Snippet

Geograf przepił globus

Wiktor jest z wykształcenia biologiem, ale z powodu kłopotów finansowych zatrudnia się jako nauczyciel geografii. Praca z nastolatkami to spore wyzwanie, uczniowie są niesforni, a z nauczycielami nie można się dogadać. Jedyne wytchnienie znajduje w domu, u boku córki i ukochanej żony. Do czasu, kiedy ta zaczyna mówić o rozwodzie. Wiktor czuje się coraz bardziej niezrozumiany, samotny i sfrustrowany. Aż pewnego dnia w sąsiedztwie zjawia się jego stary kumpel.

gatunek: Dramat
produkcja: Rosja
reżyser: Aleksandr Veledinsky
scenariusz: Rauf Kubayev, Aleksandr Veledinsky, Walery Todorowski
czas: 2 godz.
muzyka: Aleksey Zubarev
zdjęcia: Vladimir Bashta
rok produkcji: 2013
budżet: 80 milionów rubli
ocena: 7,4/10







 
Pan od geografii


Nigdy wcześniej nie miałem styczności z rosyjską kinematografią i szczerze powiedziawszy pewnie długo jeszcze nie miałbym okazji jej poznać gdyby nie obsypany nagrodami film Aleksandra Veledinskiego pt: "Geograf przepił globus".

Fabuła filmu, może niepozorna, okazuje się świetnym materiałem do eksploatacji. Z jednej strony prosta, a z drugiej niezwykle intrygująca. Produkcja szczegółowo opowiada o tytułowym "geografie" jednak  nie pozostawia wcale pozostałych bohaterów na pastwę losu. Każdej postaci twórcy dają odpowiednią ilość czasu, dzięki czemu, wszystkie są nakreślone w odpowiedni sposób i jesteśmy w stanie wyrobić sobie pewne zdanie na ich temat. Najbardziej zagadkowy pozostaje jednak "geograf", który jest na tyle złożoną postacią, że niejeden raz jest nas w stanie zaskoczyć. Choć w produkcji jest kilka niepotrzebnych bądź zbyt wydłużonych scen, to jakoś znacząco nie przeszkadzają.

Konstantin Khabenskiy odgrywający główną rolę świetnie wypadł na ekranie kreując człowieka z wieloma rozterkami, problemami czy też nałogami. Oprócz niego dość często pojawia się Elena Lyadova grająca żonę Viktora Sluzhkina oraz Aleksandr Robak w roli przyjaciela "geografa". Reszta sprawuje się całkiem nieźle. Na pochwałę zasługują też młodzi aktorzy, odgrywający role uczniów Viktora, a w szczególności Anfisa Chernykh.

Rosyjska produkcja może pochwalić się także ciekawą muzyką oraz nienagannymi zdjęciami. Twórcy przedstawiają nam szarą rzeczywistość osadzoną w miasteczku przy dużym porcie spowitym śniegiem oraz z wielkimi blokowiskami w tle.  Sama scenografia wywołuje uczucie beznadziejności, a gdy film zaczyna analizować każdego z bohaterów poziom beznadziejności znacznie wzrasta. W produkcji znajdzie się też parę dynamicznych scen, które są w stanie zrobić na nas wrażenie i przyspieszyć puls. Oprócz tego film Aleksandra Veledinskiego posiada humor, który niejednokrotnie nas rozbawi.

Tak właściwie to nie każde z postępowań głównego bohatera są nam do końca znane. Z początku chciał coś zmienić w swoim życiu i uszczęśliwić bliskich. Niestety realia w jakich żył i problemy, których nie umiał przezwyciężyć utrudniały mu znacząco życie prowadząc do zatracenia. Może dlatego młodzi Rosjanie tak bardzo chcą wyjechać na zachód, aby nie skończyć jak ten "geograf co przepił globus", ale stać się kimś innym i lepszym? Kto wie? Jedno jest pewne, że film świetnie pokazuje rosyjskie realia.


Categories:
Show 3 Comments

Sędzia

Odnoszący sukcesy adwokat powraca do rodzinnego miasta na pogrzeb matki, gdzie dowiaduje się, że jego ojciec, miejscowy sędzia, podejrzany jest o morderstwo.

gatunek: Dramat
produkcja: USA
reżyser: David Dobkin
scenariusz: Nick Schenk, Bill Dubuque
czas: 2 godz. 21 min.
muzyka: Thomas Newman
zdjęcia: Janusz Kamiński
rok produkcji: 2014
budżet: 50 milionów $
ocena: 9,0/10












 
Broniąc swojego honoru


Spośród wielu głośnych premier ostatniego czasu, nowy film Davida Dobkin'a plasował się na niezbyt obiecującej pozycji. Można by oczywiście zapytać: dlaczego? Cóż, moim skromnym zdaniem jest to ogólna niechęć do reżysera patrząc z perspektywy jego wcześniejszych produkcji. Niemniej jednak, nie powinniśmy oceniać produkcji na bazie naszych przekonań czy przez zasłyszenie, bo być może okaże się, że nowy film wypada o niebo lepiej od pozostałych. Jednak jak to się ma w stosunku do "Sędziego"?

Wydawać by się mogło, że fabuła nie wygląda na skomplikowaną, a film będzie lekki w odbiorze. Niestety nie do końca jestem w stanie się z tym zgodzić, gdyż reżyser bardzo często zmusza nas do myślenia, a komplikując scenariusz nie ułatwia nam dotarcia do prawdy. Mimo umiarkowanej akcji nie możemy  powiedzieć, żeby film nas nudził. Wręcz przeciwnie, od początku do końca ogląda się go bez mrugnięcia okiem, a oprócz tego jest jeszcze w stanie nas czasem zaskoczyć. Co prawda całą historię można by opowiedzieć w dużo krótszym czasie, jednak stracilibyśmy wtedy wnikliwą analizę psychologiczną postaci.

Doborowa obsada produkcji Dobkin'a, jak można było przypuszczać okazała się niezaprzeczalnym fenomenem produkcji. Mamy tutaj rewelacyjnego Roberta Downey'a Jr., który nie odgrywa roli Sherlocka Holmsa czy Tonyego Stark'a lecz Hanka Palmer'a i muszę przyznać, że jego rola bardzo przypadła mi do gustu. Robert Duvall wcale nie odstaje od postaci pierwszoplanowej i po raz kolejny utwierdza nas w przekonaniu, że jest świetny w swoim fachu. Oprócz niego mamy jeszcze Verę Farmig'ę, Billyego Boba Thornton'a, Vincenta D'Onofrio i Jeremyego Strong'a, którzy jako postacie drugoplanowe dorównują czołówce.

Reżyser zgrabnie łączy ze sobą poszczególne wątki i wspomnienia z przeszłości, które są nieodzownym punktem produkcji. Na starcie nie wiemy nic o bohaterach, jednak w trakcie trwania seansu wszystko wychodzi na jaw. Cała prawda rodu Palmerów i powód dla, którego Hank opuścił rodzinne okolice. Film zawiera wiele zabawnych scen czy chociażby tekstów, które niejednokrotnie wywołują uśmiech na naszej twarzy. Mimo tego reżyser zostawia miejsce dla dramatu i scen, które mogą nas w pewien sposób poruszyć. Przyznam szczerze, że były ze dwie lub trzy sceny, które potrafiły mnie wzruszyć.

Muzyka Thomasa Newman'a idealnie oddaje klimat produkcji, powodując jeszcze większe wrażenie w połączeniu z obrazem. Możemy także doświadczyć ciekawych lotów kamer za sprawą naszego rodaka Janusza Kamińskiego, który przyczynił się do solidnej oprawy filmu Dobkin'a.

Każdy z nas w coś wierzy. Możemy wierzyć w Boga, w słuszność idei, albo przekonanie, które jeszcze nigdy nas nie zawiodło. Co jeśli zwątpimy w słuszność naszej wiary i przekonań? Co jeśli wszystko uważane kiedyś za słuszność objawi się w całkiem innej, nieznanej nam formie? Właśnie z takimi przeciwnościami losu bohaterowie filmu "Sędzia" ciągle próbują się zmagać, jednak mając świadomość, że prawda kiedyś będzie musiała ujrzeć światło dzienne i jest to tylko kwestia czasu. Ja osobiście polecam tę produkcję ponieważ okazała się dla mnie miłym zaskoczeniem.


Categories:
Show 0 Comments

Służby specjalne

Gdy dochodzi do likwidacji elitarnych Wojskowych Służb Informacyjnych, politycy orientują się, że pozbawiono Polskę oczu i uszu. Zostaje stworzona nowa, tajna jednostka do zadań specjalnych. Trafiają do niej m.in. niepokorna, wyrzucona z ABW podporucznik, kapitan, który wrócił z misji w Afganistanie oraz były pułkownik SB. Pracując nad aferami z pierwszych stron gazet będą musieli zmierzyć się z demonami przeszłości. Pewnego dnia odkryją, że tak naprawdę nie wiedzą dla kogo pracują.

gatunek: Sensacyjny
produkcja: Polska
reżyser: Patryk Vega
scenariusz: Patryk Vega
czas: 1 godz. 55 min.
muzyka: Łukasz Targosz
zdjęcia: Mirosław Brożek
rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 6,9/10





 
Rozmontować i zmontować.


Chyba wszyscy czekali na ten moment kiedy Patryk Vega powróci do korzeni swojej reżyserki i nakręci film na miarę sukcesu "Pitbulla". Jego ostatnie produkcje były dość surowo krytykowane i przyznam szczerze, że niestety były słabe. Tymczasem reżyser zaskoczył wszystkich zwiastunem "Służb specjalnych", który dawał nadzieję fanom, że czasy "Pitbulla" nareszcie mogą powrócić. Jak myślicie, udało mu się?

Fabuła filmu z początku jest czysta i klarowna, jednak później staje się coraz bardziej zawiła. Z początku każdemu zrozumiała idea przeradza się w niezły bigos, który nie jest już tak łatwy do przełknięcia. Produkcja opowiada o zamknięciu WSI i stworzeniu nowych służb, które zadbają o bezpieczeństwo kraju. Właściwie cały film jest pewnego rodzaju "prezentacją" sposobu działania służb specjalnych. Film jest podzielony na etapy, a każdy z nich ma odpowiednią nazwę. Można mieć wrażenie, że ogląda się taki wysokobudżetowy dokument fabularyzowany.

Vedze udało się maksymalnie dopieścić swoich bohaterów, przez co każdy z nich jest rewelacyjnie nakreślony. Postacie są też świetnie zagrane przez Olgę Bołądź, Janusza Chabiora i Wojciecha Zielińskiego. Oprócz nich na ekranie pojawia się dość często Baar, Grabowski, Lubosz, Kulesza i oczywiście Machnicki. Każdy z nich wykonał swoją rolę perfekcyjnie, także na polu aktorskim nowy film Patryka Vegi wypada bardzo dobrze.

Produkcja opiewa w niezliczoną ilość intryg z, których niektóre są lepiej zbudowane od pozostałych. Wszystko sprowadza się jednak do tego, że każde z działań bohaterów to była jedna wielka intryga. Reżyser daje nam jedynie zalążek odpowiedzi, która sugeruje potencjalne wyjaśnienie całej sprawy, pozostawiając nas dalej w niewiedzy. Prawdę mówiąc, parę spraw pozostaje niewyjaśnionych i sugerując się jeszcze zakończeniem, które też daje do myślenia można by rzec, że jest to misterny plan na kolejną część. Zobaczymy czy myślę w dobrym kierunku.

Reżyser wyraźnie chce nam pokazać, że powraca w stare klimaty, dlatego niekiedy na siłę próbuje tego dowieść przez co sceny wychodzą nie tak jak trzeba. Jest wiele scen dynamicznych, które rzekomo wnoszą jakąś werwę czy napięcie do filmu. Niestety tylko kilka może się pochwalić "dopięciem" na ostatni guzik. Większości brakuje emocji, przez co ogląda się je bez przyspieszonego bicia serca. Strasznie mnie to przybiło ponieważ spodziewałem się, że film chociaż lekko wgniecie w fotel. Niestety nawet tego nie doświadczyłem. Oprócz tego mamy mnóstwo służbowego żargonu, który jest strasznie męczący dla odbiorców z racji tego, że reżyser podał nam pomocną dłoń i tłumaczył z boku ekranu wszystkie nieścisłości dotyczące słownictwa. Niestety wyszło na to, że strasznie źle nam się czyta te wyjaśnienia. Ten zabieg był dla mnie jedną z większych wad produkcji. Rozumiem oczywiście, że bez tego się nie dało i film straciłby klimat, ale czy nie dało się tego rozwiązać w jakiś inny sposób?

Czego by jednak nie powiedzieć o nowym filmie Patryka Vegi to trzeba mu przyznać, że jest na dobrej drodze prowadzącej do wielkiego sukcesu. "Służby specjalne" nie są jeszcze tym sukcesem ponieważ posiadają kilka wad, które mam nadzieję reżyser z czasem dostrzeże i w jego kolejnej produkcji już się nie pojawią.


Categories:
Show 0 Comments

Porwanie Michela Houellebecqa

We wrześniu 2011 roku podczas trasy promującej książkę "Mapa i terytorium" pisarz Michel Houellebecq zaginął bez śladu. Spekulowano, że porwała go Al-Kaida lub UFO. Guillaume Nicloux postanawia pokazać co zdarzyło się naprawdę.

gatunek: Komedia, Dramat
produkcja: Francja
reżyser: Guillaume Nicloux
scenariusz: Guillaume Nicloux
czas: 1 godz. 33 min.
muzyka: -
zdjęcia: Christophe Offenstein
rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 7,3/10









 
Porwanie od środka


 We wrześniu 2011 roku podczas trasy promującej książkę "Mapa i terytorium" francuskiego pisarza Michela Houellebecqa doszło do tragedii. Autor promowanego dzieła zniknął bez śladu. Stawiano hipotezy porwania przez Al-Kaidę z racji tego, że negatywnie odnosił się do islamu, albo co lepsze, że porwało go UFO. Reżyser Guillaume Nicloux postanawia rozwiać wszelkie wątpliwości co do całego zamieszania związanego z porwaniem Houellebecqa i postanawia opowiedzieć "co zdarzyło się naprawdę". Zapraszam.

Film opiera się praktycznie na jednym wątku, a mianowicie na porwaniu. Na szczęście twórca na tym nie poprzestał i dobudował wiele wątków pobocznych dzięki czemu jesteśmy w stanie z zaciekawieniem oglądać obraz. Akcja jest umiarkowana, z początku lekko senna, jednak później się rozkręca i nie nudzimy się podczas seansu.

Najciekawszym aspektem filmu (albo przynajmniej dla mnie) jest to, że w głównej roli czyli  Michela Houellebecqa występuje właśnie  Michel Houellebecq. Pisarz świetnie wypadł na dużym ekranie i trzeba mu przyznać, że właściwie kradnie całkowicie naszą uwagę. Reszta aktorów sprawdza się bez zastrzeżeń.

Produkcja Nicloux'a jest obdarzona specyficzną dawką humoru. Nie jest to bynajmniej czarny humor. Specyficzny klimat produkcji i płynące z niej śmieszne gagi bądź sceny powodują, że film może wydawać się dziwny. Ja przynajmniej miałem takie odczucie – oczywiście jest to zaleta. Trzeba też przyznać, że głównym powodem naszego zadowolenia jest sam Michel, który swoim zachowaniem, tekstami czy chociażby postawą sprawia wrażenie osoby upośledzonej (którą nie jest). Głównie na tym polega komizm produkcji, jednak inni bohaterowie też są w stanie raz za czasu rzucić "czymś" śmiesznym.

W produkcji pojawiają się tematy dotyczące literatury, polityki czy też narodowości – np. polskiej. Jest to miłe zjawisko, że wątki związane z Polską także się pojawiają w tych zagranicznych produkcjach. Rozmowy bohaterów na nasz temat można odebrać w różny sposób dlatego werdykt pozostawiam wam.

Porwanie Michela Houellebecqa okazuje się być filmem zaskakująco optymistycznym pomijając groźnie brzmiące "porwanie" w tytule. Właściwie nie wiadomo po co porwano pisarza i jaki to miało cel. Być może wiadomo? To zależy od tego jakie nastawienie przyjmiecie odnośnie filmu, który bezprecedensowo pokazuje człowieka-odludka, który potrzebował kontaktu z innymi ludźmi. Produkcja spodobała mi się niespodziewanie i mogę ją wam szczerze polecić.


Categories:
Show 0 Comments

Pewnego razu na dzikim wschodzie

Kurdyjski bohater wojenny, Baran, stacjonuje w małej miejscowości na granicy Iraku i Turcji, gdzie panuje bezprawie i korupcja.

gatunek: Dramat
produkcja: Francja, Niemcy Irak
reżyser: Hiner Saleem
scenariusz: Hiner Saleem, Antoine Lacomblez
czas: 1 godz. 52 min.
muzyka: -
zdjęcia: Pascal Auffray
rok produkcji: 2013 (w Polsce 2014)
budżet: -
ocena: 5,9/10












 
Najpierw strzelaj potem...


Do kin studyjnych przybyła produkcja opowiadająca o rozmaitych zdarzeniach na dzikim wschodzie. Film naprawdę zapowiada się obiecująco i można by liczyć na wiele niespotykanych zdarzeń. Oprócz tego może się pochwalić kilkoma nominacjami, bądź nagrodami, jednak czy zawsze film obsypany nagrodami jest wartościowy?

Otóż nie! Fabuła produkcji opowiadająca o Baranie, przeniesionym do zapyziałej dziury na krańcach państwa, w celu przejęcia komisariatu policji powinna być intrygująca. Oczywiście taka jest (z początku) jednak w trakcie trwania produkcji dochodzimy do wniosku, że jest płytka i jednowarstwowa. Nie opiewa w zawiłe intrygi kreowane przez Aziza Agę, jak by się z początku  mogło wydawać. Końcówka dosadnie pokazuje, że produkcja nie jest wysokich lotów. Akcja budowana jest poprawnie posiadając liczne przerywniki pozwalające upuścić powietrze z płuc (oczywiście jeśli jakieś nam zalegało). Właściwie to dużo nie trzeba się rozpisywać. Fabuła nie jest ani zbytnio oryginalna ani przesadnie wspaniała. Ma solidne fundamenty, jednak jest po części przewidywalna, a w niektórych momentach wręcz śmieszna (akurat to nie przeszkadza za bardzo).

Postacie wykreowane przez Korkmaza Arslan'a (Baran) i Golshifteh Farahani'ę (Govend) są dobrze zbudowane i zagrane. Co do reszty mam takie samo zdanie, gdyż żaden z aktorów nie wyróżnia się jakoś specjalnie.

Produkcja ukazuje wiele krajobrazów państwa Kurdów, jednocześnie pokazując rzeczywistość jaka panuje obecnie w ich państwie. Ciekawa okazuje się muzyka, która głównie składa się z jednego utworu granego przez bohaterkę na nieznanym mi instrumencie. Oprócz tego film posiada kilka zabawnych scen jak np. próba powieszenia skazańca, czy chociażby matka głównego bohatera ciągle próbująca go wydać za mąż.

Niestety po wyjściu z kina całość układa się w naszej głowie i dochodzimy do wniosku, że film właściwie nic nie wniósł do naszego życia. No, może oprócz przesłania, że czasem należy kogoś po prostu zabić, aby zakończyć jego bezprawną samowolkę. Poza tym z produkcji od pewnego momentu zaczyna się robić "love story", które co prawda było do przewidzenia jednak nie podejrzewałem, że koniec okaże się tak przewidywalny do bólu. No cóż, ja się filmem zawiodłem ponieważ oczekiwałem od umiejscowienia akcji i ciekawie zapowiadającej się fabuły znacznie więcej.

Categories:
Show 2 Comments

Bogowie

Oparta na faktach, filmowa opowieść o życiu profesora Zbigniewa Religi, który w latach 80. dokonał pierwszego w Polsce, udanego przeszczepu serca.

gatunek: Biograficzny, Dramat
produkcja: Polska
reżyser: Łukasz Palkowski
scenariusz: Krzysztof Rak
czas: 1 godz. 52 min.
muzyka: Bartosz Chajdecki 
zdjęcia: Piotr Sobociński jr.
rok produkcji: 2014
budżet: 6 milionów zł
ocena: 8,7/10











 
Łatwiej mówić, trudniej zrobić.

W ostatniej mojej recenzji poruszałem temat "Małych stłuczek" i ich przynależności do kina niezależnego. Miały one swoje miejsce w odosobnionej grupie z dala od czołowych produkcji. Dziś jednak zajmiemy się właśnie tą pierwszoligową produkcją polskiej kinematografii opowiadającej o Zbigniewie Relidze i jego niestrudzonych zmaganiach w celu dokonania pierwszego przeszczepu serca w Polsce.

Scenariusz filmu bazując na prawdziwych wydarzeniach jest niesamowicie intrygujący. Dosłownie od pierwszych minut produkcji jesteśmy wciągnięci w ciekawą i wartką akcję, która prawie w ogóle nie daje nam odpocząć od wydarzeń pokazywanych na ekranie. Płynnie przemijające obrazy są świetnie wyważone i ani grama przesadzone. Wszystko ukazane ze świetnym wyczuciem rzeczywistości. Nie ma po prostu mowy, aby coś w tej produkcji wyglądało sztucznie.

Świetnie są zdjęcia Piotra Sobocińskiego jr., które oddają werwę i klimat obrazu. Sceny kręcone "z ręki" dodają dynamiczności, która tylko podwyższa puls oglądającego. Film Palkowskiego ma też fenomenalną muzykę skomponowaną przez Bartosza Chajdeckiego, której główny motyw nadal dźwięczy po zakamarkach moich uszu. Jest tak wyrazista i świetnie dopasowana, że można tylko pogratulować. Oprócz świetnej muzyki dostajemy bardzo dobrze wplecione między sceny utwory muzyczne, prawdopodobnie pochodzące z tamtych czasów, podkreślające klimat.

Na polu aktorskim "Bogowie" też wypadają rewelacyjnie prezentując świetną paletę uzdolnionych aktorów. Na ich czele stoi Tomasz Kot, który grając Zbigniewa Religę zachwyca dosłownie na każdym polu. Tak rewelacyjnie oddał charakter swojego bohatera, że wcale się nie dziwię, że dostał za to nagrodę. Zaraz obok niego stoi cały personel kliniki kardio-chirurgicznej: Piotr Głowacki, Szymon Piotr Warszawski, Karolina Piechota i wielu innych też pokazujących wysoką klasę swoich umiejętności. Na uwagę zasługuje także Magdalena Czerwińska odgrywająca rolę żony Religi.

Palkowski w swoim filmie inteligentnie pomija zbędne tematy polityczne, które w tamtych czasach były dość istotne. Reżyser natomiast w dosadny sposób przedstawia rzeczywistość czasów PRL-u, które nadal nie są nam (młodym) do końca znane. Mimo tak poważnej tematyki jak i dookoła panującej śmierci produkcja cały czas bawi swoimi żartami jak i komicznymi scenami. Ciekawym rozwiązaniem okazuje się też wplecenie kadrów niczym z telewizji relacjonujących niektóre zdarzenia.

Nawiązując do tytułu recenzji odniosę się do bohatera, który marząc uczynić coś niesamowitego zapomniał o jednej z najważniejszych rzeczy. W ciągłym biegu na złamanie karku profesor Religa zagubił się w swojej ambicji i chęci dokonania czegoś wielkiego, wręcz niemożliwego jak na polskie realia. Miał zapał, którego wielu brakowało jednak to pokora okazała się kluczem do całości. Każdy z nas potrzebuje chwili wyciszenia i zadumy pozwalającej nam na spojrzenie na wszystko z praktycznie innej strony. Reżyser też to rozumie i dlatego w idealnie odmierzonych momentach wstawia takie sceny, aby zmusić także nas do własnej refleksji na dość poważne tematy. Może dlatego ten film jest tak wyjątkowy? Nie, na wyjątkowość obrazu Palkowskiego składa się wiele czynników, które sprawiają, że produkcja jest naprawdę warta zobaczenia i daje nam kolejny argument świadczący o coraz to lepszych filmach produkowanych przez Polskę.


Categories:
Show 0 Comments

Małe stłuczki

Dwie przyjaciółki zarabiają na likwidacji mieszkań po zmarłych osobach. Kiedy poznają Piotra, rozpoczną z nim dziwną grę.

gatunek: Obyczajowy
produkcja: Polska
reżyser: Aleksandra Gowin, Ireneusz Grzyb
scenariusz: Ireneusz Grzyb
czas: 1 godz. 18 min.
muzyka: Enchanted Hunters
zdjęcia: Ita Zbroniec-Zajt
rok produkcji: 2014
budżet: -
ocena: 6,8/10











 
Zawód: Samotność


W polskiej kinematografii pojawia się coraz więcej filmów, które nie są komediami romantycznymi i opowiadają z reguły ciekawe historie. Z tych wszystkich produkcji jesteśmy w stanie wyłowić kilka, które odstają lekko od tych czołowych i opowiadają się bardziej za Sundance'owym klimatem. Do tych wybrańców właśnie należy film "Małe stłuczki”.

Produkcja Aleksandry Gowin i Ireneusza Grzyba posiada nietuzinkową i bardzo tajemniczą fabułę, która czyni film specyficznym. Jest pociągająca i płynna, ale zarazem też wiele nie zdradza. Przez większość seansu pozostaje niedostępna i tylko od czasu do czasu ujawnia jakieś konkretne informacje. Idealnie wpisuje się (przynajmniej moim zdaniem, bo pewien nie jestem) w kino niezależne. Ma wiele cech charakteryzujących właśnie ten styl. Niestety historia, która z początku intryguje okazuje się w ogóle nie wykorzystana przez twórców, gdyż jest tylko powodem integracji całej trójki. Szkoda, bo rzeczywiście potencjał był ogromny.

Akcja filmu ma miejsce w Łodzi. Autorzy obrazu postanowili pokazać nam tę brzydszą część miasta, w której nie do końca jesteśmy w stanie się odnaleźć. Szara rzeczywistość, stare rozpadające się budynki, specyficzny wystrój wnętrz itp. Co jak co, ale to właśnie krajobraz i otoczenie w jakim poruszają się bohaterowie, buduje odpowiedni klimat, wzbogacający wartość przekazu. Nie jest to wcale jakieś nowatorskie rozwiązanie, jednak przy tym filmie sprawdza się fenomenalnie.

Postacie, które spotykamy na ekranie są świetnie zagrane przez Helenę Sujecką (Chce się żyć, Yuma), Agnieszkę Pawałkiewicz (Ranczo) i Szymona Czackiego. Naprawdę każdy z nich daje świetny popis swoich umiejętności, że aż miło patrzeć.

Gowin i Grzyb wykorzystali wiele ciekawych rozwiązań na polu wizualno-dźwiękowym  prezentując np. sceny z wykorzystaniem zdjęć. W "Małych stłuczkach" jesteśmy jeszcze w stanie zachwycić się jedną z najlepszych ścieżek dźwiękowych przygotowaną przez grupę Enchanted Hunters dającą naprawdę ogromny wkład w oryginalność produkcji. Pomimo smutnej i przygnębiającej aury twórcy są w stanie bez trudu przemycić wiele komizmu pomiędzy dialogi postaci i sprawić aby była lżejsza w odbiorze.

Wszystko jednak sprowadza się do tego, że każdy z bohaterów okazuje się być typem samotnika lubiącego i marzącego o całkiem innych rzeczach. Są to też osoby zagubione w życiu, które na pewnym etapie odcięły linkę łączącą je z innymi i teraz bardzo trudno im jest ją znaleźć. Nie wiadomo nawet czy wszyscy tego chcą? Są niczym snujące się cienie zapadłe w rutynie nie chcące niczego w swoim życiu zmienić. A może jednak ktoś się ośmieli zrobić krok do przodu? Nie jest to jedna z czołowych produkcji polskich, dlatego też tym bardziej trzeba ją zobaczyć i przekonać się co o niej będziemy sądzić. Mnie film zaskoczył i pomimo niewykorzystanego potencjału produkcję gorąco polecam.

Categories:
Show 2 Comments