.jpg)
15 stycznia 2009 roku cały świat był świadkiem „Cudu na rzece Hudson”, kiedy to kapitan „Sully” Sullenberger posadził uszkodzony samolot na zimnych wodach rzeki Hudson, ratując życie 155 osobom znajdującym się na pokładzie. Jednak, mimo że opinia publiczna i media głośno wychwalały Sully'ego za jego wyjątkowe umiejętności lotnicze, w czasie śledztwa zostały ujawnione fakty, które mogły zniszczyć jego reputację i karierę.
gatunek: Dramat, Biograficzny
produkcja: USA
reżyser: Clint Eastwood
scenariusz: Todd Komarnicki
czas: 2 godz. 10 min.
muzyka: Christian Jacob, Tierney Sutton Band
zdjęcia: Tom Sternrok produkcji: 2016
budżet: 60 milionów $
ocena: 7,0/10
Panie
pilocie dziura w samolocie
Historie z życia wzięte nie bez powodu są jednymi z najpopularniejszych jak i najchętniej wybieranych zarówno przez scenarzystów filmowych jak i widzów. Albowiem produkcje te nie tylko ukazują nam wydarzenia, które zdarzyły się naprawdę, ale również ludzi, którzy przyczynili się do wysławienia owego czynu. Tak było z Chrisem Kyle'm i tak samo jest z kapitanem Chesleyem Sullenbergerem w najnowszym filmie Clinta Eastwooda.
Słynny aktor i reżyser po ukazaniu nam życiorysu najskuteczniejszego snajpera w historii USA tym razem postanowił sięgnąć po nieco "nowsze" wydarzenie, a mianowicie zdecydował się opowiedzieć nam o cudzie na rzece Hudson. Owy cud wiąże się z awaryjnym lądowaniem samolotu na rzece Hudson, który zaraz po opuszczeniu lotniska stracił moc w obu silnikach. Gdyby nie rozsądne i zdecydowane działanie kapitana Sullyego nie moglibyśmy wspominać o sukcesie, a raczej o wielkiej katastrofie lotniczej. Reżyser już od pierwszych scen próbuje ukazać nam zmagania głównej postaci z wyborem jakiego dokonała oraz ze słusznością podjętej decyzji. Akcja produkcji rozpoczyna się już na drugi dzień po katastrofie, a tak ściślej mówiąc po udanym wodowaniu na rzece. Eastwood już na samym wstępie potrafi wprowadzić napięcie, dramaturgię oraz przeszywające uczucie nieuchronnej zagłady. Jednakże później zdecydowanie hamuje i pozwala całej opowieści obrać spokojniejszy ton. To zaskakujące z jaką łatwością reżyserowi przychodzi manewrowanie pomiędzy kolejnymi wydarzeniami ekranowymi, które na przemian są pełne dramaturgii jak i stoickiego spokoju. Fabuła obrazu koncentruje się na pierwszych kilku dniach po udanym wodowaniu jak i na dokładnym przedstawieniu całego zdarzenia, które przeszło do historii lotnictwa. To samo tyczy się się sposobu narracji, który został podzielony na ten spokojny i sielankowy odnoszący się do wydarzeń po katastrofie oraz na te pełne napięcia i niepokoju zdarzenia mające miejsce podczas awaryjnego lądowania. Prawdę mówiąc fabuła produkcji jest nieustannie rozdarta pomiędzy te dwa światy, które ciągle się przenikają, aby ukazać nam pełen obraz całego zajścia. Wydarzenia ekranowe są niezwykle intrygujące i potrafią nas niesamowicie zaintrygować przez co z wielką ochotą będziemy śledzić rozwój śledztwa w sprawie lądowania na rzece Hudson. Reżyser dobrze wie co jest godne naszej uwagi, a co lepiej przemilczeć dzięki czemu jego obraz zawiera jedynie niezbędne informacje. Twórca nie męczy nas niepotrzebnymi wątkami, ani zbyt rozwiniętym tłem obrazu. Już na samym początku definitywnie podkreśla, że skupi się wyłącznie na głównym bohaterze i bardzo konsekwentnie trzyma się swojej decyzji. Dopiero później mamy drugi plan, a na samym końcu jest tło, które bardzo zgrabnie dopełnia cały film. A więc po raz kolejny mamy ukazaną jednostkę, pojedynczego człowieka, który zasłużył się swoimi niezwykłymi umiejętnościami. Przede wszystkim była to zdolność zachowania zimnej krwi w krytycznej sytuacji oraz niesamowita precyzja i determinacja przy podejmowaniu jedynej i słusznej decyzji, która ocaliła wszystkich obecnych na pokładzie pasażerów. To nie jest wyczyn, którego dokonałby każdy przechodzeń mijający was na ulicy i reżyser wyraźnie to podkreśla. Ukazując nam przebieg śledztwa prowadzonego w sprawie wodowania lotu 1549 pokazuje, że coraz częściej zapominamy, że pomimo posiadania coraz to nowocześniejszych i sprytniejszych systemów jak i sprzętów do ich obsługi nadal potrzebny jest człowiek. Za sterami samolotów znajdują się ludzie, nie maszyny. I to właśnie oni podejmują najważniejsze decyzje. Są do tego specjalnie szkoleni. To nie jest rzecz, którą da się nauczyć maszynę (na razie). Clint Eastwood swoim filmem przypomina nam, że wszyscy jesteśmy ludźmi. A ludzie popełniają błędy. Taka jest nasza natura, że na złych rzeczach się uczymy. To tak zwany czynnik ludzki, o którym wspomina w filmie kapitan Sullenberger. Maszyny i symulacje to jedno. Człowiek to coś zupełnie innego. Wydaje się, że zaczynamy o tym coraz częściej zapominać, albowiem w ciągłym dążeniu do perfekcji odrzucamy możliwość, że możemy się potknąć lub zrobić zły krok. Najzwyczajniej w świcie pomylić się. I choć decyzja głównego bohatera okazała się słuszna nadal pozostaje niesmak całego procesu. Zachowanie organów badających wodowanie również pozostawia wiele do życzenia. Albowiem dla nich liczą się tylko straty i negatywy, a nie cała reszta. Zajrzenie za kulisy tej historii pozwala nam przekonać się jak było naprawdę. Niestety nie wszystko w najnowszej produkcji Eastwooda dobrze funkcjonuje. Jedną z jej wad jest już wcześniej wypomniana dwoistość fabuły, która na przemian zabiera nas w centrum katastrofy, albo na kilka godzin po zdarzeniu. Wszystko to sprawia, że wydarzenia ekranowe raz są intrygujące i wciągające, a raz spokojne i niezbyt ciekawe. To powoduje, że akcja produkcji jest strasznie nierówna przez co jej odbiór nie jest bezproblemowy oraz przyjemny. Ewidentnie zabrakło większej płynności i lekkości przy montażu danych scen. Dodatkowo umieszczone w obrazie retrospekcje wydają się być raczej zbędne. Nie wiem czy filmowi na dobre by nie wyszło gdyby zdecydowano się go zmontować na nowo. Źle nie jest, ale rewelacji też nie ma.
Jak już wcześniej wspomniałem "Sully" to teatr jednego aktora. W tym przypadku jest to świetny Tom Hanks jako kapitan Chesley "Sully" Sullenberger, który przeszedł do historii dzięki pomyślnemu wodowaniu na rzece Hudson. Jego bohater to pewny siebie, konsekwentny i wiarygodny człowiek, który ma głowę na karku i nie boi się podejmować trudnych decyzji. Do samego końca pozostaje wierny swoim przekonaniom i nie żałuje swojego czynu. Innymi słowy kolejny wzór do naśladowania. Zaraz za nim mamy Aarona Eckharta jako kapitana Jeffa Skilesa, Laurę Linney jako Lorraine Sullenberger oraz Ann Cuscak jako Donna Dent i Molly Hagan jako Doreen Welch. Obsada spisał się bez zarzutów.
Od strony technicznej produkcja prezentuje się całkiem nieźle. Głównie za sprawą świetnych zdjęć, które w odpowiednich momentach nadają produkcji lekkości i dynamizmu. Muzyka niestety wypada niemrawo tak samo jak klimat oraz montaż produkcji. Na pochwałę zasługują natomiast efekty specjalne.
"Sully" w reżyserii Clinta Eastwooda to poprawnie skonstruowane dzieło. Posiada ciekawą i wciągająca historię, porusza ważne zagadnienia oraz po raz kolejny ukazuje nam wzór do naśladowania. Niestety w tym wszystkim zagubił się niestety klimat produkcji, który jest bardzo zmienny. Powoduje to zamieszanie w produkcji przez co nie do końca można mówić o bezproblemowym i lekkim odbiorze. Oprócz tego akcja obrazu jest bardzo nierówna co dodatkowo wpływa na jego niekorzyść. Na szczęście film nadrabia aktorstwem oraz wartościowym przekazem. Niemniej jednak muszę przyznać, że jestem nieco rozczarowany tą produkcją. Spodziewałem się czegoś dużo lepszego.
