Valerian i Laurelina to kosmiczni agenci, odpowiedzialni za utrzymanie porządku na terytoriach zamieszkałych przez ludzi. Podczas misji w Mieście Tysiąca Planet – kulturowym i politycznym centrum galaktyki – przyjdzie im zmierzyć się ze złowrogą siłą, która zagraża bezpieczeństwu całego wszechświata.

Dwa światy

Dzisiejsza kinematografia bardzo różni się od tej sprzed pięćdziesięciu lat. Postęp w tej dziedzinie przerósł chyba oczekiwania najśmielszych marzycieli. Technologie komputerowe weszły w tak zaawansowane stadium, że pozwalają na dosłowne tworzenie nierealnych rzeczywistości, które jednak wydają się nam bardzo realistyczne i wiarygodne. I choć kino bez problemu radzi sobie bez efektów specjalnych, to jednak powstanie niektórych filmów bez ich użycia byłoby niemożliwe. Pierwszy lepszy przykład z brzegu to "Avatar" Jamesa Camerona. Wymarzony obraz twórcy, którego realizację ograniczały możliwości technologiczne. W tym roku na ekrany kin wszedł kolejny obraz będący kolejnym długoletnim marzeniem reżysera. Jednakże czy pogoń za efektami specjalnymi jest dobre dla kina? I tak i nie. "Valerian i miasto tysiąca planet" jest najlepszym przykładem na ukazanie dwoistości tego sformułowania.

Valerian i Laureile to międzygalaktyczni agenci, których zadaniem jest utrzymywanie porządku na zamieszkałych terenach. Będąc w Mieście Tysiąca Planet, otrzymują nowe zadanie. Mają ocalić metropolię przed zbliżającym się kataklizmem. Czy dwójka agentów będzie w stanie ocalić tętniące życiem miasto? "Valerian" to projekt marzeń Luca Bessona i szumnie zapowiadany "najdroższy film wyprodukowany poza granicami USA". Rzeczywiście jest się czym chwalić, albowiem europejskie budżety prawie nigdy nie są w stanie dorównać amerykańskim standardom. Wyżej wymieniony film miał być udowodnieniem, że na starym kontynencie też możemy się na takie szaleństwo szarpnąć. Szkoda tylko, że ten pierwszy raz będzie taki bolesny. Produkcja startuje od niesamowitego i fenomenalnie nakręconego wstępu, który ukazuje nam powstanie tytułowego "Miasta Tysiąca Planet". Ta oszałamiająca sekwencja rozgrywająca się w rytmie "Space Oditty" Davida Bovie jest jedną z tych scen, których się szybko nie zapomni. Jest to wręcz sekwencja na miarę ikonicznej, albowiem jej spektrum niesamowitości jest wręcz nie do opisania. Nie sposób mi się przestać nią zachwycać. To samo zresztą można by powiedzieć o kilku innych scenach z filmu. Niestety jak się po seansie okazuje, są to tylko "światełka w tunelu", które raz na jakiś czas rozświetlają niezbyt zachwycająca opowieść. W czym jednak tkwi problem? Z samego początku nie sposób jeszcze niczego stwierdzić, albowiem akcja rozwija się całkiem żwawo i płynnie. Jest dość ciekawie, a więc czas leci stosunkowo szybko. Kiedy w końcu (po dość długim czasie) poznajemy głównych bohaterów, całość nadal prezentuje się całkiem dobrze. Niestety całość zaczyna się sypać, gdy nasze postacie trafiają na Alfę (Miasto Tysiąca Planet). Nagle z fabułą widowiska zaczyna się dziać coś niedobrego. Do opowieści wkrada się chaos, który potrafi nieźle namieszać w całej opowieści. A wszystko to wzięło się od reżysera, który chciał nam pokazać o kilka rzeczy za dużo. Już od pierwszej minuty filmu da się dostrzec, że twórca wręcz rozpływa się nad swoim dziełem. Gdy tylko dochodzimy to sekwencji z dużym użyciem efektów specjalnych, aż nie sposób jest nie zwrócić uwagi na admirację materiału przez swego twórcę. Będąc z wami szczery, nie mam nic przeciwko zachwycaniu się swoimi tworami, ale zawsze należałoby pamiętać o dopuszczalnych granicach. W tym przypadku wielokrotnie czułem się przytłoczony tym samozachwytem, który bardzo negatywnie wpływa na odbiór obrazu. Zamiast samemu zachwycać się rewelacyjnymi efektami specjalnymi, często łapałem się na tym, że z obrazu bije zbyt wielką dumą, abym mógł je oglądać. Strasznie to przytłaczające i zdecydowanie nieodprężające. Sztuczne pokazywanie czegoś na siłę czy też rozciąganie danego momentu do maksimum, aby ukazać jego majestatyczność to zwykłe przegięcie. W końcu to ja mam się obrazem zachwycać czy reżyser? Kwestia ta, choć problematyczna jest jeszcze całkiem znośna w porównaniu do niesystematycznej i chaotycznej natury fabuły, która po prostu nie może się zdecydować, o czym chce nam opowiedzieć. Wydawać by się mogło, że wątek ratowania miasta jest tutaj najważniejszy, jednakże nie przeszkadza to opowieści kilkakrotnie zboczyć z kursu, aby zająć się średnio ciekawymi i mało zajmującymi wątkami pobocznymi. Ich jedynym celem jest ukazanie różnorodności przedstawionego świata. Pomysł szlachetny, ale kompletnie niedopracowany, albowiem efekt końcowy pozostawia wiele do życzenia. Wygląda to tak, jakby reżyser na siłę chciał nam pokazać, jak najwięcej z Alfy, abyśmy wiedzieli, jaka jest wspaniała. Problem w tym, że da się do zrobić na wiele innych sposobów oraz tak, że nie będzie to wyglądało tandetnie. Albowiem z każdym takim wątkiem cała opowieść nagle zmienia priorytety i wątek poboczny zamienia się na główny. Takim sposobem historia ciągle dekoncentruje widza, zwodzi i pokazuje to, czego widz, praktycznie rzecz biorąc, nie chce oglądać. Pierwszoplanowa intryga, choć ciekawa niestety zostaje przykryta całą resztą. Szkoda, że tak sobie z nią pograno, albowiem miała naprawdę niesamowity potencjał. Zamieszanie w warstwie fabularnej negatywnie wpływa również na akcję obrazu, która raz po raz traci i zyskuje na tempie. Po pewnym czasie staje się to wręcz nieznośne. Nie pomaga również finał, który został rozegrany na dość chłodnych nutach i do tego z niepasującą do dotychczasowego stylu produkcji "detektywistyczną" manierą. Niestety, ale scenariusz obrazu to jedna wielka katastrofa, która tylko czasami pokazuje nam prawdziwy potencjał opowieści jak np. scena rozgrywająca się na Wielkim Bazarze. Brak mu spójności, płynności i przede wszystkim wciągającej i porywającej opowieści. Ta przedstawiona, jest co najwyżej ze średniej półki. Co ciekawe fakt ten nie przeszkodził twórcy naszpikować obrazu odnośnikami do współczesnego świata. Przede wszystkim Europy, Unii Europejskiej, problemu imigrantów itp. Czyli tego, z czym obecnie przyszło nam się mierzyć. I choć motywy te świetnie współgrają z resztą obrazu i tak nie są w stanie ocalić całości, która po prostu rozczarowuje.

Strona aktorska prezentuje się zdecydowanie lepiej, ale nie ma mowy o fajerwerkach. Głównie ze względu na to, że tylko dwie postacie mają jakąkolwiek szansę zaistnienia. Są to oczywiście Valerian i Laureile. Tylko oni dostają wystarczającą ilość czasu ekranowego, abyśmy sobie o nich wyrobili jakieś zdanie. Zresztą scenariusz produkcji w miarę dokładnie nakreśla tylko ich. Ci zaś nieco obiegają od komiksowych pierwowzorów. Wyglądem nie przypominają bohaterów, a raczej jakiś duet wolnych strzelców. Nie przeszkadza to im jednak być zaskakująco skutecznym w wykonywaniu swoich misji. Relacja między głównymi bohaterami często jest napięta, jednakże ma w sobie dużo uroku. Pozwala to im pomimo uprzedzeń wspólnie dojść to porozumień i koniec końców wyjść na prostą. W roli Valeriana mamy Dane DeHanna, który dalej trochę przypomina mi Lockharta z "Lekarstwa na życie". Niemniej jednak do jego postaci z czasem da się przekonać. Co innego jest z Carą Delevinge, która już od początku da się lubić jako Laureline. Jest zaskakująco autentyczna, przekonująca i lekka w tej roli, dzięki czemu świetnie się ją ogląda na ekranie. W obsadzie znalazło się jeszcze mnóstwo innych gwiazd takich jak Clive Owen, Ethan Hawke czy Rihanna jednakże są to jedynie dodatki, które nie zabawiają na ekranie zbyt długo.

Luc Besson w niemalże każdym wywiadzie chwalił jak to w "Valerianie" jest mnóstwo efektów specjalnych i jak technologia umożliwiła mu stworzenie świata przedstawionego. W tym wypadku nie trudno się z reżyserem nie zgodzić, albowiem strona wizualna obrazu wręcz onieśmiela. Efekty specjalne rzeczywiście są niesamowite i kilkakrotnie zapierają dech w piersiach. Do tego dochodzą jeszcze świetne zdjęcia, kostiumy i scenografie. Muzyka Alexandre Desplata jest lewo słyszalna i mało wyrazista, przez co przytłaczają ją sceny akcji oraz efekty. Całość rozegrana jest w komediowo-poważnej stylistyce, która niestety nie zawsze się sprawdza. Głównie ze względu na to, że wiele scen wydaje się kompletnie nie pasować do atmosfery całego obrazu. Niemniej jednak humor wypada całkiem nieźle.

"Valerian i miasto tysiąca planet" to wizualnie piękny, ale chaotyczny film, z pogmatwaną fabułą i słabym scenariuszem. I choć aktorsko i technicznie film nadrabia, to niestety admiracja tego to cyfrowe nie zastąpi historii, której tutaj brakuje. Skakanie między wątkami i rozpraszanie się błahostkami bardzo źle wpływa na odbiór produkcji, która traci na klimacie, płynności oraz naszym zainteresowaniu. Efekty specjalne nie naprawią wszystkiego i nic nie poradzą na niewykorzystany potencjał. Niemniej jednak w świecie "Valeriana" jest coś niesamowicie intrygującego i pociągającego. Pewnego rodzaju magnetyzm, który mnie kupił w 100%. Ten sam, który sprawia, że z chęcią zobaczyłbym dalszą część. Tym razem jednak z lepszą opowieścią. Niestety raczej się tak nie stanie, albowiem produkcja Bessona bardzo szybko została uznana za box-officeową wtopę. Szkoda. Mogłoby z tego powstać całkiem ciekawe uniwersum.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Porzucona przez chłopaka trzydziestokilkuletnia Amy z trudem przekonuje swą nadzwyczaj ostrożną matkę, by wyjechała z nią na wycieczkę do Ekwadoru. Na miejscu zostają porwane przez przypadkowo poznanego znajomego i wywiezione do dżungli. Od ich samych – i siły łączących je więzi – zależeć będzie, czy uda im się wyprowadzić w pole porywaczy i wrócić do cywilizacji.

Zgaga, tasiemce i te sprawy...

Zdarzyło wam się kiedyś źle ocenić film? Mówiąc to, mam na myśli sytuację, w której wyczekiwana przez was długo produkcja okazała się starszym rozczarowaniem, jakiego nie mogliście przypuszczać. Mnie taka sytuacja dotknęła tyle razy, że teraz staram się do każdego obrazu podchodzić "na chłodno". Na zwiastuny to już w ogóle patrzę z odpowiednią dozą rezerwy. Jednakże jak bym się nie starał zawsze i tak złapie się na te same chwyty. Tym razem przechytrzyli mnie twórcy "Babskich wakacji".

Z początku się nieco dziwiłem niepochlebnym opiniom na temat wyżej wymiennego tytułu, albowiem zwiastuny prezentowały raczej średniej jakości materiał, czyli nic nadzwyczajnego. Teraz jednak już wiem, skąd one się wzięły. Pierwszego wrażenia nigdy nie należy brać pod uwagę, albowiem niczego konkretnego nam ono nie mówi. W przypadku "Babskich wakacji" podejrzewałem "przeciętniaka", którego trafność żartów będzie oscylowała w skali 5/10. Jednakże nie przypuszczałem, że twórcy porażą mnie swoją "pomysłowością" i "odwagą". Film opowiada o córce, którą przed wyjazdem na wakacje porzucił chłopak. Na wycieczkę więc zabiera mamę, która dawno nie wychodziła z domu. Wszystko potoczyłoby się bezproblemowo, gdyby nie poznany przez córkę chłopak, który porywa obydwie kobiety. Teraz dwie dzielne amerykanki muszą wyrwać się ze szponów kartelu, który wyłudza od ludzi okup za bliskich. Zgaga. Jako że jest to komedia, wiele rzeczy można jej odpuścić, jak na przykład sam fakt, że bohaterki trzykrotnie zbiegły oprawcy. Ok, rozumiem. Jakoś przecież musiała się akcja obrazu toczyć. Niestety, gdyby to był największy minus obrazu, to seans byłby całkiem bezproblemowy. Jak już wspomniałem, fabuła jest, jaka jest. Jej niedorzeczność kilkakrotnie przekracza granicę przyzwoitości, przez co seans staje się bardzo nieprzyjemny. Nie wspominając już o jednej takiej "akcji", której mój mózg po prostu nie wytrzymał. Ale o tym potem. Historia ukazana na ekranie, choć ma początek rozwinięcie i zakończenie, jest konsekwentna i dokładna, jeśli chodzi o prowadzenie akcji, to niestety nie wyróżnia jej już nic innego. Przede wszystkim opowieść jest nudna i mało wciągająca. Wydarzenia ekranowe, choć cały czas serwują nam coś nowego, nie potrafią nas ani w pełni pochłonąć, ani czymkolwiek zaskoczyć. Akcja obrazu, choć całkiem płynna to niestety mało porywająca. Sceny bardzo często strasznie się ciągną i zanudzają na śmierć. Opowieści nie pomaga nawet wątek dramatyczny na linii matka-córka, który (jak można było przypuszczać) koniec końców uporządkuje burzliwą relację między nimi. Wszystko zostało zbudowane na bardzo stereotypowej konstrukcji, która kuje w oczy swoją szablonowością. Nie zapominajmy już o absurdach, jakie pojawiają się w obrazie, albowiem te niekiedy potrafią dosłownie zwalić z fotela. Rzucę jedynie słowo: tasiemiec. W filmie o dziwo pojawia się również kilka wątków pobocznych jako urozmaicenie całej historii. Niestety wątki te zostały wprowadzone do opowieści bezmyślnie, przez co na sam koniec dochodzimy do wniosku, że były kompletnie niepotrzebna. Pomijając już naszą irytację, wynikającą z postaci brata głównej bohaterki. Koniec końców chyba gorzej już być nie mogło. No, chyba że opowieści brakowałoby już przysłowiowych "rąk i nóg" to wtedy owszem.

Od strony aktorskiej "Babskie wakacje" prezentują się zdecydowanie lepiej. Na pierwszym planie mamy dwie aktorki z niesamowitą charyzmą, które wkładają dużo wysiłku w swoje role. Nie są to powalające kreacje, ale zdecydowanie zadowalające. Aktorki w dużej mierze ogranicza również biedny scenariusz, który nie poświęca ich sylwetkom za dużo czasu. Niemniej jednak Amy Shumer i Goldie Hawn dają z siebie wszystko. Ciekawie wypada również jako Ike Barinholtz jako przewrażliwiony i maminsynkowaty Jeffrey.

Przygoda z "Babskimi wakacjami" okazała się totalną porażką. Jest nudno, absurdalnie no i nie śmiesznie. Wyłączenie myślenia również nie pomaga, albowiem gdy się to już zrobi, film nadal nie ma nam nic ciekawego do zaoferowania. A ta akcja z tasiemcem to już w ogóle przebiła wszystko... Wow. Naprawdę długo tego nie zapomnę. Koniec końców film nie jest godny nasze uwagi. Wynudzimy się, powyrywamy kilka włosów z głowy i wyjdziemy z kina zawiedzeni. Po co nam takie tracenie czasu i naszego zdrowia? No ja się pytam?

P.S. Przez tego tasiemca będę autentycznie żyć o kilka lat krócej. ;D

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Ellen, 20-letnia anorektyczka, rozpoczyna niekonwencjonalną terapię, która jest dla niej początkiem trudnej, choć momentami też zabawnej drogi do samopoznania.

Zostań z nami

Życie to dar i każdy z nas o tym wie. Jednakże niektórzy z nas zapominają jak z tego daru korzystać oraz co zrobić, żeby go nie zmarnować. Na pierwszy rzut oka zadanie to wydaje się banalne, jednakże, gdy zastanowimy się nad zagadnieniem nieco dłużej, okaże się, że nie każdy postrzega sens życia tak jak my oraz nie każdy jest w stanie dostrzec to, że ten dar marnuje. Podobnie jest z bohaterką filmu "Aż do kości" opowiadającym o problemie anoreksji.

Netflix nie tylko próbuje swoich sił na polu filmów pełnometrażowych, ale od jakiegoś czasu stara się "dotknąć" wielu palących problemów dotyczących naszego społeczeństwa. Było już niesłychanie popularne "13 powodów" teraz jest "Aż do kości" i niedawno zaprezentowany "Atypowy". Każda z tych produkcji oprócz bycia nowością platformy internetowej stara się również opowiedzieć nam o kłopotliwych zagadnieniach społeczeństwa. Do seriali powrócimy w odrębnych recenzjach, a dzisiaj skupimy się filmie Marti Noxton.

Ellen to 20-latka, która cierpi na anoreksję. Do tej pory żadna z kuracji nie dała zadowalających efektów. Rodzina bohaterki wysyła ją na ekstremalną terapię, która ma pomóc jej wrócić do zdrowia. Czy uda jej się przezwyciężyć chorobę? Film Marti Noxton rozpoczyna się, gdy nasza bohaterka jest już w zaawansowanym stadium choroby. Nie wiemy, jak do tego doszło, ani czemu do tej pory nie udało jej się poprawić. Wiemy jedynie, że jest to prawdopodobnie jej ostatnia szansa na wyzdrowienie. W trakcie trwania obrazu zaczynamy powoli zagłębiać się w świat głównej bohaterki i odkrywać jej kłopoty. Problem jednak w tym, że nasza bohaterka jest źle skonstruowana, przez co cała historia prezentuje się mizernie. Zresztą to nie tylko wina złego nakreślenia postaci, ale także słabego scenariusza, który stara się nam opowiedzieć historię o wszystkim i o niczym. Z początku wszystko jeszcze prezentuje się całkiem zgrabnie. Jest nakreślony problem, który trzeba rozwiązać. Jednakże, kiedy nasza bohaterka rozpoczyna "ekstremalną" terapię wszystko zaczyna się sypać. Największy problem sprawia struktura obrazu, która nie wiedzieć czemu jest bardzo szablonowa, żeby nie powiedzieć prymitywna. Wydarzenia ekranowe twórczyni podaje z nam z pewną dozą niepewności i dystansu, jakby sama nie była pewna czy to, co nam prezentuje, jest tym, co chce nam pokazać. Kolejne kadry tylko nas w tym przekonaniu uświadamiają. Ta bez obojętna forma powoduje, że film sprawia wrażenie sztywnego, bezpłciowego i nas wyraz sztucznego. Reżyserka stara się uchwycić niepokój i brak komfortu bohaterki w nowym miejscu, jednakże, zamiast to uczynić, miota się niemiłosiernie i robi film, który jest dla nas niekomfortową przygodą. Ten dystans sprawia, że problemy naszej bohaterki oraz pobocznych sylwetek stają się dla nas jeszcze bardziej odległe i nierealne niż naprawdę są. Dla wielu z nas problem anoreksji jest już na pograniczu abstrakcji, albowiem większości trudno zrozumieć ideę głodzenia się dla super smukłej sylwetki. Jednakże z filmem Marti Noxton problemy te przybierają iście kosmiczną formę. W tym przypadku na pewnym etapie nawet nie mamy już ochoty dociekać, czemu nasza bohaterka to robi. Po prostu życzymy sobie podania nam odpowiedzi na srebrnej tacy. Sytuacji nie ułatwia scenariusz, który w niesamowicie łopatologiczny sposób próbuje ukazać nam problem anoreksji oraz przemianę bohaterki. Już od samego początku próbuje różnych sztuczek, aby wyjaśnić nam to zagadnienie, jednakże za każdym razem tylko jeszcze bardziej się pogrąża. A im dalej w las, tym gorzej. Twórczyni dosłownie nie wie, o czym chce nam opowiedzieć, ani jak wyciągnąć swoją bohaterkę z opresji. Zamiast skupić się na jednej czy też dwóch strategiach, woli pokazać nam dziesięć różnych i żadnej z nich nie doprowadzić do końca. Tak jakby nie była pewna, która z nich będzie wystarczająco przekonująca. A więc wybór zostawia samemu widzowi. Ten zaś, zamiast wybrać jeden z nich, prędzej załamie się nad ilością rozwiązań dostępnych do wyboru. Tak nie można robić, albowiem wprowadza to do opowieści więcej zamieszania, niż to jest konieczne. Takim sposobem przetrwanie przez niektóre fragmenty obrazu jest naprawdę trudne. Albowiem oprócz anoreksji twórczyni nagle do opowieści wrzuca wątek nastoletniej miłości, homoseksualizmu, samobójstwa, poronienia, zaprzepaszczonych szans itd. Lista się nie kończy. Każdy z wątków poruszony jest jednie powierzchownie, co potrafi wywołać w nas niezłą frustrację. Natomiast nasza obojętność co do bohaterów sięga zenitu. Oprócz tego scenariusz w bardzo ciekawy sposób zagina czasoprzestrzeń, albowiem w wielu momentach odniosłem wrażenie, że co poniektóre sceny miały miejsce w odstępie czasu przynajmniej kilku miesięcy, a przedstawione zostały, jakby to było zaledwie kilka dni. Taki niezgrabny montaż potrafi nieźle zbić z tropu, przez co opowieść traci sens. Natomiast sam problem anoreksji jest w filmie potraktowany karygodnie, albowiem, nie mówi nam zbyt wiele o problemie anoreksji, a jedynie stara się pokazać jak najwięcej przypadków anorektyków. Zero rozwiązań ani jakichkolwiek wniosków z seansu nie wyciągniemy. Jedyna dobra rzecz, jaką porusza obraz to problem samej istoty życia. Mówi, że nie warto rezygnować z życia dla smukłej sylwetki. Wiecie co, organizm spala, gdy nie mamy tkanki tłuszczowej? Mięśnie. Proces ten nie tyle, ile osłabia organizm, co doprowadza go na skraj wyczerpania. Później jest już tylko śmierć. Dlatego spodobała mi się metoda leczenia naszej bohaterki, której nie wpychano posiłków do buzi, a jedynie starano się jej uświadomić, że nie jedząc, nie będzie żyła. Niestety pomimo słuszności tego wątku i tak mam wobec niego poważne zastrzeżenia. Zbyt szablonowy, nierówny i ze zmarnowanym potencjałem. Całość natomiast prezentuje się jako mało spójna, szalenie zawiła i nieprzekonująca opowieść, która potrafi niesłychanie nas zmęczyć. Chyba nie tak miało to wyglądać.

Storna aktorska produkcji prezentuje się znacznie lepiej, ale o żadnych rewelacjach nie ma mowy. Zacznijmy od tego, że w opowieści zamiast bohaterów z krwi i kości mamy papierowe sylwetki, które nie potrafią nas do niczego przekonać. I choć aktorzy bardzo się starają, aby to zmienić, to niestety kiepski scenariusz ma nad nimi przewagę. Jednakże wiele dałoby się wybaczyć, gdyby chociaż pierwszoplanowa postać jako tako się prezentowała. W "Aż do kości" nawet tego brakuje. Bohaterka grana przez Lily Collins jest strasznie nijaka i niezdecydowana, przez co jej wiarygodność na ekranie jest niewielka. Jej motywy działania są tak pogmatwane i tajemnicze, że wręcz nie sposób je odgadnąć. Ale to mnie nie martwi tak bardzo, albowiem jestem w stanie sobie wyobrazić, że postępowanie osób dotkniętych anoreksją może być nieracjonalne i niekiedy wręcz niemożliwe do odgadnięcia. Martwi mnie jednak fakt, że reżyserka nie potrafi pokierować swoją bohaterką, aby w racjonalny sposób uświadomić jej sedno problemu. Miota się niepotrzebnie po zbyt wielu wątkach i próbuje wszystkiego po trochu. Traci na to cenny czas i naszą cierpliwość. Natomiast jej bohaterka sama gubi się w niekonsekwencji własnych wyborów. Lilly Collins, choć prezentuje się w tej roli nieźle, to niestety twórczyni nie pozwala tej postaci rozwinąć skrzydeł. To samo tyczy się reszty jak: Liana Liberato, Lilly Taylor, Carrie Preston, Alex Sharp, Ciara Bravo, Brooke Smith, Kathrynn Prescot, Hana Hayes, Maya Eshet no i w końcu Kenau Reeves.

Technicznie film nie zachwyca. Szablonowa narracja przekłada się na wiele prostych i sztywnych kadrów, a wspominany wcześniej montaż wprowadza do opowieści zamieszanie i niekonsekwencje. Klimat obrazu został zbudowany niesystematycznie, humor rzadko trafia w punkt, a niekiedy zbytnia cukierkowość obrazu każde nam myśleć, że chyba pomyliliśmy filmy.

Idea Netflixa jest słuszna, albowiem powinno poruszać się tematy tabu bądź zagadnienia trudne dla społeczeństwa na dużo większą skalę. Niestety słuszność idei nie zawsze przekłada się na jakość ostatecznego produktu. Tak też stało się z filmem Marti Noxton, który miał opowiedzieć o problemie anoreksji. Koniec końców mówi nam o wszystkim i o niczym, a o anoreksji to w ogóle najmniej. Słaby scenariusz, źle skonstruowana opowieść, papierowi bohaterowie i strona techniczna nie zachwycają. Najgorsze w tym wszystkim jednak jest to, że zagadnienie anoreksji jest przedstawione w karygodny sposób. Nie mówiąc już o samym zakończeniu, które trochę spada na nas jak grom z jasnego nieba i zamiast wywołać wzruszenie i łzy, powoduje u nas śmiech i wrażenie okropnej tandety. To zdecydowanie nie miało tak wyglądać.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Cezar i jego małpy uwikłane zostają w zbrojny konflikt z armią ludzi, na czele której stoi bezwzględny Pułkownik. Małpy ponoszą straszliwe straty, podczas gdy Cezar zmaga się z mrocznymi instynktami i wyrusza w drogę, by pomścić swych pobratymców. Gdy Cezar i Pułkownik stają twarzą w twarz, dochodzi do spektakularnej bitwy, w której stawką jest przyszłość obu gatunków i całej naszej planety.

Małpy Razem Silne!

Według wielu z nas małpy to zwierzęta stadne, które oprócz oglądania w zoo możemy dostrzec na antenie kanału Discovery Channel. Te egzotyczne i niegłupie zwierzęta łączy z ludźmi całkiem sporo, albowiem według wyznawanej przez Darwina teorii ludzie pochodzą właśnie od małp. Ta analogia nie pada tutaj przypadkiem, albowiem małpy mogą stać się ludźmi. W końcu człowiek to istota myśląca – homo sapiens – a więc myśląca samodzielnie małpa, która przejawia cechy ludzkie, też mogłaby się zaliczać do naszego gatunku. Poprzez "Genezę", a następnie "Ewolucję" mogliśmy zobaczyć, jak rodzi się cywilizacja małp na wzór ludzkiej. Teraz przyjedzie nam zobaczyć, jak naszym wątpliwym kuzynom idzie obrona tej cywilizacji.

Od wydarzeń z poprzedniej części minęły dwa lata. Od tego czasu małpy i ludzie są w nieustannym konflikcie wojennym, który zadecyduje o ich przetrwaniu. Po dotkliwej stracie, jaka napotyka Cezara oraz jego pobratymców główny bohater wyrusza w podróż, aby dokonać zemsty na niejakim Pułkowniku. Starcie to ma zadecydować o dalszych losach całego rodzaju inteligentnych małp. To już trzecia odsłona odnowionej "Planety małp", która już od samego początku budziła wiele zachwytów. Nie da się ukryć, że "Wojna o planetę małp" była długo wyczekiwanym zwieńczeniem trylogii. Czy jednak okazała się dobrym następcą poprzednich odsłon? Jak najbardziej. Prawdę mówiąc, jest to chyba najlepszy film z całej serii, co nie zdarza się zbyt często przy trylogiach. W czym więc tkwi sukces tej serii? Zdecydowanie jest to historia, jaką serwują nam twórcy. W tym przypadku jest to epickie zakończenie, które w swojej wielkości nieco odbiega od powszechnie znanych nam finałowych standardów. Produkcja już od pierwszej chwili potrafi nas niesłychanie zaintrygować i wciągnąć w wir zdarzeń, które inicjują główny wątek całego obrazu. Jest wartko, ciekawie i z polotem. Wszystko to, czego trzeba, aby zaangażować widza w produkcję. Dalej, jest jeszcze lepiej z tym że opowieść przybiera nieco inny ton. Twórcy drastycznie zmieniają narrację, przez co to, co z początku uważaliśmy za konieczność w filmie o wojnie, staje się raczej wątkiem marginalnym. Dzieje się tak, albowiem postanowiono słowo "wojna" wykorzystać w nieco innym kontekście. Tym razem nie chodzi o walki między małpami a ludźmi. Głównym zagadnieniem filmu jest to jak ocalić małpi gatunek przed wrogim spojrzeniem ludzi. Jest to wojna o przetrwanie, która nie potrzebuje widowiskowych bitew, aby udowodnić nam wiarygodność swoich idei. Wystarczy tylko siła woli, która potrafi przenosić góry oraz determinacja, która obali każe mury. W myśl tych idei twórcy prowadzą akcję obrazu, która polega na ocaleniu małp z rąk ludzi, którzy nie tylko chcą je wykorzystać, ale również się ich pozbyć. Ich motywacja okazuje się jednym z najciekawszych ewenementów natury, a z drugiej nad wyraz zrozumiałym powodem do obaw. Koniec końców wychodzi na to, że każda ze zwaśnionych stron walczy o to samo, czyli przetrwanie swojego rodzaju. Jednakże pomimo słusznego celu obydwu ras to właśnie małpom widz chętniej kibicuje. Już od pierwszej części serii twórcy byli w stanie wytworzyć w nas niesamowitą empatię wobec małpich bohaterów. Z czasem ta więź jedynie przybierała na sile, co świetnie pokazano w "Wojnie". Nawet wtedy, gdy intencje obu stron są takie same, ludzie i tak w desperacji będą walczyć wszelkimi dostępnymi środkami, aby postawić na swoim. Będą się również prześcigać w swoim okrucieństwie. Tym nawiązaniem twórcy porównują młodą, ledwo wykształconą cywilizację z tą należącą już do strych wyjadaczy, która znacznie więcej widziała i więcej nieszczęścia doświadczyła. Albowiem od samego początku seria ta jest niczym ilustrowany podręcznik, o tym, jak ewoluowała nasza rasa. Wszystko to choć ukryte pod płaszczem małpiej historii jest wręcz idealnym odwzorowaniem postępu każdej świadomej rasy i bardzo wymowną aluzją do nas samych. Jednakże film ten to także fenomenalnie nakreślona i przedstawiona opowieść, która potrafi zaintrygować, wzruszyć i zaskoczyć. Choć jej tempo jak na finał serii jest zaskakująco powolne, to jednak nie stanowi ono przeszkody do opowiedzenia nam najlepszej fabuły z całej serii. Jak już wcześniej wspomniałem, skupiono się na wojnie o przetrwanie, która potrafi być dużo bardziej intrygująca niż rozbuchane wojskowe potyczki. Twórcy wiele zaryzykowali, albowiem zabiegu tego widzowie nie mogli się spodziewać. Jednakże w żadnym stopniu nikogo z nas nie oszukali, albowiem w swoim filmie pokazują nam pełen wymiar walki o przetrwanie. Już od pierwszej części seria ta charakteryzowała się świetnym pomysłem oraz scenariuszem. Tym razem nie mogło być inaczej przez co "Wojna" to przede wszystkim rewelacyjny pomysł na zamknięcie trylogii, ale także piekielnie dobra robota scenopisarska, która gwarantuje opowieść na najwyższym poziomie. Wszystko jest tutaj rewelacyjnie rozplanowane, niesamowicie rozegrane oraz dopracowane do najmniejszych szczegółów. Dzięki temu całość sprawia wrażenie opowieści niesłychanie spójnej, płynnej no i przede wszystkim zaskakująco wiarygodnej. Przy tego typu filmach science-fiction staje się bardziej realne, niż moglibyśmy przypuszczać. Konsekwentna reżyseria Matta Reevesa, który w dużej mierze przyczynił się do oszałamiającego sukcesu "Ewolucji" pozwala nam cieszyć się każdą kolejną sceną. A produkcja, choć jest prawie dwuipółgodzinną przeprawą, mija niczym mrugnięcie oka i pozwala zapomnieć o bożym świecie. Istny majstersztyk.

Od strony aktorskiej produkcja po raz kolejny zachwyca. Wszystko to jest zasługą świetnie nakreślonych bohaterów, którzy następnie zostali rewelacyjnie sportretowani przez gwiazdorską obsadę. Największe laury należą się oczywiście Andyemu Serkisowi, który wprost fenomenalnie po raz trzeci wciela się w postać Cezara. Za każdym razem udowadniał, że nie ma dla niego rzeczy niemożliwych. Tak jest i teraz gdy przyszło mu zmierzyć się z niesłychanie emocjonującym skryptem. Jednakże jego poświęcenie i wysiłek, jaki włożył w granie głównego bohatera, jest wręcz nie do opisania. To coś znacznie więcej niż tarzający się Leo w "Zjawie". To prawdziwa sztuka. Andy udowadnia, że jego kreacja to coś więcej niż CGI, to przede wszystkim on jako postać, która tylko podlega obróbce komputerowej. Naprawdę wielkie brawa. Jestem pod wrażeniem i liczę na jakieś wyróżnienie za ten wyczyn. To samo mogę powiedzieć również o reszcie małpiej obsady, albowiem oni również włożyli wiele wysiłku w stworzenie swoich sylwetek. Nie da się jednak zaprzeczyć, że to Cezar ma najbardziej rozwiniętą psychikę z nich wszystkich i to jemu poświęcono najwięcej czasu. W trzeciej części nowym nabytkiem jest Steve Zahan jako Zła Małpa. Wprowadza on do opowieści głównie wątek komediowy, jednakże to nie wszystko, co ma nam do zaoferowania ta postać. W roli głównego antagonisty mamy świetnego Woodyego Harrelsona, który bez najmniejszego zawahania się portretuje bezwzględnego Półkownika. Jego postać, choć jest okrutna to jednak niesamowicie wiarygodna i posiadająca solidną motywację swoich wszystkich działań. Nie należy również zapomnieć o Amiach Miller w roli Novy - niemówiącej dziewczynki, która również świetnie prezentuje się na ekranie. W obsadzie znaleźli się również: Karin Konoval, Terry Notary, Ty Ollson i Sara Canning.

Wizualna oprawa to kolejna jaśniejąca część tego projektu. Oczywiście największe laury należą się specom od efektów specjalnych, których praca po raz kolejny oszałamia nas swoją niesamowitą dokładnością i naturalnością. Za te dokonania należy się w końcu Oskar. Jednakże najnowsza odsłona to nie tylko fenomenalne efekty. To również niesamowite scenografie i zapierające dech w piersiach kadry. Na to wszystko nakłada się również wyśmienicie dobra muzyka Michaela Giacchino, który po kilku ostatnich wpadkach wraca na sam szczyt. Nie należy zapomnieć również o wątku komediowym, który w głównej mierze generuje postać Złej Małpy. Nie zmienia to jednak faktu, że jest to niesłychanie lekki i sytuacyjny poziom humoru, który idealnie wtapia się w dość poważną atmosferę obrazu gdzie niemalże z każdej strony wieje grozą. Warto również zwrócić uwagę na klimat produkcji, który zdecydowanie różni się od swoich poprzedników. Tak jakby każda cześć oprócz bycia spójną całością serii ponadto była na swój sposób wyjątkowa i oryginalna.

Dawno nie widziałem tak wysokobudżetowego filmu wakacyjnego, który przy okazji byłby tak wyciszonym i stonowanym obrazem, naciskającym głównie na opowieść, a nie tylko wyłącznie na samą akcję. Tej jednak tutaj też nie zabraknie. Do tego dochodzi jeszcze rewelacyjne aktorstwo i świetne wykończenie – przede wszystkim efekty specjalne. Wszystko to sprawia, że obraz jest jedyny w swoim rodzaju i nad wyraz spełniony. Zarówno jako finał trylogii, wakacyjny blockbuster, kino ambitne i pełen polotu obraz o nieugiętej woli walki o przetrwanie.

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.

Przez dziesięć spokojnych lat położony w górach Korei Południowej dom Miji jest schronieniem dla wielkiego zwierzęcia o imieniu Okja, które staje się największym przyjacielem dziewczynki. Sielanka nagle się kończy, gdy Okja zostaje uprowadzona przez wielkie międzynarodowe konsorcjum Mirando Corporation. Firma wywozi zwierzę do Nowego Jorku, gdzie - mająca obsesję na punkcie własnego wizerunku prezes korporacji Lucy Mirando - szykuje dla niego zupełnie inne plany. Mija, bez zastanowienia rusza swojemu przyjacielowi na odsiecz. Jej rozpaczliwa misja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy okazuje się, że losem Okjy interesuje się wiele różnych środowisk walczących o swoje prawa... a Mija chce przecież tylko sprowadzić swojego przyjaciela do domu.

Cóż to za świnia!

Przyjaźń to coś więcej niż tylko więź pomiędzy grupką osób. To zbudowane latami bądź też doświadczeniami zaufanie, które przynosi korzyści obydwu stronom. Cały mechanizm polega na tym, że gdy jedna z osób jest w potrzebie, to ta druga czuje się zobowiązana pomóc jej w kryzysie. W myśl zasady jest nawet gotowa za nią oddać swoje życie. Czemu jednak o tym wspominam? Albowiem przyjaźń to nie tylko korzyści, ale także poświęcenia. Dobrze o tym wie pewna dziewczynka o imieniu Mi-ja, która jest gotowa zrobić wszystko, aby ocalić swoją najlepszą przyjaciółkę... świnię o imieniu Okja.

Produkcja opowiada o dziewczynce, która wyrusza w heroiczną wyprawę, aby uratować swoją przyjaciółkę Okję przed przerobieniem jej na mięsko. W zasadzie w tych słowach można by na pierwszy rzut oka opisać najnowszy film Joonh-ho Bonga. Prosta i familijna opowieść o przyjaźni i poświęceniu. Błąd. Nie dajcie się zwieść. Pod tą tandetną plandeką skrywa w sobie niesłychanie egzotyczną mieszankę, obok której nie można przejść obojętnie. Zaczynając jednak od początku, przypomnę (jakby koś czasem nie wiedział, ale o tym filmie było już tak głośno, że to chyba niemożliwe), że "Okja" to film pełnometrażowy wyprodukowany przez internetową platformę Netflix. Gigant zza oceanu już od jakiegoś czasu próbuje nie tylko zawładnąć rynkiem seriali, ale także filmów pełnometrażowych. Stąd też sięga po największe gwiazdy, wyszukanych twórców oraz wygórowane budżety. Czy Netflixowi wyszło coś z tego? Będąc z Wami szczery, muszę przyznać, że film zaskoczył mnie niesłychanie. Nie spodziewałem się, że produkcja ta okaże się taka... specyficzna, dziwna, drastyczna, ekstrawagancka, zaskakująco-szkująca, urocza, okrutna i o jejku. Naprawdę było dla mnie spore zaskoczenie. Jednakże całkiem pozytywne. Problem jednak leży w samej opowieści, a nie formule, jaką przyjmuje reżyser, aby ją opowiedzieć. To właśnie historia jest tutaj dla nas największym zaskoczeniem. Słowo "dziwny" w tym wypadku idealnie opisuje obraz, albowiem takiej mieszanki wybuchowej już dawno nie widziałem. Niecodziennością jest mieszanie ze sobą całkiem odmiennych gatunków. Ci twórcy, którzy się za to zabierają, muszą się liczyć z faktem, że ich pomysł może się nie udać, albowiem niekiedy ciężko jest znaleźć wspólny język dla odmiennych koncepcji. Tutaj mamy przypadek gdzie twórca wymieszał ze sobą kilka gatunków, które ewidentnie się ze sobą gryzą, ale jednak w tym filmie potrafią pójść na kompromis. Nie zawsze, ale to i tak jest według mnie spory sukces. Reżyser postanowił połączyć film przygody, z opowieścią o ratowaniu bliskiej osoby, ale nie zawahał się również dodać do niego drugiego dnia oraz dużej dawki goryczy, grozy, a także odrobiny kina ambitnego. To wszystko prezentuje się jak kompletnie niestrawna mieszanka, która ku naszemu zaskoczeniu jest całkiem znośna. Dla innych nieco lepiej, a innych zaś gorzej, ale koniec końców nie jest szkodliwa. Nie zmienia to jednak faktu, że film jest bardzo specyficznym tworem. Mówi nam o tym przede wszystkim sposób, w jaki reżyser operuje opowieścią. Najpierw spokojnie i z delikatnością, a następnie przybiera na zadziorności oraz grozie. I tak cały czas. Ciężko jest dokładnie scharakteryzować tę produkcję, albowiem ma w sobie zbyt wiele różnorakich wątków, z których każdy wnosi do opowieści coś nowego i innego. Niby rewelacja, ale zaś z drugiej strony tworzy się w nas pewnego rodzaju uczucie dystansu co do kolejnych ekranowych potyczek. Wynika to z nie oczywistości produkcji, która w bardzo szybkim czasie potrafi wywołać u nas milion sprzecznych emocji, przez co za pierwszym razem ciężko jest nam je wszystkie uporządkować. Dopiero z czasem udaje się je odrobinę "przetworzyć" co nie oznacza, że na sam koniec wszystko jest super klarowne. Zbyt wiele rzeczy w filmie po prostu nie powinno ze sobą współpracować, a mimo to jakoś są w stanie znaleźć złoty środek i to nas nieco deprawuje. Reżyser ewidentnie lubi szokować bądź eksperymentować czego przykładem jest nieustannie zmieniana narracja, ekstrawagancki sposób prowadzenia poszczególnych wątków, szalona dwoistość postaci, a także tempo akcji, które jest niesamowicie wyboiste. Ponownie, pomimo tego wszystkiego produkcja nadal jest całkiem zdatna do obejrzenia. Reżyser ma niesłychany dar do łączenia ze sobą wielu nieoczywistych i nieszablonowych pomysłów w celu otrzymania zaskakującego, a nawet nieco dziwnego efektu, który jednak ma w sobie to "coś" i jest całkiem przyjazny w odbiorze. Sama fabuła również odzwierciedla zwariowane pomysły reżysera. Z początku zapowiada się jak artystyczne kino z wielką świnią, pięknymi krajobrazami i sielanką w tle. Później jednak drastycznie zmienia ton, przybiera na prędkości i drapieżności. Na sam koniec wprowadza nawet odrobinę elementu grozy. Jest całkowicie nieszablonowa, nieoczywista i zaskakująca, ale z drugiej strony zaś troszkę przerażająca, niepokojąca oraz zaskakująco drastyczna. Jej dwoistość potrafi zmęczyć podczas seansu, albowiem widz szybko może się pogubić w stylistyce oraz klimacie opowieści. Szybkie zmiany narracyjne, jakie wprowadza twórca, nie do wszystkich przemawiają i mogą dla niektórych wydać się wręcz czynnikiem wprowadzającym chaos i zamieszanie do opowieści. Produkcja bardzo wolno się rozkręca i każe nam długo czekać na zawiązanie się jakiejkolwiek akcji. Jednakże będąc już po seansie, można szybko dojść do wniosku, że początek był tak właściwie jednym z "najnormalniejszych" fragmentów całego obrazu. Albowiem cała reszta wydaje się taka szalona, nieoczywista, bądź też nieszablonowa. Twórca w wielu scenach pozostawia pewne kwestie do samodzielnego wyjaśnienia. Nie skupia się na ich dopowiedzeniu, albowiem go nie interesują. Stąd też wiele rzeczy szokuje pod względem swojej wykonywalności. Bohaterowie znajdują rozwiązania na wiele problemów tak "po prostu" nie wiemy skąd ani jak. Nie mamy pojęcia również, jak przedostali się stąd, tam, ani w jaki sposób zdołali dostać się w miejsca, gdzie myśląc logicznie, nie udałoby się tak bez problemu trafić. Oprócz tego sama Okja okazuje się dla nas kolejną tajemnicą. Albowiem nie trudno dostrzec w niej coś "więcej" niż tylko "zwykłą" świnię. Stąd wprowadzenie jest takie bezproblemowe, albowiem stawia wszystko na jednej kacie i jest z nami szczere od początku aż do końca. Podsumowując jest całkiem pozytywnie, ale z dużą dozą rezerwy.

Od strony aktorskiej produkcja jest wyjątkowo "stabilna". Pisząc to, mam na myśli, że nie ukazuje nam takich rewelacji jak cała reszta. Aktorzy dostali do zagrania wiele ciekawych i nieszablonowych postaci, dzięki czemu na ekranie mamy w czym wybierać. Każdy z bohaterów ma w sobie odrobinę wiarygodności, a zarazem szczyptę szaleństwa czy też pewnego rodzaju sztuczności lub pewnej formy karykatury. Przez taki obrót spraw czyni je to bardzo ciekawymi, ale z drugiej strony niesamowicie złożonymi osobnikami. Przekłada się do to zarówno na opowieść, jak i na otaczający bohaterów świat. Nie da się ukryć, że pod pewnymi względami jest odrobinę dziwny, szalony, czy też w pewnym stopniu odrealniony. W tym galimatiasie jedynie Mi-ja grana przez Seo-hyeon Ahn sprawia wrażenie "normalnej". Niczego nie pozoruje, nie udaje, ani nawet nie stara się tego robić. Po prostu jest sobą, robi, co do niej należy, i nigdy nie zmienia metod swojego działania niezależnie od sytuacji. Nie można tego powiedzieć o reszcie obsady. Jednym z ciekawszych przypadków są tutaj obrońcy praw zwierząt ze świetnym Paulem Dano na czele. No i w końcu sama Okja jest dla nas zagadką. Czy to na pewno dalej jest świnia? Po zakończonym seansie mam nieco odmienne zdanie, aby to było wyłącznie "głupie" zwierzę. W obsadzie znaleźli się świetna Tilda Swinton, nieco przerysowany Jake Gyllenhaal, Hee-Bong Byun, Lily Collins, Giancarlo Esposito, Steven Yeun, Shirley Henderson, Daniel Henshall i Devon Bostick. Aktorsko film wypada rewelacyjnie.

Strona techniczna produkcji również zachwyca. Zaczynając od klimatycznej muzyki i dobrych zdjęć poprzez świetne kostiumy, bardzo dobrą scenografie i charakteryzację, a kończąc na wygenerowanej komputerowo Okji, która wygląda naprawdę realistycznie. Do tego dochodzi jeszcze szalona mieszanka humoru, sielanki i filmu familijnego z odrobiną grozy, dramaturgii oraz drastycznych obrazów.

Koniec końców produkcja jest dziełem wyjątkowym, specyficznym w odbiorze i zdecydowanie nie jest wyprawą dla każdego. Jednakże w pewnym stopniu obraz do mnie przemówił i doceniam w nim odwagę, brawurę, bezkompromisowość i nietuzinkową formę. Ponadto z pewnością zostanie w mojej pamięci przez swoją niespotykaną mieszankę gatunków. Czy jest to produkcja warta obejrzenia? Owszem, ale ostrzegam, że może Wam się nie spodobać. Ten film jest po prostu tak dwuznaczny, że aż trudno w to uwierzyć. Dla niektórych także trudno zdzierżyć.

P.S. Choć to nie film na podstawie komiksu, to jednak ma scenę po napisach, także warto obejrzeć bo co nieco nam jeszcze wyjaśnia. ;)

Zapraszam do polubienia profilu facebook'okwego abyście zawsze byli na bieżąco z recenzjami.