Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie to jeden z najważniejszych Festiwali muzyki filmowej w Europie i na świecie. Prezentuje muzykę tworzoną na potrzeby kina jak i telewizji oraz gier wideo. Wydarzenie to wyróżnia się śmiałą organizacją, innowacyjnością w sferze technologii dźwięku i obrazu, a także niesamowitą widowiskowością. Podczas festiwalu odbywają się retrospektywy i koncerty galowe, koncerty monograficzne oraz liczne wydarzenia poboczne jak wywiady czy też warsztaty. Zwieńczeniem każdej edycji jest symultaniczny pokaz filmu z muzyką na żywo. W tym roku przypada 10 jubileuszowa edycja. Czeka na nas mnóstwo atrakcji i dobrej muzyki.

10 Festiwal Muzyki Filmowej 2017, Dzień 3

Cinematic Piano / DANCE2CINEMA

Data: 19.05.2017

Godz: 20:00 / 22:00

Miejsce: Centrum Kongresowe ICE / Plac Jana Nowaka-Jeziorańskiego (przed Galerią Krakowską)




















Za nami kolejny dzień festiwalu, który odznaczył się niesamowicie zróżnicowaną tematyką. Z jednej strony mieliśmy kameralny występ z serii Cinematic Piano, a później czekała na nas impreza z Giorgio Moroderem i największymi jego hitami. Oczywiście nie mogło nas zabraknąć na obydwu wydarzeniach.

Tegorocznym gościem Cinematic Piano był słynny francuski pianista Jean Michel-Bernard, który rozpoczął swoją przygodę z muzyką, gdy skończył dwa lata. W wieku pięciu lat, posłano go do szkoły muzycznej. Następnymi krokami jego kariery było Bordeaux Conservatory i paryska Ecole Normale de Musique.  Z kinem i muzyką filmową zetknął się jeszcze w latach szkolnych, gdy jego przyjaciel próbował swych sił w dziedzinie animacji. Szybko rozpoczął pracę w telewizji, a następnie w studiu radiowym, jako dyrektor muzyczny programu L’Orieille en Coin. Pisał muzykę dla największych mistrzów kina, w tym dla laureatów Oscara Martina Scorsese i Michela Gondry’ego.

Koncert z udziałem Jeana Michela-Bernarda odbył się w teatralnej sali Krakowskiego Centrum Kongresowego ICE. W tej znacznie mniejszej przestrzeni artysta zaprezentował nam swoje wariacje słynnych motywów muzycznych z filmów francuskich takich jak między innymi: "Miłość od pierwszego wejrzenia", "Jak we śnie" czy "Wojna plemników", ale także motywy przewodnie z klasyków muzyki filmowej. W jego zestawieniu nie zabrakło Johna Williamsa ("E.T", "Lista Schindlera", "Indiana Jones", "Gwiezdne wojny"), Ennia Morricone ("Gott mit uns"), Philippe’a Sarde’a ("Okruchy życia"), Francisa Lai ("Żyć aby żyć"), Ryûichiego Sakamoto ("Wesołych świąt, pułkowniku Lawrence"), Bernarda Hermanna ("Taksówkarz"), Alexa Northa ("Spartakus") i Lalo Schifrina ("Mission Impossible", "Nieugięty Luke", "Czterej muszkieterowie", "Mannix"). Ponadto artysta wielokrotnie podczas koncertu wplatał w swoje wariacje wiele innych słynnych motywów muzycznych. Jak sam przyznał nieustannie eksperymentuje i stara się improwizować. Albowiem na tym polega jazz, który tak bardzo kocha. Na sam koniec koncertu artysta zaprezentował nam Fantazję Impromptu cis-moll Fryderyka Chopina. Oczywiście i tym razem nie obyło się bez jazzowej improwizacji. Gośćmi specjalnymi koncertu byli: żona Kimiko Ono (wokal), amerykańska flecistka Sara Andon i polski wiolonczelista Jan Stokłosa, którzy w wybranych utworach akompaniowali twórcy. Całe wydarzenie miało charakter bardzo kameralny. Dla tych, którzy są ciekawi koncertu Jeana Michela-Bernarda mamy dobrą wiadomość. Całość została nagrana i zostanie puszczona w następną środę na antenie radia RMF Classics o godz. 21:00.

Z kolei o godz. 22:00 na placu przed Galerią Krakowską rozpoczęło się DANCE2CINEMA: Midnight Express Party with Giorgio Moroder. Jest to całkowita nowość w programie festiwalu, której organizatorzy jeszcze nigdy nie próbowali. Jak sami wyznali na konferencji prasowej nie mieli pojęcia jak dokładnie może wyglądać całe wydarzenie.  Cieszyli się jednak niezmiernie, że Giorgio Moroder przyjął od nich zaproszenie na 10 urodziny Festiwalu Muzyki Filmowej. Jednakże pomimo wielu niewiadomych impreza wypadła rewelacyjnie.

Giorgio Moroder to trzykrotny laureat Oscara i czterokrotny zdobywca Złotego Globu oraz nagród Grammy. Jest on kompozytorem, DJ-em i producentem muzycznym włoskiego pochodzenia. To bardzo innowacyjny artysta, który wielokrotnie łamał konwenanse. To właśnie on wprowadził do muzyki filmowej syntezator jako instrument muzyczny i to on połączył muzykę pop z elektroniką i symfoniką filmową. Nie należy oczywiście zapomnieć o napisanych przez niego piosenkach filmowych takich jak: NeverEnding Story, Flashdance czy Take My Breath Away. Współpracował z takimi gwiazdami, jak Freddie Mercury, David Bowie, Limahl, Elton John, Donna Summer, Cher, Barbra Streisand, Kylie Minogue oraz Britney Spears. Po 30 latach przerwy powrócił na scenę muzyczną z nowymi siłami i pomysłami muzycznymi.

DANCE2CINEMA wystartowało o godz. 22:00 jednakże dosyć długo się rozkręcało. Nieco więcej widzów pojawiło się gdy po godzinie scenę przejęła Maria Sadowska. Z minuty na minutę na placu gromadziło się coraz więcej osób. W końcu przyszedł czas na gwiazdę wieczoru czyli Giorgio Morodera. Publiczność gorąco go przywitała, a on bez zwłoki rozpoczął puszczać nam swoje największe hity, ale nie tylko. Koncert posiadał bardzo pozytywny wydźwięk. Jestem pewien, że widzowie świetnie się bawili. Brawa również dla organizatora za to że całość przebiegła bardzo płynnie i bezproblemowo. Na sam koniec muszę pochwalić efekty świetlne, które naprawdę robiły wrażenie. Koniec końców całe wydarzenie zostało zorganizowane z niesamowitym rozmachem.

Już jutro o godz. 18:00 w Tauron Arenie Kraków odbędzie się uroczysta jubileuszowa gala muzyki filmowej pod tytułem: All is Film Music. Na koncercie same gwiazdy: Abel Korzeniowski, Howard Shore, Trevor Morris, Jan. A.P. Kaczmarek, Bryan Tyler oraz wielu wielu innych.

Galeria:


Playlista:

Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie to jeden z najważniejszych Festiwali muzyki filmowej w Europie i na świecie. Prezentuje muzykę tworzoną na potrzeby kina jak i telewizji oraz gier wideo. Wydarzenie to wyróżnia się śmiałą organizacją, innowacyjnością w sferze technologii dźwięku i obrazu, a także niesamowitą widowiskowością. Podczas festiwalu odbywają się retrospektywy i koncerty galowe, koncerty monograficzne oraz liczne wydarzenia poboczne jak wywiady czy też warsztaty. Zwieńczeniem każdej edycji jest symultaniczny pokaz filmu z muzyką na żywo. W tym roku przypada 10 jubileuszowa edycja. Czeka na nas mnóstwo atrakcji i dobrej muzyki.

10 Festiwal Muzyki Filmowej 2017, Dzień 2

Data: 18.05.2017

Godz: 19:00

Miejsce: Centrum Kongresowe ICE

Dzień drugi 10. Festiwalu Muzyki w Krakowie za nami. Cóż za emocje towarzyszyły nam  zeszłego wieczoru. Po rewelacyjnym otwarciu festiwalu koncertem Abla Korzeniowskiego, twórcy zaprezentowali nam pierwszy z dwóch obecnych na festiwalu filmów z muzyką na żywo. W tym roku wybrano klasykę gatunku fantasy czyli znaną prawie każdemu "Niekończącą się opowieść". Cóż to był za koncert!

Dzisiejszego dnia ponownie zgromadziliśmy się w Centrum Kongresowym ICE, aby zobaczyć światową premierę Niekończącej się opowieści z muzyką na żywo. To pierwszy taki koncert na świecie specjalnie na 10 urodziny. Pięć lat temu, ten sam skład przyjechał na 5. Festiwal Muzyki Filmowej, aby zaprezentować film Pachnidło z muzyką na żywo. Jak na razie przyjeżdżają do nas w same jubileusze. Czy więc ponownie zobaczymy ich dopiero na 15 urodzinach festiwalu? Mamy nadzieję, że nie, albowiem wczorajszy koncert pokazał nam, że zdecydowanie częściej chcielibyśmy ich gościć. 

Z muzyką filmową do Niekończącej się opowieści wiąże się ciekawa historia. Otóż oryginalne motywy muzyczne do produkcji napisał Klaus Doldinger (81 lat), który był gościem specjalnym koncertu. Była to wykonana w pełni przez orkiestrę muzyka, która posiadała w sobie mrok, tajemnicę i grozę. "Niekończąca się opowieść" to niemiecko-amerykańska koprodukcja na podstawie książki Michaela Ende. Naturalnie więc film trafił do kin w USA. Niestety ścieżka dźwiękowa pana Doldingera nie dotarła już za ocean. Przynajmniej w nienaruszonej formie. Albowiem kompozycje jako tako brzmiały podobnie, jednakże brak im było głębi orkiestralnej wersji niemieckiej. Soundtrack Doldingera przerobił słynny Giorgio Moroder, który poprzez liczne techno-popowe wstawki idealnie przerobił muzykę, aby wpasowywała się w neonowy klimat lat 80-tych. A więc istnieją dwie wersje muzyki filmowej do "Niekończącej się opowieści". Z którą z nich oglądaliście tą słynną opowieść? Podejrzewam, że z wersją amerykańską, albowiem była ona dużo bardziej popularna. To właśnie wersja zza oceanu posiada we wstępie słynną do dziś piosenkę Limahla pt: The NeverEnding Story. Niemiecki oryginał jej nie posiada. A więc zakładam, że już na 100% wiecie, którą wersję oglądaliście. Jednakże wbrew wielkiej popularności muzyki Morodera na wczorajszym koncercie po raz pierwszy zabrzmiała oryginalna muzyka Klausa Doldingera w całości wykonana przez orkiestrę symfoniczną. Sam kompozytor wyznał, że po raz pierwszy słyszy całą muzykę do filmu na żywo. 33 lata po premierze obrazu. A więc FMF, rzeczywiście spełnia marzenia.

Film został wyświetlony na dużym ekranie w sali głównej Centum Kongresowego ICE. Była to specjalna wersja filmu, odnowiona cyfrowo specjalnie na 10 urodziny festiwalu. Muzykę do filmu fenomenalnie wykonała grupa, w której skład weszli: Sinfonietta Cracovia, Cracow Singers i maestro Christian Schumann. W trakcie koncertu nie było przerwy. Kiedy w końcu rozpoczęła się projekcja filmu muzycy rozpoczęli swój występ. A kiedy, w końcu zabrzmiały pierwsze dźwięki kompozycji pana Doldingera salę wypełniły groza i mrok. Obraz nabrał niesamowitej powagi i majestatyczności. Takiego efektu nie da się zaobserwować w wersji amerykańskiej. Seans ten był dowodem na to, że muzyka ma ogromne znaczenie na wydźwięk produkcji filmowych. Niekończąca się opowieść posiadająca dwie bardzo odrębne ścieżki dźwiękowe jest tego najlepszym przykładem. Od razu widać zmianę klimatu, da się również zaobserwować ciągle rosnące napięcie, grozę i mrok. To coś całkiem nowego. Opowieść z miejsca przyjmuje dużo poważniejszy i głębszy wydźwięk przez co potrafi wywrzeć na nas jeszcze większe wrażenie. Coś wspaniałego. Na sam koniec koncertu na scenie pojawił się sam Klaus Doldinger, który dał popis gry na saksofonie (artysta należy do grupy jazzowej o nazwie Passport).

Wykonawcy otrzymali gorące brawa, które trwały dobre pięć minut, albo nawet więcej. Nic w tym dziwnego, albowiem koncert wypadł wprost rewelacyjnie. Ciężka praca całego zespołu opłaciła się. Dostarczono nam wspaniały koncert muzyki filmowej do "Niekończącej się opowieści". 

Już jutro o godz. 20:00 również w centrum Kongresowym ICE odbędzie się koncert Cinematic Piano, którego gościem będzie Jean-Michel Bernard. Natomiast o godz. 22:00 na Placu Jana Nowaka-Jeziorańskiego (przed Galerią Krakowską) odbędzie się Dance2Cinema: Midnight Express Party with Giorgio Moroder. Wstęp wolny. Serdecznie zapraszamy. Szykuje się niezapomniana impreza z "ojcem" muzyki disco.

Galeria:

Playlista:

Riverdale to projekt oparty na komiksach wydawnictwa Archie Comics. Akcja dzieje się we współczesności i skupia się na znanych postaciach: Archiem, Betty, Jugheadzie i Veronice oraz ich przyjaciołach. Serial odkrywa przed widzami surrealizm małomiasteczkowego życia i skupia się na mroku i dziwactwach skrytych za fasadą zwyczajności.

Małe miasto, wielkie sekrety

Dzisiejszy rynek seriali jest tak zróżnicowany pod względem jakości oraz treści, że dosłownie każdy znajdzie idealną propozycję dla siebie. Jednakże pomimo tej bogatej biblioteki wielu użytkowników najwyraźniej doskwierał brak porządnej "teen dramy" o perypetiach nastolatków. Naprzeciw wyszła im stacja cw, która wyprodukowała serial "Riverdale" na podstawie komiksu. Chyba nikt nie spodziewał się, że serial zdobędzie tak dużą widownię. Jednakże, w czym tkwi sukces tego serialu i co czyni go tak chętnie oglądanym?

Riverdale to niewielkie miasteczko, w którym żyją bohaterowie naszego serialu. To nastolatkowie chodzący do liceum, którzy na pierwszy rzut oka niczym szczególnym się nie wyróżniają. Jednakże jak się później okazuje, każdy z nich musi się samodzielnie mierzyć z jakimś problemem. Ponadto w mieście doszło do strasznego morderstwa, które wstrząsło fasadami spokojnej mieściny. Jak potoczą się losy naszych bohaterów oraz czy na jednym zabójstwie się skończy? Do serialu przyciągnęły mnie dwie rzeczy. Po pierwsze były to pozytywne opinie, jakie usłyszałem (całkiem sporo) oraz kryminalna zagadka. Serialu nie oglądałem od początku, ale jak już zacząłem, to bardzo szybko się wkręciłem. Nie będę ukrywać, że produkcja posiada w sobie specyficzny rodzaj magnetyzmu. Nie wiem dokładnie, na jakiej zasadzie działa, jednakże mogę powiedzieć, że to, co nas do produkcji przyciąga to tajemnica oraz perypetie bohaterów. Oczywiście dla każdego te wartości mogą być naprzemienne, jednakże dla mnie osobiście to sprawa kryminalna okazał się bardziej intrygująca. Muszę pochwalić twórców za to, że udało im się z powodzeniem opowiedzieć tak skrupulatnie utkaną intrygę. Wątek morderstwa w pierwszym sezonie zdecydowanie wysuwa się na prowadzenie i jest najważniejszym elementem całej opowieści. Dopiero za nim otrzymujemy całą masę bohaterów oraz ich perypetii, które jak wiadomo, wypadają raz lepiej, a raz gorzej. Ale tym zajmiemy się później. Najpierw skupimy się na pierwszoplanowej intrydze. Ta zaś z kolei potrafi nas niesamowicie zaintrygować, wciągnąć oraz zmusić do dalszego oglądania serialu. Nawet gdy mamy już dość któregoś z bohaterów (Archie) oraz dosłownie nie potrafimy znieść jego śpiewu. Wątek ten skutecznie przyciąga nas przed ekran telewizora/laptopa, by z odcinka na odcinek przybliżyć się do rozwiązania tajemnicy. Najlepsze w tym wszystkim jest to, że nie jest to takie oczywiste. Muszę przyznać, że jestem pozytywnie zaskoczony faktem, że cała ta maskarada nie rozwiązała się sama, jak to zwykle bywa w słabo napisanych oraz do bólu przewidywalnych serialach. "Riverdale" o dziwo taki się nie okazał. No może po części, ale to już zawsze coś. Przede wszystkim twórcom udało się bardzo dokładnie i konsekwentnie poprowadzić tę tajemniczą intrygę, dzięki czemu oglądając serial, mamy wrażenie, że wszystko się ze sobą przysłowiowo "klei" i nie posiada żadnych dziur logicznych. Takim oto sposobem całość zaskakująco płynnie brnie do przodu i stara się odnaleźć sprawcę brutalnego mordu. Oczywiście twórcy zadbali o to, by nie było to takie łatwe. Na każdym kroku próbują nas zmylić fałszywymi tropami, aby jeszcze lepiej ukryć rozwiązanie całej tajemnicy. Oczywiście, jeśli oglądacie uważnie to gdzieś tak w połowie serialu uda wam się wytypować potencjalnych podejrzanych, a gdy będziecie już bliżej końca, to tylko skreślicie niepasujące osoby z waszej listy. Tak więc da się na rozwiązanie wpaść zawczasu, ale tak jak piszę, nie jest to takie oczywiste. Głównie ze względu na to, że twórcy do ostatniej chwili rzucają nam jakieś fałszywe poszlaki. Większość z nich jest tak szalona, że nie sposób wręcz w nie uwierzyć, albowiem gdy zaczniemy rozkładać całość na czynniki pierwsze, zaraz wyjdzie, że nie mają żadnego sensu. Jednakże są też i takie, które skutecznie potrafią nas zbić z tropu na dłuższą chwilę. Koniec końców wszystko wychodzi na jaw i cały wątek zamyka się w satysfakcjonujący sposób. Miewa kilka potknięć, ale jak na tego typu serial i tak wypada wzorowo. Co innego można powiedzieć o perypetiach bohaterów, które mają się raz lepiej, a raz gorzej. Co ciekawe serial znajduje czas nie tylko dla samych nastolatków, ale również dla ich rodziców. Takim oto sposobem powiększa dwukrotnie swoją fabułę. O dziwo twórcom udaje się rewelacyjnie podzielić czas ekranowy między wszystkimi na tyle, aby w dostateczny sposób nakreślić historię każdego z nich. Natomiast jeśli chodzi o same perypetie, to jest dosyć dziwnie. No ale w sumie czego się spodziewałem po amerykańskim serialu? Nie ta rzeczywistość i nie te realia. Być może dlatego niektóre wątki są dla mnie tak dziwne, tak głupie lub tak nieprawdopodobne, że czasem nawet ciężko je przełknąć. Jakby się nad tym chwilę zastanowić to jest tutaj dosłownie wszystko. Rodzinne tajemnice, wredne dziewczyny, uczeń umawiający się z nauczycielką, klasztor sióstr jakiegoś chorego miłosierdzia, bezdomny/niebezdomny uczeń, gangi motocyklowe, szemrane interesy, morderstwo oraz wiele innych. Nie zapominając o tym, że każdy bohater w tym serialu jest ładny, dobrze ubrany i w pewien sposób wyidealizowany. A samo "Riverdale" jest niczym miasteczko marzeń, w którym wszystko zawsze (prawie zawsze) było w jak najlepszym porządku. Oczywiście do czasu morderstwa, które wszystko rujnuje. Nie wiem jak wy, ale ja takiej konwencji w ogóle nie kupuję. Toleruję ją, bo nie mam innego wyjścia, ale nie jestem z niej bynajmniej zadowolony. Jednakże koniec końców muszę przyznać, ze serial pomimo swoich "dziwactw" ogląda się bardzo przyjemnie. Bez rewelacji, ale to i tak pewnego rodzaju sukces.

Postaci w serialu to tak jak już wspomniałem ładnie ubrane, pięknie wyglądające sylwetki, które zamiast odzwierciedlać jakiekolwiek realia, serwują nam niestrawną idealizację. Ale jak to przełkniemy bądź też będziemy zdolni tolerować, to okaże się, że da się czerpać z seansu przyjemność. Problem w tym, że niektóre perypetie postaci ogląda się dobrze, a inne już nie. Bohaterowie to głównie nastolatkowie a ich perypetie to druga najważniejsza część serialu. Są więc tacy jak Betty czy Jughead, którzy wyglądają na całkiem rozsądnych, ale jest także Veronica i Archie, którzy zdają się poniekąd żyć w swoim świecie. Szczególnie Archie, który jest najbardziej nierozgarniętą postacią z całego serialu. Nie wie, czego chce, jest strasznie nijaki oraz popełnia strasznie głupie i idiotyczne błędy. Oglądanie go na ekranie nieprzerwanie wywołuje "facepalma" (przykładanie ręki do czoła w akcie dezaprobaty i braku sił do skali żenady) co po pewnym czasie skłania nas do poważnych dywagacji na temat tego, czy aby postać ta jest zdrowa umysłowo. Oprócz tego mamy szkolną zdzirę (klasyk) i jej minionki, licealny zespół czarnoskórych dziewczyn o wdzięcznej nazwie PussyCats (bo czemu nie!) oraz jedynego w szkole geja (a przynajmniej o jednym wiemy), na którego twórcy nie mają pomysłu. Ale fajnie, że jest. Nikt nie jest pokrzywdzony. W obsadzie znaleźli się między innymi: K.J. Apa, Cole Sprouse (tak to jest Cody z "Nie ma to jak hotel" tylko ma czarne włosy), Lili Reinhart, Camila Mendes, Madelaine Petsch i Casey Cott.

Od strony technicznej serial prezentuje się bardzo dobrze. Przyzwoite zdjęcia, ciekawa muzyka oraz dobre scenografie. Do tego dochodzą jeszcze kostiumy, charakteryzacja i specyficzny klimat serialu.

"Riverdale" w mgnieniu okaz okazało się hitem, a więc kolejny sezon to była czysta formalność. Sam muszę przyznać, że serial ogląda się dobrze. Potrafi zaintrygować i wciągnąć swą tajemniczą intrygą, która jest całkiem nieźle skonstruowana. Trochę gorzej wypadają perypetie postaci oraz świat przedstawiony, ale jak już wspominałem, da się wytrzymać. Koniec końców i tak jest całkiem nieźle. A więc jak na razie z miłą chęcią powrócę do Riverdale.

Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie to jeden z najważniejszych Festiwali muzyki filmowej w Europie i na świecie. Prezentuje muzykę tworzoną na potrzeby kina jak i telewizji oraz gier wideo. Wydarzenie to wyróżnia się śmiałą organizacją, innowacyjnością w sferze technologii dźwięku i obrazu, a także niesamowitą widowiskowością. Podczas festiwalu odbywają się retrospektywy i koncerty galowe, koncerty monograficzne oraz liczne wydarzenia poboczne jak wywiady czy też warsztaty. Zwieńczeniem każdej edycji jest symultaniczny pokaz filmu z muzyką na żywo. W tym roku przypada 10 jubileuszowa edycja. Czeka na nas mnóstwo atrakcji i dobrej muzyki.

10 Festiwal Muzyki Filmowej 2017, Dzień 1

Data: 17.05.2017
Godz: 20:00
Miejsce: Centrum Kongresowe ICE

Muzyka Abla Korzeniowskiego

10. Festiwal Muzyki Filmowej w Krakowie wystartował z przytupem. Przed nami cała masa niezapomnianych wrażeń i wspaniałych koncertów z udziałem najsłynniejszych gwiazd. Inauguracja festiwalu miała miejsce w Centrum Kongresowym ICE tuż przed solowym występem jednego z najsłynniejszych polskich kompozytorów muzyki filmowej na świecie. Mowa oczywiście o Ablu Korzeniowskim. Koncert ten oficjalnie rozpoczął tygodniową celebrację muzyki filmowej.

Dla tych, którzy jeszcze nie wiedzą Abel Korzeniowski urodził się i wychował w Krakowie. Ukończył tutaj także studia muzyczne. Już od dziecka był zafascynowany kinem. Pierwsze ścieżki dźwiękowe skomponował do polskich filmów takich jak: "Anioł w Krakowie", "Pogoda na jutro" czy "Duże zwierzę". W pogoni za wielkimi marzeniami wraz z żoną Miną (także kompozytorką) w 2006 roku przeprowadził się do Los Angeles. Tak rozpoczęła się jego kariera w Hollywood.

Koncert Abla Korzeniowskiego o tytule "The Music of Abel Korzeniowski" rozpoczął się około godz. 20:00 w Centrum Kongresowym ICE niedaleko podnóża Wawelu. Na sam początek organizatorzy wygłosili kilka zdań w ramach wstępu. Następnie podziękowano partnerom oraz sponsorom. Niedługo później na scenie pojawił się Prezydent Miasta Krakowa prof. Jacek Majchrowski. Wygłosił krótkie przemówienie, na temat istoty samego festiwalu, a także zapowiedział pierwszego gościa jubileuszowej gali. Ponadto wręczył on Ablu Korzeniowskiemu klucze do miasta, aby ten częściej pojawiał się w swoim rodzinnym mieście. Ten bardzo miły gest kompozytor skwitował zabawną anegdotą ze swojego dzieciństwa i słowami "Mamo, tato, dostałem klucze do miasta". Po dokończeniu formalności mikrofon powędrował do Abla Korzeniowskiego, który od tego momentu był gospodarzem całego koncertu.

Kiedy widownia zapełniła się niemal po brzegi rozpoczął się jeden z najwspanialszych koncertów na jakich miałem okazję być. Prostota, geniusz i moc. W tych trzech sowach można by podsumować ten koncert. Albowiem było to połączenie nieskrępowanej i bardzo pogodnej osoby kompozytora wraz jego genialną i przeszywającą muzyką, która zachwyciła wszystkich uczestników swoją mocą i niesamowitym urokiem. Jednakże wydarzenie to nie tylko okazało się wspaniałym przeżyciem dla widowni, ale także dla samego kompozytora, który po raz pierwszy miał okazję zaprezentować swoje dokonania w specjalnie dedykowanym dla niego koncercie.

"Przez cały ten czas marzyłem jeszcze o jednym – o koncercie monograficznym z moją muzyką, który mógłbym poprowadzić osobiście. To coś niesamowitego, móc zadyrygować własnymi utworami, z tak wspaniałą orkiestrą, do tego jeszcze w ramach inauguracji FMF! Jestem ogromnie szczęśliwy, że miałem taką możliwość. Od czasu trasy koncertowej z Patricią Kaas i zaaranżowanymi przeze mnie piosenkami Edith Piaf zdecydowanie wolę słuchać mojej muzyki z dyrygenckiego podium niż z widowni, choć wiadomo, że stres jest ogromny, a odpowiedzialność jeszcze większa" – mówił bohater wieczoru po zejściu ze sceny, w wypełnionej po brzegi Sali Audytoryjnej ICE Kraków.

A więc jak widać wczorajszego wieczoru spełniło się więcej niż jedno marzenie. Nie byłoby to jednak możliwe bez pomocy Orkiestry Akademii Beethovenowskiej oraz solistów - Piotra Tarcholika (skrzypce), Krzysztofa Książka (fortepian), Michała Dąbka (wiolonczela) oraz Marty Czepielowskiej (altówka). Wczorajszego wieczoru mieliśmy szansę usłyszeć owoce ich kilkumiesięcznej i bardzo intensywnej pracy włożonej w przygotowanie tego wydarzenia. Koncert otworzyły kompozycje z rewelacyjnego serialu Johna Logana o tytule: "Dom Grozy". Salę ogarnął mrok i ciężkie brzmienia kiedy zagrano nam Demimonde, Poison, The Mother of Evil czy The Master. Jednakże każdy kto oglądał serial wie, że to nie tylko tajemnica i mrok. To wiele więcej. A więc na sali zabrzmiały również wspaniałe Street.Horse.Smell.Candle, Welcome To The Grand Guignol, Ethan's Waltz, Ghost Waltz, niesamowicie poruszające Joan Clayton i piękne Be True. W sali zabrzmiała muzyka ze wszystkich sezonów serialu i muszę przyznać, że dobór utworów był naprawdę rewelacyjny. Po bardzo długiej i wspaniałej przygodzie z "Domem Grozy" przeszliśmy do "Romea i Julii". Zaprezentowano nam przepiękne i poruszające kompozycje takie jak A Thousand Times Good Night, Forbidden Love, Juliet's Dream i Come, Gentle Night. Na tym zakończyła się pierwsza część koncertu. Po kilkunastu minutowej przerwie powróciliśmy na salę, aby wsłuchać się w muzykę z najnowszej produkcji Toma Forda "Zwierzęta nocy". Widownia nie ukrywała, że czekała na ten moment z utęsknieniem. Ścieżka dźwiękowa do "Zwierząt nocy" jest przede wszystkim niesamowicie mroczna, niespokojna i do głębi przeszywająca. Zaprezentowano nam utwory takie jak Wayward Sisters, fenomenalne Off the Road, The Field oraz pozostawiające w letargu Table For Two. Następnie powróciliśmy do pierwszego wielkiego sukcesu kompozytora czyli "Samotnego mężczyzny". Ta wspaniała ścieżka dźwiękowa również została skomponowana do filmu Toma Forda. Zaprezentowano nam Stillness of Mind, Daydreams, Swimming oraz Sunset. Później przeszliśmy do "W.E Królewskiego romansu" Madonny opowiadającego o losach brytyjskiego monarchy, który abdykował z tronu, albowiem zakochał się w rozwódce. Salę wypełniły więc kompozycje takie jak  Charms, I Will Folow You, Abdication oraz Evgeni's Waltz, które jak wyznał kompozytor zostało skomponowane dla jego prawdziwej miłości, żony Miny Korzeniowskiej. Na sam koniec zaprezentowano nam muzykę z filmu "Ucieczka do jutra". Jak przyznał Abel Korzeniowski to najdziwniejszy film do jakiego miał okazję napisać muzykę. Zagrano nam więc Gates of Tomorrow i Grand Finale. Na kompozytora, orkiestrę oraz solistów czekały owacje na stojąco. Wręczono również artystom kwiaty. Oklaski trwały wystarczająco długo, aby twórcy zgodzili się na bis. Jeszcze raz zaprezentowano nam więc Ethan's Waltz z "Domu Grozy".

Podczas całego koncertu towarzyszyła nam fenomenalna atmosfera. Abel Korzeniowski natomiast oprócz wielkiego talentu posiada również dużo uroku osobistego i pozytywnej energii dzięki czemu idealnie sprawdził się w roli prowadzącego.  To że jest on słynną osobistością w świecie muzyki filmowej świadczy chociażby liczba gości oraz ich różnorodna narodowość. Najwięcej było oczywiście polaków, ale na sali znaleźli się również obywatele Niemiec, Wielkiej Brytanii, a nawet Szwecji. "Obiecuję, że zrobię użytek z kluczy do Miasta, które dzisiaj dostałem. Postaram się przyjeżdżać częściej!" – zapowiedział ze sceny muzyk. Trzymamy go za słowo.

Pierwszy dzień festiwalu okazał się niesamowitą niespodzianką. Monograficzny koncert Abla Korzeniowskiego był strzałem w dziesiątkę i zdecydowanie będzie jednym z najbardziej pamiętnych wydarzeń tej jubileuszowej edycji. A to dopiero początek. Już jutro o godz. 19:00 ponownie w Centrum Kongresowym ICE czeka na nas światowa premiera "Niekończącej się opowieści" z muzyką na żywo.

Dla tych, którzy nie mogli uczestniczyć w koncercie, oraz dla tych, którzy pragną jeszcze raz posłuchać utworów prezentowanych na wydarzeniu, organizator utworzył specjalną playlistę w serwisie Spotify. Miłego słuchania.

Galeria:

Playlista:

Historia byłego agenta do zadań specjalnych, mężczyzny pełnego sprzeczności, zagubionego, na krawędzi autodestrukcji. Widział już prawie wszystko, a prześladujące go wspomnienia sprawiają, że chciałby, aby świat o nim zapomniał. Jednak gdy zaginie pewna nastolatka, podejmie się jej odnalezienia. Wkrótce przekona się, że w jego misji nic nie jest tym, czym się wydaje. Gotowy na wszystko, by uratować dziewczynę, niespodziewanie otrzyma szansę ocalenia samego siebie.

Najlepszy przyjaciel najgorszym wrogiem

Wes Anderson to reżyser, którego twórczość niesamowicie do mnie przemawia. Jest tak niesamowicie urzekająca, że wręcz nie sposób jej odmówić uroku. Ma w sobie pierwiastek dziwności, ale także niesamowitej precyzji i skrupulatności. Jego dzieła za każdym razem do mnie trafiają na czele z fenomenalnym "Grand Budapest Hotelem" przez "Kochanków z księżyca" aż po "Pociąg do Darjeeling". Teraz twórca powraca z kolejną w swojej karierze animacją. Czy ona również jest dobra?

Psy chorują na dziwny rodzaj przeziębienia. Burmistrz Megasaki postanawia wysłać wszystkie psy na "wyspę śmieci", aby zażegnać kryzys. Jednakże Atari bardzo tęskni za swoim pupilem i postanawia samodzielnie wyruszyć na wyspę by go odnaleźć. Tam trafia na grupkę przyjaznych psów, które pomagają mu odnaleźć zgubionego przyjaciela. Wes Anderon po raz kolejny powraca w świat animacji, jednakże tym razem opowiada o psach. Jego film w całości powstał za pomocą specjalnie skonstruowanych lalek, które posiadają niezwykle charakterystyczny wygląd. Takim oto sposobem twórca od razu nadaje swojej animacji wyjątkowego charakteru. Ale co dalej? Produkcję otwiera zdecydowanie za długi wstęp, który niestety może nas nieco zmęczyć. Twórca ze szczegółami wprowadza nas w skomplikowaną narrację losu wszystkich psów, jednakże zapomina, że oprócz wyłuszczenia wszystkich faktów nie należy zapominać również o polocie. W końcu na samym wstępnie przydałoby się nas zaintrygować całą opowieścią, nieprawdaż? Na szczęście jak już przejdziemy do głównego wątku fabuły, film w końcu się rozkręca. Nie na długo, ale jednak. Filmowa opowieść to przede wszystkim podróż w poszukiwaniu prawdziwego przyjaciela, manifestacja odwagi, miłości i poświęcenia dla jednostki, którą nie jest człowiek, tylko pies, a także historia o tym, jak powstała ta niesamowita więź między psami a ludźmi. Anderson bardzo ciekawie i bezbłędnie wprowadza wszystkie te wątki do fabuły, niestety ma problem z ich dokładnym przedstawieniem. Jego narracja często rozmywa bądź też przyćmiewa sprawy, które chce poruszyć, przez co nie czuć ich pełnego emocjonalnego wydźwięku. Sam jestem zaskoczony, że to mówię, ale "Wyspa psów" jest zaskakująco surowa pod względem ekranowych emocji. Zarówno jeśli chodzi o fabułę, jak i losy poszczególnych bohaterów. Jest przyjemnie i urokliwie, ale pusto. Fabuła napędzana jest kolejnymi zwrotami akcji, które pchną machinę do przodu, ale mają problem, by zaciekawić nas w międzyczasie. Natomiast bohaterowie pomimo dokładnego nakreślenia dalej okazują się dla nas mało interesujący. W tym wypadku naprawdę ciężko przejąć się ich losem. To spore zaskoczenie biorąc pod uwagę jego poprzednie dokonania. Ponadto twórca zalewa obraz niezliczoną ilością wątków pobocznych i retrospekcji, które skutecznie zapychają czas ekranowy, ale równie skutecznie spowalniają i tak powolną już akcję oraz całkiem odciągają nas od głównego wątku. I choć trafność ukazywanej historii jest słuszna i wartościowa to niestety nie sposób się wyłącznie na niej skupić, albowiem reszta skutecznie nas do tego zniechęca. Jest po prostu średnio ciekawie czy też dosyć nudo. Mówcie, jak chcecie, jednakże prawda jest taka, że szału nie ma. Ponadto produkcja jest wypełniona masą dialogów, które po dłuższym czasie zaczynają nas męczyć i przytłaczać. A dałoby się przecież tę historię opowiedzieć bez ich zbędnego nadużywania.

To, co w filmie robi prawdziwe wrażenie to niesamowita strona techniczna. To właśnie ona sprawia nam największą frajdę i wywołuje największe zachwyty. Specjalnie stworzone lalki mają w sobie coś nieszablonowego i wręcz karykaturalnego, przez co cały film zawdzięcza im swoją niesamowitą charyzmę. Niezapomnianych wrażeń dostarcza również fenomenalna scenografia, która zdecydowanie wybija się ponad wszystko. Na sam koniec zostają: rewelacyjny klimat obrazu, ciekawa i klimatyczna muzyka oraz specyficzny Anderson'owski humor.

Niestety koniec końców z "Wyspy psów" wychodzi się raczej rozczarowanym. Anderson po raz kolejny zachwyca nas stroną wizualną i techniczną, ale niestety zaskakująco polega na samej treści. Do tego całość opowiedziana jest bez emocji i polotu, natomiast wplecione w fabułę motywy tracą z czasem na sile i gubią się pod grubą warstwą dialogów. I choć ich obecność, jak i sama treść jest słuszna, to niestety trzeba się nieźle natrudzić, by je z niej wydobyć. Mogło być znacznie lepiej.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Historia byłego agenta do zadań specjalnych, mężczyzny pełnego sprzeczności, zagubionego, na krawędzi autodestrukcji. Widział już prawie wszystko, a prześladujące go wspomnienia sprawiają, że chciałby, aby świat o nim zapomniał. Jednak gdy zaginie pewna nastolatka, podejmie się jej odnalezienia. Wkrótce przekona się, że w jego misji nic nie jest tym, czym się wydaje. Gotowy na wszystko, by uratować dziewczynę, niespodziewanie otrzyma szansę ocalenia samego siebie.

Egzystencjalna rzeź

Wydawać by się mogło, że widzieliśmy już wszystko i dosłownie niewiele jest nas w stanie zaskoczyć. Tak jakbyśmy rozgryźli już wszystkie pomysły i zabiegi artystów i byli w stanie je wszystkie przewidzieć przed samym seansem. Całe szczęście, że to nie jest prawda, albowiem byłby to definitywny koniec kina. Takim oto sposobem na naszych kinach gości nietypowe dzieło od nietypowej artystki. Ciekawi? Słusznie.

Joe to, były agent do zadań specjalnych, który trudzi się wykonywaniem krwawych zadań bogatych klientów. Pewnego dnia dostaje zadanie, które niespodziewanie zaburzy jego dotychczasowe życie. Jak poradzi sobie z tym nasz bohater? Lynne Ramsay dała nam się poznać od ciekawej i nietypowej strony przy "Musimy porozmawiać o Kevinie". Wraz ze swoim kolejnym pełnym metrażem kontynuuje tę wciągająca i nieoczywistą grę. Doprawdy nie wiem, jak jej się udaje tego dokonać, ale trzeba przyznać, że robi to wręcz perfekcyjnie. Już praktycznie od samego początku widać, że jej film będzie pod pewnym względem niezwykły. Im dalej w las tym coraz łatwiej nam jest wziąć to przekonanie za pewnik. Reżyserka świetnie otwiera swój film i z momentu jest w stanie nas zaintrygować ukazywanymi zdarzeniami. Natomiast totalne zahipnotyzowanie nas obrazem nie zajmuje jej dłużej niż 20 minut. Intryguje nas tajemnicą i mrokiem, a emocji dodaje przy krwawych i świetnie wyreżyserowanych jatkach. Sam pomysł na fabułę nie jest ani odkrywczy, ani przesadnie nowatorski. Widzieliśmy już to przecież wiele razy. Sukces Ramsay polega jednak na tym, że tę trochę wypatrzoną formułę łączy z innymi rozwiązaniami, dzięki czemu uzyskuje zaskakująco świeżą jakość, która wręcz poraża nas swoją treścią. Ponadto reżyserka zdecydowanie odbiega od samego mordobicia, na którym to właśnie skupia się cała reszta. Bardziej koncentruje się na postaciach oraz na ich osobistych problemach. Ponadto przybiera bardzo ciekawą formę narracji, która zdecydowanie wyróżnia jej film na tle całej reszty. Jak już wcześniej wspomniałem, fabuła potrafi niesłychanie szybko nas zafascynować i wciągnąć w wir zdarzeń, przez co nie będziemy w stanie nawet na chwilę odwrócić wzroku od ekranu. Jednakże to nasze zainteresowanie nie pochodzi z rozlewu krwi czy też jakiejś wartkiej akcji. Reżyserka przede wszystkim skupia się na bohaterach, a w szczególności na samym Joe, którego udaje jej się niesamowicie ciekawie wykreować. Natomiast sama opowieść okazuje się niesamowicie intrygująca, ciekawa i wciągająca. Angażuje nas od samego początku do końca. Zachwyca swoją niecodzienną narracją, ciekawymi zabiegami stylistycznymi oraz fenomenalnym połączeniem ze sobą kilku różnych gatunków, które tworzą zaskakująco spójną i urzekającą całość. Ponadto produkcja ta posiada w sobie ten wyjątkowy w swoim rodzaju magnetyzm, który wręcz unieruchamia nas na fotelu kinowym i nie pozwala gdziekolwiek się ruszyć. Obraz Ramsay posiada w sobie ten niesamowity hipnotyczny pierwiastek, który sprawia, że całą swoją uwagę poświęcamy wyłącznie produkcji, albowiem jesteśmy niesamowicie ciekawi i głodni dalszych zdarzeń. Czasami jest dziwnie, ekstrawagancko i niecodziennie, ale koniec końców wszystkie te zabiegi reżyserki wpisują się idealnie nie tylko w styl autorki oraz jej wersję historii, ale także w narzucony klimat i bohaterów. Innymi słowy, rewelacja.

W warstwie aktorskiej mamy do podziwiania kilka gwiazd, z których niezaprzeczalnym liderem jest Joaquin Phoenix. Aktor powraca po prawie dwóch latach przerwy i trzeba przyznać, że jego powrót jest fenomenalny. Phoenix rewelacyjnie wchodzi w skórę swojego bohatera i wręcz emanuje jego charakterem z każdej możliwej strony. Jest tajemniczy, niebezpieczny, ale także kochający i troskliwy. Jednakże przede wszystkim to postać z przeszłością i ścigającymi ją demonami. Im dalej w las, tym bardziej poznajemy historię naszego bohatera, a wraz z tym kolejne dramaty tej poturbowanej przez losy postaci. Jednakże Joe to przede wszystkim bohater z krwi i kości, którego motywacje, jak i dziwne zachowania są świetnie wyjaśnione. Koniec końców to fenomenalnie napisana i zagrana sylwetka, która łączy ze sobą trudy egzystencji i dramaty przeszłości wraz z porządną krwawą jatką. To lubię. Na ekranie w rolach drugoplanowych towarzyszą mu świetna Judith Roberts jako matka oraz równie olśniewająca Ekaterina Samsonov jako nieletnia ofiara, którą Joe musi uratować.

Najnowszy film Lynne Ramsay to nie tylko fabuła oraz bohaterowie. To także bogata i urzekająca oprawa audiowizualna, która w wielu momentach po prostu pozostawia nas bez słów. Fenomenalne zdjęcia Thomasa Townenda oraz przeszywająca muzyka Johnnyego Greenwooda tworzą zupełnie nowy, niesamowity świat, dzięki czemu produkcję tę tak rewelacyjnie się ogląda. Ponadto obraz posiada niesamowity klimat, mrok i grozę, ale także specyficzny rodzaj humoru. Jest wręcz idealnie.

"Nigdy cię tu nie było" to produkcja, która pomimo niepozornego wyglądu z pewnością zapadnie nam na długo w pamięci. To przeszywająca i niezwykle hipnotyzująca opowieść o trudach codzienności, gdy w życiu przeszło się tak wiele. To również niesamowita mieszanka rozmaitych form opowieści oraz gatunków, które w tej jednej produkcji rewelacyjnie się uzupełniają i stanowią więcej niż jedną całość. Dodajmy do tego fenomenalny klimat, wykończenie oraz niesamowite aktorstwo a otrzymamy obraz wręcz doskonały, który ogląda się jednym tchem. A na sam koniec zostajemy sami z przeszywającą muzyką i swoimi myślami. Nie dla wszystkich, ale zdecydowanie wart uwagi.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Spektakularne starcie na śmierć i życie, obejmujące cały świat bohaterów Marvel Studios. Avengersi ramię w ramię z superbohaterami muszą być gotowi poświęcić wszystko, jeśli chcą pokonać potężnego Thanosa, zanim jego plan zniszczenia obróci wszechświat w ruiny.

Marvel Playgroud 2.0

W dzisiejszych czasach nie sposób nie znać komiksowych widowisk. Gdzie by nie spojrzeć, tam atakują nas praktycznie z każdej strony. To zaskakujące biorąc pod uwagę, że 10 lat temu nikt nie przypuszczał takiego scenariusza. Nikt nawet nie ośmielił się tak pomyśleć. Teraz można powiedzieć, że Hollywood trzepie kasę głównie na filmach typu super hero. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że powoli tego rodzaju filmy są już pewnego rodzaju przesytem. A im więcej powstaje, tym bardziej nijakie się stają. Natomiast dostarczenie emocjonującego i dobrze napisanego widowiska okazuje się nie lada wyzwaniem. Szczególnie gdy masz zamiar wykorzystać 20+ postaci oraz rozsiać je po całym uniwersum. Czy niemożliwe jest możliwe? Na to pytanie odpowiadają nam bracia Russo "Wojną bez granic".

Spokojne życie dotychczasowych postaci Marvela zostaje przerwane przez niespodziewany najazd Thanosa, który poszukuje kamieni nieskończoności. Pragnie zdobyć je wszystkie, aby móc zaprowadzić równowagę w kosmosie. W tym celu chcą przeszkodzić mu Avengersi oraz nowo poznani superbohaterowie, którzy łączą siły, by pokonać wspólnego wroga. Jeszcze nigdy stawka nie była tak wysoka, a zagrożenie tak realne. Czy naszym herosom tym razem też uda się zwyciężyć? To bardzo ciekawe pytanie biorąc pod uwagę, że "Wojna bez granic" to tak naprawdę początek końca. Większość bohaterów znajduje się w stadium zakończonych trylogii bądź też praktycznie domkniętych wątków. Trzecia część "Avengersów" jest więc dla nich swoistym pożegnaniem z dotychczasowym uniwersum. Ale czy na pewno? Niczego nie zdradzę, mówiąc, że produkcja swoją akcję zawiązuje zaraz po wydarzeniach z "Ragnaroka" i jest jakby bezpośrednią ich kontynuacją. Oczywiście dla każdej postaci to całkiem odrębny moment w ich życiu, ale bardzo szybko ich plany ulegają zmianie, a nieznani dotąd bohaterowie muszą szybko zawiązać współpracę. Twórcy nie dają nam praktycznie żadnego wytchnienia i bez ogródek i zbędnych wstępów wprowadzają nas w główny wątek obrazu. W końcu nie trzeba już nikogo przedstawiać ani kreślić od początku jego wątku, albowiem wszystkich już dobrze znamy. I to będzie jeden z największych atutów całego obrazu. W końcu wszystkie poprzednie części uniwersum prowadziły właśnie do tego momentu. To widać już od pierwszych scen. Reżyserzy z powodzeniem wprowadzają tak liczną grupkę postaci i potrafią w momencie nawiązać między nimi interakcje. Mają świetne wyczucie stylu każdego z poszczególnych bohaterów, dzięki czemu udaje im się wpakować ich wszystkich do jednego pudełka i tak świetnie poprowadzić. Często przemycają znaki firmowe poszczególnych obrazów, co jednak nie zmienia jednak faktu, że "Wojna bez granic" pozostaje niesamowicie wyjątkowa w sowiej strukturze. Posiada własną tożsamość i nie próbuje naśladować niczego innego. Ponadto opowieść posiada swój styl i grację, co pozwala wszystkim postaciom po prostu robić swoje. Przy premierze filmu da się dostrzec jak bardzo potrzebna była "Wojna bohaterów", aby rozeznać się w sprawie więcej niż trzech bohaterów na ekranie. Ten zabieg się popłacił, albowiem twórcy z powodzeniem zaadaptowali ten schemat, jeszcze bardziej go udoskonalając, co pozwoliło im opowiedzieć losy praktycznie wszystkich obecnych postaci. Braciom Russo należy się uznanie za to, że byli w stanie ogarnąć tak duży nawał materiału oraz tak wiele bohaterów i jeszcze stworzyć z tego świetne widowisko. Udało im się tak rozdzielić czas ekranowy, że praktycznie żaden z superbohaterów nie może czuć się pokrzywdzony. Albowiem każdy z nich dostał wystarczającą ilość czasu. Ponadto twórcy bardzo ciekawie wymieszali ze sobą całą drużynę, dzięki czemu udało im się stworzyć całkiem nowe relacje między dotąd nieznającymi się bohaterami. Super ciekawie i niesamowicie gładko im to wyszło. Sama fabuła obrazu skupia się natomiast na postaci Thanosa oraz jego pragnieniu równowagi we wszechświecie. Każdy superbohater ma jednak inne zadanie, plan bądź pomysł jak go pokonać. Wszyscy działają na różnych frontach i starają się dokonać niemożliwego. Oczywiście niektóre z tych wątków wypadają ciekawiej niż reszta, ale tak naprawdę są to niewielkie różnice, albowiem każdy z nich ma nam coś do zaoferowania. Produkcja nie posiada żadnego wstępu, przez co od razu zabiera się do roboty i uruchamia lawinę zdarzeń. Przez taki obrót spraw praktycznie cały czas na ekranie coś się dzieje. Twórcy tylko czasami pozwalają produkcji na chwilę zwolnić, aby przygotować nas na kolejne niesamowitości. Jest niesłychanie dynamicznie i wciągająco, ale bynajmniej nie kosztem wartości samej opowieści. Ta natomiast nie pozwala nam o sobie zapomnieć nawet podczas krwawej jatki. Tona efektów specjalnych i widowiskowość obrazu nie przytłacza samej opowieści oraz jej moralnych wartości. Oglądając film cały czas mamy w pamięci jak wielka jest stawka tej bitwy. To już nie tylko głupia nawalanka dla uciechy, ale także pełne emocji, napięcia oraz uniesień dzieło, które w zaskakujący sposób jest w stanie wszystkie te elementy połączyć ze sobą w spójną całość. Ponadto twórcom udaje się zachować konsekwencję w narracji, spójność oraz przejrzystość kolejnych zdarzeń, dzięki czemu film ogląda się wręcz fenomenalnie. Tak więc "Wojna bez granic" jest tylko potwierdzeniem tego, że da się osiągnąć i jedno i drugie, ale trzeba się trochę postarać.

Bohaterowie to jedna z najważniejszych cech "Wojny bez granic", albowiem to właśnie oni napędzają akcję obrazu. Są to postacie dobrze już nam znane, które świetnie czują się na ekranie i są w stanie oczarować nas już kilkoma kwestiami. Co więcej, gdy reżyserzy świetnie je poprowadzą, nie pozostaje nam nic innego jak tylko przyjemnie oglądać ich wspólne interakcje. Te natomiast okazują się niesamowicie ciekawe i dynamicznie pomimo tego, że większość z postaci widzi się pierwszy raz. Rewelacyjnie potrafią się zgrać i szybko wypracowują fajną relację, którą niesamowicie dobrze się ogląda. Rozterki poszczególnych bohaterów są wiarygodne, a ich motywacje prawdziwe i szczere. Nie da się ukryć, że brzemię superbohatera jest poniekąd już obowiązkiem. Wszyscy obecni na ekranie zdają sobie z tego sprawę. Jednakże nie da się ukryć, że najnowszym nabytkiem serii jest sam Thanos, o którym niewiele wiemy. Co ciekawe twórcy ukazują nam go od bardzo ciekawej strony. Tyrana, który ma swoje własne problemy i moralne rozterki. Ku mojemu zaskoczeniu Thanos okazał się niezwykle złożoną postacią, która nie jest zła do szpiku kości, bo tak, ale dlatego, że ma ku temu racjonalne powody. Jest rozdarty emocjonalnie pomiędzy przeszłością, swoim przeznaczeniem, a także nieskrywaną sympatią i poniekąd wyrozumiałością do swojej adoptowanej córki. To spore zaskoczenie biorąc pod uwagę to, że Marvel bardzo często miał problem z dobrymi czarnymi charakterami. W obsadzie znaleźli się: Robert Downey Jr., Chris Evans, Benedict Cumberbatch, Scarlett Johansson, Chris Pratt, Chris Hemsworth, Mark Ruffalo, Josh Brolin, Elizabeth Olsen, Zoe Saldana, Sebastian Stan, Paul Bettany, Dave Bautista, Bradley Cooper, Vin Diesel, Benedict Wong, Pom Klementieff, Tom Holland, Danai Gurira, Anthony Mackie, Karen Gillan, Tom Hiddleston, Chadwick Boseman, Don Cheadle, Gwyneth Paltrow, Letitia Wright, Idris Elba oraz Peter Dinklage.

Strona techniczna również ukazuje nam się od jak najlepszej strony. Gigantyczny budżet pozwolił na stworzenie wielkiego i widowiskowego dzieła, które pod względem efektów specjalnych oszałamia. Tak na marginesie taki sam budżet miała "Liga sprawiedliwości", ale tam osiągnięto niestety znacznie gorszy efekt. Dziwne. Tak czy siak, mamy do czynienia ze świetnymi i dynamicznymi zdjęciami, klimatyczną muzyką oraz świetnymi scenografiami. Na plus również kostiumy i charakteryzacja. Zdecydowanie należy wyróżnić niesamowity klimat obrazu, a także napięcie i dramaturgię, jakie płyną z ekranu. Wszystkie te emocje generują przede wszystkim potyczki, ale także postacie, które lubimy i na których nam zależy. Standardowo w filmie pojawia się humor, ale już w znacznie zmienionej formie. To już nie są te same heheszki jak ostatnio, ale bardziej wysublimowane żarciochy, których obecność w filmie jest stosunkowo niewielka do poprzedników. Ponadto wszystkie kąśliwe uwagi i komiczne akcenty nie umniejszają powagi widowiska, które stara się zachować wyjątkowo poważne klimaty. W końcu realna wizja zagłady nikomu nie jest do śmiechu.

Wszystko ma swój początek i koniec. Dziesięć lat kinowego uniwersum Marvela przeleciało szybciej, niż można było się spodziewać. Jednakże ich upór i trud opłacił się. "Avengers: Wojna bez granic" to bezsprzeczny sukces kina typu super hero. Mamy mnóstwo postaci, dużo emocji i frajdy, ale także ujmującą i przekonującą fabułę, która wciąga i nie pozwala wyjść z seansu w trakcie, nawet jeśli mielibyśmy tam umrzeć, bo tak nam się chce do toalety (true story). Jednakże przede wszystkim to potwierdzenie tego, że da się zrobić obraz, który oprócz zabawy dostarczy nam ciekawej fabuły i ujmujących postaci. Jednakże żeby to osiągnąć trzeba się nieźle postarać. Bracia Russo pokazali, że to jest możliwe i chwała im za to. Teraz nie pozostaje nam nic innego jak przeczekać rok, by zobaczyć ostateczny koniec tego rozdziału historii. Wszystko musi mieć swój koniec, a ta historia na takowy zasługuje. 

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.