reżyseria: Zach Braff

scenariusz: Theodore Melfi

czas: 1 godz. 36 min. 

muzyka: Rob Simonsen

Zapewne żadne z Was nie zastanawiało się jak będzie wyglądać ich życie za kilkadziesiąt lat. W dzisiejszych czasach żyje się chwilą i nie myśli się "na zapas". Dopiero kiedy znajdziemy się w takiej sytuacji, będziemy w stanie odnieść się do naszych wcześniejszych przemyśleń. Czy okres młodości będziemy wspominać z uśmiechem, czy raczej z pogardą zależy wyłącznie od nas samych. Jednakże najważniejsze jest to, aby na starość nie zgubić w natłoku lat samego siebie i do końca pozostać wiernym swoim instynktom. Właśnie taką drogę obrali bohaterowie naszego filmu.

Willie, Joe i Albert to mężczyźni w podeszłym wieku, którzy oprócz wspólnej pracy dzielą się również gorliwą przyjaźnią. Naszym bohaterom zostało już niewiele czasu do wymarzonej emerytury, kiedy nagle ich zakład splątuje i zamraża wszystkie odkładane przez lata emerytury w postaci funduszu. Ich rozgoryczenie nie trwa długo, albowiem wpadają na pewien plan. Postanawiają obrabować bank. Ja wiem, że to brzmi niedorzecznie, ale dajmy naszym postaciom odrobinę zaufania. To, że nie są już pierwszej młodości, nie powinno ich przecież wykluczać z życia społeczeństwa. A skoro w tym wypadku ich udział koncertuje się na obrobieniu banku, który przechowywał ich pieniądze, to nie powinniśmy mieć z tym przecież żadnego problemu. Sam pomysł na film z początku wydaje się mocno naciągany, ale z czasem nasza opinia bardzo łatwo ulega zmianie. Główną tego przyczyną jest wielowątkowość produkcji, która w bardzo zgrabny sposób rozwija wątek skoku na bank. Fabuła obrazu nie koncentruje się więc wyłącznie na tym w jaki sposób trzech prawie-emerytów obrabuje bank, ale raczej na tym, czego chcą nasi bohaterowie. Wbrew pozorom nie jest to takie oczywiste. Wraz z trwaniem obrazu wielokrotnie się o tym przekonamy. W większości filmów tego typu najważniejszy jest skok i pieniądze. Nie będę zaprzeczać, że tym razem taż tak jest, jednakże nie mogę nie wspomnieć o tym, że film Zacha Braffa to coś znacznie więcej niż sama kasa. Przez większość czasu nasi bohaterowie zmagają się barierami, które na siebie sami nałożyli. A więc to już nie tylko skok na bank i zemsta. To przede wszystkim przełamanie wmówionej sobie niedołężności, która wyklucza z ich życia wiele możliwości. To również determinacja, aby sięgnąć po to, co powinno należeć do nich oraz udowodnienie samym sobie, że nie nadają się jeszcze do wyrzucenia. Albowiem kiedy usłyszymy słowo babcia czy dziadek w naszej głowie już pojawia się stereotypowy obraz osób na emeryturze, które wiele do szczęścia nie potrzepują. Najwyższy czas zerwać z tą wytartą już kliszą, która niepotrzebnie zagraca nam pamięć. W końcu starość to druga młodość. Film posiada sprawne, treściwe i wartkie rozpoczęcie, które momentalnie wprowadza nas w akcję obrazu. Bez zbędnych i rozwleczonych wątków, twórcy bardzo szybko przechodzą do tematu skoku na bank. Jednakże do samego czynu jest jeszcze sporo czasu. Jak już wcześniej wspomniałem, twórcy skupiają się na swoich bohaterach, dzięki czemu produkcja nabiera rumieńców za sprawą charyzmatycznych i skonfliktowanych postaci. Natomiast sam skok zajmuje zaskakująco niewiele czasu ekranowego. Jest wręcz zepchnięty na bok, albowiem cała uwaga reżysera koncentruje się na tym, jak nasi "emeryci" dokonają skoku oraz przekonają samych siebie, że wciąż się do czegoś nadają. Fabuła obrazu jest ciekawa, wciągająca i niesamowicie urzekająca. Doprawdy niewiele czasu nam trzeba, aby polubić naszych bohaterów i w pełni poprzeć ich nieco zwariowany pomysł napadu na bank. Ale hej, wszyscy potrzebujemy odrobiny szaleństwa. Produkcja jest świetnie nakręcona, dzięki czemu bardzo przyjemnie się ją ogląda. Jest lekka i niesłychanie przystępna. Wręcz idealna na ciekawy i niezobowiązujący seans. Dzięki bardzo sprawnej reżyserii produkcja jest w stanie nas urzec niesamowicie płynną i zgrabną narracją oraz odrobiną świeżości w postaci naszych bohaterów, którzy ukazują nam skok na bank z całkiem nowej perspektywy. Twórcom udaje się tego dokonać pomimo tego, że fabuła posiada wiele sprawdzonych schematów i klisz. "W starym, dobrym stylu" jest kolejnym filmem udowadniającym nam, że można zrobić naprawdę dobry film na bazie nieco odgrzewanych schematów. Ostatnim tego typu recenzowanym przez nas przypadkiem jest "Baby Driver", który świetnie obrazuje proces refabrykacji.

W obsadzie filmu pierwszy plan zajęły same gwiazdy. Mowa oczywiście o Morganie Freemanie, Michaelu Cainie oraz Alanie Arkinie. Cała trójka rewelacyjnie sprawdziła się w swoich rolach dostarczając nam naprawdę ciekawych i wiarygodnych bohaterów. Jak już wielokrotnie wspominałem, ten film jest przede wszystkim o pierwszoplanowych postaciach. Tak się akurat składa, że twórcy poświęcili sporo czasu na kreowanie filmowych sylwetek, dzięki czemu potrafią być tak wiarygodne i niesamowicie urzekające. Ich motywy są zrozumiałe, a czyny jak najbardziej uzasadnione. Ten film po prostu stoi postaciami. W obsadzie znaleźli się również: Christopher Lloyd, Ann-Margret, Joey King, Peter Serafinowicz, Maria Dizzia, Siobhan Fallon Hogan, John Ortiz oraz Matt Dillon. Trio aktorskie spisało się rewelacyjnie, a cała reszta świetnie dopełniła ich kreacje.

"W starym, dobrym stylu" jest filmem bardzo krótkim, ale za to bardzo lekkim, niesamowicie przystępnym no i przede wszystkim naprawdę zabawnym. Jego głównym atutem jest również to, że nie skupia się jedynie na skoku, ale w bardzo obszerny sposób nakreśla nam sylwetki głównych bohaterów. Ponadto jest niesamowicie płynny i konkretny. Bez zbędnego owijania w bawełnę i przeciągania na siłę. Wszystko to pozwala mu stać się bardzo przystępną komedią, po którą zdecydowanie warto sięgnąć.