Po brawurowej akcji policyjnej funkcjonariuszka Bela zostaje wyrzucona z policji. ABW składa jej propozycję „nie do odrzucenia”. Kobieta przechodzi specjalistyczne szkolenie pod okiem FBI i zostaje operatorem w Wydziale S – oficerem pracującym pod przykryciem, który zostaje umieszczony w grupie przestępczej. Jej misją w roli tajniaczki jest rozpracowanie szlaku przemytu narkotyków przez Grupę Mokotowską sterowaną przez Padrino – bossa stołecznego półświatka, dla którego ponad wszelką władzą i pieniędzmi najważniejsza jest córka o ksywie Futro. By zrealizować cel, Bela musi wkupić się w łaski zaufanych ludzi z zarządu mafii: Żywego, Milimetra, Cienia i Siekiery. Podszywając się pod prostytutkę, oficer ABW zostaje kochanką Cienia. Misternie przemyślany plan komplikuje się, gdy w toku nieprzewidzianych zdarzeń w całą intrygę zostaje wmieszana Anka – żona Cienia, manipulowana przez tajemniczą Nianię. Wkrótce losy pięciu kobiet przecinają się w punkcie bez odwrotu, a wydarzenia z ich udziałem wstrząsają przestępczą mapą Warszawy.

Déjà vu

Mniej więcej co pół roku mam rażenie, że odczuwam pewnego rodzaju déjà vu. Czy moje życie jest tak nudne, że ciągle się powtarza? Nie, a przynajmniej nie do takiego stopnia. Wpadłem w pętlę czasową? Raczej nie. A może po prostu wszystko mi się to co jakiś czas śni i to wszystko jest nieprawdą? To też niestety pudło. Albowiem mniej więcej co pół roku na ekranach kin pojawia się nowy film Patryka Vegi. Zgroza, szok i niedowierzanie. A jednak to on jest sprawką mego déjà vu. No bo jak nie popaść w chorobę, gdy co pół roku jego film jest wyświetlany w kinie, reklamują go ci sami aktorzy na tych samych źle zaprojektowanych plakatach i już same zwiastuny odstraszają nas od wyjścia z domu? Niemniej jednak nie byłbym sobą, gdybym nowego filmu "reżysera" nie zobaczył. Takim oto sposobem sam jestem przyczyną mego déjà vu.

Fabuła filmu opowiada... zaraz jest tam fabuła? Po prostu w filmie mamy scenki z udziałem gangsterów, a w szczególności kobiet, które zaskakująco dobrze nadają się gangsterki tak jak ich faceci. I w sumie to by było na tyle. Zdziwieni? Ja nie. Ale nadal nie wiem, czemu się na ten film wybrałem do kina. Być może dlatego, że wierzę w ludzi, ale teraz to już nie ma raczej większego znaczenia. Niektórzy po prostu się nie zmieniają. Zaczynając jednak od początku, muszę przyznać, że jeśli wiecie jakie kino kręci Vega to "Kobiety mafii" nie będą dla was żadnym zaskoczeniem. Tym razem twórca do opowiedzenia nowej historii używa tego samego zestawu wyświechtanych i przerobionych na każdą stronę narzędzi i nadal liczy, że nas czymś zaskoczy. No kto by się spodziewał. A więc podążając za tym tropem, powiem wam, że jego najnowsza produkcja dalej nie ma fabuły, sensu, ani jakiejkolwiek wartości. Nawet jeśli chodzi o czystą rozrywkę, albowiem tego też nie jest w stanie nam zapewnić. Zaczyna się opornie, trwa zdecydowanie za długo i kończy się niemrawo. Jest nudny, rozciągnięty do granic możliwości i nad wyraz nijaki. Można by powiedzieć żadna nowość. A jednak niewielkie zmiany widać. Szczególnie na poziomie scenariusza, który tym razem nie jest wyłącznie dziełem pana Paryka. Wsparty przez Olafa Olszewskiego jest w stanie przynajmniej w jakikolwiek sposób posegregować wszystkie wydarzenia i opowiedzieć je w przynajmniej jakiejkolwiek chronologii. Także tym razem nie doświadczymy totalnego chaosu na ekranie, ale o jakimś wielkim postępie nie ma nawet mowy. Opowieść dlalej jest niespójna. To samo tyczy się sposobu prowadzenia opowieści. "Kobiety mafii" o dziwo posiadają w miarę równomierny styl prowadzenia akcji, dzięki czemu nie mamy takiego mocnego wrażenia, że oglądamy kilka różnych filmów naraz. Tym razem twórcom udało się to w jakiś sposób połączyć, tak by sprawiało wrażenie spójnej całości. Podkreślę jednak słowo "sprawiało", albowiem pojęcie "spójności" jest dla Patryka Vegi wyraźnie obce. Niestety co nam z tego wszystkiego, kiedy praktycznie każdy z prezentowanych wątków jest nudny i nieciekawy? Pseudo fabuła produkcji ponadto ma zaskakująco dziwną strukturę (używam tego zwrotu celowo, albowiem nie sądzę, by film jakąkolwiek strukturę posiadał, a recenzję jakoś napisać muszę), która mutuje w trakcie seansu i przypomina rozwydrzoną pięciolatkę, która tak naprawdę nie wie, co chce oglądać lub o czym opowiedzieć. My podczas trwania filmu czujemy się mniej więcej tak samo. W pewnym momencie nie wiemy, co oglądamy, co wcześniej widzieliśmy, ani co tak naprawdę chcielibyśmy obejrzeć. No bo skoro sam reżyser tego nie wie, to skąd niby my mamy się na cokolwiek zdecydować? Takim oto sposobem jedna część filmu opowiada o postaci Olgi Bołądź, by następnie o niej praktycznie zapomnieć i skupić się na całkiem innym wątku, by następnie pod koniec znowu do niej powrócić. I to nie jest jedyny taki przypadek w tym filmie. To samo spotyka bohaterów granych przez: Bogusława Lindę, Piotra Stramowskiego, Tomasza Oświęcimskiego, Sebastiana Fabijańskiego, Aleksandrę Popławska, Julię Wieniawę czy Katarzynę Wernke. Nie mówiąc już o tym, że połowa z tych postaci nie wiadomo, po jakiego grzyba w ogóle w filmie się pojawia. Równie dobrze obyłby się i bez ich obecności. Na dokładkę dodam również, że pretensjonalny styl prowadzenia filmu, koszmarnie napisane dialogi i "kurwy" jako przecinki są okropnie męczące. Ja wiem, że wszyscy sobie raz za czasu poprzeklinamy. Zresztą przekleństwa umiejętnie zastosowane potrafią być nawet atutem niejednego filmu. Tutaj niestety jest całkiem na odwrót. Każda kolejna wypowiedź bohaterów staje się automatycznie parodią i nie wiadomo czy się śmiać, płakać czy zastrzelić się na miejscu. Nie mówiąc już o tym, ile razy bohaterka Agnieszki Dygant wypowiedziała słowo "wypierdalaj". Ktoś na serio powinien to policzyć, albowiem w pewnym momencie gdziekolwiek się nie odwróciłem, ktoś kazał mi "wypierdalać". To samo tyczy się stężenia głupoty i absurdu, jaki możemy zaobserwować w filmie. Nie ma chwili, żeby ktoś nie palnął jakimś durnostwem, albo reżyser nie ukazał nam sceny, po której będziemy chcieli wydrapać sobie oczy. Szczytem tego koszmaru jest scena wypadku na autostradzie, po której już nic nie będzie takie samo. Dosłownie. Ekipa kina będzie musiała was zdrapywać z fotela, albowiem poziom zgnilizny waszego organizmu przez te niezdrowe obrazki sięgnie stanu krytycznego. Jednakże są i pewne tego plusy. W takim stanie już raczej nikt nie powie wam "wypierdalaj".

Strona aktorska jest równie niemrawa, jak cała reszta z niewielkimi wyjątkami. Przede wszystkim po raz kolejny mamy do czynienia z tą samą ulubioną grupką aktorów, z których większość ewidentnie zaczyna grać na autopilocie. Niewiele wysiłku wsadzają w swoje role, przez co wypadają poprawnie, ale nijako. Zresztą, kiedy przyjdzie się im mierzyć z tak idiotycznymi bohaterami nie dziwota, że większość po prostu nie potrafi oddać ich głupoty. Jednakże poziomem idiotyzmu zdecydowanie wygrała Kasia Wernke w roli zmanieryzowanej żony gangstera. To jedna z tych postaci, która jest tak głupia, że aż zaczynamy wątpić, że takie osoby mogą w ogóle istnieć. Sama aktorka w istocie daje niezły popis, bo uwierzę, że niełatwo było się wcielić w osobę posiadającą mózg, ale nie umiejącą z niego w ogóle korzystać. Niestety jest to również jedna z tych sylwetek, których obecność w filmie jest zbyteczna. Ogólnie rzecz biorąc, obsada wypada strasznie przeciętnie.

Strona techniczna również nie ma się czym pochwalić. Wielki budżet filmu w większości poszedł na to, by nakręcić scenę seksu w morzu w Hiszpanii i niezbyt efektywnego masteshota jachtu. W filmie kuleje pokraczny montaż i słabe zdjęcia. Ponadto osoba dopasowująca muzykę miała chyba ograniczony wybór, gust i budżet, albowiem utwory nie dość, że są w większości słabe, to jeszcze zdecydowane za często się powtarzają. Brak napięcia, dramaturgii czy chociażby sympatii do bohaterów to raczej u Vegi standard, ale w tym filmie przybiera wręcz zaskakujące rozmiary.

Prawda wyszła na jaw. Sam sobie funduję to niestrawne déjà vu i tym samym sposobem ukrócam moje całkiem fajne życie. Ale to już ostami raz. Najnowszy film Patryka Vegi to niesamowicie zły i pusty produkt, który będzie mi się już tylko kojarzył z męką i zażenowaniem, jakie musiałem doświadczyć podczas jego oglądania. Jeśli myślicie, że "Botoks" jest bardzo zły, to na "Kobiety mafii" nawet się nie wybierajcie. W poprzednim dziele przynajmniej był jeden jedyny watek, który miał jakikolwiek sens. Tutaj nie ma dosłownie żadnego. I choć niewielki progres istnieje, to niestety w połączeniu z całą resztą i tak wypada jeszcze gorzej. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że pod koniec filmu zagrożono nam napisem, że "Kobiety mafii powrócą". Nie wiem jak wy, ale ja się naprawdę boję.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

W 2015 roku 40% funkcjonariuszy przyjętych do policji stanowiły kobiety. Wśród nich są Zuza i Jadźka . Na drodze świeżo upieczonych policjantek los szybko stawia starszych kolegów po fachu: Gebelsa i Majamiego. Ich doświadczenie okaże się bezcenne w starciu funkcjonariuszek ze skorumpowanymi przełożonymi, takimi jak Izabela Zych ps. Somalia oraz brutalnym, przestępczym światem mafii "paliwowej", której macki sięgają dalej niż można sobie wyobrazić… Życie prywatne bohaterek jest równie skomplikowane. Jadźka na co dzień zmaga się z nieobliczalnym mężem – pracownikiem wywiadu skarbowego, powiązanym z mafią, natomiast Zuza niefortunnie wikła się w romans z Remkiem ps. Cukier, socjopatycznym gangsterem, którego dziewczyna – Drabina właśnie wychodzi z więzienia…

scenariusz: Patryk Vega

czas: 2 godz. 15 min.

muzyka: Łukasz Targosz
zdjęcia: Petro Aleksowski, Przemysław Niczyporuk, Mirosław Brożek
rok produkcji: 2016

Niebezpieczny film

Patryk Vega to twórca z niesamowicie kolorowym portfolio. Polska usłyszała o nim po premierze "Pitbulla" w 2005 roku, który przyniósł mu niesłychaną sławę. Jednakże później okazało się, że to na nic, albowiem reżyser woli zajmować się tanimi komediami jak "Ciacho" czy "Last Minute", albo produkcją średniej jakości remakeów jak "Hans Kloss: Stawka większa niż śmierć". Później nagle wyskoczył z filmem "Służby specjalne", który poniekąd zrobiony w stylu "Pitbulla" okazał się powrotem reżysera na szczyt. Ten sukces spowodował, że postanowił on przywrócić do życia produkcję, z którą wszyscy go kojarzą. Takim oto sposobem w kinach znalazły się "Nowe porządki", a już kilka miesięcy później "Niebezpieczne kobiety". Jednakże czy robienie z "Pitbulla" sagi ma sens?

Szczerze powiedziawszy to nie, ale żeby za szybko tej recenzji nie skończyć trochę jeszcze pomęczymy pana Vegę. "Pitbull. Nowe porządki" powstały 11 lat po premierze oryginału okazał się jednym z najbardziej kasowych polskich filmów tego roku. Wyniki sprzedaży biletów były na tyle duże, że skłoniły reżysera do stworzenia całkiem nowej opowieści, z całkiem nowymi bohaterami w przeciągu zaledwie kilku miesięcy. Biorąc pod uwagę jeszcze kasting, okres zdjęciowy oraz koszty produkcji muszę przyznać, że jestem pod wielkim wrażeniem, że udało mu się to wszystko zrobić w tak krótkim czasie. Niestety cały ten pośpiech nie przekłada się na jakość obrazu. Głównym problemem filmu jest jego fabuła, która prezentuje się znacznie słabiej niż w "Nowych porządkach". Jest strasznie chaotyczna, dziurawa oraz niespójna. Na przemian ukazuje nam ciekawe oraz nieciekawe wydarzenia z życia bohaterów, których jest tak dużo, że ciężko ich wszystkich ogarnąć. Ale wracając do samej konstrukcji obrazu należy wspomnieć jeszcze słaby scenariusz, który jest niedopracowany i źle skonstruowany. Da się w nim dostrzec pośpiech (ciekawe dlaczego?) oraz amatorszczyznę, która ujawnia nam się w tanich chwytach reżysera oraz karykaturalnych zabiegach mających za zadanie poskładać całość w sensowną historię. Tak niestety się nie dzieje co ujawniają nam kolejne strasznie chaotyczne oraz niezrozumiałe sceny z filmu. Albowiem największym problemem produkcji jest zbyt duża ilość materiału, którą twórca na siłę wcisną do obrazu. Oglądając "Niebezpieczne kobiety" jesteśmy w stanie dostrzec przynajmniej pięć różnych wątków, z którym można by zrobić pięć całkiem innych filmów. Niestety wciśnięcie ich do jednego obrazu sprawia wrażenie przesytu, a nawet zdezorientowania, albowiem tak naprawdę nie wiadomo na czyjej historii tak naprawdę powinniśmy się skupić. Co ciekawe po zakończonym seansie nie wiemy nawet kto był głównym bohaterem. Jak dla mnie był nim gangster o ksywie "Cukier", albowiem wokół niego tak naprawdę wszystko się kręciło. Ale szczerze powiedziawszy pewien nie jestem. Innymi słowy jedna wielka masakra.

Analogicznie do ilości nowych wątków tyle samo mamy nowych postaci. Jak nie więcej, albowiem powciskano tutaj naprawdę cały arsenał niepotrzebnych bohaterów. Głównie kobiet no bo skoro film nazywa się "Niebezpieczne kobiety" to znaczy, że ma w nim być od grona niebezpiecznych kobiet. Tytuł zobowiązuje... Niestety jest to kolejny strzał w kolano. Zamiast dać nam ze dwie lub trzy ciekawe damskie postacie dostajemy dziesięć średnio intrygujących bohaterek, z których każda posiada niedociągnięcia przy tworzeniu jej sylwetki. Takim oto sposobem mamy świetną Joannę Kulig jako Zuzę, przeciętną Annę Dereszowską jako Jadźkę, bardzo dobrą Magdalenę Cielecką jako Izabelę Zych "Somalię" – kompletnie niepotrzebną postać oraz strasznie drewnianą Alicję Bachledę – Curuś jako "Drabinę" i fenomenalną Maję Ostaszewską jako Olkę (niestety tym razem nieco na uboczu). To samo tyczy się Majamiego Piotra Stramowskiego, który ostatnio był głównym bohaterem, a teraz gdzieś tam pojawia się na trzecim planie. Znacznie większą rolę ma natomiast Andrzej Grabowski czyli "Gebels". Najlepiej spośród męskiego grona zaprezentował się Sebastian Fabijański jako gangster "Cukier". Choć jego postać również nie do końca przekonywuje to mimo to jest rewelacyjnie zagrana. Miejsca w obsadzie znalazło się jeszcze dla Tomasza Oświęcimskiego, Agnieszki Rychlik, Zuzanny Grabowskiej, Piotra Bulcewicza oraz Andrzeja Żmijewskiego.

Co do strony technicznej nie mam większych zastrzeżeń. Całkiem dynamiczne zdjęcia, ciekawa muzyka Łukasza Targosza, dobre scenografie, przyzwoity montaż oraz charakteryzacja. Oczywiście nie należy zapominać jeszcze o unikalnym klimacie filmu oraz humorze, który głównie dostarcza bohater Tomasza Oświecimskiego.

Po świetnym powrocie w "Nowych porządkach" Patryk Vega znowu obiera kurs dna za sprawą "Niebezpiecznych kobiet". Zbyt wiele rzeczy w tym filmie po prostu nie wyszło. Gdyby tak poświęcić więcej czasu na dopracowanie scenariusza oraz na zdecydowanie się o czym tak naprawdę ma opowiadać film może całość wyszłaby dużo lepiej. Jest źle, ale nie najgorzej. Koniec końców pomimo wszystkich problemów "Pitbull. Niebezpieczne kobiety" całkiem bezproblemowo się ogląda. Niby trąci tandetą i kiczem, ale do końca obrazu dotrwać nietrudno. W końcu wszystkie części sagi są robione są w podobnym stylu dresiarskiego kino.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.