opowieść, która nie tyle co ukazuje nam tajniki procesu O.J. Simposna, ale również sprawia, że nigdy o niej nie zapomnimy.

Jednakże pierwszy sezon "American Crime Story" to nie tylko rewelacyjna fabuła. To również fenomenalnie nakreślone postaci, które zostały rewelacyjnie sportretowane przez wyśmienitych aktorów. Bohaterowie serialu to prawdziwe osoby, które brały udział w procesie O.J. Simpsona. Są to silne, niezwykle odważne i pełne samozaparcia sylwetki, które nie boją się stanąć po tej właściwej stronie (oczywiście według siebie). Do ostatniej chwili będą bronić swoich przekonań, przez które znaleźli się razem na sali sądowej. Jednakże twórcy nie skupili się jedynie na życiu zawodowym naszych bohaterów, ale ukazali nam również ich życie prywatne, aby pokazać nam ich z innej, nieformalnej strony. Na pierwszym planie mamy fenomenalną Sarah Paulson, która rewelacyjnie wcieliła się Marcię Clark. Silną i niezależną kobietę, która stanęła przeciwko O.J. Simpsonowi. To niezwykle intrygująca i pełna niespodzianek bohaterka, która przechodzi niezwykłą metamorfozę w trakcie trwania procesu. Zaraz za Sarah Paulson mamy Courtney B. Vancea jako Johnnie Cochrana – jednego z najważniejszych członków Dream Temu, który z pełną pasją bronił byłego footballisty. To postać, która nie boi się skandali i nie daje za wygraną. Jednocześnie to bohater szukający dziury w całym jak i własnych korzyści przy procesie Simpsona. Na pierwszym planie pojawiają się jeszcze: rewelacyjny John Travolta jako Robert Shapiro – główny obrońca O.J i twórca Dream Teamu, David Schwimmer jako Robert Kardashian Sr. (tak to ten od tych Kardashianów) – najbliższy przyjaciel O.J., który niezwykle dotkliwie przeżył cały proces, Sterling K. Brown jako Christopher Darden – pomocnik Marci Clake, Kenneth Choi jako sędzia Lance Ito, bardzo dobry Nathan Lane jako F. Lee Bailey – kolejny z członków Dream Temu zwerbowany przez Roberta Shapiro oraz bardzo dobry Cuba Gooding Jr. Jako O.J. Simpson. Na dalszym planie pojawiają się również: Bruce Greenwood jako Gil Garcetti – szef Marcii Clarke, Christian Clemenson jako Bill Hodgman, Steven Pasquale jako znienawidzony praz cały kraj Mark Fuhrman i Dale Godboldo jako Carl E. Douglas. Cała obsada spisała się wyśmienicie dzięki czemu każde ich pojawienie się na ekranie to gwarancja aktorstwa na najwyższym poziomie.

Wykończenie serialu również nie zawodzi dzięki czemu mamy styczność z bardzo dobrymi zdjęciami Nelsona Cragga, oszczędną, ale niezwykle budującą napięcie muzyką Maca Quaylea oraz świetnymi kostiumami. Na uwagę zasługuje również sprawny montaż oraz wyjątkowy klimat produkcji. Niezwykle duszny, pełen napięcia i dramaturgii, ale również sporadycznego humoru.

Stacja FX produkując spi-off kasowej serii chyba nie przypuszczała, że "American Crime Story" okaże się perełką 2016 roku pod każdym względem. Zarówno pasjonującej, rewelacyjnie opowiedzianej historii jak i perfekcyjnie nakreślonych i zagranych postaci oraz świetnego wykończenia, które dopełnia całość. Wszystko to sprawia, że "American Crime Story: Spraw O.J. Simpsona" jest na razie najlepszym serialem 2016 roku oraz najlepszą produkcją ostatnich lat. Tak samo jak "Fargo" Noah Hawleya, które nota bene również postało dla stacji FX. Gorąco polecam!

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

X-Men: Apocalypse

Apocalypse to pierwszy i najpotężniejszy mutant z uniwersum X-Men, którego od zarania cywilizacji czczono niczym boga. Apocalypse przejął moce wielu innych mutantów, co czyni go nieśmiertelnym i niepokonanym. Gdy budzi się do życia po wielu tysiącach lat, postanawia podbić świat i gromadzi wokół siebie grupę potężnych mutantów, wśród których jest rozczarowany i pozbawiony złudzeń Magneto. Wspólnie postanawiają oczyścić rodzaj ludzki i zaprowadzić nowy porządek na świecie, którym odtąd niepodzielnie władać będzie Apocalypse. Mimo iż los Ziemi wydaje się przesądzony, Raven i Profesor X postanawiają wkroczyć do akcji i z pomocą grupy młodych X-Menów powstrzymać wroga i ocalić nasz świat przed totalnym zniszczeniem.

gatunek: Akcja, Sci-Fi

produkcja: USA

reżyser: Bryan Singer

scenariusz: Simon Kinberg

czas: 2 godz. 23 min.

muzyka: John Ottoman

zdjęcia: Newton Thomas Sigel
rok produkcji: 2016
budżet: 234 milionów $
ocena: 7,3/10

Mutant kontra mutant

Ostatnimi czasy w świecie superbohaterów panowało niesamowicie wysokie napięcie. Królowała niezgoda, która ostatecznie doprowadziła do sprzeczek, a one do wojen pomiędzy dobrze znanymi nam superbohaterami. Na pierwszy ogień poszli "Batman v Supermen: Świt sprawiedliwości", następnie "Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów", a teraz czas na ostatnie wielkie starcie tego roku czyli wojnę pomiędzy X-Menami w najnowszym filmie z serii czyli "Apocalypse".

Filmy z serii X-Men są niezwykle specyficzne, albowiem tak naprawdę nigdy nie ukazały nam potęgi, ani możliwości świata mutantów. Zawsze to co oglądaliśmy było namiastką ich rzeczywistości oraz jedynie wstępem ukazującym nam złożoność owego świata. Stara trylogia opowiadająca o losach mutantów w obecnych czasach była lekkim niewypałem. Owszem ukazywała nam ciekawe wątki oraz nieustannie poszerzała horyzonty, ale koniec końców, ani nie zachwycała, ani nie zachęcała by sięgnąć po więcej. Gwoździem do trumny okazał się jednak film "X-Men: Ostatni bastion", który ewidentnie zrobiony pod młodszą widownię ukazał nam jak bardzo nie wykorzystano potencjału universum X-Menów. Dopiero Matthew Vaughn prezentując nam losy młodych wersji znanych nam już postaci takich jak Profesor X, Magneto czy Mistique odświeżył całą serię nadając jej nowego wyglądu oraz całkiem innego podejścia co świata mutantów. Co ciekawe początki te okazały się dużo ciekawsze niż cała wcześniejsza trylogia. Później pojawiła się "Przeszłość, która nadejdzie", która okazała się najlepszym filmem w całym uniwerum. Nie tylko ze względu na wyraźnie zarysowany konflikt, wartką akcje i ciekawie ukazanych bohaterów, ale również ze względu na połączenie przeszłości z teraźniejszością w rewelacyjny sposób, który do końca trzymał nas w napięciu. I choć wydawać by się mogło, że mutanci zawalczyli już o najważniejsze czyli o swoją przyszłość to niestety jesteście w błędzie. Na horyzoncie pojawił się nowy przeciwnik – Apocalypse, który lubi wielkie imprezy z dużą ilością zniszczeń. Czy X-Meni zdołają go pokonać i najważniejsze czy Brian Singer pokona samego siebie?

Po seansie "Przeszłości, która nadejdzie" miałem poważne obawy co do następnego projektu spod znaku X-Men. I choć zwiastuny nowego widowiska podbudowały mnie nieco na duchu, koniec końców seans okazał się gorszy niż jego poprzednicy. Co poszło nie tak? Zaczynając od samego początku muszę przyznać, że konflikt pomiędzy mutantami jest tak samo źle nakreślony jak w "Batman v Superman" co właściwie oznacza, że go w ogóle go nie nakreślono. Głównym katalizatorem całego zajścia jest prehistoryczna istota czyli pierwszy mutant (En Sabah Nur/Apocalypse), który budzi się z wiecznego snu i bez żadnego powitania postanawia wszystko rozwalić. Dosłownie. W tym celu rekrutuje czterech jeźdźców apokalipsy, aby pomogli mu tego czynu dokonać. Skuszeni nowymi mocami zdają się być mu w pełni oddani. Co jak co, ale Apocalypse i jego jeźdźcy są nakreśleni na naprawdę miernym poziomie (za wyjątkiem Magneto). Są to w większości nowe postacie, które nie dostają tyle czasu ekranowego ile im się należy. Dużo lepiej sprawa ma się z obozem Profesora X, który w myśl długo propagowanej przez siebie idei staje na czele dobra jak i obrony ludzkości. Bardzo dobrze prezentują się również postacie, które stanęły po jego stronie. Zarówno te dobrze nam znane jak i te młodsze wersje jak np: Cyklop, Jean czy Nightcrawler. Jednakże nawet to nie uratuje całego konfliktu, który po prostu nie do końca trzyma się kupy przez co cierpi na tym cała fabuła. Ta zaś z kolei pomimo niezbyt dobrze ukazanego konfliktu prezentuje się zaskakująco dobrze. Ukazuje nam całkiem intrygujące i wciągające wydarzenia, które sprawiają, że film ogląda się bez problemowo i bardzo przyjemnie. Zdarzenia ekranowe nie ciągną się dzięki czemu mamy do czynienia z całkiem płynną i wartką akcją. Twórcy wiedzą, w którym momencie należy zwolnić czy też przyspieszyć przez co całość jest bardzo wyważona oraz posiada poprawną budowę. Niestety owa konstrukcja sprawia, że większość wydarzeń jest dosyć przewidywalna, a my nie mamy co liczyć na niespodziewane zwroty akcji, które przewrócą fabułę do góry nogami. Ogólnie rzecz biorąc jest poprawnie, ale nie wystarczająco dobrze żeby mogło zachwycić.

Jeśli zaś chodzi o postacie to też nie jest kolorowo. Jak już wcześniej napisałem dobrze nakreślone sylwetki przeplatają się z tymi które ledwo zostały przedstawione. Zarzut ten głównie kieruję w stronę obozu Apocalypsea i jego samego. Zarówno on jak i jego trzej jeźdźcy to postacie słabo scharakteryzowane, którym brak jasnego motywu działania. Sam Apocalypse jako główny złoczyńca prezentuje się niespecjalnie. Nie tylko ze względu na wygląd, ale również charakter. W porównaniu z Sebastianem Shawem z "Pierwszej klasy" czy samym Magneto z poprzedniej części wypada niezwykle miałko. Jedynie Erik Lehnsherr/Magneto jako jedyny wśród "złych" ma jakiekolwiek motywy i kieruje nim jasno określony cel. Reszta do niczego. Z kolei ci "dobrzy" zdają się nie posiadać błędów swoich przeciwników, albowiem bohaterowie współpracujący z Profesorem X dostali znacznie więcej czasu ekranowego przez co ich sylwetki zostały dużo lepiej ukazane. W obsadzie produkcji znaleźli się: James McAvoy, Michael Fassbender, Jennifer Lawrence, Nicholas Hoult, Oscar Issac, Rose Byrne, Evan Peters, Sophie Turner, Tye Sheridan, Kodi Smit-McPhee, Ben Hardy, Alexandra Shipp, Ororo Munroe, Lana Condor oraz Olivia Munn. Aktorzy zaprezentowali się z bardzo dobrej strony, a na szczególną pochwałę zasługują młodzi aktorzy, którzy świetnie poradzili sobie ukazaniem nam młodych wersji mutantów.

Wykończenie filmu z pewnością warto zaliczyć do jego pozytywów. Mamy bardzo dobre efekty specjalne, przyzwoite zdjęcia oraz klimatyczną muzykę Johna Ottomana. Oprócz tego warto zwrócić uwagę na kostiumy, humorystyczne wstawki oraz polskie akcenty w filmie (Magneto mieszka i pracuje w fabryce w Prószkowie).

"X-Men: Apocalypse" jest ostatnim filmem w tym roku ukazującym nam wielkie starcie pomiędzy superbohaterami. Nie obyło się bez wpadek w postaci źle nakreślonego konfliktu jak i niedokładnym ukazaniu nam niektórych bohaterów, ale koniec końców najnowszy film Briana Singera to dzieło, które jest całkiem dobrze zrobione, i które bardzo przyjemnie się ogląda. Choć nas zbytnio nie zachwyci ani nie sprawi, że będziemy w napięciu czekać na każdą kolejną scenę, to jednak warto po niego sięgnąć, aby poznać dalsze losy bohaterów ze świetnej "Przeszłości, która nadejdzie". W porównaniu z nią jak i "Pierwszą klasą" "Apocalypse" zawodzi, ale nie ma nad czym rozpaczać, albowiem zakończenie produkcji jest na tyle otwarte, że z pewnością jeszcze niejeden raz zobaczymy X-Menów na ekranie.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów

W czasie międzynarodowej akcji z udziałem superbohaterów dochodzi do strat w ludności cywilnej. Rosną więc naciski polityczne, by poddać herosów systemowi nadzoru i monitorować stopień ich zaangażowania w działania militarne. Nowa sytuacja powoduje rozłam w drużynie, w wyniku którego tworzą się dwa obozy. Na czele pierwszego stoi Steve Rogers, który uważa, że Avengers powinni nadal bronić ludzkości bez ingerencji rządu. W drugim prym wiedzie Tony Stark niespodziewanie godzący się na urzędowy nadzór. Tymczasem na horyzoncie pojawia się nowy i groźny przeciwnik.

gatunek: Akcja, Sci-Fi

produkcja: USA

reżyser: Anthony i Joe Russo

scenariusz: Christopher Markus, Stephen McFeely

czas: 2 godz. 26 min.

muzyka: Henry Jackman

zdjęcia: Trent Opaloch
rok produkcji: 2016
budżet: 250 milionów $
ocena: 8,5/10

Bohater kontra bohater

Z definicji bohater to osoba, która odznaczyła się niezwykłymi czynami, męstwem, pomocą i ofiarnością wobec innych ludzi. Bohater to wzór do naśladowania i ulubieniec milionów. Obecnie najczęściej mówi się o bohaterach w kontekście filmów komiksowych opowiadających o ludziach z niezwykłymi zdolnościami, którzy postanawiają ich użyć w celu obrony ludzi przez złem jakie się czai na świecie. I choć z początku nikt nie dostrzega w ich działaniach nieprawidłowości z czasem pojawiają się one i zaczynają narastać do niewyobrażalnych rozmiarów. I wtedy pojawia się pytanie czy bohaterowie działający dla dobra ludzkości powinni działać na zasadzie "samowolki" czy może lepiej by było gdyby ktoś kontrolował ich akcje? Z tym arcytrudnym pytaniem zmierzyli się Anthony i Joe Russo czyli reżyserzy filmu "Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów".

Najnowszy film z kinowego universum Marvela to nie tylko film rozpoczynający trzecią fazę Marvel Cinematic Universe, ale również produkcja, która opowiada o największym rozłamie pośród bohaterów komiksowych w historii. Mamy najsłynniejsze postacie z całego komiksowego świata, dwie strony konfliktu, masę nowych twarzy oraz sporą dawkę tajemnic i zagadek. Jednakże jak to wszystko wyszło w praniu? Fabuła produkcji ukazuje nam konflikt pomiędzy naszymi ulubionymi postaciami jak zarówno stara się wniknąć do psychiki każdego z bohaterów, aby ukazać nam ich motywy oraz przekonania dotyczące nowo powstałej ustawy. Historia jest ona niezwykle intrygująca, a zarazem niesamowicie wciągająca. Oprócz tego pełno w niej akcji, napięcia, dramatu oraz scen wywołujących przyspieszone bicie serca. Tym razem twórcy filmu musieli zmierzyć się z jeszcze większym wyzwaniem niż przy produkcji "Avengers: Czas Ultrona", albowiem historia z samego założenia jest dużo bardziej skomplikowana, a oprócz tego w obrazie pojawia się jeszcze więcej postaci niż przy "Czasie Ultrona". O ile na obu tych polach Joss Whedon i jego ekipa polegli tak bracia Russo wyszli obronną ręką. Pomimo wielu łatwych do zaprzepaszczenia rzeczy stworzyli świetnie napisany oraz zrealizowany obraz, który istotnie ma prawo nazywać się najlepszym filmem komiksowym w historii. Dlaczego? Zacznijmy od samego konfliktu, który został nam ukazany od bardzo wielu różnych stron, kontekstów, opinii i zdań przez co przybrał namacalną postać rozłamu wśród Avengerów. Nie jest to pusty i otoczony domysłami spór jak w "Batman v Superman: Świt sprawiedliwości", ale stworzony na mocnych fundamentach podział racji wśród znanych nam dobrze bohaterów. I choć całość sprowadza się do opowiedzenia się po jednej ze stron w efekcie okazuje się, że decyzja ta nie jest wcale taka prosta. Zarówno przeciwnicy jak i zwolennicy ustawy dysponują sensownymi argumentami przez co jeszcze trudniej jest zdecydować się, kto tak naprawdę ma rację. Kapitan Ameryka, a może Iron Man? Reżyserzy nie decydują za nas, albowiem dają nam prawo wyboru po której ze stron się opowiedzieć. Oni sami pozostają obiektywni na cały ten spór ukazując nam zarówno wady jak i zalety każdej ze stron. Podczas ukazywanej nam potyczki bardzo sprawnie operują całą opowieścią nieustannie budując napięcie, dramaturgię i sprawiając, że serce ma ochotę wyskoczyć z piersi. Wydarzenia ekranowe są zawsze intrygujące nawet wtedy, gdy na ekranie nic się nie dzieje. Wtedy pierwszą rolę odgrywają dobrze napisane dialogi oraz napięcie między postaciami. Akcja obrazu jest wartka ze wzrostową tendencją także im bliżej końca tym lepiej. Niestety zdarzy się kilka przestoi, które stają się niewielką skazą dla całości, aczkolwiek większość uzna to za czepialstwo. Kolejnym elementem zasługującym na uwagę jest niezwykle szczegółowa i bardzo rozbudowana historia, która koncentruje w sobie wątki całego mnóstwa postaci. Opowieść skupia się nie tylko na głównych bohaterach, ale również dużo uwagi poświęca całkiem nowym nieznanym sylwetkom, które jak się później okazuje będą miały znacznie większy udział w universum niż można było z początku przypuszczać. Taką postacią jest np.: Czarna pantera, nowy Spider-Man czy chociażby Baron Zemo. Szczególną uwagę warto zwrócić na Barona, który pomimo braku super mocy czy też zmyślnych gadżetów okazuje się być jednym z najlepszych przeciwników. Ostatecznie podsumowując "Wojna bohaterów" posiada niezwykle szczegółową historię, solidnie ukazany konflikt, dobrze budowane napięcie i wartką akcję, które przekładają się na pasjonującą, pełną niespodziewanych zwrotów akcji, szalonych pościgów i bijatyk opowieść o konflikcie pomiędzy bohaterami.

Pod względem postaci produkcja prezentuje się bardzo dobrze choć co poniektórych może to zdziwić ze względu na ilość bohaterów pojawiających się na ekranie. Na szczęście twórcy w bardzo sprytny i drobiazgowy sposób określili role każdej z sylwetek ukazujących się na ekranie dzięki czemu jedynie w poszczególnych przypadkach jesteśmy odczuć znaczny niedosyt. Jak np. z Crossbonesem czy postacią odgrywaną przez Martina Freemana. Reszta prezentuje się bez zarzutów, a co poniektórzy zostają nawet bardzo dokładnie nakreśleni. Dzieje się tak z postacią Tonyego Starka/Iron Mana, Stevea Rogersa/Kapitana Ameryki czy Buckyiego Barnsa/Zimowego Żołnierza. Dzięki większej części informacji na ich temat jesteśmy w stanie jeszcze głębiej wejść w konflikt narastający pomiędzy tymi postaciami. Role te odegrali: rewelacyjny Robert Downey Jr., całkiem dobry Chris Evans oraz bardzo dobry Sebastian Stan. Na ekranie również pojawiają się: Don Cheadle jako War Machine, Anthony Mackie jako Falcon, Scarlett Johansson jako Czarna Wdowa, Elizabeth Olsen jako Scarlet Witch i Paul Bettany jako Vision oraz zjawiskowa Emily VanCamp jako Sharon Carter/Agentka 13. Swoje niewielkie camea posiadają również Jeremy Renner jako Hawkeye, Paul Rudd jako Ant-Man, oraz wyśmienity Tom Holland jako Spider-Man. Muszę przyznać, że miałem mieszane uczucia co do pojawienia się tej postaci w filmie, ale cofam swoje słowa, albowiem nowy Spider-Man w wykonaniu Hollanda jest rewelacyjny! Nie należy również zapomnieć o świetnym występie Czarnej Pantery w wykonaniu Chadwicka Bosemana, bardzo dobrym Danielu Brühlu jako głównym antagoniście filmu – Baronie Zemo oraz Williamie Hurcie jako Thaddeusie Rossie i niewielkim występie Martina Freemana jako Everetta K. Rossa.

Produkcja wyróżnia się również pod względem technicznym dzięki bardzo dobrym zdjęciom Trenta Opalocha oraz klimatycznej i trzymającej w napięciu muzyce Henryego Jackmana. Bardzo dobre efekty specjalne, rewelacyjnie zaplanowane potyczki bohaterów oraz pełne akcji pościgi sprawiają, że seans to czysta przyjemność dla oka. Warto zwrócić jeszcze uwagę na tym razem nieco mroczniejszy, ale i tak całkiem lekki klimat oraz typowy dla Marvela humor.

Czy bohaterowie powinni mieć nadzór czy nadal działać według własnego uznania? Kto ma rację co do ustawy która podzieliła Avengersów? No i najważniejsze: kto wygra? Drużyna Kapitana czy Iron Mana? Muszę przyznać, że pomimo wcześniejszych zapowiedzi zakończenie całego filmu jest dużo bardziej szokujące i zaskakujące niż można było się tego spodziewać. Albowiem wydarzenia mające miejsce pod koniec produkcji jeszcze bardziej komplikują cały spór co ostatecznie doprowadza do nieoczekiwanego zakończenia i pytania jak całość potoczy się dalej? Nie da się jednak ukryć, że "Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów" to bardzo dobry film o superbohaterach z bardzo dobrym i szczegółowym scenariuszem, wciągającą i intrygującą fabułą, pełną napięcia akcją oraz rewelacyjnym wykończeniem. Do tego mamy jeszcze nasze ulubione postacie komiksowe zebrane w jednym filmie i wielką bitwę między nimi. W sumie czego chcieć więcej! :D

A wy komu kibicujecie? #TeamCap czy #TeamIronMan?

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Królowe krzyku

Akcja serialu rozgrywa się na kampusie amerykańskiego college’u. Bractwo Kappa zarządzane jest żelazną ręką (w różowej rękawiczce), należącą do Chanel Oberlin. Pewnego dnia na kampusie dochodzi do serii tajemniczych morderstw. Zabójcą jest nieznany sprawca w kostiumie Czerwonego Diabła. Wśród mieszkańców kampusu jest wielu podejrzanych, którzy mogą mieć motyw do popełnienia zbrodni. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że każdy potencjalny morderca, może także stać się kolejną ofiarą…

twórcy: Ryan Murphy, Ian Brennan, Brad Falchuk
oryginalny tytuł: Scream Queens
gatunek: Horror, Komedia
kraj: USA
czas trwania odcinka: 45 min.
odcinków: 13

sezonów: 1

muzyka: Mac Quayle

zdjęcia: Michael Goi, Joaquin Sedillo
produkcja: Fox
średnia ocena: 8,5/10 (system oceny seriali wyjaśniam tutaj)
wiek: dozwolone od 16 lat (wg. KRRiT)

Zabójczo śmieszne

Zastanawialiście się kiedyś nad problematyką gatunkową filmów i seriali? Zapewne nie i nic w tym dziwnego. Ja też prawdopodobnie nie zagłębiałbym się w rozmyślaniach nad tym tematem gdyby nie skłoniła mnie do tego pewna produkcja telewizyjna. Rozłóżmy więc problem na czynniki pierwsze. Dla większości z was produkcje mogą być albo filmem akcji, albo obrazem romantycznym. Nie dostrzegamy koniunkcji pomiędzy tymi dwoma gatunkami, a więc nie staramy się dociec rezultatów ich połączenia. To samo tyczy się horroru i komedii. Wydawać by się mogło, że te dwa rodzaje filmów i seriali już na samą myśl się wykluczają i nie są w stanie w jakikolwiek sposób stworzyć jednolitej i konsekwentnie prowadzonej fabuły, która byłaby w stanie nas zaciekawić. A jednak twórcy "American Horror Story" prezentując nam swoją nową produkcję pt: "Królowe Krzyku" dokonali czegoś niemożliwego co wręcz wykracza poza granice moralności. Połączyli wszystko to co najlepsze w komedii i horrorze tworząc jeden z najoryginalniejszych seriali ostatnich lat. Jak tego dokonali?

Teorii jest wiele, ale my skupmy się na tej jednej i właściwej, która brzmi: Ci goście po prostu mają talent! I choć dla niektórych może to być za dużo powiedziane, to jednak nadal będę się trzymać mojej tezy. Dlaczego? Ponieważ jeszcze nikt nie sprawił mi takiej radochy z oglądania horroru jak Ryan Murphy, Brad Falchuk oraz Ian Brennan. Po prostu przewrócili mój świat do góry nogami podczas oglądania serialu. A wszystko to za sprawą nieustannej zabawy konwencją, notorycznym łamaniem barier oraz niesamowitą pomysłowością. Gotowi na najlepsze?

Serial "Królowe Krzyku" opowiada o uniwersyteckim bractwie Kappa Kappa Tau (KKT), który staje w blasku fleszy gdy dochodzi w nim do tajemniczych morderstw. Sprawcą owych czynów ma być Czerwony Diabeł, który zdaje się polować na członkinie bractwa. Zarówno studenci kampusu jak i dziekan collegeu podejmują swoje działania, aby powstrzymać zabójcę. Już dwa pierwsze odcinki dostarczają nam wszystkiego co najlepsze w tej serii czyli humoru, grozy oraz całej masy niespodziewanych zwrotów akcji. Dalej jest jeszcze lepiej. Fabuła produkcji jest niezwykle intrygująca, bardzo wciągająca oraz mocno uzależniająca. Nawet nie spostrzeżecie kiedy i jak bardzo zaangażuje cię się w oglądanie tej propozycji. Niesamowicie was pochłonie i sprawi, że nie będziecie w stanie się od niej uwolnić. A wszystko to za sprawą wyjątkowej i niezwykle przemyślanej historii, która zadziwia pod wieloma względami. Oprócz swojej zwariowanej natury jest również niezwykle przemyślana, bardzo oryginalna oraz niezwykle skomplikowana. Każdy odcinek, dosłownie każdy dostarcza nam całą masę nowych zdarzeń, dowodów oraz zaskakujących zwrotów akcji. I choć wydawać by się mogło, że odgadnięcie tożsamości naszego mordercy to pestka w rzeczywistości okazuje się być dużo trudniejszym zadaniem. Tak właściwie to do samego końca twórcy trzymają nas w napięciu i niewiedzy bardzo skutecznie skrywając nam twarz zabójcy. Wszystko to świadczy o rewelacyjnie skonstruowanej intrydze, która równie dobrze mogłaby być fabułą pierwszorzędnego kryminału. To samo można powiedzieć o zaskakującej i nieustannie trzymającej nas w napięciu akcji, która bez przerwy powoduje przyspieszone bicie serca. Oprócz wątku kryminalnego mamy również całą masę krwawych wydarzeń, które ukazane nam są przez komediowy pryzmat. Wszystko to sprowadza się do tego, że sceny mordowania, pełne krwi, noży oraz pił mechanicznych są ukazane nam w tak komiczny i pełen rezerwy sposób, że aż trudno się nie zaśmiać. Zaryzykuję nawet stwierdzenie określające to jako tak głupie, że aż śmieszne. Nie ma się jednak czemu dziwić, albowiem cały serial przybiera właśnie taką formę. Co ciekawe nie jest to nikogo wina, a w szczególności twórców, albowiem zabieg ten został zastosowany tutaj celowo i jest traktowany przez twórców z dużą dozą rezerwy. My również powinniśmy obrać takie stanowisko względem serii, albowiem tego nie da się oglądać na poważnie. Zbyt dużo elementów tutaj jest mocno przesadzonych, wypatrzonych oraz ukazanych w nieprawdopodobny sposób, aby brać je na serio. Koniec końców całość przybiera formę autoparodii, która jeszcze sama siebie kilka razy parodiuje. Cały ten zabieg ukazuje jak duży dystans mają do siebie twórcy oraz do stworzonego przez siebie materiału, który ostatecznie będąc jedną wielką satyrą prezentuje się wręcz idealnie. Oprócz humoru płynącego z niezwykle komicznych wydarzeń, mamy komizm postaci, który bazuje na rewelacyjnie stworzonych postaciach. W szczególności Channelek, które okazują się wyjątkowo charyzmatycznymi bohaterkami. Nieprzyzwoicie bogate, zabójczo piękne oraz posiadające przy tym niezwykle cięty język są ucieleśnieniem spastikowanego społeczeństwa dziewcząt, które uważają, że mogą wszystko. Twórcy biorą na warsztat ich postawy i w rewelacyjny sposób wyśmiewają panujące wśród naszych postaci zwyczaje. Nie boją się zaszaleć i często przekraczają granice moralności, aby ukazać nam jak bardzo Channelki są jej pozbawione. Jednakże twórcy nie boją się wyśmiewać również typowego dla amerykańskich filmów podziału "klasowego" na tych lepszych i gorszych, brzydkich i ładnych. Podkreślają tym demoralizację społeczeństwa oraz sam fakt, że Hollywood nieustannie nas karmi tymi śmieciowymi ideałami. Pod młotek idą również obyczaje panujące wśród "lepszych" dziewczyn, często kwestionowana jest ich uboga inteligencja oraz nieuzasadniona wyższość. Tak samo jak nie istniejące reguły jak być popularnym, co jeść oraz jak się ubierać. I choć mogliście tego nie podejrzewać to "Królowe krzyku" w ostatecznym rozrachunku okazują się być manifestem kulturowym i obyczajowym, który śmiało ukazuje kolejne wady często idealizowanych śmieciowych reguł. Nigdy w życiu nie spodziewałbym się tak dogłębnej analizy zachowań społeczeństwa po tego typu serialu. Tutaj zaskakujące okazuje się również zakończenie, które zdaje się być ukazaniem przyczyn zachowania dziewcząt.

Dużą rolę w serialu oprócz nieprawdopodobnej historii oraz manifestu kulturowego odgrywają rewelacyjnie napisane postacie, które są podwaliną tej produkcji. Bohaterowie serii to silne, nieustępliwe często władcze i stanowcze sylwetki, które nie dają sobie w kaszę dmuchać i zawsze walczą o swoje. Oczywiście ważny jest również sposób w jaki nasze bohaterki walczą o swoje oraz sam fakt czy jest o co walczyć. Jednakże każda z naszych postaci to inna osobowość przez co w Kappa Kappa Tau mamy cały wachlarz rozmaitych indywidualności, z których każda zasługuje na uwagę. W obsadzie produkcji znalazła się cała masa znanych i mniej znanych gwiazd, które zaskakująco dobrze wypadły na ekranie. Ogólnie rzecz biorąc "Królowe krzyku" to majstersztyk również pod względem aktorskim. Na pierwszym planie mamy fenomenalną Emmę Roberts jako Channel czyli rozpuszczoną i bogatą studentkę, która lubi poniewierać innymi, bardzo dobrą Billie Lourd jako Channel #3 czyli zdystansowaną do świata i ludzi bogaczkę, Abigail Breslin jako Channel #5, która nie grzeszy rozumem, ani pomysłowością, Lea Michele jako Hester Ulrich – zafascynowaną Channelkami studentkę, Skyler Samuels jako Grace Gardner czyli nowa członkini bractwa, która ma obsesję na punkcie zdemaskowania Czerwonego Diabła oraz jej koleżanka Zayday Williams, którą odgrywa bardzo dobra Keke Palmer. Na ekranie dosyć często pojawiają się również: rewelacyjna Jamie Lee Curtis jako tajemnicza Dziekan Munsch, przebojowa Niecy Nash (której wyjątkowy akcent i rozbrajający styl wypowiedzi nękają mnie do dzisiaj) jako charyzmatyczna Denise Hemphill, która został zatrudniona do rozwiązania śledztwa oraz świetny Glen Powell jako Chad Radwell – bożyszcz studentek i ukochany Channel, Nasim Pedrad jako Gigi Caldwell – przedstawicielka stowarzyszeń kampusowych oraz Diego Boneta jako Pete Martinez – student, który również pragnie rozwiązać zagadkę morderstw. Oczywiście nie zapominajmy o Nicku Jonasie, który pojawia się w kilku odcinkach oraz o Arianie Grande, która ma niewielką rolę w serialu.

Przy omawianiu serialu należy zwrócić również uwagę na wykończenie, które zdecydowanie przewyższa jakiekolwiek oczekiwania. Zaczynając od bardzo dobrych zdjęć poprzez nietuzinkowy humor i bardzo dobre efekty specjalne, a kończąc na wyjątkowym i fenomenalnym klimacie. Nie można zapomnieć również o świetnych kostiumach, scenografiach oraz ogólnym zamyśle artystycznym serii. Warto również zwrócić uwagę na zapożyczenia z klasyków kina grozy takich jak np. "Psychoza" Alfreda Hitchcocka.

A więc kto powiedział, że na horrorze nie można się dobrze bawić? Twórcy "Królowych krzyku" z pewnością nie wyszli z takiego założenia, albowiem ich najnowszy serial to kwintesencja scenopisarskiego geniuszu, odrobiny szaleństwa, horroru oraz komedii, które połączone ze sobą w rewelacyjny sposób są w stanie zapewnić nam wyjątkową zabawę. Oprócz tego mamy ciekawych bohaterów, bardzo dobre aktorstwo, perfekcyjne wykończenie oraz intrygujący przekaz na sam koniec serii. Muszę przyznać, że serial ten mnie niesamowicie zaskoczył przez co z wielką chęcią powrócę do zwariowanego świata "Królowych krzyku" ponieważ naprawdę warto. To czysta frajda!

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Pages

Entri Populer

Do recenzji: Ocean's 8

Blef

Z Archiwum X: Chcę wierzyć

Nocny recepcjonista

Ludzie

American Crime Story: Sprawa O.J. Simpsona

X-Men: Apocalypse

Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów

Królowe krzyku

Archiwum bloga