Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Dla niektórych to porządna porcja sci-fi, a dla innych zaś zmarnowany potencjał. A więc według odpowiedniej teorii prawda leży po środku. W tym przypadku zasada ta sprawdza się podręcznikowo. Jednakże żeby przejść do sedna należało by wiedzieć z czym mamy do czynienia. Otóż załoga statku Przymierze zmierza prosto do planety, na której ma założyć kolonię dla ludzkości. To nowy etap w dziejach ludzkości. Podczas podróży załoga natrafia na nieznaną dotąd planetę, która w równym stopniu nadaje się na misję kolonizacyjną. Niestety nie wiedzą, że skrywa ona śmiertelna tajemnicę. Rozpoczyna się walka o przetrwanie z jednym z najniebezpieczniejszych organizmów w kosmosie. Czy nasza załoga przeżyje spotkanie z obcym z innej planety? Struktura fabularna w dużym stopniu przypomina pierwszego "Obcego". Da się to wywnioskować już po samym opisie. Jednakże niech was to nie zmyli. Tym razem historia jest dużo bardziej złożona niż mogło by nam się wydawać. Powodem tego jest odpowiedzialność jaką zrzucono na "Przymierze", albowiem jest ono zarówno sequelem "Prometeusza" jak i prequelem pierwszego "Obcego". Wszystko to brzmi niesamowicie intrygująco, ale jak to się wszystko sprawdza w praktyce? Nie najgorzej, ale do rewelacji daleko. Nie można mieć wszystkiego, a twórcy nowego "Obcego" wyraźnie zapragnęli niemożliwego. Chcieli stworzyć dwa filmy w jednym, aby jak najprędzej powrócić do starego dobrego Xenomorpha. W ostatnim obrazie z serii go zabrakło co bardzo zezłościło fanów na całym świecie. Teraz się pojawia, ale nie w taki sposób jaki byśmy chcieli. Albowiem nie da się ukryć, że "Przymierze" to tak naprawdę więcej "Prometeusza" niż "Obcego". Zaczyna się całkiem niepozornie, ale im bardziej zagłębiamy się w fabułę widowiska tym bardziej oczywiste się to staje. Niestety w tym właśnie problem całego obrazu, który nieustannie stoi na rozdrożu pomiędzy dwoma filmami różniącymi się klimatem oraz wydźwiękiem. Tak jakby twórcy nie do końca byli pewni tego co robią i co chcą osiągnąć. Z jednej strony chcą wytłumaczyć wszystkie nieścisłości dotyczące "Prometeusza", ale zaś z drugiej strony pragną czym prędzej ukazać nam Xenomorpha, którego wszyscy tak bardzo chemy zobaczyć. Co ciekawe zabieg ten mógłby naprawdę fajnie wyjść gdyby nie zdecydowano się tak szybko do niego przejść. Odpowiednie zbudowanie napięcia to podstawa. Reżyser to rozumie i przez większość czasu udaje mu się wywiązać z tego zadania perfekcyjnie. Niestety rozpoczynając finalny akt wszystko to zaprzepaszcza kosztem drastycznego zwrotu w stronę "Ósmego pasażera Nostromo". Zbyt szybko i niechlujnie postanowiono tego dokonać przez co widzowi zbyt ciężko jest to wszystko pojąć. To samo można by powiedzieć o fabule, która niekiedy stara się udźwignąć zbyt wiele wątków. Z samego początku jest naprawdę dobrze. Jest mrok, tajemnica i odrobina grozy. To wszystko połączone ze sobą daje nam niesamowity efekt. Historia zaczyna się jak zwykle niepozornie, a następnie przeradza się szaleńczą walkę o przetrwanie. Jest intrygująca i bardzo wciągająca. Co prawda kilkakrotnie powtarza sprawdzone schematy i klisze, to jednak całkiem nieźle potrafi uargumentować ich wykorzystanie. Znaczna część fabularnych zdarzeń oraz decyzji bohaterów jest porządnie uzasadniona przez co nie ma co się do nich przyczepić. Niestety w opowieści natrafimy na kilka dziur i bezsensownych posunięć, które zdecydowanie były za głupie, aby je umieścić tego typu filmie. Niestety nic na to nie poradzimy. Cała opowieść sypie się wraz z finalnym aktem, który choć przedstawia nam obcego to niestety burzy rewelacyjnie zbudowaną dramaturgię i napięcie. Będzie nam ich zdecydowanie brakować w finale, który choć zrobiony z niesamowitym rozmachem potrafi odrobinę rozczarować. Koniec końców całość wypada całkiem nieźle. Jeśli przymkniemy oko na wszystkie te niedoskonałości to okaże się, że nie taki diabeł straszny jak go malują.

Od strony aktorskiej produkcja prezentuje się bardzo dobrze. Zawdzięczamy to przede wszystkim pierwszoplanowym postaciom Są nimi Katherine Waterston jako Daniels oraz Michael Fassbender jako Walter. Reszta to jedynie bohaterowie, którzy gdzieś tam przewijają się na ekranie pomiędzy kolejnymi ujęciami. Wiele na ich temat nie wiemy i się nie dowiemy, albowiem stosunkowo szybko uda im się zginąć. Przynajmniej problem z głowy dla scenarzystów. Jak się później okazuje dla nas również, albowiem tak wielu nijakich bohaterów ta seria jeszcze nie miała. W "Ósmym pasażerze Nostromo" było ich siedmiu, w "Decydującym starciu" nico więcej, ale Cameron bardzo dobrze poradził sobie z ich przedstawieniem. Nawet w chaosie "Obcego 3" dało się rozpoznać kilka charakterystycznych bohaterów. Tym razem są to przede wszystkim postacie grane przez Waterstone i Fassbendera. Ewentualnie można by jeszcze się przekonać do Billyego Crudupa jako Orama i Dannyego McBridea jako Tennessee. Więcej już ciekawych postaci nie znajdziemy.

Strona wizualna jest jednym z najlepszych elementów obrazu. Całość została sfilmowana z niesamowitym rozmachem. Mamy rewelacyjne efekty specjalne, onieśmielające scenografie i rewelacyjne kostiumy. Do tego świetne zdjęcia Dariusza Wolskiego i intrygujacą muzykę Jeda Kurzela nawiązującą do motywów muzycznych z "Obcego" i "Prometeusza". Każdy nawet najdrobniejszy wizualny aspekt obrazu został tutaj odpowiednio dopieszczony. Jak do tego dodamy jeszcze tajemnicę, mrok oraz świetnie zbudowane napięcie (do czasu) to jest to spełnienie marzeń. Co ciekawe film potrafi jest bardzo brutalny w porównaniu do poprzednich obrazów z serii. Mamy całą masę krwi oraz niepokojących obrazów, a więc nie jest to seans dla widzów o słabszych nerwach. Niestety muszę skrytykować film za jego akcję promocyjną. Ale nie ze względu na jej jakość, albowiem jest to jedna z najlepszych kampanii ostatnich lat. Dobrze zaplanowana, intrygująca no i przede wszystkim oferująca dużo nowych i ciekawych materiałów. A nawet za dużo. Albowiem kiedy przyjrzymy się wszystkim materiałom promującym obraz okaże się, że znaczna część nie dotrwała do kinowej wersji. Jest to bardzo dziwne i poniekąd niezrozumiałe. Po co reklamować film scenami, których w nim po prostu nie ma? Szczytem bezczelności jest już opublikowany niedługo przed premierą zwiastun o tytule "She won't go quietly", z którego ani jedna scena nie pojawia się w filmie.

"Obcy: Przymierze" nie jest złym filmem. Owszem brak mu konsekwencji twórców i lepiej opowiedzianej historii. Film również wypadłby dużo lepiej gdyby nie starano się wcisnąć do niego zbyt wielu rozmaitych wątków i nieco lepiej nakreślono przejścia do aktu trzeciego. Do tego dochodzi jeszcze sterta klisz i bezsensownych decyzji fabularnych, których można by uniknąć. Przydało by się również zredukować ilość postaci, albowiem jest ich zdecydowanie za dużo i są one zbyt nijakie. Jednakże jeśli przebolejemy te wszystkie wpadki nowy film Ridleya Scotta okaże się świetną rozrywką, która bez problemu zainteresuje nas przez cały czas trwania obrazu. Produkcji daleko do jakości "Ósmego pasażera Nostromo", ale fakt, że jest to zdecydowanie lepszy film niż "Obcy 3" i "Obcy: Przebudzenie" powinien być już wystarczającym pocieszeniem. Nie zmienia to jednak faktu, że po odbytym seansie czuć niedosyt.

Pierwsza część "Strażników Galaktyki" okazała się miłym zaskoczeniem. Reżyserowi udało się połączyć bandę kompletnie odmiennych postaci w jedną, całkiem zgraną drużynę która pomimo swoich licznych wad okazała się niesamowicie urokliwą paczką. Film ten już od samego początku pokazuje całkiem nową jakość Marvela. Mamy klimatyczne stare utwory, szaleńczo brawurowe akcje oraz całą paletę barw, która niekiedy wręcz onieśmiela nas nieskrępowaną odwagą twórców przy tak ich częstym użyciu. Koniec końców całość obroniła się jako świetne widowisko o całkiem innym podejściu do tego gatunku. Przełamano nawet sprawdzony schemat Marvela, w którym mamy odpowiednio skrojoną dawkę humoru, grozy i kina akcji. To poniekąd pozwoliło Jamesowi Gunnowi nadać swojej opowieści całkiem odmienną stylistykę niż dotychczas mogliśmy na ekranie oglądać. Kontynuacja jak najbardziej powiela te zasady, a nawet je rozszerza do niewyobrażalnie wielkich rozmiarów. O fabule widowiska tak naprawdę wiemy niewiele. Oprócz licznych zajawek, które niewiele nam mówią oraz skąpego opisu nie dostajemy nic co by nam pozwoliło przewidzieć bieg wydarzeń. Innymi słowy idziemy ślepo na film tak jak szliśmy na "Przebudzenie mocy". Co ciekawe tan sprytny zabieg twórcom się udaje, albowiem potrafią nas nieźle zaskoczyć tym w jakim kierunku powędruje fabuła obrazu. I wbrew waszym przypuszczeniom nie jest taka jak malowały ją zwiastuny. Opowieść zalicza całkiem niezły początek, który daje nam dokładnie to co poprzednia część. Humor, akcję, rozwałkę oraz klimatyczny soundtrack. Jednakże później całość obiera całkiem inny kierunek niż można było przypuszczać. Akcja produkcji zdecydowanie zwalnia, a film zostaje wypełniony wręcz sielankową atmosferą. Innymi słowy jest całkiem inaczej niż poprzednio. Fakt ten powinien niezmiernie cieszyć gdyby nie jeden mały szczegół. Jest nudno. Pomimo tego, że na ekranie naprawdę dużo się dzieje to niestety większości zdarzeń brak uroku oraz odrobiny intrygi. Tak jakby na siłę próbowano nas odciągnąć od tego co ma nadejść czyli wielkiego finału, który w istocie jest wielki. Jednakże rzecz w tym, że pomiędzy wstępem, a zakończeniem dzieje się cała masa rzeczy, które nie są w stanie nas dostatecznie zaintrygować. Tak jakby rozwinięcie obrazu nie istniało, albowiem jedyną jego rolą jest doprowadzić nas do wybuchowego finału. Filmowa opowieść co prawda potrafi zaciekawić, ale to już nie to samo co poprzednio. Główną przyczyną tego jest fakt, że do "Strażników Galaktyki vol. 2" wciśnięto zbyt dużą ilość wątków. Opowieść najzwyczajniej w świecie nie była w stanie udźwignąć takiego ciężaru. Co gorsza ucierpiał na tym nawet wątek główny, który bardzo szybko rozmywa się w natłoku całej reszty. Niezbyt szczęśliwie, że tak się stało, albowiem to właśnie wątek pierwszoplanowy jest tutaj najciekawszy. Cała reszta pełni rolę uzupełniacza/zapychacza, który raz lepiej, a raz gorzej spełnia swoją rolę. Kolejną wtopą jest zbyt duża rozbieżność w klimacie oraz stylistyce obrazu. Twórcy po raz kolejny chcieli upchnąć w filmie jak najwięcej i przez to niestety zafundowali sobie podróż na sam koniec dopuszczalnej granicy. Spróbowali połączyć akcję oraz humor z nieco poważniejszymi wątkami typu rodzicielstwo, odmienność, siostrzane więzi itp. Jest to zdecydowanie krok w przód, który ma na celu ukazać nam nieco dojrzalszą stronę dzieła Jamesa Gunna. Niestety wątki te w połączeniu z pozostałą częścią filmu nie prezentują się za dobrze. Sprawiają wrażenie jakby były wręcz z innej galaktyki przez co niesłychanie gryzą się klimatem całego obrazu. Chciano dobrze, ale koniec końców zabieg ten strasznie kuje w oczy. To samo można powiedzieć o wykończeniu całego filmu, z którym zdecydowanie posunięto się za daleko. Jak już wcześniej wspomniałem charakterystycznymi cechami filmu są przesunięte granice. Jest dużo więcej humoru i barw niż w jakimkolwiek innym filmie spod szyldu Marvela. W myśl idei sequela postanowiono zaserwować nam podwójną dawkę wszystkiego. Efektem tego jest ekstaza barw, która oślepia nas podczas seansu oraz tak niezliczona ilość scen komediowych, że aż można przez chwilę pomyśleć, że to nie jest film akcji. Humor jest dobry, ale trzeba znać granicę, aby go nie nadużyć. Tutaj niestety przekroczono i tą granicę przez co ewidentnie zabija on klimat obrazu i przerabia go na skecz pełen śmiesznych gagów. Niekiedy nawet ociera się o granicę karykatury co może spowodować u nas niezły zgrzyt. Natomiast do bólu kolorowa i zabawna otoczka potrafi być tak męcząca, że wychodząc z kina możemy doznać zawrotu głowy. Twórców ewidentnie poniosło przez co film przybrał wręcz karykaturalną formę. Całość prezentuje się poprawnie, ale bez większych rewelacji.

Od strony aktorskiej jest dobrze, a pod niektórymi względami nawet bardzo dobrze. Na ekranach kin ponownie możemy oglądać naszą zwariowaną paczkę, w której skład wchodzą Peter Quill/Star Lord – Chris Pratt, Gamora – Zoe Salanda, Drax - Dave Bautista, Rocket -  głos Bradleya Coopera i Mały Groot – głos Vina Diesla. Największą uwagę poświęcono postaci Star Lorda, Gamory i Rocketa. Draxa i Groota pominięto. Co ciekawe większy udział w produkcji otrzymała Nebula  grana przez Karen Gillan oraz Michael Rooker jako Yondu. Do obsady dołączyli natomiast Pom Klementieff jako Mantis, Sylvester Stallone jako Stakar Ogord, Kurt Russell jako Ego oraz Elizabeth Debicki jako Ayesha. Z powodu tak dużego natłoku postaci twórcom nie udało się zbyt dokładnie nakreślić losów każdej z nich, a jedynie nieco napomknąć o nich napomknąć. Jednym z największych problemów ostatnich filmów Marvela były bardzo słabe czarne charaktery. Pierwsi "Strażnicy Galaktyki" również posiadali ten problem. Kontynuacji udaje się go uniknąć dzięki czemu główny antagonista drugiej części ma szansę nawet dołączyć do grona najlepszych. Jest niesamowicie tajemniczy, skryty, brutalny, a przy okazji strasznie samolubny.

Wykończenie techniczne prezentuje się na bardzo wysokim poziomie. Mamy świetne efekty specjalne, klimatyczną muzykę, dobre zdjęcia i świetnie dopasowane utwory muzyczne. Kostiumy, charakteryzacja, scenografia itd. również potrafią zrobić na nas ogromne wrażenie. Niestety multikolorowa i komediowa otoczka przyćmiewa całą resztę i balansuje na niebezpiecznej granicy przesady a karykatury.

Po "Strażnikach Galaktyki vol. 2" można było się spodziewać akcji, humoru oraz odrobiny szaleństwa. Niestety nie oznacza to, że byliśmy gotowi na wstrząs w postaci kolorowo humorystycznej ekstazy, która jest tak przaśna, że aż nieznośna. Niestety, ale kontynuacja filmu Jamesa Gunna posiada liczne problemy.  Brak jej napięcia, ciekawej intrygi i polotu w środkowej części produkcji przez co film jest nijaki i mało ciekawy. Do opowieści wrzucono za dużo wątków pobocznych przez co za bardzo przyćmiewają ten pierwszoplanowy. Oprócz tego spróbowano zestawić ze sobą zbyt wiele kontrastowych scen co sprowadziło do opowieści chaos. Pomijając już fakt, że stylistyka obrazu została mocno nadszarpnięta poprzez zagrania różnego kalibru i sceny o całkiem odmiennych klimacietach. Całość ratuje jedynie efektowna końcówka, która przypomina nam, że to jednak na film akcji kupiliśmy bilet. Tak czy siak to żadne pocieszenie, albowiem cały film po prostu rozczarowuje.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.