Ta historia wydarzyła się naprawdę: mężczyzna z kapitalnym poczuciem humoru i konserwatywną rodziną na głowie spotkał przypadkiem nowoczesna dziewczynę, która miała dosyć związków. I choć dzieliło ich prawie wszystko, to właśnie w sytuacjach pozornie bez wyjścia życie potrafi pokazać swoje najzabawniejsze oblicze i udowodnić, że nigdy nie należy tracić nadziei.

Próba miłości

Ucieczka od czegoś, co się musi zdarzyć, nie jest ucieczką, a jedynie kupieniem sobie dostatecznej ilości czasu, aby zaczerpnąć odrobinę powietrza i uciekać dalej. Problem w tym, że tak ciągle sobie uciekając, nie oddalamy się zbytnio od problemu, a jedynie odkładamy jego przyjście w czasie. Jednakże prędzej czy później będziemy musieli się z nim zmierzyć. Wtedy nasze tanie sztuczki już niczego nie zdziałają ani nie naprawią. Wszystko spadnie na nas jak grom z jasnego nieba i przytłoczy swoją potęgą. Dobrze o tym wie Kumail, bohater filmu "I tak cię kocham".

Kumail to młody mężczyzna z zamiłowaniem do stad-upu i konserwatywną rodziną, która co chwila pragnie go wydać za mąż z jakąś młoda Pakistankę. Problem w tym, że nasz bohater nie chce zaaranżowanego ślubu i ciągle zbywa kandydatki. Na jednym ze swoich występów poznaje Emily, z którą bardzo szybko nawiązuje więź. Niestety jego miłość do wybranki, rodziny i występów zostanie wystawiona na próbę, albowiem w jednym momencie całe dotychczasowe życie bohatera zacznie się walić. Czy uda mu się uporządkować wszystkie sprawy i zawalczyć nie tylko o miłość, ale także o prawdę? Scenariusz produkcji powstał na podstawie prawdziwej historii miłości, która przytrafiła się aktorowi odgrywającego główną rolę. W jakim stopniu jest prawdziwa, tego nie wiem, ale bezpiecznie celowałbym w stwierdzenie, że opowieść luźno nawiązuje do prawdziwych zdarzeń, gdzie większa jej część to praca czysto fikcyjna. Nie zmienia to jednak faktu, że film Michaela Showaltera nawet bez prawdziwej historii w tle potrafi nas niesamowicie uwieść. Wszystko to dzięki bardzo dobremu scenariuszowi, który w szczegółowy i niezwykle ciekawy sposób nakreśla bohaterów produkcji. Zaczynając jednak od fabuły, należy wspomnieć, że obraz posiada bardzo wartki start i bez ociągania się przechodzi do konkretów. Już z samego początku potrafi nas zaintrygować i wciągnąć w losy naszych bohaterów. A to dopiero początek ich perypetii. Fabuła w bardzo lekki i przystępny sposób zaznajamia nas z kolejnymi postaciami oraz wątkami, dzięki czemu poznawanie nowych rzeczy i informacji nie jest ciężarem, ale zwykłą przyjemnością. Zresztą trzeba to podkreślić, że film od samego początku do końca jest bardzo konsekwentnie poprowadzony. Praktycznie każda postać i każdy poszczególny wątek znajdują dla siebie w produkcji osobne miejsce i udaje im się świetnie współgrać zresztą produkcji. Nie ważne czy to drugi plan, czy nawet trzeci. Twórcom udaje się połączyć wszystkie pojedyncze wątki w spójną i przejrzystą całość, dzięki czemu obraz w bardzo ciekawy sposób rozwija się nie tylko pod względem pierwszego planu, ale również pobocznych wątków i postaci. Pozwala mu to pokazać złożoność świata pierwszoplanowego bohatera oraz wszystkie jego wzloty i upadki. Twórcy kreślą bohatera, który pomimo braku strachu przed występami na żywo boi się powiedzieć swojej oddanej rodzinie prawdę na temat swojego życia i przyszłości. Ciągle zwodzi ich z tropu i nie pozwala poznać im prawdziwego powodu, co tylko jeszcze bardziej oddala go od bliskich i wystawia ich zaufanie na próbę. A wszystko to z braku odwagi, aby zawalczyć o siebie i swoje życie. By zrzucić ciężar z ramion i w końcu móc iść dalej, a nie tak ciągle stać w miejscu. Produkcja ponadto porusza również wiele innych wątków takich jak na przykład egzotyczne pochodzenie pierwszoplanowego bohatera, które w dużej mierze stanowi dla niego główny temat do stand-upowych żartów. Jest pozytywnie, lekko i bardzo ciekawie. Jednakże przede wszystkim całość podane jest w bardzo naturalnej i luźnej formie, dzięki czemu powaga sytuacji bohatera przedstawiona jest z niemalże komediowego punktu widzenia. W końcu taki był zamiar twórców.

Bohaterowie produkcji to bez wątpienia najważniejszy element całego obrazu. Zaczynając od głównego bohatera, a kończąc na jego rodzicach i przyjaciołach. Jak już wcześniej wspomniałem, twórcom udało się znaleźć miejsce w obrazie dla każdej z postaci, przez co ich obecność nie jest wymuszona, ale w mniejszy lub większy sposób uzasadniona. Ponadto twórcy znajdują jeszcze czas, aby choć w minimalnym stopniu rozwinąć ich wątki. Takim oto sposobem oprócz Kumaila naszą uwagę skupia jego rodzina, która desperacko próbuje go wydać za mąż, a także rodzina jego dziewczyny, z którą bohater zaznajamia się w niezbyt korzystnej sytuacji, ale z którą udaje mu się prędko nawiązać wyjątkową więź. Sam Kumail to skonfliktowany bohater, który ma problem z podejmowaniem trudnych decyzji i postawieniem na swoim. Swoje sekrety trzyma wyłącznie dla siebie co, zamiast mu pomagać, co chwila wpędza go w kłopoty. W tej roli mamy świetnego Kumaila Nanjianiego, który z niesamowitą gracją i autentyzmem odgrywa swojego bohatera. Jest zabawny, pełen wdzięku, ale tak jak każdy z nas ma liczne wady. Na ekranie towarzyszą mu: urocza Zoe Kazan jako Emily, świetna Holly Hunter jako Beth, bardzo dobry Ray Romano jako Terry, a także wyborni Anupam Kher jako Azmat i Zenobia Shroff jako Sharmeen – rodzice Kumaila.

"I tak cię kocham" to pozytywne zaskoczenie, które potrafi opowiedzieć o tragedii w bardzo lekki i komediowy sposób. Oczywiście nie oznacza to, że brak mu napięcia i odrobiny dramaturgii. Nie. One także się w filmie pojawiają, jednakże większą wagę twórcy przywiązują do autoironicznej natury obrazu, która stara się do wszystkiego podchodzić z komediowym nastawieniem. Nie zmienia to jednak faktu, że problemy bohaterów prezentują się zaskakująco wiarygodnie. Całość natomiast jest niesamowicie lekka i przyjemna w odbiorze, dzięki czemu seans mija szybko i bezproblemowo. Zdecydowanie godny uwagi film, który opowiada o miłości w nieco nowatorski i zaskakujący sposób.