Tonya Harding, amerykańska mistrzyni łyżwiarstwa figurowego, jedna z największych pretendentek do olimpijskich medali, znana była z niełatwego charakteru i kontrowersyjnych zachowań. W 1994 r. światem amerykańskiego łyżwiarstwa figurowego wstrząsnął brutalny napad na obiecującą zawodniczkę, Nancy Kerrigan. Ale jak do detgo wszystkiego doszło i czemu w to wszystko była zamieszana sama Tonya? Ta brawurowa tragikomedia przedstawi wam w najdrobniejszych szczegółach co tak naprawdę się zdarzyło.

Marzenie i przekleństwo

Nie łatwo jest odnieść sukces w czymkolwiek. Jednakże jeszcze ciężej jest ten stan sukcesu utrzymać. Nie od dziś przecież wiadomo, że na drabinę jest o wiele łatwiej wejść, niż z niej nie spaść, gdy cała się trzęsie. Sukcesem więc nie tyle, co określa się wdrapanie na szczyt, ale również długie przebywanie na samej górze. Tym większym okazuje się to dla nas zadaniem, gdy zależy od tego całe nasze życie. Sukces, na który ciężko pracowaliśmy i który sobie wywalczyliśmy. Tak właśnie było w przypadku Tonyi Harding, która wdrapała się na sam szczyt, ale później z niego niefortunnie spadła na sam dół. Ale, jak i dlaczego do tego doszło?

Tonya już od najmłodszych lat jeździła na łyżwach. Z czasem stawała się coraz lepsza i bardzo szybko zaczęła uczestniczyć w rozmaitych zawodach. Na trening wysłała ją mama z aspiracjami na potencjalny sukces. Nie myliła się, albowiem lata później Tonya kwalifikuje się na olimpiadę. Niestety jej życie i zawody są zagrożone z powodu pewnego incydentu. Jak do tego doszło i co z tego wyniknie? Ta historia jest stosunkowo świeża. Wydarzenia, o których mowa w filmie miały miejsce nie tak dawno temu, albowiem 24 lata temu. Większość osób nie tyle, co o wydarzeniach słyszało, ale nawet wszystko dokładnie pamięta. Jednakże historia ta zebrała wokół siebie tyle szumu, że doprawdy ciężko jest stwierdzić, co tak naprawdę wtedy zaszło. Film Craiga Gillespie'go na szczęście pokazuje nam, jak było naprawdę. A przynajmniej jedną z wersji prawdy. Twórcy przy produkcji filmu obierają bardzo ciekawą, ale całkiem nieoczywistą drogę, dzięki czemu ich dzieło nie tylko się wyróżnia, ale również stanowi pewnego rodzaju powiew świeżości. Nie jest to oczywiście nic nowego, ale biorąc pod uwagę, że większość osób nadal pozostaje przy bardzo konwencjonalnym sposobie prowadzenia akcji "Ja, Tonya" wyróżnia się na tle reszty. Albowiem film nie tylko opowiada nam o losach głównej bohaterki, ale między zdarzeniami wplata również coś w rodzaju komentarza do ukazywanych zdarzeń. Coś jak w tanich paradokumentach tylko, że w tym przypadku jest to zrobione sto razy lepiej. Można by wręcz powiedzieć, że cały film skupia się na bohaterach komentujących przeszłe wydarzenia. Co za tym idzie, każdy z nich przedstawia nam inny pogląd na temat danej sytuacji. Każdy ma inne zdanie na te same tematy oraz przedstawia inną wersję zdarzeń. Telenowela całą parą, która pomimo tej mylącej formy okazuje się całkiem zgrabnie opowiedziana. Twórcy z wypowiedzi i komentarzy postaci są w stanie wyciągnąć najważniejsze informacje, dzięki czemu potrafimy dostrzec ukryty ich sens. Takim oto sposobem udaje nam się czytać między wierszami i co chwila dostrzegać nieścisłości w wypowiedziach naszych postaci. I choć to wszystko brzmi jak istny koszmar, uwierzcie mi, że bardzo szybko będziecie w stanie powiedzieć, co wydarzyło się naprawę, a co zostało przez bohaterów zmyślone lub dodane. Taktyka ta pozwala nam wcielić się w sędziego, który wysłuchuje wszystkich zeznań. Następnie mamy możliwość sami osądzić co uważamy o całej sprawie oraz o postawie bohaterów. Twórcy pomimo ukazania szczegółowego przebiegu zdarzeń niczego nie insynuują ani nie starają się nas do niczego przekonać. Ocenę całego zamieszania pozostawiają w naszym geście. To wręcz zaskakujące, że udało im się tego dokonać przy tak zawiłym i złożonym scenariuszu Stevena Rogersa. Nie da się jednak zaprzeczyć, że skrypt do filmu to istna petarda. Twórca był w stanie połączyć mnóstwo pojedynczych wątków w bardzo (no nie tak bardzo, ale o tym potem) spójną całość, dzięki czemu pomimo tak wielkiego rozrzutu historii udało się sklecić całość w zaskakująco przejrzystą formę. Oczywiście duża w tym zasługa konsekwentnej i sprawnej reżyserii, która była w sanie oprócz złożenia wszystkich wątków do kupy opowiedzieć tę historię z niebywałą gracją oraz niesłychanym klimatem. Albowiem bardzo łatwo można było się pogubić w tym gąszczu rozmaitych motywów. Natomiast sama fabuła obrazu jest niesamowicie wartka, ciekawa i wciągająca. Już od pierwszych chwil potrafi nas niesłychanie zahipnotyzować, dzięki czemu podążanie za kolejnymi wątkami okazuje się czystą frajdą. Ponadto jest niesłychanie zwariowana, nieoczywista i zaskakująca. Twórcy świetnie potrafią budować napięcie wokół poszczególnych scen lub wątków, a następnie robić zwroty o 180 stopni. Nigdy więc nie wiadomo, w jakim kierunku nagle skieruje się cała opowieść. Tak naprawdę nie mamy nawet pewności czy pójdzie do przodu, czy też do tyłu, albowiem film nie cechuje się linearną strukturą wydarzeń. Teoretycznie jest retrospekcją, ale ten zabieg nie zawsze działa, albowiem jak sami dobrze wiemy, z tym opowiadaniem to jest różnie. Coś nam się zapomni, coś przypomni, coś chcielibyśmy jeszcze dodać, by sprostować pewne zajście itp. A więc tak to mniej więcej wygląda. Jednakże właśnie to okazuje się w tej historii takie ciekawe i pociągające. Ta jej nie oczywistość i dwuznaczność. Ten komizm, a zarazem pełnokrwisty dramat. Rewelacyjna mieszanka, która stara się ubrać tragedię bohaterki w komediowe szaty. Niestety losy Tonyi nawet pomimo tego okazują się niesłychanie mizerne. Jest to poniekąd śmiech przez łzy, albowiem teraz nic już nie da się z tym zrobić. Można jedynie się złościć, że nie postąpiło się inaczej. W tym przypadku jest aż za dużo złych wyborów oraz zaprzepaszczonych możliwości. Jak się okazuje, Tonya nie tylko została pokrzywdzona przez złośliwości losu i swoje złe decyzje, ale także przez same łyżwy, które były jej ukochanym zajęciem. Po części jest to także wina samego związku łyżwiarstwa figurowego, które wyraźnie podkreśliło, że "w łyżwiarstwie figurowym nigdy nie chodziło wyłącznie o jazdę na łyżwach". Jak się okazuje "Amerykański sen" nie zawsze działa tak jak powinien. Być może dlatego ta historia pozostawia w nas po sobie odrobinę pustki, której nikt nie chciałby nigdy w życiu doświadczyć. Niestety pomimo tylu superlatyw mam do filmu kilka zarzutów. Nie byłbym sobą, gdyby tak się nie stało. Przede wszystkim chciałbym zaznaczyć, że gdzieniegdzie sprawny montaż zawodzi, przez co zbyt szybko urywają się sceny i brak im odpowiedniego wykończenia. Ponadto niekiedy twórcy zbyt prędko żonglują wydarzeniami, przez co bardzo łatwo można się zgubić w ich szaleńczym toku myślenia. Wymagane jest od nas maksymalne skupienie, inaczej wiele ważnych informacji przeleci nam koło nosa. Jednakże mój największy zarzut co do filmu to jego nastawiane do przedstawianych wydarzeń. Ja wiem, że wszystko to działo się nie dawno, ale to nie znaczy, że wszyscy wiedzą cokolwiek na temat Tonyi i związanego z nią incydentu. Natomiast film bierze to wszystko za coś oczywistego, przez co nie stara się tego nawet w najmniejszy sposób wyjaśnić, ani nawet o tym napomknąć. Przez to osoby, które nie mają bladego pojęcia o całej sprawie, mogą wyjść skołowane, albowiem nie wszystko w filmie zostało wyjaśnione. Należałoby wtedy doczytać na ten temat. Tym sposobem wracamy również do świetnego, ale niekiedy chaotycznego montażu i nielinearnego sposobu prowadzenia opowieści, które cechuje ta sama przypadłość. Pewne zdarzenia i informacje biorą za pewnik. A więc radzę sięgnąć, chociaż po Wikipedię, jeśli wybieracie się na seans, ale nie wiecie nic, potarzam kompletnie nic na temat Tonyi oraz całego zajścia wokół niej.

Od strony aktorskiej "Ja, Tonya" wręcz onieśmiela. Dosłownie cała obsada błyszczy niczym klejnoty koronne. Oczywiście to zasługa fenomenalnego castingu, który wręcz idealnie dopasował każdego z bohaterów do roli. Wystarczy kilka spojrzeń, by dostrzec podobieństwa między prawdziwymi osobami a aktorami wybranymi do ich zagrania. Jednakże nie to jest najlepsze. Prawdziwą ucztą dla naszych oczu i uszu jest to, jak nasi wspaniali aktorzy portretują swoje postacie. To jest istotnie mistrzowska liga. Są zarazem niebywale wiarygodni i diabelsko przekonujący. Na pierwszym planie mamy fenomenalną Margot Robbie jako Tonyę Harding. Upartą, zawziętą i utalentowaną łyżwiarkę, która niestety ciągle napotyka jakieś kłopoty na swojej drodze. Można by nawet rzec, że jest niczym jak magnes, który je dosłownie przyciąga. Przez tę niechlubną zdolność jej życie było dalekie od cukierkowego. Nasza bohaterka już na samym początku nie miała lekko, a z biegiem lat wcale nie ubywało jej zmartwień. To niesłychanie pokrzywdzona przez życie persona, której możemy jedynie współczuć i życzyć sobie, abyśmy nigdy nie znaleźli się w podobnej sytuacji. Na drugim planie mamy równie olśniewającą Allison Janney jako LaVonę Golden, matkę Tonyi. Aktorka fenomenalnie wcieliła się i zagrała postać wrednej i wymagającej rodzicielki, która wyłącznie skupia się na wpadkach własnej córki. Ponadto na ekranie pojawia się rewelacyjny Sebastian Stan jako Jeff Gillooly – pierwszy mąż naszej bohaterki oraz Paul Walter Hauser jako Shawn Eckhardt – czyli osoba, która aż ciężko uwierzyć, że istnieje. Jednakże stężenie absurdów w tej opowieści zdecydowanie przekracza dopuszczalne normy, a więc na tę jedną rzecz można przymknąć oko. Szczególnie że większość tych rzeczy zdarzyła się naprawdę. Ekran dodatkowo wypełniają: Bobby Cannavale, Bojana Novakovic, Julianne Nicholson oraz fenomenalna i moja ukochana młoda gwiazda Mckenna Grace ("Obdarowani") jako młoda Tonya.

Pod względem technicznym produkcja po raz kolejny się wyróżnia. Przede wszystkim oklaski należą się za rewelacyjne zdjęcia, świetnie dobrane utwory muzyczne, a także za niesamowity klimat produkcji, który próbuje przykryć dramat komediową oprawą. Ponadto mamy do czynienia ze świetnymi kostiumami, charakteryzacją i scenografiami. Oprócz tego film charakteryzuje się dużą dawką różnego rodzaju komizmu, a także rewelacyjnie napisanych dialogów.

Zwiastuny bywają zdradliwe. W przypadku filmu "Ja, Tonya" jest podobnie, albowiem ukazuje nam jazdę bez trzymanki zakrapianą doborowym humorem, jednakże kompletnie przemilcza prawdziwy dramat kryjący się za tą opowieścią. Ten zaś okazuje się najważniejszym elementem całej opowieści, który tak naprawdę wyjaśnia nam, dlaczego doszło do tego feralnego incydentu i dlaczego historia Tonyi jest taka przykra i dołująca. To zresztą nie tylko opowieść o bohaterach, ale także o klasowości w Ameryce, a także tym, że indywidualność została napiętnowana, zamiast zostać wyróżniona. I to boli najbardziej. Sam film natomiast pomimo kilku potknięć jak wspomniany przeze mnie niekiedy chaotyczny montaż i to, że twórcy zbyt wiele rzeczy wzięli za pewnik, prezentuje się bardzo dobrze. Jest niesamowicie wartki, ciekawy wciągający i niesamowicie zabawny. Posiada fenomenalny scenariusz, porządną i konsekwentną reżyserię, a także wyborne aktorstwo i rewelacyjne wykończenie. Seans zdecydowanie nie do przegapienia.

Jak dobrze być złym… Zebrać drużynę złożoną z najbardziej niebezpiecznych pojmanych superprzestępców. Następnie przekazać im najpotężniejszą broń, jaką dysponuje rząd. Wreszcie wysłać ich na misję, której celem jest pokonanie tajemniczego, nieprzeniknionego bytu. Amanda Waller, oficer amerykańskiego wywiadu, doszła do wniosku, że do takiego zadania nada się jedynie zbieranina łotrów, którzy nie mają absolutnie nic do stracenia. Co zrobi Legion Samobójców, gdy jego członkowie zorientują się, że nie zostali wybrani dlatego, iż mają szansę wygrać, ale dlatego, że nikt nie będzie ich żałował, gdy poniosą klęskę? Czy dadzą z siebie wszystko, choćby mieli zginąć, czy będą walczyć o własne przetrwanie?

produkcja: USA

reżyser: David Ayer

scenariusz: David Ayer

czas: 2 godz. 10 min.

muzyka: Steven Price

Najgorsi z najgorszych

Kinowe uniwersum DC rozrasta się. Jeszcze nie tak dawno temu nie można było mówić o jakimkolwiek uniwersum, a teraz Warner zaczyna nas zasypywać kolejnymi filmami ze stajni komiksów DC. Chęć dogonienia potentata tego rynku czyli Marvela wydaje się rozsądną decyzją i dobrze wiedzieć, że wytwórnie chcą konkurować o widzów. My natomiast mamy szansę zobaczyć dwa odrębne światy. Dla niektórych Marvel się już przejadł więc Warner i ich filmy najwidoczniej spadły im wręcz z nieba. Niestety premiera "Batman v Superman: Świt sprawiedliwości" mocno podzieliła kinomanów co w efekcie doprowadziło do wielkiego zamieszania w świeżo planowanym uniwersum. Przełomem mającym zapewnić lepszy wizerunek kreującemu się światu miał być "Legion samobójców" Davida Ayera, który jak zapewniano wprowadzi całkiem nową jakość. Czy tak się rzeczywiście stało?

Omawiając film "Batman v Superman" podkreślałem, że tak naprawdę niewiele różni obraz Snydera od tych ze stajni Marvela. Mamy ciekawych bohaterów, mega rozróby i masę akcji. Z tym, że u Snydera postawiono na mrok i tajemniczą aurę, która moim zdaniem świetnie się sprawdziła i tak naprawdę stworzyła realną barierę pomiędzy DC i Marvelem. Chłodne kadry, więcej powagi mniej żartów itp. Choć starcie dwóch najważniejszych postaci od DC Comics nie okazało się tak wielkim hitem, to jednak uspokojono nas, że film Ayera wszystko naprawi. Szkoda, że to były tylko puste słowa, ale zacznijmy omawianie od początku. Nie muszę chyba wszystkim przypomnieć, że sam pomysł na "Legion samobójców" to strzał w dziesiątkę. Jak na razie na ekranach pojawiali się sami superbohaterowie w rolach głównych, a tu nagle taka drastyczna zmiana. To mogło przynieść całkiem nową jakość do świata herosów z tym, że trzeba było podejść do tego z rozwagę. Nic dziwnego, że "Deadpool" okazał się takim hitem. To była pierwsza tego typu produkcja, która pomimo swoich niewielkich błędów okazała się świetnym widowiskiem. Twórcy "Legionu.." zapewne liczyli na to samo. Niestety nie wszystko poszło po ich myśli. Pomysł swoją drogą, ale liczy się jeszcze to w jaki sposób go wykorzystamy, aby opowiedzieć błyskotliwą i pełną zaskakujących zwrotów akcji historię o samych antagonistach. Tutaj zdecydowanie nie wykorzystano potencjału opowieści. Fabuła produkcji z początku nie zachwyca. Nieco wolno się rozkręca przez co nie do końca jest nas w stanie zaintrygować tym co może być dalej. Twórcy ukazują nam wtedy przeszłość większości z postaci, która pomimo bycia ważną częścią dla całego obrazu okazuje się również elementem nieco spowalniającym akcję produkcji. Dopiero po pewnym czasie następuje tak zwane "zwolnienie blokady" i akcja rusza z kopyta. Fabuła od tego momentu okazuje się być całkiem wciągająca, pełna akcji oraz humoru. Wydarzenia ekranowe ukazują nam ciekawe potyczki naszych bohaterów, albo raczej antybohaterów, a oglądanie ich to czysta przyjemność. Równie dobrze prezentują się ciekawie ukazane sceny walk oraz perypetie naszych postaci nieustannie walczących ze swoją przeszłością. Niestety czas ekranowy wyraźnie rozdzielono pomiędzy bohaterów przez co dosyć pokaźny skład Legionu samobójców nie zostaje nam ukazany w pełnej krasie. Bohaterowie ulegli podzieleniu przez co niektórych jest więcej, a innych zaś mniej. Szkoda, ponieważ postacie są jednym z lepszych punktów tej produkcji. Niestety muszę przyznać, że oczekiwania wobec tego filmu okazały się zbyt wysokie przez co produkcja Ayera ewidentnie im nie sprostowała. Jednakże byłbym w stanie wybaczyć twórcom prawie wszystko gdyby nie miałki i nijaki główny wątek produkcji, który, aż poraża swoją prostotą. Jest zbudowany ze standardów i utartych szablonów przez co twórcom nie udaje się nas zbyt często zaskoczyć, albowiem większość zdarzeń jesteśmy w stanie przewidzieć sami. To duży minus dla produkcji, która powinna wręcz kipieć od skomplikowanych, brawurowych i niespodziewanych zwrotów akcji. W końcu to sami złoczyńcy... A tu jednak się okazuje, że najgorsi z najgorszych potrafią również zrobić coś dobrego dla innych. Tym akurat mnie zaskoczono, albowiem ukazano nam naszych bohaterów w całkiem nowym świetle. Gdyby trzymano się takiej taktyki całościowo produkcja wypadłaby znacznie lepiej. Teraz nie wiadomo kogo za to winić. Reżysera czy studio, które po premierze "BvS" postanowiło nieco zamieszać przy "Legionie...", aby nie powstało wokół produkcji takiego samego zamieszania. Sam nie wiem co o tym sądzić, ale muszę przyznać, że oglądając film ewidentnie da się wyłapać celowo zatarte granice pomiędzy różnymi sposobami narracji produkcji. Kogo to wina oceńcie sami. Ja natomiast poruszę jeszcze kwestię głównego antagonisty filmu (jakbyście nie wiedzieli nie są to nasi bohaterowie), który również prezentuje się słabo. Zacznijmy od tego, że złoczyńca takiego kalibru jak w "Legionie samobójców" powinien stanąć raczej do walki z Ligą sprawiedliwości, a nie z paczką złych zbirów. Historia tej postaci jak i jej zdolności wydają się zbyt potężne dla naszej zbieraniny. Być może się mylę, ale takie właśnie odniosłem wrażenie. Oprócz tego podejrzewałem, że produkcja opowie o bardziej przyziemnym przeciwniku legionu, a nie niemalże wyciągniętym z kart powieści fantasy... ale to chyba kwestia gustu.

Postacie w "Legionie samobójców" jak już wcześniej wspominałem są najlepszym elementem filmu. Choć nie wszyscy dostali tyle czasu ekranowego co trzeba to i tak świetnie ogląda się ich perypetie na ekranie. Pierwsze skrzypce gra Deadshot czyli świetny Will Smith oraz całkiem pokręcona Harley Quinn czyli fenomenalna Margot Robbie. To właśnie ona z całej obsady zaprezentowała się najlepiej. Jej wersja Harley jest niezwykle urzekająca oraz pełna humoru przez co ilekroć widzimy ja na ekranie nie możemy powstrzymać się od uśmiechu. Jej wątek okazuje się być najbardziej rozbudowanym, albowiem to ona jest tą jedyną Pana J. - Jokera, który nie może bez niej żyć dlatego ciągle jej szuka. Z kolei Joker występuje w produkcji jako drugoplanowa postać, która tak naprawdę nie ma nic wspólnego z głównym wątkiem obrazu. Ale trzeba przyznać, że jego obecność niezmiernie cieszy. W roli Pana J. mamy świetnego Jareda Leto, który ukazał nam tę ikoniczną postać od całkiem nowej strony. Joker Leto prezentuje się niczym baron narkotykowy z tym, że jest mocno stuknięty. Jego kreacja różni się od tych stworzonych przez Nicholsona i Ledgera, ale jest równie godna uwagi szczególnie, że Joker ma się pojawić w kolejnych produkcjach. Natomiast na pierwszym planie pojawiają się jeszcze: Joel Kinnaman jako kapitan Rick Flag, świetny Jai Courtney jako sprośny Kapitan Boomerang, Jey Hernandez jako Diablo, Adewale Akinnuoye-Agbaje jako Krokodyl, Cara Delevingne jako June Moone / Enchantress, Karen Fukuhara jako Katana oraz Viola Davis jako Amanda Waller. Oprócz nich możemy dostrzec jeszcze: Scotta Eastwooda, Commona, Davida Harboura oraz Erzę Millera jako Flasha i Bena Afflecka jako Batmana. Aktorzy naprawdę się spisali dzięki czemu są pewnego rodzaju podporą produkcji.

Od strony technicznej film prezentuje się bardzo dobrze. Efekty specjalne są na wysokim poziome, zdjęcia są dynamiczne, a muzyka wartka i energiczna. Klimat lekki i niezwykle przyjemny, a do tego mamy świetny humor. Oprócz tego mamy jeszcze dobrą scenografię, ciekawe kostiumy oraz dobrze dopasowane utwory muzyków.

"Legion samobójców" w reżyserii Davida Ayera miał być pewnego rodzaju przełomem w kinowym uniwersum DC. Miał puścić w niepamięć złe przyjęcie "Batmana v Supermena" i wprowadzić nową jakość do twego świata. Niestety tak się nie stało, albowiem najnowsza produkcja Warnera nie była w stanie sprostać oczekiwaniom fanów, ani zapewnieniom wytwórni. Zwiastuny zapewniały satysfakcjonujące widowisko, ale tak się nie stało. Film ma ogromne niedociągnięcia fabularne, które głównie tyczą się wątku głównego (sprawia wrażenie dodatku do całości) oraz czarnego charakteru, a zaś jego najjaśniejszym punktem są postacie, aktorzy oraz strona techniczna. Jednakże pomimo tego, że fabuła nie jest najwyższych lotów można się na filmie nieźle bawić. Jako, że wątek główny jest tak oklepany można na niego prawie nie zwracać uwagi i skupić się na naszych postaciach i relacjach jakie między nimi się tworzą. To właśnie one są tematem tej produkcji i one napędzają całość. Jeśli pominiemy tę nieszczęsną intrygę i zlekceważymy czarny charakter okaże się, że "Legion samobójców" co bardzo przyjemna, lekka, pełna humoru oraz dobrej zabawy produkcja, z którą możemy przyjemnie spędzić czas.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Mijają lata, od kiedy Tarzan, opuścił afrykańską dżunglę na rzecz cywilizowanego życia w Londynie. Jako John Clayton III, Lord Greystoke decyduje się wrócić do Konga, gdzie ma pełnić funkcję emisariusza rządu z misją handlową. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że jest pionkiem w śmiertelnie niebezpiecznej grze targanego wolą zemsty, chciwego kapitana Leona Roma z Belgii. Okazuje się, że osoby stojące za zabójczym spiskiem nie mają pojęcia, co rozpęta się za ich sprawą.

produkcja: USA

reżyser: David Yates

scenariusz: Craig Brewer, Adam Cozad

czas: 1 godz. 49 min.

muzyka: Rupert Gregson-Williams

Legenda bez legendy

Po raz kolejny jesteśmy świadkami przywracania do życia klasyków animacji, które najprawdopodobniej były naszymi bajkami dzieciństwa. W sumie to taka kolej rzeczy nie powinna już nikogo dziwić albowiem Tarzan nie jest pierwszą kinową wersją słynnej bajki, którą mamy okazję oglądać. Jednakże tym razem za ponowne ukazanie nam losów króla małp wziął się nie Disney, a Warner Bros z Davidem Yatesem na czele. Czy twórca czterech ostatnich części Harryego Pottera poradził sobie z legendą Tarzana?

Film ukazuje nam losy Tarzana, który dawno temu opuścił Kongo i zamieszkał w Anglii. Teraz wskutek splotu różnych wydarzeń postanawia powrócić do Kongo. Niestety nie zdaje sobie jednak sprawy, że jego ponowne pojawienie się uruchomi lawinę zdarzeń, która zadecyduje o jego losie jak i całego Kongo. Muszę przyznać, że pomysł na historię był. Szkoda, że tak nieudolnie go wykorzystano. Gdyby wziął się za to ktoś z ciekawym podejściem może uniknięto by wielkiej wtopy jaką istotnie jest fabuła tego obrazu. Zacznijmy od tego, że opowieść ukazana na ekranie nie jest typową origin story, a jest jakby kontynuacją do nieistniejącej pierwszej części. Mamy ukazanego Tarzana oraz Jane jako postacie, które mają już przeżycia z Kongo za sobą. Żyją teraz w Anglii jako arystokracja pod nazwiskiem Claythorne. Całe to posunięcie niestety jest strasznie chaotycznie ukazane przez  co ciężko nam się jest odnaleźć już na samym początku tej historii. Dalej jest jeszcze gorzej, albowiem twórcy serwują nam mnóstwo retrospekcji do czasów młodości Tarzana i Jane kiedy to się poznali. Zabieg ten mający nam pomóc zrozumieć zamysł opowieści tak naprawdę okazuje się być nic nieznaczącymi wstawkami, które pełnią jedynie rolę zapychacza dziur. Równie dobrze można by je usunąć ponieważ są to informacje, które wszyscy znamy z animacji. Cały ten zabieg jedynie spowalnia akcję całego obrazu, która i tak już jest niezbyt warka. Fabuła produkcji natomiast jest mało intrygująca, niezbyt wciągająca i wygląda na  zrobioną na siłę. Wydarzenia ekranowe niby pełne akcji, a tak naprawdę ciężko odczuć jakąkolwiek w nich dynamikę, która porwałaby nas w szaloną wyprawę po Kongo. Tak samo jest z opowieścią, która niby ukazuje nam ciekawe i wciągające wydarzenia, ale tak naprawdę brak im charyzmy, napięcia, dramaturgii oraz jakiejkolwiek płynności. Całość jest strasznie chaotyczna oraz bez głębszego zamysłu. Od pewnego momentu możemy mieć wręcz wrażenie, że cała akcja jedzie na jakimś autopilocie, który ma ustawione odpowiednie tempo mające stworzyć sztuczne wrażenie pędzącej niczym rozpędzony pociąg akcji. Niestety posługując się automatem Yates gubi sens całej historii i skacze z jednego kwiatka na kwiatek nie wiedząc dokładnie, w którą stronę pokierować swoją opowieść. Wszystko to przekłada się na brak jakiegokolwiek zaangażowania w produkcję, którą ogląda się wręcz bez jakichkolwiek emocji. Jest ona tak nijaka i tak pusta, że aż trudno w to uwierzyć. Nawet sceny pełne akcji są da nas kolejnym ziewem podczas oglądania tej produkcji. Nie ma nawet co liczyć na zaskakujące zwroty akcji czy też pełne napięcia i dramatu sceny akcji. Albowiem wszystko to sprowadza się do nieciekawej i nudnej historii, której brak pomysłu na rozwinięcie. To samo tyczy się niezrozumiałego tonu opowieści, który niekiedy na siłę próbuje być niezwykle gęsty i mroczny, kiedy tak naprawdę widać, że to miał być lekki wakacyjny film. Niby twórcy próbują się ratować odnośnikami do historii itp. ale to stanowczo za mało. Za mało kiedy chce się opowiedzieć tak złożoną relację człowieka z dżunglą i gorylami wokół których się wychowywał. Wszystko to jest sprowadzone do banałów tylko po to aby jakoś podratować film nieustającą akcją. Szkoda, że ona również zawodzi.

Postacie w "Tarzan: Legenda" choć prezentują się nieco lepiej niż sama fabuła, to jednak nie mają w sobie tyle charyzmy ani uroku osobistego żebyśmy mogli się do nich przekonać. Największy problem o dziwo miałem z samym Tarzanem w wykonaniu Alexandra Skarsgårda, do którego nie mogłem się w ogóle przekonać. Jakoś nie bardzo przekonywała mnie budowa tej postaci. Zbyt wiele w niej uproszczono przez co Tarzan prezentuje się lekko mówiąc nijako. Gra pana Skarsgårda tego faktu nie polepsza, albowiem aktor prezentuje się średnio. Dużo lepiej wypada Margot Robbie jako Jane czy też Christoph Walt jako główny antagonista. Warto również zwrócić uwagę na Samuela L. Jacksona, który wypada całkiem znośnie. Jednakże ogólnie rzecz biorąc "Tarzan: Legenda" pod względem aktorskim nie prezentuje się najlepiej. Duża wina w tym też scenariusza, który zaledwie ogólnikowo nakreślił naszych bohaterów.

Pod względem technicznym film Yatesa po raz kolejny zalicza wpadkę. O ile zdjęcia i muzyka prezentują się całkiem dobrze to niestety nie można tego już powiedzieć o efektach specjalnych. Te naprzemiennie prezentują swoje lepsze i gorsze strony. Niby goryle są dobrze stworzone, ale zaś sceny skakania po lianach wypadają straszni tandetnie. Tak samo jest z krajobrazami i scenami akcji. Raz lepiej, a raz gorzej. To samo tyczy się wymuszanego humoru oraz niezrozumiałego tonu prowadzenia opowieści. Niby mrok i powaga, a tak naprawdę wychodzi z tego bajka dla dzieci. Brak jakiejkolwiek konsekwencji.

Koniec końców po wyjściu z kina tak naprawdę nie wiemy z jakiego typu obrazem się właśnie zetknęliśmy. Albowiem nie jest to ani mroczną i poważną historią, ani lekką i przyjemną wakacyjną produkcją. Zbyt wiele rzeczy w filmie po prostu nie gra. Nieciekawa, mało wciągająca i nieprzemyślana fabuła, brak konsekwencji przy prowadzeniu akcji, słabo nakreślone postaci oraz średnie aktorstwo. Wszystko to powinno być gotowym przepisem na wakacyjny blockbuster, który być może nie zostanie na długo w naszej pamięci, ale będzie się przynajmniej go świetnie oglądać. "Tarzan: Legenda" Davida Yatesa nie sprawdza się w żadnym z tych przypadków.

Zapraszamy do lajkowania naszego profilu na facebook'u abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.